Το αρχαίο τείχος της Βέροιας, κατά τον καθαρισμό του (αριστερά) και λίγο καιρό αργότερα (δεξιά).Από το ιστολόγιο Klassikoperiptosi.
Την χάρηκα τη νίκη της Εθνικής μας ομάδας ενάντια στη Νιγηρία. Αλλά δεν είναι δείγμα εθνικής ανάτασης, ούτε εθνικού φρονήματος, ούτε εθνικής αξιοπρέπειας μία νίκη σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Δεν είμαι μεμψίμοιρος, είμαι πραγματιστής.
Αντίθετα, ένα κομμάτι αρχαίου τείχους, όπως αυτό της Βέροιας, όταν βεβηλώνεται, καθαρίζεται και ξαναβεβηλώνεται από γκράφιτι, είναι δείγμα μίας κάποιας κατάστασης, δηλώνει κάτι που, προσωπικά, με ανησυχεί βαθιά.
Ας μη βιαστούμε να πούμε "μα παιδιά είναι", σαν τον παιδοκόλακα Λαζόπουλο. Γιατί "παιδιά" υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, αλλά τέτοιες συμπεριφορές δεν συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο. Και ούτε σε εμάς συνέβαιναν λίγες δεκαετίες πιο πίσω. Το πιο ανησυχητικό, μάλιστα, είναι η αφασία της τοπικής κοινωνίας μπροστά σε τέτοιες συμπεριφορές.
Κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στη χώρα αυτή και τα γκράφιτι στα αρχαία μάρμαρα είναι μέρος μόνο από τη μυρωδιά της σαπίλας.
http://a-ergodes.blogspot.com/
