Πέρα από κάθε αμφιβολία, ζούμε όλοι μας σε καιρούς χαλεπούς στους οποίους μοιάζει να έχουν εγκατασταθεί μόνιμα και δίχως(;) τη συναίνεσή μας, η αφιλία, η ανασφάλεια και η απαξίωση προς οτιδήποτε πνευματικό.
Σε μια εποχή μεταλλαγμένη καθ’ όλα, η οποία επαίρεται πως έχει καταστεί ο εμπνευστής και ο χορηγός ενός ιδιαίτερου τύπου ανθρώπου, που η όψη του και μόνο θα μας προκαλούσε τρόμο, πόνο και βαθύ προβληματισμό.
Ενός ανθρώπου ο οποίος διαθέτει εξαιρετικά διογκωμένο κεφάλι σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, γεμάτο υπολογιστικά δεδομένα, γνωστικά αντικείμενα, σταθερό προσανατολισμό προς την υπερβολή και ασφαλώς «φρόνημα γεώδες και υλικόν».
Αυτός ωστόσο ο εγκεφαλικός κολοσσός, αποδεικνύεται αναποτελεσματικός στην προσέγγιση και την επεξεργασία της ΑΛΗΘΕΙΑΣ και της ΑΓΑΠΗΣ, των δύο δηλαδή μεγάλων αξιών – αρετών που ανά τους αιώνες κάνουν να πάλλεται και να δημιουργεί η δυνατή καρδιά της ανθρωπότητας η οποία διψά για αληθινή ΖΩΗ.
Αποδεικνύεται ελάχιστος, διαμορφώνει τους σύγχρονους οικέτες (δούλους) και κατά συνέπεια, αναγνωρίζει και καταδεικνύει ως κύριο και μοναδικό εχθρό του, την Εκκλησία του Χριστού. Έτσι την υποτιμά, τη σπιλώνει, τη χλευάζει, τη συκοφαντεί και πλειστάκις την καταδιώκει.
Αποτελεί πραγματικά τραγική αντίθεση το ότι ο κόσμος μας σήμερα παραμένει επιφυλακτικός και καχύποπτος με τους πάντες και τα πάντα, αποδέχεται όμως άκριτα και ανεπιφύλακτα (σα να δικαιώνεται βαθιά μέσα του για τις χωρίς Θεό επιλογές του), οποιαδήποτε κατηγορία εκτοξεύεται εναντίον της Εκκλησίας, αλλά κυρίως, εναντίον του πλέον εκλεπτυσμένου ανθού της, του μοναχισμού.
Οι δυστυχείς εθελοτυφλούμε και έτσι, από τα ταπεινά κινούμενοι, αρνούμαστε στη Θεία Χάρη να εισέλθει στη ζωή μας και να επαναφέρει σε αρμονία και σύμπραξη τη λογική και την ψυχή, τον υλικό κόσμο που διαχειριζόμαστε αλλά και τον πνευματικό για τον οποίο είμαστε προορισμένοι μέσα από τη βαθιά Πρόνοια και την αυτοθυσιαστική Αγάπη του Κυρίου μας.
Όμως η Θεία Χάρη εξακολουθεί να σκεπάζει εμάς τους χοϊκούς ανθρώπους και να επεμβαίνει σωστικά στη ζωή μας. Εξακολουθεί να ανατρέπει κοσμοθεωρίες, κεκτημένα αγαθά, επαγγελματικές καταξιώσεις και προοπτικές και μεταμορφώνει τον αποδεχόμενο τη Θεία Κλήση σε αθλητή της πνευματικής ζωής και σε γνήσιο και ταπεινό ικέτη υπέρ του κόσμου!
Μία τέτοια συγκλονιστική πνευματική μεταμόρφωση είχαμε την ευλογία να ζήσουμε στην Ιερά Μονή Κυρίας των Αγγέλων Γουβερνέτου Χανίων στις 19 Μαρτίου 2010, την Παρασκευή του Ακαθίστου Ύμνου, όταν ενεδύθη το Μοναχικό Σχήμα ο νυν π. Σοφρώνιος και κατά κόσμον κ. Νικόλαος Τζαβάρας του οποίου τις οικογενειακές ρίζες εντοπίσαμε στις Η.Π.Α. καθώς αποτελεί εκπρόσωπο της τρίτης γενεάς των Ελλήνων μεταναστών.
Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και επειδή διέθετε ιδιαίτερο ταλέντο στο άθλημα του BASEBALL, πήρε υποτροφία για το περίφημο ιδιωτικό σχολείο HORACE MANN. Στη συνέχεια, ομοίως με υποτροφία, αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο COLUMBIA της Νέας Υόρκης στο οποίο και απέκτησε Master στην Ιστορία.
