Γράφει ο Παναγιώτης ΤελεβάντοςΣτο καλό ιστολόγιο “Αναστάσιος” αναρτήθηκε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το ημερολόγιο του πνευματικού πατέρα των εν Ελλάδι Νεοβαρλααμιτών π. Αλέξανδρου Σμέμαν.
Στο απόσπασμα αυτό ο π. Σμέμαν, όχι μόνον εκτίθεται ανεπανόρθωτα από ορθοδόξου σκοπιάς, αλλά εκθέτει με την ίδια “μαεστρία” των εν κακοδοξία ομογάλακτό του π. Ιωάννη Μέγιεντορφ. Αν διαβάσετε προσεκτικά το απόσπασμα που ακολουθεί θα διαπιστώσετε ότι οι μεταπατερικοί θεολόγοι του Βόλου, ο π. Βασίλεος Θερμός αλλά και γενικά οι Νεοβαρλααμίτες αρύουν τις κακοδοξίες τους από τους Σμέμαν και Μέγιεντορφ.
Ο μακαριστός Ιωάννης Ρωμανίδης πριν δεκαετίες με είχε προειδοποιήσει για τις κακοδοξίες των δύο θεολόγων αλλά τώρα με αυτό το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το ημερολόγιο του Σμέμαν φαίνεται ανάγλυφο το πυώδες απόστημα της κακόδοξης θεολογίας τους.
Ούτε που πήρε χαμπάρι ο Σμέμαν ότι η Θεία Ευχαριστία δεν χωρίζεται από την άσκηση και την τήρηση των εντολών.
Τα ίδια προτεσταντιλίκια και παπιστάνικα φρονεί και ο κακόδοξος κληρικός π. Βασίλειος Θερμός. Προσέξτε από πού πηγάζει η έκφραση “Βυζαντινολιγούρηδες” που χρησιμοποιεί ο Θερμός: Από τους ανθέλληνες και Οικουμενιστές Σμέμαν και Μέγιεντορφ. Το ίδιο και η πολεμική κατά του μοναχισμού. Ολα προέρχονται από την εκπροτεσταντισμένη σκέψη των Μέγιεντορφ και Σμέμαν.
Από τη σκέψη των Μέγιεντορφ και Σμέμαν πηγάζει επίσης αυτή η δήθεν ανάγκη ρασιοναλιστικής κατανόησης των λατρευτικών κειμένων, που επαναλαμβάνουν σαν παπαγάλοι οι δικοί μας Νεοβαρλαμαμίτες με προεξάρχοντα τον κακόδοξο π. Βασίλειο Θερμό.
Προσέξτε πόσες αιρέσεις διατυπώνονται σε τόσο λίγες γραμμές! Πόσο πολύ φανερώνουν οι λίγες αυτές γραμμές ότι οι δικοί μας Νεοβαρλααμίτες και μεταπατερικοί θεολόγοι όχι μόνον είναι κακόδοξοι αλλά και δεν λένε τίποτα πρωτότυπο οι καυμένοι. Αναμηρυκάζουν τα προτεσταντιλίκια των Μέγιεντορφ και Σμέμαν.
Οσο για τον Μέγιεντορφ είναι ολοφάνερα ο πρόδρομος των εν Ελλαδι Βολιωτών της διαβόητης Ακαδημίας. Τι τους έπιασε η μανία όλους με τους Πατέρες, διερωτάται!!!
Να ευχαριστήσουμε λοιπόν το καλό ιστολόγιο “Αναστάσιος” και να παρακαλέσουμε θερμά τον καλό αδελφό που ανήρτησε αυτό κείμενο να αλιεύσει παρόμοια Νεοβαρλααμικά και προτεσταντικά μαργαριτάρια για να εμπλουτίσουμε τη φαρέτρα μας κατά της σύγχρονης αυτής αίρεσης που έχει καταστεί μάστιγα της Εκκλησίας και της Θεολογίας με τα Νεοβαρλααμικά τερτίπια και με τις μεταπατερικές και συναφειακές κακοδοξίες της.
