ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΡΙΑΝΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΑΛΑΦΟΥΖΙΣΜΟ

Συνώνυμο της διαπλεκόμενης δημοσιογράφιας ως φαινόμενο σε αυτόν τον τόπο υπήρξε για δεκαετίες ο «Αυριανισμός».

Στην πραγματικότητα, η λέξη αυτή αδικεί τους επαγγελματίες της διαπλοκής και τους ομίλους που πέτυχαν να ανεβάσουν και να ρίξουν κυβερνήσεις, από το ΔΟΛ έως τον όμιλο Αλαφούζου. Κουρής εναντίον (οικογένειας) Αλαφούζου: ο «άξεστος μπακάλης» εναντίον του «ευγενούς πλοιοκτήτη», η «κατακίτρινη Αυριανή» εναντίον της «πολυφωνικής Καθημερινής», το «φασιστοκάναλο Alter» εναντίον του «οικολογικού Σκάι».

Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; Μήπως έχουμε να κάνουμε με τον απατεώνα των εικονικών τιμολογίων εναντίον του χρηματοδότη πρωθυπουργών, το φερέφωνο του πελάτη εναντίον του φερέφωνου του εφοπλιστικού λόμπι, τον κατά συρροή συκοφάντη εναντίον του… κατά συρροή συκοφάντη; Μήπως πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που όμως όταν αναφερόμαστε σε έναν πανίσχυρο όμιλο των ΜΜΕ με ιστορικό όνομα τότε τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα; Μήπως ο εμμετικός Αυριανισμός ωχριά μπροστά στον αηδιαστικό Αλαφουζισμό;

Η ιστορική εφημερίδα του Γιώργου Βλάχου, παρότι στη συνείδηση του κοινού θεωρείται ως ένα από τα πλέον έγκριτα έντυπα των (αστικών πάντα) μέσων μαζικής ενημέρωσης, πολύ πριν περάσει στα χέρια του εφοπλιστή Αριστείδη Αλαφούζου, έχει στιγματιστεί από αρκετές «μελανές σελίδες» που ενδεχομένως δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό. Ούτε όμως περίμενε τη διαπλεκόμενη οικογένεια Αλαφούζου για να εμπλακεί σε ύποπτα πολιτικά παιχνίδια, καθώς ήδη από την εποχή της Ελένης Βλάχου είναι πασίγνωστα τα πάρε-δώσε με το παλάτι και η στήριξη του καραμανλικού παρακράτους. Όποια όμως κι αν ήταν η πραγματικότητα, το προφίλ της Καθημερινής και των ανθρώπων της κατάφερνε να παραμένει στο απυρόβλητο και μάλιστα να θεωρούνται ως οι στυλοβάτες της δημοσιογραφίας. Αυτή τη στιγμή λίγη σημασία έχει το πώς κατάφερε η βασιλική ως το μεδούλι Ελένη Βλάχου να πλασαριστεί ως «πασιονάρια» την εποχή της Χούντας, όταν την κοπάνησε από την ταράτσα του σπιτιού της προς Λονδίνο μεριά, επειδή δεν «άντεξε τον κατ’ οίκον περιορισμό» που της επέβαλε το καθεστώς των συνταγματαρχών (ακριβώς γιατί ήταν άνθρωπος του παλατιού). Όμως την ίδια απατηλή λάμψη διατηρεί ως σήμερα το έντυπο και οι κάτοχοί του, με παρόμοιες μεθόδους.



Εφοπλιστικής προπαγάνδας το ανάγνωσμα

Τα μέσα του όμιλου Αλαφούζου πάντα ακολουθούσαν πιστά (αν όχι επηρέαζαν απροκάλυπτα) τις πολιτικές αλλαγές του δικομματισμού. Πουλώντας ένα μετριοπαθές κεντροδεξιό προφίλ για να εξασφαλίζει πολύχρωμη μάζα πελατών, ουκ ολίγες φορές κύλισε στο βούρκο της παραπολιτικής, φτύνοντας εκεί που έγλειφε. Μία τακτική της Καθημερινής και του Σκάι, που ξεκινά από τον πόλεμο στο Μητσοτάκη -με βαρύ πυροβολικό τους αθυρόστομους Τράγκα και Κακαουνάκη- τον οποίον προηγουμένως είχε «φιλοδωρήσει» ο Α. Αλαφούζος. Περνά από την εγκατάλειψη του Σημίτη (σ.σ το 2004, το μεσημεριανό μαγκαζίνο του σταθμού σχεδόν πανηγύριζε τη νίκη της ΝΔ), την πλήρη απαξίωση του αλαφουζικού πουλέν Κ. Καραμανλή, και φτάνει στις ασκήσεις ισορροπίας «μία στο καρφί και μια στο πέταλο» με την κυβέρνηση ΓΑΠ, προκειμένου να σπρώξουν -χωρίς να το κρύβουν- τη «λύση ΔΝΤ». Κύριο χαρακτηριστικό του διαδόχου Γιάννη Αλαφούζου στο τιμόνι της Καθημερινής και του Σκάι είναι η έντονη παρέμβασή του στα πάντα (σ.σ. έφτανε σε σημείο να κάνει σχολιασμούς ως «ανώνυμος ακροατής» και σχεδόν… απέλυσε εκφωνήτρια ειδήσεων στον «αέρα») και οι απροκάλυπτα προσωπικές σταυροφορίες απέναντι σε κάθε πολιτική απόφαση εμπόδιζε τα στενά επιχειρηματικά του συμφέροντα. Κι όταν ο Αλαφούζος αποφασίσει να χτυπήσει κάποιον τότε όλοι μαζί συντονισμένα, δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, αναλυτές, ανεξάρτητοι συνεργάτες, αποκτούν ενιαία σκέψη, μία φωνή και κοινά επιχειρήματα. Μέχρι τον επόμενο στόχο, οπότε πάλι όλοι μαζί κουρδίζονται ως χορωδία και ψάλλουν σε νέο σκοπό. Σε αυτό το πλαίσιο ο Αλαφούζος έστηνε ένα θίασο δημοσιογράφων/παπαγάλων/φασουλήδων γύρω του και πάντα σε πρώτο ρόλο ραδιοφωνικού προπαγανδιστή: από τον Κακαουνάκη έως τον Παπαδημητρίου και από τον Πορτοσάλτε έως τον Οικονόμου. Περσόνες που κινούνται ανάμεσα σε σχολιαρόπαιδα του ΙΕΚ Γκέμπελς και καρικατούρες του Ξανθόπουλου αναλαμβάνουν τη «βρώμικη δουλειά», αφήνοντας στο παρασκήνιο βαριά ονόματα της δημοσιογραφίας να προσδίδουν κύρος στην Καθημερινή με τις πένες τους.

