"Παρακολουθούμε τέτοια εποχή κάθε χρόνο, πολλούς επαγγελματίες που ασχολούνται με τον τουρισμό να παραπονιούνται για την πτώση του αριθμού των τουριστών. Πολλοί μάλιστα κάνουν και ποσοτικές εκτιμήσεις και μιλούν για πτώσεις 30-40-50% κ.ο.κ. Τις περισσότερες φορές αυτό, και μέσα από το Blog σας, αποδίδεται στις «υψηλές τιμές». Ξεχνάμε όμως την πιο σοβαρή παράμετρο, που λέγεται «χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών». Και είναι σίγουρο ότι πολλοί τουρίστες, Έλληνες και ξένοι, θα δεχόντουσαν να πληρώσουν αυξημένο τίμημα, αν αυτό ανταποκρινόταν στις υπηρεσίες που τους παρέχονταν...
Προσωπικό παράδειγμα: γυρίσαμε μόλις από ένα ταξίδι σε δύο νησιά του Αιγαίου: τη Χάλκη και τη Σύμη. Πραγματικά όμορφα νησιά, με πολύ τουρισμό, κυρίως ξένους. Τρία σημεία που δείχνουν όμως ότι εμείς οι Έλληνες δεν εκτιμούμε το δώρο που μας έχει δοθεί, την πολύ όμορφη πατρίδα μας, δεν σεβόμαστε τον επισκέπτη και κινδυνεύουμε να χάσουμε όχι το 30 ή 40% του τουρισμού, αλλά κάποια στιγμή το 100%.
1) – Κόβουμε ένα (διόλου φτηνό) εισιτήριο για κάποια παραλία της Σύμης με ένα από τα γνωστά πλοιάρια (όνομα «Γοργόνα» - ΝΡ 233) που σε όλα τα νησιά κάνουν αυτή τη δουλειά. Περιμένουμε στην προκυμαία και εμφανίζεται ένα μετασκευασμένο παλιό ιδιωτικό σκάφος. Η πρώτη εντύπωση: κακοσυντηρημένο και βρώμικο. Η δεύτερη εντύπωση, μετά τη -διστακτική- επιβίβαση: τα ηλεκτρολογικά του πλοίου (ραδιοτηλέφωνα, φανοί πορείας κλπ) είναι φτιαγμένα με πρόχειρες εξωτερικές καλωδιώσεις, με κλέμες που χρησιμοποιούνται για καλωδιώσεις οικοδομών (σε καμία περίπτωση αδιάβροχες). Σε ενδεχόμενο κύμα, θα σταματούσαν να δουλεύουν και τα 2 ραδιοτηλέφωνα. Το πηδάλιο στηριζόταν σε μια τόσο χαλαρωμένη βίδα, που είχε καταντήσει έκκεντρο, με αποτέλεσμα οι μανούβρες να μην μπορούν να γίνουν σωστά. Ο πίνακας οργάνων ήταν ξεχαρβαλωμένος και στη θέση του είχε μπει ένα πρόχειρο κόντρα-πλακέ θαλάσσης με κάποια πρόσθετα όργανα – πιθανόν μετά από αλλαγή του κινητήρα. Η γενική εικόνα ήταν εικόνα διάλυσης. Το χειρότερο: επειδή φυσικά δεν υπήρχαν θέσεις, οι επιβάτες καθόντουσαν σε μπαμπού πολυθρόνες κήπου που ήταν στερεωμένες με σύρματα στα ρέλια του σκάφους (επισυνάπτονται φωτογραφίες). Δεν τελειώνει εδώ: το υποψήφιο ναυάγιο φεύγει από το λιμάνι της Σύμης πλήρες (κατά δήλωση του καπετάνιου), σταματάει στην αμέσως επόμενη παραλία και επιβιβάζει 15 άτομα τα οποία κάθονται σε πλαστικά καρεκλάκια. Σε ερώτησή μας στον καπετάνιο «πόσους έχεις υπεράριθμους», απαντάει ανερυθρίαστα «καμιά 10αριά» (επί ονομαστικής χωρητικότητας 35). Ρωτώ, λοιπόν, κατά πόσο οι ξένοι τουρίστες που επέβαιναν στο πλοιάριο μπορούσαν να είναι ικανοποιημένοι με την φιλοξενία της Σύμης. Πρέπει να σημειωθεί ότι τις επόμενες ημέρες, διαπιστώσαμε ότι τα υπόλοιπα 3 πλοιάρια που κάνουν την ίδια δουλειά ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση, και τηρούσαν τους κανόνες φόρτωσης. Παρόλα αυτά, επειδή ο τουρίστας δεν έχει δικαίωμα επιλογής (υπάρχει κεντρική διαχείριση των εισιτηρίων), οι καλοί επαγγελματίες και οι αρχές, οφείλουν να αποβάλλουν αυτόν που κάνει ζημιά στον τουρισμό του νησιού και της χώρας μας γενικότερα. Κουτό ερώτημα: ποιος δίνει την άδεια σε τέτοιο πλοιάριο να κάνει εκδρομές με δεκάδες ανθρώπους; (Το Υπολιμεναρχέιο Σύμης δεν ήξερε να απαντήσει.)
