Θα είχε ενδιαφέρων να γνώριζε ο λαός του Θεού την θέση του, λόγου χάρη, για το μεταναστευτικό ή την διαβολοκίνητη αίρεση του οικουμενισμού ..επικρατή άκρα του τάφου σιωπή!!!
Ας είναι μια αρχή!
Ἐν Θήρᾳ, τῇ 27ῃ Φεβρουαρίου 2010.
Πρός
Σεβασμιώτατον
Μητροπολίτην Ἠλείας
κ.κ. Γ ε ρ μ α ν ό ν
Σεβασμιώτατε,
Ἀνεγνώσαμεν τήν ἀπό 30.01.’10 ὑμετέραν ἐπιστολήν ἡ ὁποία ἀφορᾷ εἰς τό ἐκδοθέν Ἡμερολόγιον τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως διά τό ἔτος 2010 τό ὁποῖον εἶναι ἀφιερωμένον εἰς τόν Ὁσιώτατον Μοναχόν Χριστοφόρον Παναγιωτόπουλον.
Οὐδέποτε ἐφαντάσθην, ἅγιε Ἠλείας, ὅτι ἔμελλόν ποτε νά ἀπολογηθῶ, διότι ὁ εὐσεβής κλῆρος καί λαός τῆς Μητροπόλεώς μου ὑπολήπτεται καί διαφερόντως εὐλαβεῖται τόν Χριστοφόρον, διά τήν γόνιμον καί καρποφόρον ἐν Θήρᾳ κηρυκτικήν του δρᾶσιν. Θά ἤμην μάλιστα ὁ τελευταῖος, ὅστις θά ἀπέτρεπον τό ποίμνιόν μου τοῦ νά ἀποδίδῃ τιμήν εἰς ἄνδρα Χριστιανόν Ὀρθόδοξον καί βεβαπτισμένον, ἔχοντα συνείδησιν τῶν ἑαυτοῦ πράξεων ἐπιδείξαντα θαρραλέαν ἐμμονήν εἰς τήν χριστιανικήν πίστιν, διαπρύσιον κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου, «διακριθέντα εἰς τά ὑπέρ τῆς ὀρθοδοξίας ἡρωϊκά ἀγωνίσματα καί παθήματα αὐτοῦ καί τόν ὁσιοπρεπῆ καθόλου βίον αὐτοῦ» καί μάλιστα ἀσυμβίβαστον καί διά τοῦτο διωχθέντα ἀποινῶς, συκοφαντηθέντα καί περιορισθέντα ὑπό τῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου, διότι δέν συνεμορφώθη πρός τάς ὑποδείξεις αὐτῆς. Πάντα δέ ταῦτα καθ’ ἥν ἐποχήν -καί τοῦτο τό γνωρίζομεν καλῶς- ἄλλοι ἐσιώπων, ἵνα ἀρεστοί γένωνται τοῖς βαυαροῖς διά νά διατηρήσουν τάς ὑψηλάς καί πολυζήλους θέσεις.
Ἄλλωστε, Σεβασμιώτατε, πῶς εἶναι δυνατόν ἡμεῖς νά ἔχωμεν τό δικαίωμα νά ἀποκαλούμεθα μεταξύ μας «ἅγιοι» καί νά κατηγορούμεθα διότι ἀποκαλοῦμεν «ὅσιον» ἕναν μοναχόν πού καί ὁσιοπρεπῶς ἔζησε καί ὁσιακῶς ἐκοιμήθη 150 ἔτη πρίν; Ἤ πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν ἐκδηλώνεται ὑφ’ ὑμῶν οἱαδήποτε ἀντίδρασις ὅσον ἀφορᾷ εἰς ὁσίους ἄνδρας καί γυναῖκας ὡς ὁ Μακάριος ὁ Νοταράς, ὁ Ἐφραίμ τῆς Νέας Μάκρης ἤ ἡ Θεοδώρα τῆς Ἄρτης οἱ ὁποίοι ἐπίσης δέν ἔχουν ἁγιοκαταταχθεῖ ἤ γιά συγχρόνους γέροντας ὡς οἱ ἀείμνηστοι Παΐσιος, Ἰάκωβος Τσαλίκης, Φιλόθεος τῆς Πάρου κ.λπ. εἰς τούς ὁποίους ἀποδίδεται ἤδη ὁ τίτλος τοῦ ὁσίου καί τιμῶνται δεόντως εἰς τάς Μητροπόλεις εἰς τάς ὁποίας ἀνήκουν καί νά ὑπάρχῃ ἡ καθ’ ὅλα ἀδικαιολόγητος ἀντίδρασις αὕτη διά τόν Χριστοφόρον ὁ ὁποίος τιμᾶται εἰς τήν Μητροπολιτικήν μας Περιφέρειαν;
Ἀσφαλῶς καί γνωρίζομεν, Σεβασμιώτατε, καί τά τῆς ἀπορριφθείσης αἰτήσεως τοῦ Συλλόγου τῶν Ἀρμπουναίων Καλαβρύτων περί τῆς ἁγιοκατατάξεως τοῦ περί οὗ ὁ λόγος Ὁσίου Μοναχοῦ καί τά περί τῶν Συνοδικῶν Ἐγκυκλίων τάς ὁποίας ἐπικαλεῖστε. Καί ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν ἀπορριφθεῖσαν αἴτησιν τοῦ Συλλόγου τῶν Ἀρμπουναίων, ἀσφαλῶς καί ὀρθῶς ἔπραξεν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διότι δέν εἶχον ἀκολουθηθεῖ αἱ προβλεπόμεναι διαδικασίαι, αἱ ὁποῖαι ἐπιτρέπουν μόνον εἰς ἐκκλησιαστικάς ἀρχάς νά προβαίνουν εἰς τοιαύτας αἰτήσεις καί οὐχί εἰς συλλόγους, σωματεῖα, ἰνστιτοῦτα κ.λπ. Ὅσον ἀφορᾷ ὡστόσον εἰς τάς Συνοδικάς Ἐγκυκλίους τοῦ ἔτους 1852 καί τάς τεκμηριωμένας ἐργασίας τῶν ἱστορικῶν καί τῶν θεολόγων πού ζητοῦνται ὑπό τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος περί του Ὁσίου Μοναχοῦ Χριστοφόρου, παραθέτομεν τά κατωτέρω:
Ἡ μελέτη τῶν ἐγγράφων τῶν ἀποκειμένων ἐν τοῖς Γενικοῖς Ἀρχείοις τοῦ Κράτους ἀρκεῖ ὅπως βεβαιώσει τήν ἀλήθειαν, ὅτι δηλ. ὅσον χρόνον ὁ Χριστοφόρος περιωρίσθη εἰς τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, οὐδέν εἶχε πρόβλημα καί εὐεργέτης ἦτο, ἀκόμη καθ’ ὁμολογίαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν, ὅτε ὅμως ἐλάλησεν πικράς ἀληθείας, «ἐκύκλωσαν αὐτόν κύνες πολλοί».
Εἰς τά ἔγγραφα αὐτά μάλιστα ἔχει εὐχερῆ πρόσβασιν πᾶς ἐνδιαφερόμενος, φρονῶ δέ ὅτι ὅσοι νομίζουν ὅτι ἔχουν γνώσεις καί λόγον, καί ἀσφαλῶς ὑμεῖς ἔχετε ὡς Ἱεράρχης, πρέπει νά ὑποβληθοῦν εἰς τόν κόπον νά ἀναγνώσουν αὐτά ἀπαθῶς καί ἀμερολήπτως, ἵνα μορφώσωσι γνώμην.
Ἐκεῖ μάλιστα, κατόπιν ὑπολογισμοῦ, δυστυχῶς θά διαπιστώσῃ ὁ μελετητής καί τήν ἀκροτηριασμένην, τήν γεγηρασμένην τῆς Ἐκκλησίας Ἡγεσίαν (Νεόφυτος 90 ἐτῶν, Αἰγίνης Σαμουήλ 105), τήν προφανῶς φόβῳ καί τρόμῳ συνεχομένην, οἱονεί ἐν ὁμηρίᾳ τελοῦσαν ὑπό τῶν βαυαρῶν καί διά τοῦτο ὑπογράφουσαν τά ἑκάστοτε ὑπαγορευόμενα αὐτῇ.