Ο μόνος στόχος που συνεχίζει να παραμένει κοινός από την εποχή Βλάχου ως την εποχή Αλαφούζου είναι το ΚΚΕ. Όποια άποψη κι αν έχει κανείς για το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, είναι απαράδεκτο να έχει ολοκληρωτικά εκτοπιστεί από ένα κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας που εκπέμπει σε δημόσια συχνότητα και -ακόμη χειρότερα- να στοχοποιείται ευθέως και πέρα από κάθε δεοντολογία. Τόσο οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, όσο όμως και η κοινοβουλευτική δράση του ΚΚΕ, πυροβολούνται μονίμως από το ραδιοφωνικό και τον τηλεοπτικό Σκάι. Οι ειδήσεις που το αφορούν περνούν εντελώς μασημένες από τους σφόδρα επιτιθέμενους (σε βαθμό εμπάθειας) δημοσιογράφους και σχολιαστές του σταθμού. Ενδεικτικό της εμπάθειας αυτής, το υβρεολόγιο προς το ΠΑΜΕ στο δελτίο του ρ/σ Σκάι κατά τις ημέρες των κινητοποιήσεων της ΠΝΟ. Όταν μάλιστα τόλμησε να ψελίσει η δύσμοιρη ρεπόρτερ του σταθμού ότι η κινητοποίηση γίνεται από την ΠΝΟ (και όχι αποκλειστικά από το ΠΑΜΕ) και πως εμποδίζονται μόνο συγκεκριμένα πλοία που είτε παραβιάζουν τον ισχύοντα νόμο είτε σε αυτά επικρατούν συνθήκες γαλέρας, μόνο που δεν της έκλεισε το μικρόφωνο στον αέρα ο πανικόβλητος παρουσιαστής ειδήσεων. Τη μόνη φορά που ο Αλαφούζος έχυσε κροκοδείλια δάκρυα με φωσκολικά άρθρα για τον καημένο ναυτεργάτη ήταν την εποχή που μέσω της εφημερίδας του χτυπούσε όσους ήταν υπέρ της προοπτικής απόσυρσης των τάνκερ μονού πυθμένα από τις ευρωπαϊκές θάλασσες (σ.σ. δείτε παρακάτω για το θέμα αναλυτικά). Το 2004 η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να επικυρώσει οδηγία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την επιβολή αυστηρών ποινών σε πληρώματα πλοίων που μόλυναν τη θάλασσα. Η «οικολογική» Καθημερινή έγραφε:

Παράθεση:

«Mέσα ενημέρωσης και Eλληνες πολιτικοί απαιτούν την υιοθέτηση αυστηρών ποινών για τα πληρώματα των πλοίων που ρυπαίνουν τη θάλασσα. Aκόμη και για τους μούτσους. Γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν, τους ενημερώνουμε πως τα πλοία ελέγχονται από νηογνώμονες με ευθύνη των πλοιοκτητών, χωρίς γνώση των πληρωμάτων. Tι φταίνε αυτοί; Nισάφι πια» (Καθημερινή, 28 Οκτ 2004)

Βέβαια ο ανώνυμος μούτσος για του οποίου την τύχη κόπτεται το 2004 το συγκρότημα Αλαφούζου, λίγα χρόνια αργότερα θα γίνει καταστροφέας της Ελληνικής οικονομίας και επικίνδυνος στασιαστής που ξυλοφορτώνει αθώους ταξιδιώτες:

Παράθεση:

«…ο Σάββας Τσιμπόγλου που γεννήθηκε πάμφτωχος στα Μανιάτικα, έγινε εργατοπατέρας στον Πειραιά, και κατάφερε να διώξει τόσους τουρίστες από το λιμάνι που ο ‘Ριζοσπάστης’ γράφει ακόμα τα κατορθώματά του για να τον αποθεώσει ο ελληνικός λαός. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στο Βασίλι Ζάιτσεφ και τον Σάββα Τσιμπόγλου, είναι πως ο πρώτος είχε τουφέκι για όπλο, ενώ ο δεύτερος ντουντούκα … Το κομοδινί μαλλί του κ. Τσιμπόγλου ομοιάζει εξαιρετικά με το γούνινο σκουφί του Ζάιτσεφ» (Καθημερινή, 3 Ιουλ 2010)

Προφανώς, αν η ΕΕ έστελνε τον κύριο Τσίμπογλου για μόνιμο παραθερισμό σε βραχονησίδα της Ισλανδίας, ο όμιλος του τιμημένου μούτσου θα ένιωθε δικαιωμένος από την ευρωπαϊκή αποφασιστικότητα. Άλλωστε ο κ. Τσίμπογλου δεν είναι μούτσος, αλλά κομμουνιστής!

Τους τελευταίους μήνες, πέτρα να πετάξεις σε ανοικτή σελίδα της Καθημερινής κάποιον ναυτεργάτη θα πετύχεις. Η στοχοποίηση ειδικά του αγώνα στα λιμάνια αλλά και ο (παράνομος) αποκλεισμός τμήματος της κοινοβουλευτικής αριστεράς από τη δημόσια συχνότητα του Σκάι, προφανώς έχουν να κάνουν με το τελευταίο προπύργιο του Έλληνα ναυτεργάτη: το καμποτάζ. Τα εφοπλιστικά ΜΜΕ ξυφουλκούν εναντίον κάθε ναυτεργατικής αντίδρασης, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι οι πλοιοκτήτες στην Ελλάδα χαίρουν τόσων απαλλαγών ακριβώς ως αντάλλαγμα για την υποχρεωτική στήριξη των Ελλήνων εργαζομένων του κλάδου. Εδώ και πολύ καιρό δεν έχουν ούτε καν αυτήν την υποχρέωση, πλην όμως διατηρούν όλα τα προνόμιά τους απείραχτα…