2) – Επιβιβαζόμαστε στο (ιδιωτικό υπ’ αριθμ. ΙΖΜ-1177) πουλμανάκι που κάνει τη διαδρομή Γυαλός-Πανορμίτης. Το πούλμαν είναι γεμάτο έλληνες και ξένους τουρίστες, μένουν κενές 3 θέσεις. Ξεκινάει ένα τέταρτο νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα προκειμένου να πάρει μαζί όλους τους επιβάτες μέχρι το βενζινάδικο να βάλει πετρέλαιο. Ο κλιματισμός δεν λειτουργεί. Οι περισσότεροι δυσανασχετούν. Έως εδώ –ας πούμε- καλώς. Κάποια στιγμή ξεκινάει και στην πρώτη στάση επιβιβάζει 7 άτομα. Φυσικά, πλέον υπάρχουν όρθιοι στο διάδρομο, οι οποίοι βολεύονται με πλαστικά καρεκλάκια τα οποία υπάρχουν μέσα στο πούλμαν γι’ αυτό το σκοπό. Ερώτηση: είναι εικόνα αυτή σε νησί που θέλει να λέγεται τουριστικό; Είναι η καταπάτηση κάθε κανόνα ασφάλειας μέσα στα χαρακτηριστικά που θέλουμε να δείχνουμε στους ξένους τουρίστες που τόσο στενοχωριόμαστε όταν μας γυρνούν την πλάτη; Σε ενδεχόμενο ατύχημα, ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη; (Η Αστυνομία πάντως δήλωσε αναρμόδια από τη στιγμή που δεν έπιασε επί τόπου την παράβαση).
3) – Η τρίτη παρατήρηση δεν άπτεται ζητημάτων ασφάλειας, αλλά είναι ενδεικτική του τρόπου που αντιμετωπίζεται ο τουρίστας-πελάτης. Σε ψαροταβέρνα της παραλίας της Σύμης («Άρης»), έχουν μείνει δυο κενά τραπέζια. Το ένα είναι δίπλα στην είσοδο της κουζίνας, στο εσωτερικό μέρος του μαγαζιού, το δεύτερο στα τραπεζάκια που έχουν βγει στον δρόμο. Ρωτάμε τον σερβιτόρο για το πού μπορούμε να κάτσουμε. Η απάντηση, με ύφος: «Δεν ξέρω, πάντως αν κάτσετε έξω, μόνο ψάρι». Η αλήθεια είναι ότι για ψάρι πηγαίναμε, όμως ο «εκβιασμός» από τη δήθεν καλή ταβέρνα, ήταν εξοργιστικός. Και δείχνει το πώς αντιμετωπίζουμε τον κόσμο που μας τιμά με την επίσκεψή του στην Ελλάδα. Όχι όλοι, βέβαια. Πήγαμε σε άλλο μαγαζί της παραλίας (ο «Μύθος», αν θεωρηθεί διαφήμιση, ας μην αναφερθεί το όνομα) και μας εξυπηρέτησαν ευγενέστατα. Και φάγαμε υπέροχο ψάρι, χωρίς εκβιασμό αυτή τη φορά.
Πολλοί ίσως πουν ότι τα παραπάνω είναι πταίσματα κι ότι γίνονται παντού. Όμως μόνο αν ξεκινήσουμε να αντιδρούμε εμείς οι ίδιοι, οι Έλληνες, θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την κατάσταση. Ο τουρίστας δεν ενδιαφέρεται. Περαστικός είναι, έχει και μια αίσθηση ότι έρχεται σε μη ανεπτυγμένη χώρα, μειδιά και το προσπερνάει. Ίσως όμως δεν ξανάρθει. Ίσως πάει απέναντι από τη Σύμη, στην Τουρκία, και βρει αντίστοιχες συνθήκες, με καλύτερες τιμές. Και την επόμενη χρονιά επιστρέψει εκεί. Αλλά όλα αυτά δεν λύνονται με χαριτωμένες καμπάνιες του ΕΟΤ και γελαστά πρόσωπα, αλλά με επί τόπου επιμόρφωση του κόσμου που ασχολείται με τουρισμό, αυστηρό έλεγχο και τιμωρίες.
ΥΓ. Επειδή όλα δεν είναι μαύρα, υπάρχουν καλοί επαγγελματίες, και καλές πρωτοβουλίες. Αξίζει εδώ να σημειωθεί το εξαιρετικό, πεντακάθαρο, καινούργιο πουλμανάκι του δήμου της Χάλκης που κάνει ξενάγηση στο νησί. Ο οδηγός του, ένα νέο παιδί με μόρφωση, επίπεδο και αέρα, αποτελεί έναν πολύ καλό πρεσβευτή τόσο του νησιού όσο και του ελληνικού τουρισμού. Μακάρι η πρωτοβουλία αυτή να βρει μιμητές.