Ἐάν τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα ὄντως «ἐνδιαφέρει τό θέμα γενικώτερα καί εἰδικά διά τόν συγκεκριμένον μοναχόν», θά πρέπει νά γνωρίζετε ὅτι τοῦτο δέν δύναται νά γίνῃ διά τῆς τῇδε κἀκεῖσε ἀποστολῆς διαμαρτυριῶν ἤ κοινοποιήσεων, καί μάλιστα μέ μόνον ὅπλον τήν ἐγκυκλοπαιδείαν τοῦ Ἡλίου ἤ τήν Θ.Η.Ε., καί τήν αὐτόθι βιβλιογραφίαν. Χρήσιμα ἀσφαλῶς εἶναι ὅλα τά στοιχεῖα, ὁπουδήποτε καταταγραφόμενα, ἀλλ’ εἶναι πρωτάκουστον καί καινοφανές ἀφ’ ἑνός νά διαπιστώνωμεν τήν «κατασκευήν σκοτεινῶν καί ὑπόπτων εἰδήσεων καί μαρτυριῶν» καί ἀφ’ ἑτέρου νά ἐμμένωμεν εἰς ὅσα προσῆψαν εἰς τό πρόσωπον τοῦ Χριστοφόρου οἱ διῶκται αὐτοῦ.
Ἀλλά ποῖαι εἶναι αἱ διάφοροι σκοπιμότητες χάριν τῶν ὁποίων «προβαίνουμε εἰς ἁγιοκατατάξεις;» Ἡ ἀργυρολογία ἤ μήπως ἡ προσωπική προβολή τῶν ἡγουμένων τῆς τοιαύτης προσπαθείας ἤ τῆς γενετείρας καί τόν τόπων δράσεως τῶν ὑπό ἁγιοκατάταξιν προσώπων; Δύνασθε μετά βεβαιότητος, «σημείων» καί ἀδιασείστων τεκμηρίων νά ἀποδείξετε τά λεγόμενα; Ἄς μήν ἐκτιθέμεθα ἄνευ λόγου, ἀδελφέ.
Ἐρωτᾶτε πάλιν, Σεβασμιώτατε, τί ἔχω νά εἴπω περί τοῦ Ναϊδρίου Ἁγίας Σοφίας Πατρῶν. Καί προσεφύγατε ὡς καί εἰς τόν ἱερατικόν προϊστάμενον τῆς φερωνύμου Ἐνορίας. Τά γραφόμενα ὅμως ἐν τῷ Ἡμερολογίῳ (σ. 24) ἀναφέρονται εἰς ναΐδριον τιμώμενον ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Σοφίας καί ὄχι εἰς τόν Ἐνοριακόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας Πατρῶν.
Ὡς πρός τήν κάραν τοῦ Μοναχοῦ Χριστοφόρου, ἐπιτρέψατέ μου, ἀδελφέ, ἀλλά οὔτε νά φύγῃ ἐκ τῆς Θήρας ἠδύνατο, ἀφοῦ δέν ἐκοιμήθη ἐκεῖ, οὔτε ὅμως καί νά ἔλθῃ εἰς Ἄρμπουνα Καλαβρύτων μόνη, ἄν τινες δέν ἐμερίμνων περί αὐτοῦ. Διατί «τήν ἄφησαν νά φύγει;», νομίζω ὅτι δέν εἶμαι τό κατάλληλον πρόσωπον νά ἀπαντήση. Ἴσως ὅμως ἠδύνατο νά ἀπαντήσῃ ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης πρώην Θήρας καί κατόπιν Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κυρός Γεώργιος. Νομίζω πάντως ὅτι ἡ συνήθης πρακτική τῆς ἀποδόσεως τῶν λειψάνων εἰς τήν γενέτειραν τῶν ὁσίων ἀνδρῶν οὐδαμῶς ὑποδηλοῖ ἔλλειψιν ἐνδιαφέροντος περί αὐτῆς, οὔτε πρᾶξιν ὕβρεως καί ἀσεβείας ἀποτελεῖ. Ἄλλωστε ὁ Χριστοφόρος δέν συνίστατο μόνον εἰς τά τῆς κεφαλῆς, εἶχε καί ἄλλα μέλη.
Ἀναφορικῶς πρός τήν περί τοῦ κελλίου τοῦ περιορισμοῦ τοῦ Χριστοφόρου ἀπορίαν ὑμῶν, ἀπαντῶ: τήν αὐτήν ἀπορίαν ἔχω καί ἐγώ ὄχι μόνον περί τοῦ κελλίου τοῦ προκειμένου προσώπου, ἀλλά καί περί τῶν χώρων ἐγκαταβιώσεως πολυαρίθμων διά μέσου τῶν αἰώνων σεπτῶν καί θεοφόρων ἀνδρῶν καί γυναικῶν. Μήπως πρέπει νά ἀγνοήσωμεν συλλήβδην τήν παράδοσιν;
Ὡς πρός τήν ἀπορίαν, «διατί τό παρεκκλήσιον αὐτό ἀφιερώθη εἰς τόν ἅγιον Σπυρίδωνα καί ὄχι εἰς τόν μοναχόν Χριστοφόρον;» ἀπαντῶ ὅτι πλησίον αὐτοῦ ὑπῆρχε ναΐδριον τοῦ Ἱεράρχου, τό ὁποῖον κατέπεσε κατά τούς σεισμούς τοῦ 1956. Εἰς ἀνάμνησιν αὐτοῦ τοῦ γεγονότος τό σημερινόν ναΐδριον τιμᾶται καί ἐπ’ ὀνόματί τοῦ Ἱεράρχου, ἀλλά καί ἐπ’ ὀνόματι τοῦ περί οὗ ὁ λόγος Ὁσίου.
Ὡς πρός τάς ἀλλεπαλλήλους ἀπορίας τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος περί ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων, περί ἀποτμήσεων αὐτῶν καί περί τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν τῆς ἑκάστοτε ἐποχῆς, τῶν βεβαιουσῶν μετ’ αὐθεντίας τήν ἀλήθειαν τῶν γεγονότων ἤ τήν γνησιότητα τοῦ περιεχομένου τῶν λειψανοθηκῶν, εἰς ὅ,τι μέ ἀφορᾷ, δέν ἀμφιβάλλω περί ὅσων παρέλαβον παρά τῶν ἀοιδίμων προκατόχων μου.
Προσυπογράφω πάντως τάς ὑφ’ ὑμῶν ἐκφραζομένας ἀνησυχίας περί τοῦ κινδύνου πλάνης τῶν πιστῶν καί περί τῆς μετά τῆς δεούσης προσοχῆς ἐξετάσεως τῶν δεδομένων τῶν ὑπό ἐπίσημον ἀναγνώρισιν ἁγίων. Δικαιοῦμαι ὅμως νά διαφωνήσω πρός ὑμᾶς ἀναφορικῶς πρός τόν Χριστοφόρον.