Ήδη από την εποχή του Αρ. Αλαφούζου δεν είναι υπερβολή να χαρακτηρίσουμε την Καθημερινή ως τη «φωνή του εφοπλιστή». Αξίζει όμως να ρίξουμε μία ματιά στο βίο και την πολιτεία των άξιων αυτών γνήσιων τέκνων του ελληνικού εφοπλισμού, ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι ενώ «κατατάσσει την μικρή Ελλάδα στο 16% της παγκόσμιας ναυτιλίας και σε ορισμένες κατηγορίες πλοίων σε πάνω από το 20% αποδίδει στον κρατικό προϋπολογισμό λιγότερο από όσα αποδίδουν τα παράβολα που πληρώνουν οι αλλοδαποί εργαζόμενοι» (Τ. Μηλιός). Ο Αριστείδης Αλαφούζος, έχει περάσει από όλες τις θέσεις «μεγαλοπαράγοντα» πριν καταλήξει στα ΜΜΕ. Μηχανικός ο ίδιος, υπήρξε κατασκευαστής δημοσίων έργων κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ‘60 για να εισέλθει στον εφοπλισμό το 1965. Τη δεκαετία του ’80 επενδύει στα δεξαμενόπλοια οπότε και το όνομά του αρχίζει να εμπλέκεται σε αριθμό περιπτώσεων λαθρεμπορίου καυσίμων, όπως για παράδειγμα με το καθεστώς Απαρτχάιντ της Νοτ. Αφρικής αλλά και με την ΠΓΔΜ την εποχή του εμπάργκο. Υπόθεση για την οποία το 1992 ο Ι. Αλαφούζος και πέντε συνεργάτες του παραπέμπονται στο δικαστήριο (απαλλάχθηκε το 1996). Έως το 1991 οι σχέσεις Αρ. Αλαφούζου-Κ. Μητσοτάκη είναι θερμότατες, με τον τελευταίο να τον έχει συμβουλέψει μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά να αγοράσει την Καθημερινή και το Σκάι, πράγμα που τελικά έκανε. Όμως ο Αρ. Αλαφούζος δηλώνει δημοσίως ότι είχε χρηματοδοτήσει με 1 εκατ. δολλάρια τον πρώην πρωθυπουργό, ενώ το 1993 και αφού ο Μητσοτάκης -ως απάντηση- δεν έχει αδειοδοτήσει τον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι και έχει ταυτόχρονα παραπέμψει τον Ι. Αλαφούζο, δείχνει ως ηθικό αυτουργό της περίφημης υπόθεσης υποκλοπών τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Λιγότερο από ένα χρόνο μετά και κατόπιν προσωπικού πολέμου από τις σελίδες της Καθημερινής και τη συχνότητα του Σκάι, ο Μητσοτάκης χάνει τις εκλογές με 7,5 μονάδες διαφορά. Ήδη λοιπόν, από τα πρώτα χρόνια που περνά στην ιδιοκτησία Αλαφούζου το συγκρότημα της Καθημερινής γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η εφοπλιστική οικογένεια θα χρησιμοποιούσε τη δύναμη που της παρείχε το μέσο για τα στενά επιχειρηματικά της συμφέροντα, χτυπώντας μάλιστα πολύ ψηλά και πολύ… κοντά. Σημειώνω ότι παραδοσιακά η οικογένεια Αλαφούζου, η οποία εμφανίζεται ως υπερασπιστής των πλοιοκτητών και πολέμιος των ναυτεργατών, προτιμά τα ναυπηγεία της Άπω Ανατολής (Ιαπωνία, Κίνα), παρουσιάζοντας μάλιστα ξεδιάντροπα ως κατόρθωμα αυτήν του τη συνήθεια από την ίδια την εφημερίδα της:

Παράθεση:

«Καθέλκυση του 100ού πλοίου του Ομίλου Αριστείδη και Ιωάννη Α. Αλαφούζου θα γίνει στα ναυπηγεία της ΝKK στην πόλη Τσου, νοτιοανατολικά του Τόκιο», Καθημερινή, 20 Μαϊ 2001.

Παρενθετικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ι. Αλαφούζος απασχόλησε την ελληνική δικαιοσύνη, καθώς το 2001 καταδικάζεται από το Πλημμελειοδικείο Πειραιά για χρέη προς το Δημόσιο, ενώ και το 2004 εμπλέκεται σε μία δικαστική διαμάχη με την ΕΣΗΕΑ επειδή ο ίδιος με τσιράκια του δημοσιογράφους του Σκάι, «έσπασαν» με άκρως επεισοδιακό τρόπο απεργία που είχε κηρύξει η συνδικαλιστική ένωση την 15η Ιουλίου της ίδιας χρονιάς (για την ιστορία έφαγε 10.000 ευρώ πρόστιμο).

Οικολόγος στα βουνά, ρυπαντής στη θάλασσα

Επόμενος σταθμός η περίφημη υπόθεση των «μονοπύθμενων» δεξαμενόπλοιων. Μετά το ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου (ελληνικών συμφερόντων) «Πρεστίζ» το 2002 η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχείρησε να επισπεύσει τις ρυθμίσεις για την απαγόρευση μεταφοράς μαζούτ και παράγωγων σε ευρωπαϊκά λιμάνια από πλοία μονού τοιχώματος (τα γνωστά «μονοπύθμενα»). Η «ένδοξη» ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων τάνκερ που κατασκευάστηκαν στις δεκαετίες του ’70 και το ’80 σε ιαπωνικά ναυπηγεία, είχε ήδη κατάμαυρο μητρώο σε αυτά τα άκρως ρυπογόνα ναυάγια, καθώς:

Παράθεση:

«Σχεδόν όλα όμως τα δεξαμενόπλοια που έγιναν αφορμή για σημαντικές οικολογικές καταστροφές στην Ευρώπη είναι μονού πυθμένα και έχουν ναυπηγηθεί την κρίσιμη δεκαετία του 1970 στην Ιαπωνία: το «Ερικα», που βυθίστηκε τον Δεκέμβριο του 1999 ανοιχτά των γαλλικών ακτών, το «Ετζίαν Ση», που ναυάγησε τον Δεκέμβριο του 1992 ανοιχτά των ισπανικών ακτών, καθώς και το «Μπράερ», που βυθίστηκε ανοιχτά των νήσων Σέτλαντ τον Ιανουάριο του 1993». Το Βήμα, 24 Νοε 2002

