Κάθε ομοιότητα με την Σαντορίνη είναι απλή σύμπτωση
Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Η διαστροφή του επαγγέλματος είναι παρούσα ακόμη και στην περίοδο των διακοπών! Ταξίδι στα όμορφα Κύθηρα. Ωραίες παραλίες, αλλά λίγος κόσμος. Κι αυτός που έφτασε, πρόσεχε και το τελευταίο του ευρώ. Ωστόσο, κάτι άλλο ήταν που τράβηξε την προσοχή μου: Οι χρησικτησίες! Σε ένα νησί που η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων του μετανάστευσε στην Αυστραλία, οι εναπομείναντες κάτοικοί του βρήκαν τη λύση για κάθε πρόβλημα: Τη χρησικτησία.
Δεν είναι μόνο στα Κύθηρα που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το άθλημα της χρησικτησίας είναι από τα πλέον διαδεδομένα στην ελληνική επικράτεια. Ίσως στα Κύθηρα να υπάρχει και σε μικρότερο βαθμό απ’ ό,τι αλλού, δεν έχουμε στη διάθεσή μας στατιστικά για να μιλήσουμε με σιγουριά. Παρ΄ όλα αυτά, είναι γεγονός ότι η καταπληκτική αυτή ελληνική πατέντα έχει προσφέρει αντικείμενο δραστηριότητας σε πολλούς συμπολίτες μας.
Πρόκειται πράγματι για άθλημα. Ο «αθλητής» δεν έχει παρά να εντοπίσει το παρατημένο ακίνητο και να κινήσει τις διαδικασίες για να το οικειοποιηθεί. Οι διαδικασίες είναι σχετικά απλές και το έπαθλο για το νικητή μεγάλο: Ένα ακίνητο που δεν του ανήκει!
Αρκετοί συμπολίτες μας, επίσης, επιλέγουν τη μέθοδο της χρησικτησίας για να μεταβιβάσουν το ακίνητό τους σε κάποιον τρίτο, έτσι ώστε να γλιτώσουν φόρους κληρονομιάς. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να κλέβει κανείς το κράτος...
Η Ελλάδα διαθέτει όμορφα νησιά που θα έπρεπε κανονικά να έχουν προκαλέσει το επενδυτικό ενδιαφέρον πολλών ξένων, όπως συμβαίνει σε όλη την υπόλοιπη Μεσόγειο. Κι όμως! Οι πράξεις που έχουν γίνει είναι σχετικά λίγες, σε σύγκριση με την Ισπανία ή τη Νότια Γαλλία. Οι λόγοι είναι προφανείς και έχουν αναλυθεί πολλές φορές σε εκθέσεις αναλυτών.
Όταν δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει το ζήτημα με τις χρήσεις γης, όταν δεν υπάρχει ακόμη δασολόγιο, όταν το κτηματολόγιο εξακολουθεί να είναι μία υπόθεση του μέλλοντος και όταν ο ξένος μπορεί να αγοράσει μία ιδιοκτησία και να συναντήσει στη συνέχεια σημαντικά νομικά προβλήματα λόγω και του ιδιόμορφου καθεστώτος της χρησικτησίας, θα ήταν παράλογο να περιμένουμε κάτι περισσότερο απ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα.
Κι όμως! Οι επενδύσεις ξένων σε ακίνητα θα μπορούσαν να είναι μία σημαντική αναπτυξιακή πρόταση. Εκείνοι που θα αγοράσουν γη στην Ελλάδα θα κτίσουν ή θα ανακαινίσουν σπίτια. Επίσης, θα έχουν ως μόνιμο προορισμό τους την Ελλάδα και ας μη ξεχνάμε ότι οι συνταξιούχοι έχουν περισσότερο χρόνο από τον έναν μήνα του εργαζόμενου για να απολαύσουν την Ελλάδα.
Τα οφέλη είναι φανερά. Όπως και προφανές είναι το γιατί η ελληνική Πολιτεία αργεί χαρακτηριστικά να βάλει τάξη στην απίστευτη αταξία που βασιλεύει στο real estate. Υπάρχουν συμπολίτες μας που εκμεταλλεύτηκαν το χάος και έβγαλαν περιουσίες. Ποιος θα τολμήσει να τους πάει κόντρα, όταν αυτό θα σημαίνει μεγάλο πολιτικό κόστος για την όποια κυβέρνηση;
Κι ας πούμε ότι τα θέματα του κτηματολογίου, των δασικών χαρτών και των χρήσεων γης θα προχωρήσουν. Κάποια στιγμή. Το μεγαλύτερο θέμα, κατά την ταπεινή μας άποψη, είναι αυτό της χρησικτησίας. Ποιος ξένος θα βάλει τα ωραία του λεφτουδάκια στην Ελλάδα, όταν γνωρίζει ότι ένα ωραίο πρωί είναι πιθανόν να μπλέξει σε απίστευτες δικαστικές περιπέτειες για κάτι που του ανήκει και για το οποίο έχει πληρώσει;
Είναι αδιανόητο και όμως συμβαίνει. Κι έπειτα αναρωτιόμαστε τι περισσότερο έχει η Ισπανία από την Ελλάδα και τραβάει όλους τους επενδυτές ακινήτων...
