Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Όταν ρώτησαν τον Διογένη γιατί μέρα μεσημέρι γυρνούσε στην αγορά με αναμμένο το φανάρι αυτός τους απάντησε “ψάχνω να βρω άνθρωπο”. Ήθελε μ’ αυτόν τον τρόπο να δείξει την σπανιότητα του είδους και τη δυσκολία εύρεσής του ακόμα και κάτω από τις φωτεινές ακτίνες του υπέρλαμπρου ήλιου. Δυστυχώς και στις μέρες μας το ίδιο συμβαίνει.
Κοστουμαρισμένα άτομα, πολλές φορές με πτυχία ή ανώτατα αξιώματα, δεν δικαιώνουν τον τίτλο του ανθρώπου. Με πράξεις, με καμώματα, αποδεικνύουν ότι ακόμα δεν έχουν καταλάβει τη μεγάλη αποστολή τους και έχοντας καταληφθεί από το μικρόβιο της απόλαυσης της εξουσίας, της προβολής στρέφονται κατά δικαίων και αδίκων, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Πλανώνται όμως, αφού ο απλός πολίτης, ο μεροκαματιάρης, η εργαζόμενη γυναίκα, ο φοιτητής, ο νέος, μπορούν να αντιληφθούν τους πραγματικούς λόγους και σκοπούς του καθενός που παρουσιάζεται σαν ο ειδήμων, ο σπουδαίος, ο μοναδικός, ο σωτήρας. Γιατί μπορεί για μια ή δύο φορές να εξαπατηθεί ο κόσμος, όμως γρήγορα κρίνει αν γελάστηκε ή απρόσμενα γεγονότα έγιναν αιτία αθέτησης των υποσχέσεων. Χρειάζεται επομένως να αναπτύξουμε μια άλλη σχέση μεταξύ μας. Μια σχέση που να στηρίζεται στην ειλικρίνεια και όχι στο ψέμα. Μια σχέση που να στηρίζεται στην αγάπη και όχι στο μίσος.
Μια σχέση που να στοχεύει ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να βαδίσουμε για ένα καλύτερο αύριο κι όχι να πατάμε πάνω στους άλλους για να φαντάζουμε ψηλότεροι.
Για να γίνει όμως αυτό, για να φτάσουμε στο ιδανικό σημείο να επικοινωνούμε με τους άλλους και να λαμβάνουμε το σήμα τους θα πρέπει να βγάλουμε από μέσα μας κάθε μικρότητα, να δεχθούμε την πραγματική μας θέση μέσα στην κοινωνία, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε αυτογνωσία. Να γνωρίζουμε καλά το μέτρο των δυνατοτήτων μας. Δυστυχώς όμως είναι δύσκολο να προτάξουμε άλλους, ικανότερους από εμάς μπροστά για να γίνουν οδηγοί της προόδου και της ανάπτυξης και ακόμα δυσκολότερο είναι να βοηθήσουμε νέους ανθρώπους, που κάνουν τα πρώτα τους φοβισμένα βήματα στο σκληρό στίβο της κοινωνίας, να σταθούν πλάι μας, να πάρουν τα εφόδια που τους είναι απαραίτητα, και αν είναι ικανότεροι, εξυπνότεροι από εμάς, να μας προσπεράσουν. Βλέπουμε συνεχώς καρεκλοκένταυρους να προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τη θέση τους, μια θέση που άλλοι δικαιούνται, με μέσα πολιτικά, με σχέσεις φιλικές ή πολλές φορές δουλικές. Δεν υπάρχει από κανέναν δικαιολογία όταν με μόνο όπλο πολιτικούς μηχανισμούς ή προσωπικές σχέσεις καταλαμβάνεται μια θέση καταπατώντας την αξιοκρατία.
Είτε αυτός που τοποθετεί, είτε εκείνος που καταλαμβάνει τη θέση, θα πρέπει να γνωρίζει αν μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του και να αισθανθεί εν προκειμένω αυτός που τοποθετήθηκε, βαριά την ευθύνη της εμπιστοσύνης που του έδειξε εκείνος που τον τοποθέτησε και όχι να νομίζει ότι έγινε αυτοκράτορας, κυρίαρχος.
Όμως κι οι σχέσεις μέσα στην κοινωνία, μέσα στο σπίτι, είναι ενδεικτικές για το πώς σκέπτεται και λειτουργεί ο κάθε άνθρωπος.
Αυταρχικές συμπεριφορές, τάσεις απόρριψης όλων των άλλων, απρεπείς χαρακτηρισμοί για όσους είναι αντίθετοι, φανερώνουν το μεγάλο χάσμα που υπάρχει μεταξύ μας. Ο φθόνος κυριαρχεί μέσα μας με αποτέλεσμα να γινόμαστε άδικοι, σκληροί, αιτία να πληγώνονται οι γύρω μας.
Ο εγωκεντρισμός που μας έχει κυριεύσει, μας εμποδίζει να σκεφτούμε πως υπάρχουν κι άλλοι δίπλα μας, που θέλουν μια καλή κουβέντα, ένα χάδι, το δικαίωμα να αναγνωρίσουμε και να δεχθούμε την ύπαρξή μας.
Η επιθυμία για καταξίωση που σιγά-σιγά γίνεται έμμονη ιδέα λειτουργεί πολλές φορές αρνητικά πάνω μας με αποτέλεσμα στην προσπάθειά μας να περάσουμε μπροστά, να γινόμαστε άδικοι.
Ο Διογένης με το φανάρι του…
Αν ζούσε σήμερα πάλι θα κυκλοφορούσε στους δρόμους της πόλης και της αγοράς για να βρει άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που όλοι ψάχνουμε να βρούμε…