Σεβασμιώτατε,
Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς κρισίμου ἐκείνης ἐποχῆς, ἡ ὁποία ἐξέδωκεν τάς περί Παπουλάκου ἐγκυκλίους, ὡς παρά τάς ἐκείνης(;) διαταγάς πολιτευσαμένου:
• καθῄρεσε τόν Ἀνδρουβίστης Προκόπιον τῆς χάριτος τῆς ἀρχιερωσύνης καί πάσης ἱερατικῆς τάξεως καί ἐνεργείας, ὡς μεταχειρισθέντα «πᾶν εἶδος ῥαδιουργίας εἰς ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ του καί παντάπασιν διεφθαρμένον, ὑποκινοῦντα πάντα λίθον… εἰς ἐπιτυχίαν τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς κακοηθείας του» ὅστις ἦτο τοσοῦτον ἀδιόρθωτος, ὥστε «μόνος ὁ διά βίου περιορισμός δύναται νά φέρῃ εἰς μετάνοιαν καί νά τόν ἀναδείξῃ τοὐλάχιστον καλόν χριστιανόν» (ἔτος 1834),
• παλινῳδοῦσα δέ τέσσαρα ἔτη βραδύτερον, «ἀποδεχομένη τήν εἰλικρινῆ αὐτοῦ μετάνοιαν καί ἐκ συντετριμμένης καρδίας προερχομένην» ὄχι μόνον συνεχώρησεν αὐτόν, ἀλλ’ προέβη καί εἰς ἄρσιν τῆς καθαιρέσεως, καί μετά ἔτη προσεκάλεσεν αὐτόν ὡς ἀναπληρωματικόν μέλος τῆς Συνόδου, κατά δέ τό 1852 ἀνέδειξεν αὐτόν Ἐπίσκοπον Οἰτύλου ὡς ἀξιώτερον . Ἐπισημειώνεται, ὅτι περί τῆς δράσεως τοῦ Προκοπίου κατά τοῦ Παπουλάκου εὐχερῶς δύναταί τις νά ἀνατρέξῃ εἰς τόν οἰκεῖον φάκελλον τῶν Γ.Α.Κ.
Ἀλλ’ ἄς ἴδωμεν τί ἀναφέρεται εἰς τάς περί ὧν ποιεῖσθε μνείαν καί μή εἰσέτι ἀνακληθείσας Συνοδικάς ἐγκυκλίους:
Α) Ἡ τῆς 15ης Μαΐου 1852, περί τοῦ αὐτοχειροτονήτου κήρυκος μοναχοῦ Χριστοφόρου Παπουλάκου, Πρός τόν κατά τήν Λακωνίαν ἱερόν κλῆρον καί πάντα τόν εὐσεβῆ καί περιούσιον αὐτῆς λαόν, λέγει ὅτι ὁ Παπουλᾶκος περιφερόμενος ἀπό τόπου εἰς τόπον «κηρύσσων δῆθεν τόν θεῖον λόγον, καί ὑπό τό πρόσχημα τοῦτο, λήρους ἀσέμνους καί σκανδαλώδεις ἐξερευγόμενος διαστρέφει δι’ αὐτῶν τήν γνησίαν του θείου Εὐαγγελίου διδασκαλίαν… παρασύρων τούς ἁπλουστέρους εἰς πολλά ἄτοπα καί ἐμπνέων εἰς τάς κεφαλάς αὐτῶν ἰδέας τῷ ὄντι ἀντιχριστιανικάς καί ἀντιθέους». Καταγγέλλει περαιτέρω τόν Χριστοφόρον, ὅστις προσκληθείς ὑπό τῆς Συνόδου, ἵνα δώσῃ λόγον περί τῆς διδασκαλίας του, ἠπείθησεν καί «οὐ κατεδέξατο ἐλθεῖν». Διά τήν τοιαύτην δέ ἀπείθειαν ἀπηγόρευσεν εἰς αὐτόν ὅλως, ἵνα μή διδάσκῃ τοῦ λοιποῦ, μέχρις ὅτου, ἐμφανισθείς εἰς τήν Σύνοδον, δώσῃ λόγον τῆς διδασκαλίας του καί, ἄν εὑρεθῇ ἱκανός εἰς τήν ἱεράν ταύτην διακονίαν τοῦ κηρύγματος, ἀποσταλῇ καί πάλιν, νομίμως ὅμως, παρά τῆς προσηκούσης ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς. Ἄλλως δέ πράττων δικαίως θεωρεῖται ὡς ἀντάρτης τῆς ἐκκλησίας, ὡς ἀδόκιμος καί ἀπόβλητος. Ἡ ἐγκύκλιος διανθίζεται ὑπό κολακειῶν πρός τό πρόσωπον τοῦ Ὄθωνος καί ὑπό ἁγιογραφικῶν παραπομπῶν, προκειμένου νά κατοχυρωθῇ καί θεολογικῶς. Ἀλλ’ εἰς μάτην. Ὑπογεγραμμένη ἀπό τρεῖς μόνον Συνοδικούς Ἐπισκόπους ἀπηυθύνθη εἰς ὦτα μή ἀκουόντων, διότι, ὅπως ἀναφέρει ἀψευδής πηγή, ἔγγραφον τοῦ τότε Ἐπάρχου Οἰτύλου πρός τόν Νομάρχην Λακωνίας Δ. Δούκα τήν 29ην Μαΐου 1852 «δέν ὑπάρχει οὐδεμία οἰκογένεια, ἐντός τῆς ὁποίας νά μή ὑπάρχῃ ὀπαδός…, διότι τό ὄνομα τοῦ Χριστοφόρου συνεταυτίστη μέ τό ὄνομα τῆς Θρησκείας» (ΓΑΚ, Φάκ. Βακάλογλου 24α). Καί ἀπό τῆς ἀπόψεως αὐτῆς καθίσταται φανερόν πόσον ἠγαπήθη ὁ Χριστοφόρος ὑπό τοῦ λαοῦ καί πόσον εἰς αὐτόν λαομίσητος ἦτο ἡ τότε διοίκησις τῆς βαυαροκρατίας καί τά μίσθαρνα ὄργανά της. Ἀλάθητον τό κριτήριον τοῦ λαοῦ, καί ἀπαράδεκτον εἶναι, κατά περίπτωσιν, ἄλλοτε νά θεωρῶμεν αὐτόν δυσσεβῆ καί παράνομον, κακά μελετῶντα καί ἄλλοτε νά προσκυνῶμεν τήν χάριν του.
Β) Ἡ τῆς 26ης Μαΐου 1852 καί ὑπ’ ἀριθ. πρωτ. 2377 – διεκπ. 316, περί ἀνατροπῆς τῶν καθεστώτων, Πρός ἅπαντας τάς κατά τήν Ἑλληνικήν ἐπικράτειαν εὐσεβεῖς καί ὀρθοδόξους χριστιανούς, συνίσταται εἰς τήν καταγγελίαν κακοβούλων τινῶν, ἐχθρῶν τῆς πατρίδος καί πολεμίων τῆς εὐτυχίας καί ἡσυχίας τῶν εἰρηνικῶν πολιτῶν, οἵτινες συνέλαβον τήν σατανικήν ἰδέαν ν’ ἀνατρέψουν τά καθεστῶτα… Δι’ αὐτῆς ἡ Ἱ. Σύνοδος ἀποπειρᾶται νά κατοχυρώση θεολογικῶς τήν στάσιν αὐτῆς μετά συχνῶν ἁγιογραφικῶν παραπομπῶν. Δέν παραλείπει νά ἀναπέμψει ἄφθονον λιβανωτόν εἰς τόν Ὄθωνα, «ὅν ἡ θεία πρόνοια… ηὐδόκησε νά ἐπιστήσῃ… Βασιλέα τῆς χώρας», οἱονεί παρέχουσα τήν διαβεβαίωσιν νομιμοφροσύνης, καί ὁ ὁποῖος, συμφώνως πρός τήν ἐπαγγελίαν καί διαβεβαίωσιν αὐτοῦ τυγχάνει ὁ κραταιότατος καί εἰλικρινέστατος προστάτης καί τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς τήν ὀρθόδοξον πίστιν τηρούσης ἐκκλησίας ἡμῶν. Σημειώνεται μάλιστα ὅτι τήν ἐγκύκλιον μόνον τέσσαρες τῶν Συνοδικῶν ὑπογράφουν, οὐδαμοῦ δέ ἐν αὐτῇ γίνεται μνεία τοῦ Χριστοφόρου.
Διά τοῦτο καί ἡ ἐγκύκλιος αὐτή κατηργήθη εἰς τήν συνείδησιν τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ τόσον ἐν Ἀθήναις, ὅσον καί ἀλλαχοῦ. Καί ὄχι μόνον δέν ἐγένετο κἄν ἀποδεκτή, ἀλλά καί ἕνεκεν αὐτῆς ἠπειλήθησαν πολυάριθμα ἐπεισόδια, καθώς ὁ λαός ἐπεδίωξεν νά παραδόση αὐτήν εἰς τήν πυράν (Ἐφημ. ΕΛΠΙΣ 31ης Μαΐου 1852 καί ΑΘΗΝΑ 5ης Ἰουνίου 1852).
