Γράφει η Χριστίνα Σιδέρη
Χρόνια τώρα με συστηματικότητα και μεθοδολογία, που θα ζήλευαν ακόμα και τα μερμήγκια, οι αναρχοκουλτουριάρηδες αριστεροί χτίζουν μία νεοταξική χοάνη, μέσα από την οποία θέλουν να διυλίσουν κάθε τι πατριωτικό και εθνικό, προκειμένου να μην έχουν εμπόδια στο δρόμο της προδοσίας και του ξεπουλήματος της Ελλάδας. Ότι δεν κατάφεραν με τα όπλα στο συμμοριτοπόλεμο, το επιτυγχάνουν με ένα σχέδιο τόσο αριστοτεχνικά κατασκευασμένο που κανείς μας δεν είχε πάρει είδηση ή αν άκουγε κάτι, το έβαζε στο περιθώριο του μυαλού του, εγείροντας υποψίες συνομωσιολογίας. Η Ελληνική τιμημένη σημαία έγινε πανί και οι νόμιμοι προασπιστές της, δήμιοι.
Το 10% του συνόλου των ψηφοφόρων, ξαφνικά ελέγχει τα πανεπιστήμια, τις τέχνες, τα ΜΜΕ και είναι η επίσημη εξουσία αυτού του τόπου. Αλλοίμονο σε αυτούς που πίστεψαν ότι είχαν να κάνουν με το ΠΑΣΟΚ. Αυτή η αριστερή λαίλαπα έχει διεισδύσει παντού και έχει αλώσει τα πάντα. Από το στρατό και τα σώματα ασφαλείας μέχρι τις τέχνες και τα γράμματα. Ξαφνικά τα πανεπιστήμια μας γέμισαν με «προοδευτικούς» καθηγητές, τα σχολειά μας με πολυπολιτισμικούς δασκάλους και τα υπουργεία μας με εκμαυλιστές πολιτικούς. Η δικαιοσύνη εκτός από το φως της, χάνει σταδιακά αλλά σταθερά και την ακοή της, καταδικάζοντας με βάναυσο τρόπο τα πραγματικά παιδιά της σε λήθη και αναγάγει τα μπάσταρδα της πολυπολιτισμικής χωματερής σε γνήσια τέκνα με δικαιώματα νομής. Η αστυνομία ασελγεί στους πατριώτες και κάνει πως δε βλέπει τους διαφθορείς του εθνικού μεγαλείου.
Όλοι αυτοί πληρώνονται από το υστέρημα του Ελληνικού λαού για να προασπίσουν τα δικαιώματα του, να διδάξουν το ελληνικό ιδεώδες στα παιδιά του και να μεταλαμπαδεύσουν το μεγαλείο των επιστημών, σε μυαλά φωτισμένα πρώτιστα από τον ελληνικό πολιτισμό. Ποια είναι η αξία της παιδείας, αν όχι η διάδοση και φύλαξη των ισχυρότερων μυστικών συνοχής μιας κοινωνίας με δυνατούς εθνικούς δεσμούς και η προάσπιση της ιστορίας μιας χώρας τόσο μικρής αλλά τόσο ικανής να αλλάξει το ρου της; Αυτό ακριβώς, είναι που κατέστησε τους Έλληνες δυνατούς, να αντεπεξέλθουν τόσα χρόνια σε επελάσεις βαρβάρων και κατακτητών, χωρίς να χάσουν την ομοιογένεια και την εθνική συνοχή τους. Δε θέλουμε να εκπολιτιστούμε, αν είναι να απολέσουμε την εθνική ταυτότητα και κυριαρχία μας. Θέλουμε να είμαστε περήφανοι για τις επόμενες γενιές και να πάρουν από εμάς ατόφια τα ιδανικά και τα ιδεώδη που έκαναν μεγάλη αυτή τη χώρα και φωτεινό παράδειγμα σε όλους.
Αντ’ αυτού τα νεοταξικά σκουπίδια, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, στις κατακερματισμένες «οικογένειες» που τους έχει γίνει άποψη ζωής ο ραγιαδισμός και ο ωχαδερφισμός και έχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους στο περιθώριο της ασφαλούς ζωής τους, μαθημένα σε ένα εγωκεντρικό περιβάλλον. Παραλαμβάνουν αυτούς τους κηφήνες και τους τυλίγουν με τη χρυσόσκονη της ανωτερότητας απέναντι στη «δολιότητα» και την οπισθοδρόμηση των πραγματικών ελληνοπαίδων που εξακολουθούν να μεγαλώνουν με πατρίδα και σημαία. Τους ποτίζουν με ζήλεια, μίσος, κακία, τους δελεάζουν με πλαστικές συνειδήσεις και τους εκπορνεύουν με τον δήθεν προοδευτισμό. Τους μετατρέπουν στη γενιά των 700 αργυρίων…
Τα θολοκουλτουριάρικα κύμβαλα του πολυεθνισμού δημιουργούν μεγαλύτερη οχλαγωγία από το ρυθμικό και ευγενικό άκουσμα του ονόματος της Ελλάδας. Κι όμως υπάρχουν ακόμα κορμιά που ριγούν και μάτια που θολώνουν από δάκρυα όταν μέσα τους ηχεί η λέξη πατρίδα. Υπάρχουν ακόμα ψυχές που είναι έτοιμες να συναντήσουν το δημιουργό τους για να εξασφαλίσουν μία χούφτα χώμα που είναι η νομή τους για να το υπερασπιστούν. Υπάρχουν ακόμα καρδιές που χτυπούν άτακτα όταν ακούν τη λέξη Ελλάδα. Κι όπως μέσα σε μία απέραντη χωματερή από σκουπίδια, πάντα λάμπει ο χρυσός, έτσι και μέσα στα νεοταξικά απόβλητα πάντα θα λάμπουν τα διαμάντια που είναι οι ελληνικές ψυχές.
Όπως και να το κάνουμε αλλιώς μεγαλώνει και ανδρειεύει το παιδί του πατριώτη, αλλιώς του προδότη, του εκμαυλιστή, του νεοταξικού σκουπιδιού. Το δυστύχημα είναι ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε μία απέραντη χωματερή.