Ήδη από το ναυάγιο του «Έρικα», η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπάθησε να περάσει μία σειρά αυστηρότερων οδηγιών για τον έλεγχο των δεξαμενοπλοίων μονού τοιχώματος που πλέουν στις ευρωπαϊκές θάλασσες. Εννοείται ότι το ελληνικό εφοπλιστικό λόμπι επιχείρησε να εμποδίσει όλες τις οδηγίες αυτές, με τους βουλευτές και ευρωβουλευτές (κυρίως της ΝΔ) να πρωτοστατούν σε αυτήν την αντίδραση. Πέντε ημέρες πριν το ναυάγιο του «Sea Diamond» έξω στα παράλια της Σαντορίνης, η Ελλάδα δίνει την τελευταία της μάχη ενάντια στην οδηγία «Erika III», την οποία τελικά χάνει. Η οδηγία πέρασε με συντρηπτική ήττα των Ελλήνων ευρωβουλευτών υπαλλήλων του εφοπλιστικού λόμπι (πλην Αριστεράς) με σκόρ «26-1».Και ευτυχώς, διότι στα «μέσα Μαρτίου (σ.σ. του 2007), το ελληνικής σημαίας τάνκερ «Σαμοθράκη» προσάραξε έξω από το Γιβραλτάρ, φορτωμένο με 44.000 τόνους πετρέλαιο. Η οικολογική καταστροφή αποφεύχθηκε και ένας από τους λόγους ήταν ότι το πλοίο ήταν διπλού πυθμένα…», Ελευθεροτυπία, 22 Απρ 2007

Σε όλο αυτό το διάστημα η Καθημερινή, το Σκάι και ο Ι. Αλαφούζος προσωπικά, επιτίθενται, βρίζουν και χλευάζουν οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό ή δημοσιογράφο συντάσσεται με τις αυστηρές οδηγίες για τα «μονοπύθμενα». Ο υποτιθέμενος υπέρμαχος της οικολογίας (δηλαδή ατζέντης «πράσινων προϊόντων») Αλαφούζος αφρίζει, γρυλίζει και τσιρίζει για τη βαλόμενη ελληνική ναυσιπλοϊα των μονοπύθμενων σαπακίων που βρώμιζαν συχνά-πυκνά τις ευρωπαϊκές ακτές. Μερικά από τα αποσπάσματα του εφοπλιστικού δονκιχωτισμού του συγκροτήματος Αλαφούζου δίνουν νέα έννοια στην εξοργιστική υποκρισία:

Παράθεση:

«H απύθμενη προπαγάνδα για τα “μονοπύθμενα”, που δεν υπάρχουν, συνεχίζεται από τα “σπίρτα” της δημοσιογραφίας του κέντρου. Δεν αντελήφθησαν ακόμη ότι πρόκειται περί ανοησίας, διότι τέτοια πλοία δεν υπάρχουν. Kαι καλά αυτοί, μπορεί να μην παίρνουν τα μηνύματα της αγοράς, τα αφεντικά τους όμως δεν γνωρίζουν;» … «Eπισημαίνουμε δε ότι οι εταιρείες του κ. Aρ. Aλαφούζου είναι από τις πρώτες, σε παγκόσμια κλίμακα, που παρήγγειλαν πλοία διπλών τοιχωμάτων από το 1994 και έκτοτε έχουν παραγγείλει 16 πλοία συνολικής χωρητικότητας 2,5 εκατ. τόννων», Καθημερινή 7 Ιουν 2003 (“Ανώνυμο”). «K. Kαραμανλης – Tεκμηριωμένος λόγος σε ύφος σαρωτικό» … «Oσον αφορά στα μονοπύθμενα πλοία, ο πρόεδρος της N.Δ. ανέγνωσε πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Nαυτιλίας κ. Γ. Aνωμερίτη από τις οποίες προκύπτει ότι μέχρι και προ ολίγων μηνών ήταν απολύτως σύμφωνος με τις θέσεις της N.Δ. για μεγαλύτερης διάρκειας μεταβατική περίοδο μέχρι την αντικατάστασή τους από νεότερα, διπλού πυθμένα, πλοία. “Eάν θέλετε, κ. Σημίτη, να λαϊκίζετε ασύστολα, να είστε ο ‘γιες–μαν’, δικό σας θέμα. Eάν η Eλληνική Nαυτιλία, η οποία αποτελεί σημαντική πηγή για τη χώρα μας, δεν σας ενδιαφέρει, άξιος ο μισθός σας”, τόνισε χαρακτηριστικά», Καθημερινή, 5 Ιουν 2003.

Εκείνη την εποχή ο Κων. Καραμανλής αποτελεί το αγαπημένο παιδί του κ. Αλαφούζου, τασσόμενος υπέρ ελληνικών εφοπλιστικών συμφερόντων. Λίγα χρόνια αργότερα η Καθημερινή θα σφάξει ένα ακόμη αγαπημένο της παιδί…

Ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών διερωτάται αν η ρύπανση με χιλιάδες τόνους μαζούτ των ευρωπαϊκών θαλασσών μπορεί να γίνει αιτία να χάσουν οι Έλληνες πλοιοκτήτες το παντεσπάνι τους. Η Καθημερινή φιλοξενεί το «εύλογο» ερώτημά του:

Παράθεση:

«Είναι δυνατόν, όταν αναφερόμαστε σε 480 πλοία που θίγονται από τα μέτρα της Ε.Ε., να μιλάμε για οργανωμένα εφοπλιστικά συμφέροντα; Και τι θα γίνει αν ναυαγήσει αύριο άλλο ένα πλοίο με μονό τοίχωμα; Θα αποσυρθούν όλα τα πλοία αυτού του είδους εν μια νυκτί; διερωτήθη ο κ. Ευθυμίου», Καθημερινή, 4 Ιουλ 2003

Το συγκρότημα Αλαφούζου που καλεί το ευαισθητοποιημένο κοινό του να φυτέψει ένα πεύκο στην Πεντέλη έδωσε μάχες χαρακωμάτων για το δικαίωμα στην καταστροφή της θάλασσας. Γι’ αυτό και πήρε τα -ακίνδυνα για τον εφοπλιστικό κλάδο- βουνά. Όμως η υποκρισία δε σταματάει εκεί, καθώς, σύμφωνα με ένα άρθρο της εφημερίδας Παρόν (σ.σ. μη διασταυρωμένο, άρα το παρακάτω απόσπασμα παρατίθεται με επιφυλάξεις):

Παράθεση:

«…σε όλους είναι γνωστό ότι στο κτίριο του Φαλήρου έχουν γίνει τέτοιες παρεμβάσεις που θα έπρεπε να επέμβει εδώ και πολύ καιρό η Πολεοδομία» … «Το κτίριο του ΣΚΑΪ και της “Καθημερινής” είναι το μοναδικό σε ολόκληρη την οδό Φαλήρεως που διαθέτει παράνομο γκαράζ με συρόμενη πόρτα μπροστά σε κεντρική οδό. Με μια μόνον ματιά οι πάντες μπορούν να διαπιστώσουν ότι το κτίριο της “Καθημερινής” είναι εξ ολοκλήρου κτισμένο στις όχθες της κοίτης του ποταμού που σε εκείνο το σημείο εκβάλλει στο Φάληρο», Το Παρόν, 22 Φεβ 2009

