Απογοήτευση και προβληματισμό νοιώθει κάθε πιστό μέλος της τοπικής εκκλησίας όταν από διάφορες συγκυρίες καλείτε να κρίνει τα όσα συμβαίνουν γύρω του και ακόμα χειρότερα αυτούς που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ¨θεραπεία¨ των μελών της τοπικής εκκλησίας κληρικών και λαϊκών.
Και αυτό γιατί έχει ακούσει, δει και βιώσει, άθελά του ίσως, την σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα που, κατά την γνώμη μας, με την αδιάκριτη - αποσπασματική χρησιμοποίηση των Ιερών Κανόνων τσεκουρώνει τις ψυχές αντί να τις κλαδεύει σωτήρια.
Και βέβαια θα έλεγε κάποιος τι ανακατεύεστε σε ξένα χωράφια; Πως εσείς λαϊκοί όντες κρίνετε; Το θέμα βέβαια δεν είναι τόσο απλό. Η ασχόλησή μας με το θέμα ξεκινά από το γεγονός το ότι αυτές οι ψυχές επιτιμούνται (ναι μεν ίσως-δικαίως) με τους ιερούς κανόνες αλλά αφήνονται έρημες και μόνες εις απώλεια!!!
Και είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει αυτό…
Επειδή ως μέλη της εκκλησίας πονάμε για αυτήν και επειδή γνωρίζουμε πως οι ιεροί κανόνες δεν είναι νομικά κείμενα ,παρά τη την νομική τους διατύπωση ,αλλά εκκλησιαστικά κείμενα που συνδέονται στενά με τα δόγματα –όρους και αποβλέπουν στην ενότητα της εκκλησίας και την θεραπεία των μελών της, πιστεύουμε πως μόνο όταν συνδέουμε τους κανόνες με τον σκοπό των δογμάτων μπορούμε να τους ερμηνεύσουμε σωστά, διαφορετικά τους παρερμηνεύουμε.
Η επίκληση των ιερών κανόνων δεν μπορεί να είναι επιλεκτική και αποσπασματική . Δεν είναι δυνατόν να παραβλέπονται όταν προσκρούουν σε προσωπικά πάθη και σε προσωπικές επιλογές ή να ερμηνεύονται οι κανόνες ανάλογα με τις εμπάθειες και τις συμπάθειες μας.
Όταν επισκεπτόμαστε τον γιατρό, λόγου χάρη, με συμπτώματα γρίπης (βήχα ,φλέγματα ,έντονους πόνους ) ο γιατρός, εάν είναι γιατρός, δεν θα ασχοληθεί με τα συμπτώματα ,αλλά θα προσπαθήσει να βρει την αιτία της αρρώστιας και την θεραπεία της .Γιατί θεραπεύοντας την βαθιά αιτία αμέσως και τα συμπτώματα της γρίπης δεν υπάρχουν πια .
Έτσι νομίζουμε πως, παράλληλα με την αυστηρή τήρηση των ιερών κανόνων οι οποίοι ασφαλώς προβλέπουν κάποια επιτίμια, πρέπει ως πνευματικοί πατέρες να λαμβάνουμε υπόψην μας και την θεραπεία των ανθρώπινων ψυχών που τα επωμίζονται .
Εάν δεν πράττουμε αυτό έχουμε αποτύχει στην αποστολή μας και καλύτερα να πάψουμε να ασχολούμαστε με την πνευματική πατρότητα γιατί αντί να θεραπεύουμε τις ψυχές τις τσεκουρώνουμε αδιάκριτα και τις οδηγούμε στην απώλεια.
Η αδιακρισία μας αυτή είναι ακόμη πιο επώδυνη όταν μιλάμε για ψυχές που διακονούν στον ιερό κλήρο.
Οι επίσκοποι ως κατεξοχήν έχοντες στα χέρια τους αυτό το «εργαλείο» ας προσέχουν πως το χρησιμοποιούν ,πότε το χρησιμοποιούν ,γιατί σπέρνουν πολύ θλίψη και απογοήτευση .
Σαντορινιός