Γ) Ἡ τῆς 9ης Ἰουνίου 1852 (ἀρ. πρωτ. 2444 – διεκπ. 355) ἀπευθυνομένη Πρός τάς κατά τήν Ἐπικράτειαν Ἐκκλησιαστικάς Ἀρχάς, διατάσσει τήν ἔγκαιρον ἀνάγνωσιν «τῶν προλαβόντως αὐτῆς ἐγκυκλίων ἐπιστολῶν», εἰς τάς ἐκκλησίας εἰς ἐπήκοον πάντων προκειμένου διά προτροπῶν καί νουθεσιῶν νά ἐπανέλθουν οἱ ἀποπλανηθέντες πιστοί εἰς τήν εὐθεῖαν ὁδόν.
Ἐπισημειώνει δέ καί τήν ἐπίσημον πληροφορίαν, ὅτι «διά τῆς ἀτόπου καί ὑποκριτικῆς διδαχῆς αὐτοῦ (δηλ. τοῦ Χριστοφόρου) ὅτι ἔσονται σεισμοί καί ἐκ τῶν σεισμῶν καταστραφήσεται νῆσός τις». Ἐκεῖθεν ὁρμωμένη «γυνή τις ἐκ Κυνουρίας ἐλθοῦσα εἰς Αἴγιναν ἐκήρυττε περί αὐτοῦ λέγουσα ὅτι αὐτή ἐστίν ἡ νῆσος τῆς Αἰγίνης καί τέλος ἔσεται καί συντέλεια τοῦ κόσμου. Διά ταῦτα συνεταράχθησαν αἱ συνειδήσεις τῶν Χριστιανῶν, οἵτινες συνέτρεχον μετά θορύβου εἰς τάς ἐκκλησίας καί, κρούοντες τούς κώδωνας, ἐτάραττον τήν κοινήν ἡσυχίαν, ἐν οἶς καί τινες τῶν ἱερωμένων, ἀσπαζομένων τά ὑπ’ αὐτοῦ κακῶς κηρυχθέντα… ἔψαλλον παρακλήσεις». Ὅθεν χρέος ἔχουν αἱ Ἀρχαί νά διασκεδάσουν τάς ἐκ τῶν διαδιδομένων ἀνησυχίας, διότι «οὐδείς ἔγνω νοῦν Κυρίου» καί διότι οἱ ταῦτα διαδίδοντες ἐλαύνονται ὑπό πνεύματος δολιότητος καί ἐπιβουλῆς, καί ἐν προσχήματι θρησκευτικῷ προσπαθοῦν νά διαταράξουν τήν κοινήν του Κράτους ἡσυχίαν καί ἀσφάλειαν. Τά τελευταῖα ταῦτα ὑπομιμνῄσκουν καί ἄλλας ἐποχάς μεταγενεστέρας, ὅτε ὑπό τό πρόσχημα τῆς προστασίας κοινῆς ἡσυχίας καί ἀσφαλείας οἱ κρατοῦντες «ᾐτιολόγουν» τά ἀναιτιολόγητα.
Ποία ἀνάκλησις νά γίνῃ τῆς ἐγκυκλίου αὐτῆς; Ὁ πρῶτος ἤ ὁ τελευταῖος ἦτο ὁ Χριστοφόρος, ὅστις, παρενέβαλε εἰς τήν διδασκαλίαν του τά περί σεισμοῦ καί συντελείας τοῦ κόσμου; Ἀξίζει μάλιστα νά σημειωθῇ ὅτι οἱ ἐπίσημοι πληροφοριοδόται τῆς Συνόδου ἀσφαλῶς θά ἦσαν οἱ Ἔπαρχοι, οἱ Νομάρχαι, οἱ Ἔφοροι καί τά ἄλλα μίσθαρνα καί πλήρως ἀφωσιωμένα εἰς τούς Βαυαρούς ὄργανα τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, οἱ πρό τινων ἐτῶν πρωτοστατήσαντες εἰς τήν βιαίαν διάλυσιν τῶν μονῶν βίᾳ καί δυναστείᾳ, εἰς τήν διαρπαγήν καί διασπάθισιν τῆς περιουσίας αὐτῶν καί εἰς τήν ἀπηνῆ καί ἀμείλικτον δίωξιν τοῦ μοναχισμοῦ.
Ἄρα, κατά τήν ἐγκύκλιον, ἐθεωρεῖτο ἀξιολογικῶς ἀνωτέρα ἡ κοινή τοῦ Κράτους «ἡσυχία» τῆς πατρῴας πίστεως, τῶν ὑγιῶν δογμάτων καί τῆς γνησίας ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, αἱ δέ ἐνέργειαι καί ἡ δρᾶσις τοῦ Χριστοφόρου πρός ἀφύπνισιν τοῦ λαοῦ καί προστασίαν αὐτῶν ὡδηγοῦντο «ὑπό πνεύματος δολιότητος».
Ἀλλ’, ἵνα καταδειχθῆ ποῖος ὡδηγεῖτο «ὑπό πνεύματος δολιότητος», ὁ ρακένδυτος Παπουλᾶκος ἤ μήπως ὁ κρατικός μηχανισμός, μετά τοῦ ὁποίου ἑκοῦσα ἄκουσα ἐν ἀγαστῇ συμπνοίᾳ καί συνεργασίᾳ διετέλει ἡ τότε Ἱερά Σύνοδος, ἐπάναγκες κρίνομεν νά δημοσιεύσωμεν ἐμπιστευτικήν ἐπιστολήν τοῦ Ἰωάννου Κολοκοτρώνη ἐκ Γυθείου ἀπό 17ης Ἰουνίου 1852, πρός τόν Δ. Δούκαν, Νομάρχην Λακωνίας (ΓΑΚ, Φάκ. Βακάλογλου 24α):
«Ἀδελφέ Δούκα. Περιμένω ἀνυπομόνως εἰδήσεις σας, διά νά μάθω τήν ἐνέργειαν τῶν σχεδίων μας. Γνωρίζεις ὅτι εἶχα δώσει μυστικάς ὁδηγίας εἰς τόν ὑπομοίραρχον Ζωγράφον, ὅτι εἰς περίπτωσιν ἀνάγκης, ἠμπορεῖ νά δουλεύσῃ καί ἡ πιστόλα κατά τῆς κεφαλῆς τοῦ Καλογήρου (!), διά νά ξεμπερδεύσωμεν οὕτως ἤ ἄλλως ἀπό τό μίασμα τοῦτο. Συνεννόησον μέ τόν ὑπομοίραρχον καί περί τούτου, ὥστε ἐγκαίρως νά γνωστοποιηθῇ τό μυστικόν τοῦτο καί εἰς τούς μετεμφιεσμένους ὀκτώ. Ἠμπορεῖτε νά λάβητε ὅσους στρατιώτας χρειασθῆτε καί εἶμαι ἕτοιμος νά σᾶς ἐγκρίνω ὅ,τι μέτρον μου προτείνετε, δυνάμενον νά συντελέσῃ εἰς τήν ἐπιτυχίαν τοῦ σχεδίου. Ἄλλο δέν ἔχω νά σᾶς εἰπῶ, περιμένω ἐνέργειαν, δραστηριότητα καί φρόνησιν. Σᾶς ἀσπάζομαι, ὁ ἀδελφός σου Ἰωάννης Κολοκοτρώνης».
Ἀναφορικῶς πρός τά γραφόμενα ὑπό τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος περί λήθης τοῦ Παπουλάκου, ὅτι δηλαδή ἡ «ἐπιζήσασα φήμη του ὅμως δέν ἀντέσχεν ἐπί μακρόν… βραδέως ἀλλ’ ἀσφαλῶς ἡ λήθη ἐκάλυψε τό πέρασμά του. Ἔκτοτε ἡ ψύχραιμος σκέψις ἐτακτοποίησε τήν ταραχήν τῶν συνειδήσεων», κατά τόν Γριτσόπουλον, ἐπιτρέψατέ μου νά ὑποστηρίξω ὅτι δέν ἔχονται τῆς ἀληθείας.
