Γράφει η Γουλιελμία Συρίγου Μονιούδη
Στη Σαντορίνη του σήμερα, που αλλάζει όψη από χρόνο σε χρόνο, ιδιαίτερα τους τουριστικούς μήνες, οι καμπάνες το λατρευτικό αυτό σύμβολο, παραμένει αναλλοίωτο ανά τους αιώνες με την ίδια πάντα χάρη.Ο τρόπος που σημαίνουν τις καμπάνες στο νησί μας, έχει κάποια ιδιατερότητα. Σχόλη και καματερή, οι κάτοικοι ξεβαριούνται , θαρρείς να τις σημαίνουνε αλλά και να τις ακούνε. Έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους αφού κατέχουν κύριο ρόλο στην λατρεία και στον κοινωνικό τους βίο, όπως φανερώνουν τα στιχάκια που τραγουδούσαν στο σκοπό της μαντινάδας γονείς και πρόγονοι τον καιρό της βεντέμας:
«το μεσημέρι ηπλάκωσε κι ο Αη Λιάς σημαίνει,
κι ο μπακαγιάρος το φτωχό, στο πιάτο περιμένει…»
Ο καμπανοκρούστης, λοιπόν πρέπει να έχει ταλέντο και μεράκι για να βγει ο ήχος της καμπάνας πιο μελωδικός. Να ξέρει πότε θα κτυπήσει τη μικρή με το γλυκό τον ήχο και πότε τη μεγάλη, τη μπάσα. Την κάθε μια με τη σειρά της με μαεστρία και τέμπο, δίχως βιασύνες, ώστε η εναλ
λαγή των ήχων να μπλέκει αρμονικά και να γεμίζει την ψυχή μας από αγαλλίαση. Οι Μεγαλοχωριανοί έχουν το χάρισμα να σημαίνουν το διπλοκάμπανο, μ έναν εντελώς συμφωνικό τρόπο, θαρρείς και δίνουν κάθε φορά ρεσιταλ.
Οι καμπανάδες, είτε σημαίνουν τα σπέρνα ( εσπερινά)ή τον όρθρο, είτε στην λειτουργία χτυπουν την ευλογημένη, καθώς λέμε τον κρασμό, παίρνει ο άνεμος τον ήχο τους και τον ξεδιπλώνει στους αιθέρες και στα πελάγη.
Εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος όταν αναγγέλλουν πως κάποιος έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Εϊναι οι γνωστοί «τόκοι», δηλαδή στην αρχή αργά, σημαίνουνε, πένθιμα, όπως την Μ. Παρασκευή, και αμέσως μετά ακολουθούν οι πανηγυρικοί αναστάσιμοι ήχοι. Αυτό επαναλαμβάνεται τρεις φορες. Και λέω πως είναι εντυπωσιακός ο τρόπος γιατί και ευαισθησία, έχει και προπάντων είναι καταφανής η πίστη των κατοίκων για την ανάσταση, που όλοι προσδοκούμε.
http://kallistorwntas.blogspot.com/2010/05/blog-post_920.html