Παραθέτουμε στη συνέχεια το κείμενο που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑ
Του π. Αλέξανδρου Σμέμαν
Χθες βράδυ μίλησα με θέμα «Εκκλησία και Εκκλησιαστική ευσέβεια». Σκεφτόμουν τη μοίρα της Ορθοδοξίας σε σχέση με την ομιλία μου. Αυτή την εποχή, υπάρχει ένας θρίαμβος του μοναχισμού στη θεολογία και στην ευσέβεια. Στην Σερβία, κάθε αναγέννηση συνδέεται με μια μοναστική εμπειρία, μια τάση ή μια διδασκαλία. Ανησυχώ μήπως αυτή η τάση ταυτιστεί με την Ορθοδοξία. Στην Αμερική, συχνά παρατηρούμε την αναγωγή της Ορθοδοξίας στις εικόνες, στο αρχαίο μέλος, σε αγιορείτικα βιβλία για την πνευματική ζωή. Το Βυζάντιο θριαμβεύει δίχως την κοσμική διάστασή του. Δεν μπορώ ν’ αποφύγω τη σκέψη πως όλα αυτά είναι ένα είδος ρομαντισμού - μια αγάπη γι’αυτή την εικόνα της Ορθοδοξίας, μια αγάπη επειδή αυτή η εικόνα διαφέρει ριζικά από τις εικόνες του σύγχρονου κόσμου. Απόδραση, αναχώρηση, αναγωγή της Ορθοδοξίας.
Το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είναι πως οπουδήποτε θριαμβεύει αυτή η τάση, χάνονται η Ευχαριστία, η Κοινωνία, το νόημα και η εμπειρία της Εκκλησίας. Αυτό το νόημα και αυτή η εμπειρία χρειάζονται τώρα περισσότερο από ποτέ.
Η Ευχαριστιακή Εκκλησία αυτοπροσδιορίζεται ως «εν τω κόσμω τούτω, αλλ’ ούκ εκ του κόσμου τούτου». Η μοναστική τάση της Εκκλησίας είναι πως η ενορία, η κοινότητα, κ.λπ. προσφέρουν αυτόν τον κόσμο μόνο ως αντίθεση, ενώ η αναχώρηση απ’ αυτόν τον κόσμο δείχνεται ως η Ορθόδοξη απάντηση και ο αληθινός Ορθόδοξος δρόμος. Η μοναστική τάση, όσο παράξενο κι αν φαίνεται, θεωρεί την Εκκλησία ως μέρος του κόσμου, έτσι ώστε να πρέπει ν’ αφήσεις όχι μόνο τον κόσμο αλλά και την Εκκλησία.
Ένας Καθηγητής μου στο Ινστιτούτο των Παρισίων είχε γράψει κάποτε, «…πού είναι ο Χριστός, πού είναι οι Απόστολοι, πού είναι η Εκκλησία; Όλα έχουν σκοτεινιάσει κάτω από την τεράστια σκιά του Γέροντα…»
Αρκετά λογικά, αυτή η τάση συνδέεται εύκολα και φυσικά με μια ρομαντική, εθνικιστική Αγία Ρωσία, δηλαδή, με το παρελθόν, την εικόνα του, το στυλ του.
Κάποτε ο πατήρ Ιωάννης Μέγιεντορφ μού είχε πει σε μια στιγμή παρρησίας ότι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι έχουν καταληφθεί από τη μανία για τους Πατέρες. Τόσοι πολλοί άνθρωποι προπαγανδίζουν αυτή τη μόδα, η οποία τους εμποδίζει να καταλάβουν ό,τι υπάρχει στον πραγματικό κόσμο, και την ίδια στιγμή πιστεύουν πως υπηρετούν την Εκκλησία και την Ορθοδοξία. Φοβούμαι πως οι άνθρωποι ελκύονται όχι από τη σκέψη των Πατέρων, όχι από το περιεχόμενο των γραπτών τους, αλλά από το στυλ τους.
Αυτό πλησιάζει αρκετά την Ορθόδοξη κατανόηση των λειτουργικών ακολουθιών: να τις αγαπάς δίχως να τις καταλαβαίνεις∙ και στο βαθμό που δεν είναι κατανοητές, να μη βγάζεις κανένα συμπέρασμα. Καθόμαστε στο κέλυφός μας, γοητευμένοι από μια μελωδία, και δεν προσέχουμε ότι η Εκκλησία πάσχει, και ήδη, εδώ και πολύ καιρό, έχει εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης.