Ὁ αἰδεσιμ. πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς καί ἔγκριτος καί αὐτός ἐπιστήμων ἀντιλέγει: «μορφές, ὅπως ὁ Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος (Παπουλᾶκος) καί ὁ Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος, φαίνονται πολύ διαφορετικά σήμερα ἀπ’ ὅτι στά μαθητικά μας χρόνια, πού μᾶς εἶχαν μάθει νά τούς βλέπουμε «ὡς ἀμαθεῖς» καί φανατικούς, «τῶν ὁποίων ἡ μνήμη ταχέως ἐσβήσθη»! Γιατί ὅπως ἡ σύγχρονη ἔρευνα ἀποκαλύπτει, τίποτε δέν εἶναι περισσότερο ἀναληθές ἀπό αὐτό. Καί οἱ δύο αὐτοί ἀγωνιστές ὄχι μόνο δέν λησμονήθηκαν ἀπό τό Λαό μας, ἀλλά θά τολμήσουμε νά ποῦμε ὅτι ἡ δυναμική, πού ἀνέπτυξαν στή λαϊκή συνείδηση, ὑπῆρξε μεγαλύτερη μετά τό θάνατό τους, ἀπ’ ὅσο κατά τή διάρκεια τοῦ ἀγώνα τους. Ὁ ἄκρατος ὅμως ρασιοναλισμός συνετέλεσε παλαιότερα – καί αὐτό ἦταν ἁμαρτία περισσότερο τῆς ἐποχῆς ἀπόσο τῶν προσώπων – νά μή βλέπουμε τήν ἀληθινή εἰκόνα τῶν λαϊκῶν αὐτῶν εὐαγγελιστῶν, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι δέν «μποροῦσαν» νά «ἴδουν» τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα ὅμως φθάσαμε στό σημεῖο νά συντάσσονται διδακτορικές διατριβές γιά τά πρόσωπα αὐτά καί τή δράση τους, γιά νά μελετηθοῦν τά λαϊκά κινήματα τοῦ 19ου αἰώνα σέ ὅλες τίς διαστάσεις τους, μέ εὐρεία χρήση καί τῶν ἀρχειακῶν πηγῶν, πού, ὅπως ἀποδεικνύεται, εἶναι πολύ πλουσιώτερες ἀπόσο μπορούσαμε νά φαντασθοῦμε… Ἡ ἀναπροσαρμογή συνεπῶς τῆς στάσεώς μας σήμερα ἀπέναντι στόν Φλαμιᾶτο, τόν Παπουλάκο… καί ὁποῖον ἐπώνυμο μάρτυρα τῆς παραδόσεώς μας, εἶναι πολλαπλά ὠφέλιμη καί ἀναγκαία. Διότι μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει νά συνειδητοποιήσουμε τό ποσοστό τῆς συγχύσεως καί ἀλλοτριώσεως τῶν καιρῶν μας. Καί αὐτό εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικό, ἀφοῦ ἡ γνώση τῆς ἀρρώστιας εἶναι – κατά τεκμήριο τουλάχιστον – ἡ βασική προϋπόθεση γιά τήν ἀναζήτηση τῆς θεραπείας» [Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος (1786-1862), Ἕνας μάρτυρας τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως στό ἑλληνικό κράτος, Θεολογία, τ. 58, Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 1987, τεῦχος 2, σσ. 294-295 καί 321].
Ἀλλά καί ὁ ἐλλογιμ. Χρ. Γιανναρᾶς, Καθηγητής Πανεπιστημίου κι αὐτός γράφει σχετικά: «βλέποντας (ὁ Χριστοφόρος) στήν πράξη τίς συνέπειες τῆς ἀσκούμενης ἀπό τή βαυαροκρατία πολιτικῆς, στρέφει τό κήρυγμά του καί στά φλέγοντα θέματα τῆς ἐποχῆς. Στηλιτεύει ἀμείλικτα τό αὐτοκέφαλο καί τήν κατάργηση τῶν παραδοσιακῶν Μητροπόλεων, πού ἄφησε τό λαό ἀποίμαντο. Καυτηριάζει τή διάλυση τῶν μοναστηριῶν, τίς εὐκολίες πού παρέχει τό κράτος στούς ξένους μισσιονάριους, τά ἀλληλοδιδακτικά σχολεῖα, πού εἶχαν ἐπιβάλλει στήν ἐκπαίδευση οἱ μισσιονάριοι, τόν ἐξοβελισμό τῶν «θεϊκῶν» γραμμάτων, ἀπό τά σχολεῖα, καί ἐννοεῖ τόν Ὀκτώηχο καί τό Ψαλτήρι…» [Γιανναρᾶ Χρ., Ὀρθοδοξία καί Δύση στή Νεώτερη Ἑλλάδα, ἔκδ. Δόμος, 1999, σσ. 290-291].
Ἀξιόλογα ἐπίσης ἔργα ἤ ἄρθρα περί τοῦ Παπουλάκου εἶναι καί τά ἀκόλουθα:
Δαβού Βύρ., Χριστοφόρος Παπουλᾶκος, ὁ καταδιωγμένος καλόγηρος, Ἀθήνα 1986, σσ. 73.
Δημητρακοπούλου Γ. Σ. (Καθηγ. Φίλοσ. Σχολῆς Πανεπ. Ἀθηνῶν), Ὁ εὐσεβής λαός διά τόν Παπουλᾶκον, Ὀρθόδοξος Τύπος 23ης Σεπτ. 1988, ἀρ. 33.
Θεοδωρόπουλος Φ. Ν., Μοναχός Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος (Παπουλᾶκος), Ἀθήνα 1994.
Καψιώτη Ἀθ. , Ὁ ὅσιος Χριστόφορος ὁ Παπουλᾶκος, Ἀθῆναι 1992.
Κοτταδάκη Ἀθ., Αὐτοί ποὺ ἄνοιξαν τὸ δρόμο ,Κοσμᾶς Φλιαμιάτος, Χ. Παναγιωτόπουλος ἤ Παπουλᾶκος, Ἰγνάτ. Λαμπρόπουλος, Ἱερόθ. Μητρόπουλος, Εὐσ. Ματθόπουλος, ἔκδ. Τήνος, Ἀθῆναι 1976. Ὁ Κοτταδάκης μάλιστα εἰς τό ἀξιόλογο αὐτό πόνημά του ὁμιλεῖ περί τῶν πέντε ἐκείνων μορφῶν, τῶν «ἱερομένων μέ τό μυστικό τοῦ ἀποστολικοῦ ἀγωνισμοῦ, πού ἔφερε τή νεοελληνική χριστιανική ἄνοιξη».
Μεταλληνοῦ Δ. Γ. πρωτοπρ., Παράδοση καί ἀλλοτρίωση. Τομές στήν πνευματική πορεία τοῦ Νεώτερου Ἑλληνισμοῦ κατά τήν μεταβυζαντινή περίοδο, ἔκδ. Δόμος, Ἀθήνα 2001.
Μουλατσιώτη Νέκτ. ἀρχιμ. (ἐπιμ.), Παπουλᾶκος, Ὁ Ἅγιος τῆς Πελοποννήσου, ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Αὐγουστίνου καί Σεραφείμ Σάρωφ Τρικόρφου Φωκίδος, χ.τ., 2006.
Μπατιστάτου Δ. (Θεολόγου), Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος ἤ Παπουλᾶκος (κραυγή πόνου καί ἀπόγνωσεως), Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας Μάρτιος-Ἀπρίλιος 1969, τεῦχος 15-16, σσ. 50-51 καί Μάϊος-Ἰούνιος 1969, σσ. 72-73 καί 96.
Μωϋσέως Μοναχοῦ του Ἁγιορείτου, Ὁ Παπουλᾶκος, 200 ἔτη ἀπό τήν γέννησή του, Ὀρθόδοξος Τύπος 21ης Νοεμβρίου 1986 σσ. 1 καί 3.