Στο HORACE MANN επέστρεψε ως καθηγητής της Αμερικανικής Ιστορίας και εργάστηκε εκεί για 18 χρόνια ενώ παράλληλα ήταν επικεφαλής του γραφείου εγγραφών , του γραφείου φοιτητικών υποθέσεων καθώς και προπονητής της ομώνυμης ομάδας BASEBALL.
Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε μόνιμα από τις 15 Αυγούστου 2001 και εργάσθηκε σε διακεκριμένες θέσεις διοίκησης στο A.C.G. DEREE COLLEGE (Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος ), ενώ τα τελευταία χρόνια και ως τις αρχές του 2010, διατελούσε Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος (2ος στην ιεραρχία διοίκησης) του προαναφερθέντος εκπαιδευτικού ιδρύματος.
Ασχολήθηκε με πληθώρα των extreme sport (καράτε, καταδύσεις, ορειβασία κ.τ.λ ) και ασφαλώς μια από τις κορυφαίες αντίστοιχες στιγμές του ήταν και η ανάβαση στα Ιμαλάϊα, ενώ σε χαμηλότερο υψόμετρο, διετέλεσε υπεύθυνος εύρεσης ταλέντων για τη διάσημη ομάδα BASEBALL New York Yankees.
Οι αγωνιστές γονείς του, ο μακαριστός Αθανάσιος και η κα. Ελένη, ενεστάλαξαν και στα δύο παιδιά τους (τον Νικόλαο και τον κατά τρία έτη νεότερο Μιχάλη), τις αρχές της πίστης μας και ευδόκησαν να τα δουν να έχουν λάβει σπουδαία μόρφωση και να βρίσκονται αποκατεστημένα επαγγελματικά σε θέσεις κύρους αφού και ο Μιχάλης εργάζεται σε κομβική θέση στον Αμερικανικό Στρατό και έχει δημιουργήσει επιπλέον μια όμορφη οικογένεια με τη σύζυγό του Λόρι και τα δύο τους παιδιά Αμαλία και Ιάσονα.
Κατά θεϊκή συνεργία, ο π. Σοφρώνιος διατηρούσε στη διάρκεια της αξιοζήλευτης κοσμικής ζωής του, βαθιά στην καρδιά του, τα νάματα της Ορθοδοξίας έμοιαζε όμως κατά περιόδους πυκνή ομίχλη να τα έχει σκεπάσει και να έχουν αδρανοποιηθεί.
Επηρεασμένος από μια εποχή και μια κοινωνία σύγχυσης και συγκρητισμού, σε διάφορες φάσεις της ζωής του, αναζητούσε έντονα πνευματικές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που θέτει κάθε ανθρώπινη ψυχή.
Αυτές τις έψαξε πραγματικά παντού! Ενασχολήθηκε με τα φιλοσοφικά ρεύματα και της θρησκείες της Ανατολής (γιόγκα, Ινδουϊσμός, Αποκρυφισμός κ.α.) και προσέγγισε «φωτισμένους γκουρού». Όλα αυτά όμως εις μάτην. Η ανήσυχη ψυχή του δεν αναπαυόταν και κάποια ευλογημένη στιγμή ο Χριστός μίλησε άμεσα στην καρδιά του, καταπραΰνοντας την απογοήτευση που δικαιολογημένα αισθανόταν από την ανεπάρκεια όλων αυτών των θεωριών περί ζωής και ψυχής, γεμίζοντας τον χαρά, ελπίδα και φως. Αυτό συνέβη κατά την πρώτη του επίσκεψη στο Άγιον Όρος και έκτοτε οι επισκέψεις του στο περιβόλι της Παναγίας ήταν πυκνές ενώ παράλληλα ξεκίνησε και η συχνότερη επικοινωνία του με τον π. Ειρηναίο και την αδελφότητα της Μονής Γουβερνέτου. Έτσι, τους πρώτους μήνες του 2010 ο κ. Τζαβάρας μας αποκάλυψε πως όδευε προς την ένδυση του Αγγελικού Σχήματος, με πλήρη επίγνωση αλλά και ανυπομονησία, ομολογώντας με παρρησία την αλλαγή που έφερε ο Χριστός μέσα του.
Όσοι γνωρίζαμε τον άνθρωπο, παρακολουθούσαμε με θαυμασμό αυτή την επί το πνευματικότερον αλλοίωσή του και κατά παράδοξο τρόπο, αισθανόμαστε ότι αυτή είχε συντελεσθεί βαθμιαία αλλά και καταιγιστικά, με τρόπο μυστηριακό αλλά και απόλυτα απλό.
Έχοντας στις αποσκευές μας αισθήματα εκτίμησης, φιλίας και αγάπης αλλά ταυτόχρονα γεμάτοι απορίες και λογισμούς, προσεγγίσαμε στον ευλογημένο τόπο της Ιεράς Μονής Γουβερνέτου.
