"...Οι βιολιτζήδες , οι λυράρηδες και οι τσαμουνιέρηδες παίζανε σκοπούς εύθυμους νησιώτικους που ξεσήκωναν τους πανηγυριστάς και αμέσως τα παλληκάρια έσερναν πρώτοι το χορό δίνοντας τα άσπρα μαντίλια στις κοπελιές!
Χωρισμένοι σε παρέες , χόρευαν παντου , ολάκερη η απλάδα κάτω από τον ουρανό ήταν δική τους!
Τα παλληκάρια χόρευαν πειθαρχημένα , απλά , αγέλαστα και στη ρόδα του χορού ανέμιζαν τα ασπρα μαντήλια τους. Ο Συρτός κι ο Μπάλος ήταν οι αγαπημένοι χοροί τους και οι κοπελιές χόρευαν σεμνά στον ρυθμό των οργανων που έπαιζαν ντάιμα.
Στο αποκορύφωμα του χορού ο κύκλος έσπαγε και τότε χωρισμένοι οι χορευτές σε ζευγάρια χόρευαν κρατώντας τα μαντήλια και κάνοντας "φιγούρες" όμορφες που συναρπαζανε τους παρευρισκομένους κι άρχιζαν να κτυπούν παλαμάκια στον ρυθμόν που έπαιζε ο τσαμπουνιέρης ή ο λυριτζής , αντάμα με τις βαριές κτυπιές του τουμπιού που έκανε το ταζαρισμένο πετσί του να τρέμη..."
Απόσπασμα από το βιβλίο "Σαντορίνη - Ήθη , Έθιμα , Παραδόσεις"
Ρούσσος Αβέρκιος Μάρκος- 1979
http://thalassa-apiliotis.blogspot.com/2010/06/blog-post_10.html