Νασιόπουλου Ἀ. Ἀ., Ὁ Ἀληθινός Παπουλᾶκος, ἐκδ. πρώτη, Ἀθῆνα 1984.
Πέττα Ν. Ν. ἀρχιμ., Ὁ Ὁσιώτατος Μοναχός Χριστοφόρος ὁ Παπουλᾶκος στή Θήρα (1854) καί στήν Ἄνδρο (1854-1861), Ἀθήνα 2009.
Πέττας Ν. Ν. ἀρχιμ., Χριστοφόρος Παπουλᾶκος, ὁ σύγχρονος ἀπόστολος τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Γένους, ἔκδ. Ὁρθοδόξου Κυψέλης, Θεσσαλονίκη 2009.
Τσάκωνα Γρ. Δ. (Καθηγητοῦ τῆς Κοινωνιολογίας), Ὁ Κοινωνικός Παπουλᾶκος, Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά Γ-Δ (1959-60) 26-28.
Σακκέτου Ἄγγ., Παπουλᾶκος (Ἄγνωστες προφητεῖες καί θαύματα), Ἡ ἐπαλήθευση τῶν προφητειῶν καί ὁ παγκόσμιος θρίαμβος τοῦ ἀνθρώπου, ἐκδ. Σακκέτου, Ἀθῆναι 2008.
Σαρδελῆ Κ. (ἱστορικοῦ καί λογοτέχνου), Ἡ προδομένη παράδοση, τά ψευδώνυμα φῶτα, τ. Α΄, ἔκδ. Τῆνος, Ἀθήνα 1991.
Τοῦ αὐτοῦ, Χριστόφορος Παπουλᾶκος καί Κοσμᾶς Φλαμιάτος, Οἱ πρωτομάρτυρες καί θύματα τοῦ Ἑλλαδικοῦ Κράτους, Ἀθήνα 1988.
Σταθοπούλου Θ., Τό κίνημα τοῦ Παπουλάκου, οἱ πολιτικές, κοινωνικές καί θρησκευτικές διαστάσεις του (διδακτ. διατριβή), Ἀθῆνα 1991, σσ. 726.
Ὁ Χριστός καί ἡ Ἀλήθεια, ΣΤ΄ Δημοτικοῦ, ΟΕΔΒ, Ἀθήνα 2003, σσ. 197-198 (Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο). Παπουλάκος, ὁ καλός σπορέας. Στή σ. 198 ἀναφέρεται «Ὁ Παπουλᾶκος μέ τά λόγια του συνέπαιρνε τά πλήθη… Μιλοῦσε ἁπλά, μέ στοργή καί ἀγάπη γιά τή ζωή καί τά προβλήματά τους. Καλοῦσε τούς ἀνθρώπους νά ἀλλάξουν τή ζωή τους καί νά ζοῦν μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Τούς ἔλεγε νά προσεύχονται καί νά τηροῦν τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς καί τῶν ἐορτῶν, νά βοηθοῦν τούς φτωχούς καί ἀνήμπορους καί νά νηστεύουν… Ἡ δράση ὅπως καί τό λόγια του Παπουλάκου δέν ἄρεσαν στούς ἰσχυρούς της ἐποχῆς (στό βασιλιά, στούς ἄρχοντες, στούς δεσποτάδες), γιατί ὁ δυνατός λόγος τούς ἔλεγχε».
Ἰδιαιτέρως ἐνδιαφέροντα εἶναι καί τά ὑπό ἔκδοσιν Πρακτικά τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἡμερίδος πού ἐπραγματοποιήθη ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Προφήτου Ἠλιού Θήρας καί ὑπό τήν αἰγῖδα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ἐν Θήρᾳ, τόν Ἰούλιον τοῦ παρελθόντος ἔτους μέ θέμα: «Ὁ Ὁσιώτατος Μοναχός Χριστοφόρος Παπουλᾶκος στή Θήρα καί στήν Ἄνδρο» ὡς καί τοῦ Ἐπιστημονικοῦ Συνέδριου πραγματοποιηθέντος ἐν Κλειτορίᾳ τῶν Καλαβρύτων τόν Σεπτέμβριον τοῦ 2009 μέ θέμα: «Ὁ Ὅσιος Χριστοφόρος Παπουλᾶκος».
Εἰς αὐτά, λίαν διαφωτιστικαί τοῦ βίου καί τῆς δράσεως τοῦ Χριστοφόρου Παπουλάκου εἶναι αἱ εἰσηγήσεις τῶν:
• Ὁμ. Καθηγητοῦ τῆς Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας καί Τέχνης τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων κ. Ἀθανασίου Παλιούρα μέ θέματα: «Ἡ ἀπεικόνιση καί ἡ τιμή τοῦ ὁσιωτάτου Χριστοφόρου Παπουλάκου» καί «Ἡ πραγματική φωτογραφία καί ἡ εἰκονογράφηση τοῦ ὁσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου».
• Μεγάλου Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας, Καθηγητοῦ Χημικοῦ τοῦ ΤΕΙ Πειραιῶς κ. Χαραλάμπους Μπούσια μέ θέματα: «Ὑμνογραφικά ὁσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου» καί «Κίνημα Κολλυβάδων-Κίνημα Παπουλάκου. Παράλληλα ρεύματα».
• Λέκτορος Πατρολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ἄννης Καραμανίδου μέ θέμα: «Τό περιεχόμενο τῶν Διδαχῶν τοῦ Παπουλάκου».
• Ἀρχιμ. Νεκταρίου Ν. Πέττα μέ θέμα: «Ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος στή Θήρα καί στήν Ἄνδρο».
• Καθηγητοῦ Βυζαντινῆς Φιλολογίας τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Φωτίου Δημητρακοπούλου μέ θέμα: «Ὁ Γέρων Διονύσιος Ἐπιφανιάδης, ὁ Κολλυβᾶς, καί ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος».
• Καθηγητοῦ στό Τμῆμα Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Ἀποστόλου Νικολαΐδου μέ θέμα: «Ἡ πολιτική θεολογία τοῦ Παπουλάκου».
• Καθηγητοῦ Πληροφορικῆς τῶν ΤΕΙ Ἀθηνῶν κ. Ἀθανασίου Νασιοπούλου μέ θέμα: «Ἡ μορφή τοῦ Παπουλάκου μέσα ἀπό μαρτυρίες καί κείμενα».
• Πρωτοπρεσβ. π. Νικολάου Ἰ. Σιγάλα, Ἀρχαιολόγου, Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θήρας, Ἀμοργοῦ & Νήσων μέ θέμα: «Ἡ διαχρονική τιμή καί μνήμη τοῦ ὁσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου».
• Λέκτορος στό Παιδαγωγικό Τμῆμα τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν κ. Χρίστου Μαρκοπούλου μέ θέμα: «Οἱ παιδαγωγικές ἀντιλήψεις τοῦ Παπουλάκου».
Ὁ Παπουλᾶκος, Σεβασμιώτατε, δέν εἶναι ἀμφιλεγόμενον πρόσωπον οὔτε ἱστορικῶς οὔτε θεολογικῶς. Ἱστορικῶς μέν, διότι τά πάντα περί αὐτοῦ εἶναι δεόντως ἐληλεγμένα. Οὔτε μέ τόν κατά τό 1826, θανατωθέντα ἐπί Ἰμπραήμ ἀργυρολόγον καί ἀγύρτην Εὐγένιον συγχέεται οὔτε μέ τόν Ἰωακείμ τόν Ἰθακήσιον, ὅστις κατατάχτηκε μεταξύ τῶν ἁγίων καί ἑορτάζει τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του, στίς 2 Μαρτίου 1868 (βλ. Κανέλλου Κ., Ὁ ὅσιος Ἰωακείμ ὁ Ἰθακήσιος, 1786-1868, Ἰθάκη 2000). Ἀλλά καί τό θεολογικόν περιεχόμενον τῶν διδαχῶν τοῦ Παπουλάκου εἶναι σαφές καί μέ ψυχωφελῆ καί σωτηριολογικόν προσανατολισμόν. Λίαν διαφωτιστική ἐπί τοῦ προκειμένου ὑπῆρξεν ἡ ἀνωτέρω ἀναφερθεῖσα καί συνημμένη ὧδε εἰσήγησις τῆς Καθηγητρίας τῆς Πατρολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης κ. Ἄννης Καραμανίδου.