Τέλος, πολύ σοβαρά ερωτήματα έχουν ανακύψει με την πρόσφατη αναγέννηση του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι, σε πανελλαδική εμβέλεια, καθώς φαίνεται ότι αποτελεί ένα ακόμη προϊόν της παραδοσιακής πολιτικής ευνοιοκρατίας. Ο Ι. Αλαφούζος κάνει «τράμπα» λίγες ημέρες πριν την Πρωταπριλιά του 2006 τον ιδιοκτησίας του τοπικό δίαυλο Smart TV με το εθνικής εμβέλειας Seven X, μεταδίδοντας το σήμα του νέου σταθμού Σκάι (πρωην Seven X) πανελλαδικά και σε άλλη συχνότητα από ότι αναμενόταν. Η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία έξυπνη επιχειρηματική κίνηση, αν πίσω από το Seven X δεν βρίσκονταν δύο αμφιλεγόμενα πρόσωπα: ο υπόδικος (για υπόθεση μετοχών-φούσκα) επιχειρηματίας Γ. Μπατατούδης και ο διοικητής της ΑΤΕ Δ. Μηλάκος, στον οποίον -γράφτηκε ότι- ασκήθηκαν πιέσεις από το περιβάλλον Καραμανλή και συγκεκριμένα από τον Θ. Ρουσόπουλο που χαρακτηρίστηκε ως ο «κουμπάρος» της συμφωνίας. Ο τελευταίος μάλιστα δεν έχει τυχαία χαρακτηριστεί και ως «ο προστατευόμενος του Φαλήρου», καθώς η Καθημερινή και το Σκάι ήταν τα μόνα μέσα που ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα έργα και τις ημέρες του δεξιού χεριού του Καραμανλή, ενώ εμμέσως πλην σαφώς τον υπερασπίστηκαν και στις αγωγές του εναντίον δημοσιογράφων του Alpha (Γ. Αυτιά, Γ. Βλάχου) και του Ι. Ντάσκα, με τον Τάσο Τέλλογλου να καταθέτει στο πλευρό του Ρουσόπουλου εναντίον συναδέλφων του.

Η λίστα της ντροπής

Το Συγκρότημα Αλαφούζου βρέθηκε συχνά-πυκνά στο επίκεντρο της πολεμικής της ΕΣΗΕΑ, καθώς εμπλέκεται σε μία σειρά περιπτώσεων αυθαίρετων απολύσεων, απεργοσπασίας και δόλιας υπονόμευσης συνδικαλιστικών αγώνων. Πολυάριθμοι οι δημοσιογράφοι του ομίλου που τσεκουρώθηκαν εν ριπή οφθαλμού επειδή δεν ήταν αρεστοί στη διοίκηση ή παραβίασαν την επίσημη γραμμή (βλ. προπαγάνδα) Αλαφούζου. Η λίστα των απολυθέντων με συνοπτικές διαδικασίες περιλαμβάνει ονόματα όπως του συγχωρεμένου Λυκούργου Κομίνη, του «διδύμου» Αρ. Μπουγάτσου – Χ. Μπότσαρη, της Δ. Σαρρή, ενώ σε πρόσφατο πογκρόμ από το νεοαποκτηθέν επιτελείο προπαγανδιστών επικεφαλής του ομίλου (βλ. Αλέξης Παπαχελάς και… CIA) αποκεφαλίστηκε ο Γιώργος Δελαστίκ. Δεν είναι όμως και λίγοι εκείνοι που έχουν παραγκωνιστεί ή ακόμη και πολεμηθεί (έστω και εμμέσως) από τον ίδιο το σταθμό όπου δουλεύουν, όπως οι Άρης Χατζηστεφάνου (για την κάλυψη του Δεκέμβρη του 2008 και την πρόσφατη αποστολή στη Γάζα που βάφτηκε με αίμα) και Μάνος Βουλαρίνος (εκπομπή «Ραδιενεργά Κατάλοιπα»). Από τις κομμένες εκπομπές προφανώς ξεχωρίζει εκείνη του Τζίμη Πανούση, ο οποίος αποδείχτηκε πολύ βαρύς για το μετριοπαθές προφίλ του ραδιοφωνικού Σκάι. Πέρα όμως από τα τρανταχτά ονόματα της δημοσιογραφίας, όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για τις συνθήκες εργασίας στον όμιλο, μπορούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη «καβουριών» στην τσέπη του ιδιοκτήτη, για το πώς απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες προσωπικό του ομίλου, για το πόσοι συνεργάζονται με την Καθημερινή ουσιαστικά απλήρωτοι και για το πόσο «ευέλικτες» είναι οι υποχρεώσεις όσων πληρώνονται (από δημοσιογράφοι, κούριερ και από μαρκετίστες, κηπουροί).

Από τις πιο εξωφρενικές και ταυτόχρονα γελοίες περιπτώσεις απόλυσης, εκείνη της Δώρας Σαρρή, αμέσως μετά τα επεισόδια έξω από το κτίριο του Φαλήρου το 2004 με την απεργοασπαστική ομάδα του Σκάι:

Παράθεση:

«Στις 18/7/2004 το πρωϊ, όταν η απεργία είχε λήξει, η Δώρα Σαρρή στην τότε εκπομπή της, επιχείρησε με ψύχραιμο τρόπο να αναφερθεί με λίγα λόγια στην κατάσταση. Και τότε συνέβη το εξωφρενικό: Ο ιδιοκτήτης, Ι. Αλαφούζος, παρενέβη στον αέρα “ως ακροατής” (!), επανέλαβε τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς του, άφησε υπονοούμενα για τα κίνητρα της ΕΣΗΕΑ και επέπληξε δημόσια την παρουσιάστρια της εκπομπής, η οποία δεν είχε φροντίσει να απαγγείλει τις συκοφαντικές απόψεις του εργοδότη της» … «Λίγες βδομάδες μετά ο κ. Αλαφούζος απέλυσε την κ. Σαρρή», “Ιός”, 30 Οκτ 2004