Ήταν στ’ αλήθεια παράδοξο το συμβάν! Άνθρωποι διαφορετικών εθνοτήτων κινούμενοι σε όλο το εύρος από την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη ως την Αθεΐα, μιλώντας διαφορετικές γλώσσες και διαθέτοντας οπωσδήποτε σοβαρότατες αμφιβολίες για το επικείμενο γεγονός, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε πως κάτι άλλο θριάμβευε πάνω από το χώρο και το χρόνο.
Η φύση που σταδιακά γαλήνευε, το πράο και γλυκύ βλέμμα των πατέρων που μας προϋπάντησαν, οι ανοιξιάτικες οσμές και η έντονη προσδοκία συνέθεταν ένα πρωτόγνωρο για εμάς σκηνικό. Ήταν απόλυτα κοινή η αίσθηση πως οδεύαμε προς μια πνευματική αποκάλυψη και ο καθένας μας ξέθαβε τις απογοητεύσεις, τις ανάγκες, τις θύμησες και τις μύχιες ελπίδες του για να τις προβάλλει στην αναμενόμενη Στιγμή ενώ παράλληλα, ενεργοποιούσε όλες του τις αισθήσεις για να κατορθώσει να τη συλλάβει σε ολόκληρο το μέγεθος και τις διαστάσεις της.
Επτά ώρες ακολουθίας και κανείς δε βαρυγκόμησε, ούτε μεγάλος ούτε μικρός, ούτε και εκείνοι που δεν είχαν παρακολουθήσει ξανά κάποια εκκλησιαστική ακολουθία. Ο χρόνος συρρικνώθηκε για να μπορέσουμε να βιώσουμε την Πρώτη Ανάσταση και την Πεντηκοστή ταυτόχρονα!
Έτσι αισθανόμαστε κατά τη διάρκεια της Κουράς του νέου μοναχού! Με τη συγκίνηση, το δέος και την Αναστάσιμη ελπίδα να συγκλονίζουν την κατανυκτική ατμόσφαιρα, κάνοντας πνευματικές διαδρομές ανάμεσα σε γη και ουρανό, παρακολουθήσαμε το σεβαστό Ιερομόναχο π. Βενέδικτο τον Αγιορείτη και τον ιεροπρεπή κατά πάντα Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής π. Ειρηναίο Βερυκάκη, σε τρεις γλώσσες, να επικαλούνται τη Θεια Χάρη και να ευλογούν το νέο αδελφό, συγκλονίζοντας εμάς τους υπολοίπους με τις Ομολογίες και τις Ευχές που σαν για πρώτη φορά ηχούσαν στ’ αυτιά μας.
Από εκείνη τη στιγμή κανείς δεν είναι ίδιος! Όσοι είχαμε ήδη πάρει μια μυρωδιά από την Ορθόδοξη πίστη συνειδητοποιήσαμε πως ζούμε ψευδώς σε μια Εκκλησία του ΤΥΠΟΥ, του ΜΗ, του ΌΧΙ και του ΠΡΕΠΕΙ και πως αυτό ίσως και να αποτελεί μια ακόμη σύγχρονη αίρεση.
Οι υπόλοιποι, που διέθεταν κοσμικό και μόνο φρόνημα, ξαφνικά είδαν εμπρός τους, με αποδείξεις, πως ο Χριστιανός είναι ένας γνήσια ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ άνθρωπος και ότι η πίστη μας ευαγγελίζεται μόνο τη ΧΑΡΑ και τη ΖΩΗ,με διαδικασίες απλές και καρδιακές, με σκοπό αλλά χωρίς σκοπιμότητες, με αυθεντικό ανθρωπισμό που σταθερά αποβλέπει στην ένωση με τον Ουράνιο Πατέρα.
Και επανέρχεται το ερώτημα: ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ; ΣΗΜΕΡΑ; Εμείς ήδη μέσα μας απαντήσαμε: ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΝΑΙ !! ΝΑΙ γιατί σε κάθε μοναχό ο Κύριός μας χαρίζει την Αγάπη του Αγίου Πνεύματος και αυτή η αγάπη μετουσιώνεται σε αληθινή διακονία προς τον κόσμο, σε ικεσία υπέρ του κόσμου και πρεσβεία για το λαό του Θεού.
Και ΝΑΙ γιατί, σύμφωνα με τον άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, κάθε φορά που ένα ξεχωριστό πρόσωπο νικά το κακό στον εαυτό του καταφέρνει με τη νίκη αυτή τόσο μεγάλη ήττα στο κοσμικό κακό ώστε τα αποτελέσματα να επιδρούν ευεργετικά στα πεπρωμένα όλου του κόσμου .
http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4613:2010-03-29-20-43-10&catid=25:2009-12-18-08-37-46&Itemid=123