Ἡ ὑπ’ ἀριθ. 1643 καί ἀπό 14 Μαρτίου 1852, ἐπίσης, ἀναφορά τοῦ τότε ἱεροκήρυκος ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κωνσταντινίδου ἐκ Ναυπλίου, δέν ἀναφέρει «ἁπλῶς κάποιες συγκεντρώσεις λαοῦ, διά νά ἀκούσουν τό κήρυγμα τοῦ Χριστοφόρου Παπουλάκου» ἀλλά διαφωτιστικώτατα λέγει:
• ὅτι προσεκαλεῖτο «πανταχόθεν νά μεταβῇ καί εἰς τά μέρη των»
• ὅτι ὁ ἀκροατής του «δέν δύναται νά ἀμφιβάλῃ εἰς τήν θείαν ἔμπενυσιν, μέ θεῖον ζῆλον καί μέ σκοπόν ὠφελείας ψυχικῆς»
• ὅτι παρευρίσκοντο αἱ Διοικητικαί καί στρατιωτικαί Ἀρχαί, οἱ καθηγηταί, οἱ διδάσκαλοι, ὅλοι οἱ δικαστικοί καί ὁ κόσμος ὅλος
• ὅτι ἔμειναν ἅπαντες εὐχαριστημένοι καί «ἤρχισαν οἱ πάντες ἤ οἱ πλείονες νά συναισθάνονται τήν ἑαυτῶν διαγωγήν»
• ὅτι ἐκτός τῶν ἄλλων ἐκήρυττε καί περί τελείας ὑπακοῆς εἰς τόν Βασιλέα καί τήν Κυβέρνησιν, εἰς τάς Διοικητικάς καί Στρατιωτικάς Ἀρχάς, ὡς καί εἰς τά παρ’ αὐτῶν διαταττόμενα, μέχρι θυσίας καί αὐτῆς τῆς ζωῆς… Περί ἀληθείας, ἀκριβοῦς τηρήσεως τῶν θείων ἐντολῶν, ζήλου καί διαφυλάξεως τῆς Πίστεως, προσευχῆς, νηστείας, ἐλεημοσύνης, ὅρκου, μετανοίας, ἐπιστροφῆς εἰς τόν Θεόν…
• ὅτι ὁ καρπός τῆς διδασκαλίας τοῦ ἀνδρός ἐκείνου εἶναι τόσον τελεσφόρος…, ὥστε αὐθωρεί μεταβάλλει καί μεταφέρει ψυχάς ἀπολλυμένας εἰς μετάνοιαν…
Καί ταῦτα πάντα καί αὐτή ἡ τότε Ἱερά Σύνοδος ὁμολογεῖ ἐπισήμως (βλ. φάκ. Παπουλάκου ἐν ΓΑΚ) ἀσχέτως ἄν ἐκ τῶν ὑστέρων, διά πολλούς καί ποικίλους λόγους παλινῳδοῦσα, μετέβαλε γνώμην περί αὐτοῦ.
Ἑπομένως τά περί Παπουλάκου ὡς ἀμφιλεγομένου προσώπου εἶναι προφάσεις ἀνθρώπων περί τῶν ὁποίων ὁ Θουκυδίδης προσφυέστατα εἶπεν ὅτι «οὕτως ἀταλαίπωρός ἐστιν ἡ ζήτησις τῆς ἀληθείας καί ἐπί τά ἑτοῖμα μάλιστα τρέπονται». Αἱ πρωτογενεῖς πηγαί ἀποτελοῦν ἀψευδεῖς μαρτυρίας καί ὄχι αἱ ἐγκυκλοπαιδεῖαι αἱ ἀντιγράφουσαι ἤ μία τήν ἄλλην, ἄν καί ὅλων τά σχετικά ἄρθρα ὁμολογοῦν ὅτι ὑπό τοῦ λαοῦ ὁ Χριστοφόρος ἐθεωρεῖτο ὡς ἅγιος.
Εἶναι ἆράγε τυχαία ἤ δολίως κινουμένη ἡ θετική ἄποψη ἤ ἡ ἀποδοχή τοῦ Χριστοφόρου ὑπό τοιούτων καί τοσούτων προσωπικοτήτων, οἷοι:
• Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης Ἀθηναγόρας
• Ὁ Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος
• Ὁ Ἀρχιεπ. Ἀμερικῆς Μιχαήλ
• Ὁ Ἀρχιεπ. Ἀμερικῆς Ἰάκωβος
• Οἱ Μητροπολίται: Ἀργολίδος Χρυσόστομος, Ὕδρας Ἰερόθεος, Νικαίας Γεώργιος, Λαρίσης Σεραφείμ, Λάμπης καί Σφακίων Θεόδωρος, Νικοπόλεως Μελέτιος, Μυτιλήνης Ἰάκωβος, Κυθήρων Ἰάκωβος, Μαρωνείας καί Κομοτινής Δαμασκηνός, Ξάνθης Ἀντώνιος, Ἄρτης Ἰγνάτιος, Ρόδου Σπυρίδων, Φλωρίνης Αὐγουστίνος, Γρεβενῶν Σέργιος, Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου Εἰρηναῖος, Ν. Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας Τιμόθεος, Ἐλασσῶνος Σεβαστιανός, Ἐδέσσης Καλλίνικος, Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου Σπυρίδων, Κισάμου καί Σελίνου Εἰρηναῖος
• Ὁ Ὁσιολ. Μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης
• Ὁ Καθηγ. Πανεπιστημίου Παν. Τρεμπέλας
Εἶναι τυχαία ἤ δολίως κινουμένη ἡ θετική ἄποψη ἤ ἡ ἀποδοχή τοῦ Χριστοφόρου ὑπό τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου ὁ ὁποῖος:
• Στίς 02.04.2000 μιλῶντας στόν Ρ/Σ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος -μέ ἀφορμή τή «συγγνώμη» πού ἐκεῖνο τόν καιρό εἶχε ζητήσει ὁ πάπας διά τά λάθη τῶν ρωμαιοκαθολικῶν- ἀνεφέρθη στήν ἄδικο καταδίωξιν τοῦ Παπουλάκου, στά μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος, ἀπό τήν ἐπίσημον Ἐκκλησίαν τῆς μετεπαναστατικῆς μικρᾶς Ἑλλάδος.
• Καί στίς 30 Ἰανουαρίου 2001, τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, απεὐθυνόμενος πρός τούς Ἕλληνας ἐκπαιδευτικούς, ἐξήγησε τήν σημασίαν τῶν προφητειῶν τοῦ Παπουλάκου, συνδέοντάς τον μέ τόν Ἅγιον Κοσμά τόν Αἰτωλόν:
«Ἡ ἄθρησκη ἤ καί ἡ ἀντιχριστιανική παιδεία, αὐτή πού ὁρισμένοι θά ἤθελαν νά ἐπιβάλουν σήμερα στό έθνος, εὕρισκε τόν Ἅγιο Κοσμά ἀνένδοτα ἀντίθετο. Εἶχεν ἄλλωστε διακηρύξει ἐπιγραμματικά σέ μία προφητεία του "Τό κακό θά σᾶς ἔρθει ἀπό τούς διαβασμένους", ὑπονοῶντας τό νεωτεριστικό πνεῦμα τῆς Ἑσπερίας, πού ἐπρόκειτο μετά τήν ἀπελευθέρωση νά μεταφέρουν στόν ἑλληνικό χῶρο οἱ σπουδασμένοι σ' αὐτήν, ἕνα πνεῦμα ἀντιθρησκευτικό καί ἀντιορθόδοξο, πού ἤθελε τάχα τήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τίς προλήψεις καί πού μιλῶντας στό ὄνομα τῆς δημοκρατίας, ἀπαρνιόταν τά χριστιανικά δόγματα σάν δῆθεν καταπιεστικά τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Κατά σύμπτωση τήν ἴδια, σχεδόν αὐτολεξεί, φράση θά ἐπανελάμβανε κι ἕνας ἄλλος, παρεξηγημένος αὐτός, Διδάχος, ὁ Παπουλᾶκος, ζῶντας ἤδη τό κλῖμα τοῦ ἄθεου διαφωτισμοῦ μέσα στήν μόλις ἀπελευθερωμένη Ἑλλαδίτσα. Κι αὐτός θά διεκήρυσσε τότε μέ ἔμφαση: "Τά ἄθεα γράμματα θά καταστρέψουν τόν κόσμο"».