Το πιο πρόσφατο σήριαλ με απολύσεις και απεργοσπαστικές κινήσεις του ομίλου, η κόντρα μεταξύ του ομίλου ραδιοφώνων Αλαφούζου (Μελωδία, ΣΚΑΪ) και του συνδικαλιστικού οργάνου των τεχνικών. Πιο συγκεκριμένα, στις 3 Ιουνίου σημειώνονται δύο απολύσεις ηχοληπτών στο «Μελωδία», μια εκ των οποίων ήταν εκπρόσωπος της συνδικαλιστικής ένωσης. Την επομένη πραγματοποιείται 24ωρη απεργία των τεχνικών σε όλους τους ραδιοσταθμούς καταγγέλλοντας τις απολύσεις στο «Μελωδία». Η ένωση τεχνικών ορίζει ότι θα εκπέμπεται μόνο προηχογραφημένη μουσική, τραγούδια, διαφημίσεις και προηχογραφημένο μήνυμα για την απεργιακή κινητοποίηση, καθώς και το σήμα του κάθε ραδιοσταθμού, χωρίς καθόλου λόγο είτε από δημοσιογράφους, είτε από μουσικούς παραγωγούς. Η απεργία έχει απόλυτη επιτυχία, με εξαίρεση για μια ακόμη φορά το Σκάι. Ο ιδιοκτήτης του σταθμού προσφεύγει αμέσως στα δικαστήρια για να κριθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική και σε απάντηση η ΕΣΗΕΑ κηρύσσει το ίδιο πρωί για τους δημοσιογράφους του ραδιοφώνου του Σκάι δίωρη στάση εργασίας, την ώρα της εκδίκασης της απεργίας των τεχνικών στη ζώνη της μεσημεριανής ενημέρωσης. Κατά τη διάρκεια της στάσης εργασίας ο όμιλος βγάζει επανειλημμένα εμπρηστικά μηνύματα εναντίον της ΕΣΗΕΑ την οποία καταγγέλλει για… «φίμωση»!

Ο θίασος του Αλαφουζισμού

Από τον όμιλο Αλαφούζου έχουν κατά καιρούς περάσει σχεδόν όλοι οι πρωτοκλασάτοι δημοσιογράφοι ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Αν τους αθροίσουμε με εκείνους που «ευδοκίμησαν» στον έτερο όμιλο πολιτικής διαπλοκής, το Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, τότε μιλάμε για το σύνολο των καθεστωτικών δημοσιογράφων που έχουν αναλάβει να σερβίρουν την κυβερνητική πραγματικότητα (ως αντικατάστατο της… πραγματικής), τα τελευταία χρόνια. Από το μακαρίτη Κακαουνάκη και τον Τράγκα, έως τον Ευαγγελάτο και τη Στάη, ο Σκάι και η Καθημερινή αποτελούν σχολή της ελληνικής δημοσιογραφίας – και κυρίως της μαύρης πλευράς της. Πολλοί από αυτούς ταίριαξαν το προσωπικό τους στυλ με τις επιταγές του Ομίλου, ενώ άλλοι απλώς παρακολούθησαν τη γραμμή του σταθμού και της εφημερίδας σα φανατισμένα στρατιωτάκια. Στη σημερινή εποχή, το δίδυμο Παπαχελά-Παπαδημητρίου δίνει τον τόνο της «ενημέρωσης» στην εφημερίδα και το ραδιοφωνικό σταθμό αντίστοιχα. Μετά το συντονισμένο φιλομητσοτακισμό, τον επίσης συντονισμένο αντιμητσοτακισμό, τον άκρως ενθουσιώδη σημιτισμό και τον απολύτως διαπλεκόμενο καραμανλισμό, σειρά έχει η «διεθνοποίηση» της γραμμής του ομίλου, υπέρ του μνημονίου και του ΔΝΤ. Οι εμπορικές δυνατότητες που ανοίγονται για κατασκευαστές και εφοπλιστές σε μία περίοδο που το κράτος ξεπουλιέται μισοτιμής και το δημόσιο είναι έτοιμο να αλωθεί από τους ιδιώτες για μία δεκάρα, ο αδίστακτος -όπως έχει αποδειχτεί- Ι. Αλαφούζος δεν πρόκειται να αφήσει ούτε μισή ευκαιρία να πάει χαμένη. Ειδικά μέσα στο 2010 η καθοδήγηση στο τι λέγεται, τι γράφεται, αλλά και το τι και ποιος κόβεται και αποσιωπάται, είναι ολοφάνερη, άκρως επιθετική, πολύ συχνά αισχρή και σε μόνιμη βάση αντιδεοντολογική. Ο «θίασος» του Αλαφούζου απαρτίζεται από πιστά σκυλιά που ταϊζονται για πολλά χρόνια από τη διοίκηση, πασίγνωστους διαπλεκόμενους αστέρες της καθεστωτικής δημοσιογραφίας και σχεδόν όλη την αμαρτωλή ομάδα της καραμανλικής/ρουσοπουλικής ΕΡΤ. Απολαύστε τους:

Αλέξης Παπαχελάς: Το «αμερικανάκι», ο «άνθρωπος της CIA», ο «υπάλληλος του Λευκού Οίκου», ο «Mr. Bilderberg». Πολλά έχουν ακουστεί για μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες μορφές της όζουσας ελληνικής δημοσιογραφίας. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για τον Αλέξη Παπαχελά, είναι σίγουρο ότι η είσοδός του στον όμιλο Αλαφούζου υπήρξε αρκούντως επεισοδιακή και χρονικά ταυτισμένη με μία θεαματική κλιμάκωση της προπαγανδιστικής εκστρατείας. Για το γνήσιο αυτό προϊόν του «παρακράτους Λαμπράκη», είναι προτιμότερο να αφήσουμε να μιλήσουν τα πρόσφατα κείμενά:

Παράθεση:

