Βυθός. Κυρίως σπαρμένος με βράχια. Τα κοπάδια των ψαριών κινούνται μπροστά από τη μάσκα του θηρευτή και ενεδρευτή, ενός ανθρώπου με μάσκα, μπουκάλα και ψαροντούφεκο. Και αν η εικόνα φαντάζει ειδυλλιακή και απολύτως ταιριαστή στο θέρος, στο χόμπι και στις προτιμήσεις των, όπως υπολογίζονται, τουλάχιστον 400.000
ελλήνων ερασιτεχνών αυτοδυτών και ψαροντουφεκάδων, μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη. Αρκεί μια άστοχη κίνηση, μια αδιαθεσία, αλλά κυρίως μια προπέλα και το ταχύτατο πέρασμα ενός σκάφους. Την περασμένη Πέμπτη, ανοιχτά της Δήλου, ένας ακόμη ερασιτέχνης του υποβρύχιου ψαρέματος βρήκε τραγικό θάνατο, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, λόγω του απρόσεκτου περάσματος ενός ταχυπλόου αλλά και λόγω της δικής του αμέλειας.
«Δεν πρέπει να είχε τοποθετήσει σημαδούρα ούτε καταδύθηκε μαζί με άλλον δύτη ή ψαροντουφεκά» επισημαίνει ο επί 20 χρόνια εκπαιδευτής και ψαροντουφεκάς κ. Λάμπρος Δερτιλής. Και εξηγεί ότι «η σημαδούρα είναι το ελάχιστο μέτρο ασφαλείας και επικοινωνίας του δύτη με την επιφάνεια, για να αποτραπεί ο κίνδυνος ατυχήματος από τη διέλευση ή την ξαφνική εμφάνιση ταχυπλόου, τζετ σκι ή σκάφους με προπέλες που θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα του καταδυόμενου».
Ο κ. Δερτιλής έχει βρεθεί αρκετές φορές στο παρά πέντε ενός ατυχήματος: «Τα σκάφη και όσοι οδηγούν οποιουδήποτε είδους ταχύπλοο έχουν πολλαπλασιαστεί. Στην πραγματικότητα, σχεδόν σε όλο το Αιγαίο και το Ιόνιο δεν υπάρχει πλέον όρμος, παραλία ή θαλάσσια περιοχή, ακόμη και μετά το όριο των 200 μέτρων από την ακτή, ελάχιστο όριο για ψαροντούφεκο, που να μην κυκλοφορούν όλα τα είδη των πλεουμένων. Οπότε το να τηρεί κανείς τις ελάχιστες και αυτονόητες προϋποθέσεις ασφαλείας είναι πραγματικά ζήτημα ζωής και θανάτου». Ο ίδιος ο κ. Δερτιλής δεν βουτά πλέον, «αν δεν υπάρχει και βάρκα στην επιφάνεια, με έναν τουλάχιστον φίλο στο κατάστρωμα.
Η βάρκα στην ουσία ορίζει με πιο απόλυτο τρόπο την περιοχή κατάδυσής μας. Ακόμη και αν κάποιος αγνοούσε μια σημαδούρα, τη βάρκα δεν μπορεί να την αγνοήσει και να διέλθει από δίπλα της, χωρίς να υπολογίσει σοβαρά την πιθανότητα ανατροπής ή ατυχήματος και για το δικό του σκάφος». Ακόμη όμως και αυτό δεν είναι αρκετό καθώς «η έλλειψη κολυμβητικής και θαλασσινής παιδείας είναι εξοργιστική.
Ο έλληνας νεόκοπος οδηγός ταχυπλόου και εξωλέμβιας θεωρεί ότι στη θάλασσα δεν υπάρχουν κανόνες, αυθαιρετεί, οδηγεί επικίνδυνα και χωρίς συναίσθηση του τι μπορεί να συμβαίνει γύρω του».
Ουκ ολίγες φορές ο κ. Δερτιλής έχει αντικρίσει «ταχύπλοα να κάνουν “κόντρες” βάζοντας ως σημάδι εκκίνησης ή ελιγμών τη σημαδούρα επιφάνειας που κατά τα άλλα έχουν ως σημείο προειδοποίησης οι δύτες και οι ψαροντουφεκάδες». Αποτέλεσμα, «συχνά να παρασύρουν τη σημαδούρα και να τίθεται έτσι σε κίνδυνο η ζωή όσων βρίσκονται στον βυθό». Οι κίνδυνοι όμως για τον ερασιτέχνη υποβρύχιο αλιέα δεν εξαντλούνται σε όσα γίνονται στην επιφάνεια. Οπως εξηγεί ο αυτοδύτης και ψαροντουφεκάς κ. Νίκος Νικολιδάκης, «προαπαιτούμενο για κάθε αθλούμενο και ειδικά για εκείνον που κολυμπά ή βουτά είναι η καλή φυσική κατάσταση και η υγεία του. Πολύς κόσμος τα παραγνωρίζει αυτά και βουτά χωρίς έναν στοιχειώδη, τυπικό, ιατρικό έλεγχο, με αποτέλεσμα ουκ ολίγες φορές να έχουμε αδιαθεσίες και μυϊκούς τραυματισμούς».