Εἶναι τέλος τυχαία ἤ δολίως κινουμένη ἡ ἐπ’ ἐσχάτως (24.12.’09) θετική ἄποψις περί τοῦ Χριστοφόρου τῆς Ἀ.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχου κ.κ. Βαρθολομαίου ὅστις χαρακτηρίζει τόν Παπουλάκον τοῦ ὁποίου «ἡ μνήμη ἐπεβίωσε μέχρι σήμερον ἀγαθή ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ πληρώματι» ὡς «θερμουργόν κήρυκα τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου» καί ἀναφέρει ὅτι:
«Ὁ Ὁσιώτατος Μοναχός Χριστόφορος, ὁ ἐπικληθείς «Παπουλᾶκος», ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Θεοῦ ἐν ζήλῳ Ἠλιού διά νά κηρύξῃ τά θεῖα δικαιώματα, νά διδάξῃ τήν πατρῴαν πίστιν καί νά ἐλέγξῃ ὀθνείας ἐπιδράσεις εἰς τήν λειτουργίαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί κοινωνικοῦ σώματος. Ἠγαπήθη μέν σφόδρα ὑπό τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅστις ἀνεγνώρισεν ἐν τῷ προσώπῳ αὐτού τόν ἐκφραστήν τῆς γνησίας ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καί εὐσεβείας, ἐδιώχθη δέ ὑπό τῶν κρατούντων, δι’ οὕς ἐγένετο κατά τό ψαλμικόν «βαρύς καί βλεπόμενος» ὡς δῆθεν ὑποκινητής στάσεως κατά τοῦ πολιτεύματος, καί ἐκοιμήθη ὁσιακῶς ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Παναχράντου τῆς Ἄνδρου, διανύων ἐν αὐτῇ τήν ἐπιβληθεῖσαν αὐτῷ ἐκκλησιαστικήν ποινήν ἐγκλεισμοῦ.»
Καί ἀσφαλῶς, Σεβασμιώτατε, δύναμεθα νά ἀπαριθμήσωμεν καί συγχρόνους Ἱεράρχας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος οἱ ὁποῖοι ἔχουσι θετικήν ἄποψιν περί τοῦ Χριστοφόρου, δέν προβαίνομεν ὄμως εἰς καταγραφήν τους ἐδῶ διότι ἡ ἄποψίς τους αὕτη εἶναι ἐκπεφρασμένη πρός ἡμᾶς προφορικῶς καί δέν διαθέτομεν εἰσέτι γραπτάς μαρτυρίας.
Περί δέ τῆς ἐνασχολήσεως μέ τά τοῦ βίου καί τῶν διδαχῶν του ὅτι ἔχει ὠς ἀποτέλεσμα τήν «πνευματικήν οἰκοδομήν, ἐμμονήν εἰς τήν πίστην καί καλλιέργειαν ὑγιοῦς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως».
Διά ταῦτα ἀρνοῦμαι νά ἀποδεχθῶ, Σεβασμιώτατε, ὅτι ἅπαντες ἐκεῖνοι ὧν τά ὀνόματα κατεγράφησαν ἀνωτέρω ὑπέπεσαν εἰς οἰκτράν πλάνην ἤ ἐκ τινός δολιότητος κινούμενοι ἐξεφράσθησαν εὐμενῶς περί τοῦ Παπουλάκου. Μᾶλλον ἀναγνωρίζουν τήν προσφοράν αὐτοῦ εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί εἰς τό Ἔνθος καί ἀποδέχονται καί προσυπογράφουν τά περί ἁγιότητος αὐτοῦ.
Τέλος, εἶμαι ὑποχρεωμένος, Σεβασμιώτατε, δεδομένου ὅτι προσφάτως διεπίστωσα ὅτι ἡ ὑμετέρα ἐπιστολή ἐδημοσιεύθη εἰς τήν ἐφημ. «Νέοι Ἄνθρωποι» (ἀριθμ. φύλλου 1776/ 26.02.’10) ἀλλά καί γενικώτερον αἱ καθ’ ὅλα σεβασταί ὑμέτεραι προσωπικαί ἀπόψεις περί τοῦ Χριστοφόρου κυκλοφοροῦν εἰς τό διαδύκτιον, τήν ἐμήν ἀπάντησιν νά τήν κοινοποιήσω καί εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί νά δώσω αὐτήν εἰς τό διαδίκτυον καί εἰς τά ἔντυπα Μ.Μ.Ε., εἰς ἐπήκοον πάντων, διότι τά ζητήματα αὐτά δέν ἀποτελοῦν ἐσωτερικόν μόνον θέμα τῆς Ἐκκλησίας. Τοιουτρόπως θά λάβουν γνῶσιν ὄχι μόνον οἱ οἰκεῖοι ἐπίσκοποι, εἰς τάς παροικίας τῶν ὁποίων ἀνέπτυξεν δρᾶσιν ἤ περιωρίσθη ὁ ἀοίδιμος Χριστοφόρος, ἀλλά καί οἱ πιστοί, καί οὕτω νά μορφώσουν ἐπί τοῦ προκειμένου γνώμην, ἄν δηλ. καί κατά πόσον κινδυνεύουν τά πνευματικά συμφέροντα καί ἡ προσδοκωμένη θέωσις αὐτῶν, ἤ κατά πόσον ἀπειλεῖται ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἐκ τῆς ἀληθείας καί ἐκ τῆς προβολῆς προτύπων, οἷος ὁ Χριστορόρος.
Καί ταῦτα διότι ὡς καί εἰς τό ἐκδοθέν ὑπό τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἡμερολόγιον -τό ὁποῖον ἔχει τύχει τῶν συγχαρητηρίων προσρήσεων «διά τήν ἀξιόλογον καί διδακτικήν ἀφιέρωσιν» αὐτοῦ ἀκόμη καί ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου- θά ἀνεγνώσατε, δεδομένου ὅτι ὁ Χριστοφόρος «ἐξόριστος ὤν στήν Ἱερά Μονή Προφήτου Ἠλιού, εἶχε κηρυκτική δράση στή Θήρα καί τιμᾶται ἀπό τό χριστεπώνυμο πλήρωμα σέ ὅλη τή Μητροπολιτική Περιφέρεια, ἔχουν προχωρήσει ὅλες οἱ ἀπαραίτητες ἐνέργειες καί ἔχουν συγκεντρωθεῖ τά ἀπαραίτητα στοιχεῖα γιά τή διαμόρφωση τοῦ σχετικοῦ φακέλλου καί τήν κατάθεσή του στήν ἁρμόδια Ἐπιτροπή τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί κατόπιν στό σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, προκειμένου ὁ Ὅσιος Μοναχός Χριστοφόρος ὄχι νά «ἀναδειχθεῖ» ἤ νά «ἀνακηρυχθεῖ» ὡς ἅγιος οὔτε νά «ἁγιοποιηθεῖ»· ἁπλῶς καί μόνον νά μετουσιωθεῖ τό ἤδη ἐδῶ καί 150 ἔτη ὑπάρχον βίωμα τῶν πιστῶν σέ ἐπίσημη Ἐκκλησιαστική Πράξη».
Μετ’ ἀδελφικῶν ἀσπασμῶν & τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης,
† Ὁ Μητροπολίτης Θήρας, Ἀμοργοῦ & Νήσων Ἐπιφάνιος
http://imeroviglio.blogspot.com/2010/03/27-2010.html