«Κάθε χώρα που θέλει να πάει μπροστά χρειάζεται μια δυναμική μεσαία αστική τάξη. Μιλάμε για τους πολίτες που κάνουν σοβαρά τη δουλειά τους, έχουν την αγωνία της απόλυσης ή της αποτυχίας συνέχεια στο μυαλό τους και δεν ζουν ούτε αποκλειστικά από το κράτος ούτε όμως και από ‘λαμογιές’» … «Οταν όμως θα τη νιώσει η υγιής μεσαία και ανώτερη τάξη αυτής της χώρας, οι συνέπειες θα είναι τεράστιες», Καθημερινή, 21 Φεβ 2010 «Οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς έχουν ο καθένας από μια τελευταία ευκαιρία να σώσουν την παρτίδα. Ο μεν κ. Παπανδρέου αν υπερβεί εαυτόν και ΠΑΣΟΚ και τα αλλάξει όλα, ο δε κ. Σαμαράς αν σταματήσει να μοιάζει με τον ηγέτη της περεστρόικα της Ν.Δ. περιβαλλόμενος από όλους τους Σουσλώφ του παρελθόντος. Και οι δύο πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή τους» … «Με άλλα λόγια, ο κ. Βγενόπουλος μπορεί να κάνει ή να μην κάνει για το αφόρητο καμίνι της ελληνικής πολιτικής ζωής, μπορεί να πείθει ή να ακούγεται μονοδιάστατος και απλοϊκός, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η δίψα της κοινωνίας για νέα πρόσωπα που είναι ή δείχνουν ότι είναι έτοιμα να τα βάλουν με το υπάρχον σύστημα και να εκφράσουν έναν μη ξύλινο κομματικό λόγο», Καθημερινή, 21 Απρ 2010

Μπάμπης Παπαδημητρίου: Ο «κομμουνιστοφάγος», η «ερωμένη του ΔΝΤ», το «γιουσουφάκι του τραπεζίτη». Σε δύο βάρδιες, μία πρωινή στο ραδιόφωνο και μία βραδινή στο δελτίο ειδήσεων, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου -πρώην κρατικοδίαιτο τραπεζικό στέλεχος- έχει αναλάβει εργολαβικώς την προώθηση κάθε (ακρο)δεξιού μέτρου της εκάστοτε κυβέρνησης και ταυτόχρονα να απαξιώσει, καταπολεμήσει και -ει δυνατόν- εξοστρακίσει κάθε άποψη, κάθε δράση και κάθε κινητοποίηση, προερχόμενη από τα αριστερά (της ακροδεξιάς).

Αγαπημένο του θέμα, η συνδικαλιστική δράση του ΠΑΜΕ, για το οποίο δεν κρύβει την επιθυμία να επιστρέψει το Ιδιώνυμο. Το παρακάτω είναι ένα τυχαίο δείγμα (γραπτό) των αναρίθμητων κατά μέτωπο επιθέσεων στο ΚΚΕ, στα οποία καθημερινά επιδίδεται ο Μπάμπης Παπαδημητρίου.

Παράθεση:

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που, από τη μεταπολίτευση του ’74 και μέχρι σήμερα, χαίρει ξεχωριστής και ενισχυμένης ασυλίας (σ.σ. ακριβώς τα ίδια λόγια χρησιμοποίησε πρόσφατα ο Άδωνις Γεωργιάδης στη βουλή). Το κόμμα αυτό έχει καταλάβει διακεκριμένο στασίδι στο πολιτικό σκηνικό, αν και εμπράκτως, όσο και επιδεικτικά, αγνοεί τη βάση της κοινωνικής ελευθερίας, όπως διασφαλίζεται με τους στέρεους, πλέον, δημοκρατικούς θεσμούς που διαθέτει η χώρα», Καθημερινή, 12 Ιουν 2010

Ξεχωρίζει η συμπόνοια που δείχνει προς κάθε αναξιοπαθούσα ομάδα, όπως εκείνη των τραπεζιτών και του ΔΝΤ («Μα όπου παει το καημένο το ΔΝΤ, το πρώτο πράγμα που φροντίζει είναι η σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος», Ρ/Σ Σκάι). Η πλήρης και ένθερμη υποστήριξη του Μνημονίου από τον λάτρη αυτόν της κάθε «τρόικας» τραπεζιτών και διεθνών πλιατσικολόγων απεικονίζεται γλαφυρότατα στο παρακάτω «πόνημα» (διαβάστε το ολόκληρο εδώ, αν μπορείτε να το υποστείτε):

Παράθεση:

«Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει καθήκον να αλλάξει την κυβέρνησή του. Να αναγνωρίσει, ως άλλος αισχύλειος Αίγισθος, πόσο δίκιο έχει ο Χορός όταν του θυμίζει πως είναι «δεινόν προς κέντρα λακτίζειν». Οσο περισσότερο καθυστερεί τη, συνετή και με μέτρο, εφαρμογή του Μνημονίου τόσο θα ενισχύει τους βαθύτερους λόγους που έχουν κάποιοι «σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ» να κατατρώγουν το λαϊκό έρεισμα της πρωθυπουργίας του και να αμφισβητούν την ειλικρίνεια των πράξεων της κυβέρνησής του», Καθημερινή, 5 Ιουν 2010

Άρης Πορτοσάλτε: Ο «κωπηλάτης της γαλέρας», ο «δυσλεξικός ρήτωρ», ο «Δήμος Σταρένιος του Σκάι», ο «Γκρούεζας των ερτζιανών». Από τους βετεράνους του Σκάι, ο Άρης Πορτοσάλτε βρήκε ίσως το μοναδικό χώρο που θα μπορούσε να κάνει τόσο πετυχημένη καριέρα σκυλιού της διεύθυνσης, όπου και ξημεροβραδιάζεται σε εναλλασσόμενους ρόλους ραδιοφωνικού παραγωγού, σχολιαστή, οικονομικού αναλυτή, κοινωνικού επιστήμονα, ρεπόρτερ (πού και πού) αλλά και κηπουρού (με ειδικότητα τα μικρά πευκάκια). Εμφανώς εμπαθής με εξίσου εμφανή προβλήματα στην άρθρωση, το συντακτικό και γενικότερα το χειρισμό της ελληνικής γλώσσας, ο αναβαθμισμένος σε διευθυντή του ρ/σ Σκάι κατηγορείται για επανειλημμένη άσκηση ψυχολογικής τρομοκρατίας στους εργαζόμενους του σταθμού, ενώ παράλληλα αποτελεί την πρώτη φωνή στις ενορχηστρωμένες επιθέσεις στην ΕΣΗΕΑ, το δημόσιο, το συνδικαλισμό και την αριστερά. Ίσως η πιο επιτυχημένη στιγμή της καριέρας του, το περίφημο γιαούρτωμα με τον οποίο τον φιλοδώρησε το κοινό των Εξαρχείων, ως επιβράβευση για τον διαρκή αγώνα του υπέρ καθαρών πεζοδρομίων και ευημερούντων καταστηματαρχών της περιοχής.