Το ίδιο ισχύει και για τον εξοπλισμό και κυρίως το τουφέκι και τα καμάκια: «Πολλά ατυχήματα συμβαίνουν επειδή ο υποβρύχιος ψαράς δεν έχει εξοικειωθεί με τον εξοπλισμό του. Θα πατά χαλαρά τη σκανδάλη, ξαφνικά, από μια ασυναίσθητη και εσφαλμένη κίνηση, θα εκτοξευθεί το καμάκι και διόλου απίθανο να πετύχει κάποιον από τους άλλους καταδυόμενους ή να αυτοτραυματιστεί ο ίδιος ο σφαλερά ή επιπόλαια ενεργήσας στα άκρα». Και ο κ. Δερτιλής και ο κ. Νικολιδάκης υποστηρίζουν πάντως ότι «το υποβρύχιο ψάρεμα είναι ένα από τα ωραιότερα αθλήματα και μια μοναδική δυνατότητα διατήρησης και καλής φυσικής κατάστασης και επαφής με τη φύση και τις κάτω από τον βυθό ομορφιές της».
Για την άσκηση του υποβρύχιου ψαρέματος προαπαιτείται, τυπικά, άδεια ερασιτεχνικής, υποβρύχιας αλιείας, η οποία παρέχεται από τα κατά τόπους λιμεναρχεία. Το ίδιο ισχύει και για τα ταχύπλοα σκάφη, για τα οποία οι εξετάσεις παροχής του διπλώματος μοιάζουν σε πολλά με εκείνες του αυτοκινήτου.
Τυπικά μάλιστα πρέπει να έχουν προηγηθεί θεωρητικά και πρακτικά μαθήματα, συνολικής διάρκειας 30 ωρών, χωρίς όμως να είναι και βασικό προαπαιτούμενο για τη χορήγηση του διπλώματος.
Τα πρόστιμα πάντως σε κάθε περίπτωση παράνομου υποβρύχιου ψαρέματος ή χρήσης ταχυπλόου χωρίς άδεια είναι τσουχτερά και ξεκινούν από τα 300 και φτάνουν ως τα 1.200 ευρώ. Παράνομο θεωρείται το ψαροντούφεκο γενικά τον Μάιο, όταν θηρεύονται μικρά ψάρια ή ψάρια κάτω από ορισμένο όριο κιλών ανά θήραμα, και φυσικά όταν διεξάγεται χωρίς άδεια.
Δύο θάνατοι κάθε χρόνο
Τρίτη 22 Ιουνίου 2010
ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΨΑΡΕΜΑ Ο βυθός δεν «σηκώνει» επιπολαιότητες
Οι ψαροντουφεκάδες κινδυνεύουν από ασυνείδητους οδηγούς ταχυπλόων αλλά και από δικές τους άστοχες ενέργειες
Δεκαεννέα θάνατοι ασχολουμένων με υποβρύχια δραστηριότητα καταγράφτηκαν από το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας μόνο μέσα σε μία δεκαετία, μεταξύ 1997-2007, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Θάνατοι που οφείλονται σε μη τήρηση κανόνων ασφαλείας από τους οδηγούς ταχύπλοων σκαφών ή και των ίδιων των δυτών- ενώ καταγράφηκαν επίσης εννέα τραυματισμοί. Ανάλογες ήταν οι απώλειες σε λουομένους λόγω της δραστηριότητας ταχύπλοων σκαφών (12 θάνατοι), ενώ 26 ήταν οι θάνατοι επιβαινόντων σε κρις κραφτ ή άλλα μέσα θαλάσσιας αναψυχής. ΟΛάμπρος Δερτιλής, ο οποίος δείχνει στον φακό την αρμαθιά με τα ψάρια μιας από τις επιτυχημένες υποβρύχιες εξορμήσεις του, λέει: «Πάντοτε βουτάω και κάνω ψαροτούφεκο τηρώντας τα μέτρα ασφαλείας, για να αποκλειστεί το ενδεχόμενο οποιουδήποτε απροόπτου ή ατυχήματος». Πάντοτε ο κ. Δερτιλής και η συντροφιά του βουτούν υπό τη διακριτική επιτήρηση και του σκάφους των εξορμήσεών τους, προκειμένου και με αυτόν τον τρόπο να ορίζουν την κάτω από την επιφάνεια παρουσία τους.