Δημήτρης Οικονόμου – Βασίλης Λυριτζής: Τα «φερέφωνα», η «παιδική χαρά της πρωινής ενημέρωσης», οι «αιώνιοι κρατικοδίαιτοι». Το τηλεοπτικό ζεύγος Λυριτζή-Οικονόμου αποτελεί τμήμα της αμαρτωλής ομάδας της ΕΡΤ, με επικεφαλής τον Χρ. Παναγόπουλο (πρώην πρόεδρο της κρατικής τηλεόρασης, νυν υπόδικο και κολλητό του Ρουσόπουλου), που βρήκε κυριολεκτικά καταφύγιο μετά την κατακραυγή για το νεοδημοκρατικό όργιο στη θερμή αγκαλιά του φίλου και συνοδοιπόρου Ι. Αλαφούζου. Το δίδυμο συνεχίζει την επιτυχημένη συνταγή του δήθεν αμερόληπτου και ανεξάρτητου σχολιασμού που εγκαινίασε στη χρυσή εποχή της ΝΕΤ (προφανώς αναφέρομαι στο αξίας 320.000 ευρώ ετησίως χρυσοφόρο συμβόλαιό τους με την κρατική τηλεόραση – έκαστος! Η μόνη διαφορά είναι ότι πλέον ωφείλουν να διαφημίζουν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και κάθε ένα τέταρτο περίπου, τον «οικολογικό» σπόνσορα της εκπομπής Verbound (σ.σ. αυστριακή ιδιωτική εταιρεία παραγωγής ενέργειας που δραστηριοποείται στην Ελλάδα). Προφανώς δεν είναι τυχαία η συνεχής επίθεσή τους στη ΔΕΗ, αλλά γι’ αυτό το θέμα διαβάστε περισσότερα παρακάτω.

Σε πολύ πρόσφατη ραδιοφωνική εκπομπή τους (22 Ιουν 2010), αφού ο Β. Λυριτζής ανακάλυψε εντελώς ετεροχρονισμένα τους κατοχικούς όρους του μνημονίου, σχετικά με το ανεμπόδιστο δικαίωμα «απαλλοτρίωσης» οποιουδήποτε τμήματος της ελληνικής επικράτειας από τους πολυάριθμους δανειστές μας, ο Δ. Οικονόμου συμπλήρωσε ελάχιστα λεπτά αργότερα «κάθε σοβαρός πολιτικός θα έπρεπε να ψηφίσει υπέρ του μνημονίου για τη σωτηρία της χώρας». Σημειώνεται, ότι αγαπημένο χόμπι του Β. Λυριτζή αποτελεί το «πολιτισμένο» υβρεολόγιο προς όσους ακροατές του τολμούν να τον κρίνουν, με αποκορύφωμα την πρόσφατη απειλή σε μία ακροάτρια του σταθμού ότι θα μας… λιθοβολήσει (σ.σ. προφανώς σε απάντηση κάποιου σχολίου του στυλ «θα σας πάρουν με τις πέτρες»).

Τάσος Τέλλογλου: Το «καλό παιδί», ο «διώκτης της διαφθοράς», ο «επιθεωρητής Κάλαχαν της ερευνητικής δημοσιογραφίας», αλλά κυρίως ο… «οδηγός του τανκ». Ο άνθρωπος που ανερυθρίαστα υποστήριξε την κατάλυση του πολιτεύματος κι έβαλε φερμουάρ στην έρευνα για το σκάνδαλο Siemens, έχει καταφέρει να πείσει χιλιάδες ανθρώπους για το «άμεμπτον» του χαρακτήρα του. Επειδή όμως ο θυμόσοφος λαός έχει ένα εξαιρετικό ρητό γι’ αυτές τις περιπτώσεις, το οποίο αναφέρεται στη χαρά του αρχαιότερου επαγγέλματος του κόσμου, ακολουθεί το επίμαχο (και πρόσφατα διαγραμμένο από τον «Πρωταγωνιστή» Θεοδωράκη) κείμενο στο protagon.gr, στο οποίο ο «άμεμπτος» Τέλλογλου απαιτεί εδώ και τώρα κοινοβουλευτική δικτατορία:

Παράθεση:

«Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εχει εκτακτες εξουσίες ,για να το πώ πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα αρθρα του συνταγματος πρέπει να βγούν “εκτός” η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς»

Παρενθετικά, αξίζει να σημειωθεί η απάντηση του επίσης αμφιλεγόμενου στιχουργού Άρη Δαβαράκη προς τον φίλο Τάσο: «Αυτό που σκέφτεσαι και προτείνεις είναι ο μόνος σωστός και λογικός δρόμος αυτή τη στιγμή. Η κατάσταση εξ’ άλλου είναι κρισιμότερη και από το 74 ακόμη». Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, τόσο η άποψη όσο και γενικότερα το πρόσωπο του Δαβαράκη, αποτελούν ένα τυπικό δείγμα μίας απαξιωμένης και απολίτικης μεταπολιτευτικής γενιάς ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων.

Νίκος Υποφάντης: Το «ποντίκι που βρυχάται», ο «Ζήκος του Αλαφούζου», το «ball-boy του σπόνσορα». Άλλη μία περίπτωση ανθρώπου που βρισκόταν στους δρόμους, για τρεις κι εξήντα, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, προκειμένου να καλύψει από τα θέματα του ασφαλιστικού ως τις γεννήσεις κουταβιών στο Κουφόβουνο Έβρου, έως ότου μετατραπεί σε «πύρινο διώκτη των ΔΕΚΟ» στο νέο του ρόλο τού τριτοκλασάτου σχολιαστή στο δελτίο ειδήσεων του Σκάι. Στη μικρή του ακόμη καριέρα στη θέση του τιμωρού των δημόσιων υπηρεσιών, ο Νίκος Υποφάντης έχει επιδείξει ιδιαίτερο ενθουσιασμό, με κορυφαία στιγμή την συντονισμένη επίθεση (μετά του διδύμου Παπαδημητρίου-Πορτοσάλτε) εναντίον των υπαλλήλων της ΔΕΗ και των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, κατηγορώντας τους ότι «κατεβάζουν τους διακόπτες». Μία υπόθεση η οποία μάλιστα έφτασε μέχρι και τον εισαγγελέα, κατόπιν παραγγελίας Σανιδά, για να καταλήξει σε πανηγυρική απαλλαγή των εργαζομένων. Εννοείται ότι μία ανάκληση ή και συγγνώμη, μετά το απαλλακτικό πόρισμα, ουδέποτε πέρασε τις ηλεκτρονικές διόδους του Σκάι.

πηγή:Ρεσάλτο