Στις 30 Δεκεμβρίου 2017 είχαμε παρακολουθήσει από το Mega Channel την ταινία «Re-Action» των Αρτέμη Σαμοθράκη και Αλέξανδρου Κατσάρη, μια ταινία για τη θεραπευτική αξία της σχέσης με ένα ζώο και για την υπεράσπιση των αδέσποτων σκυλιών.
Είναι μια αξιόλογη ταινία με ωραίο μήνυμα, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα σε αυτή τη φιλοζωική ιστοσελίδα. Κάθε χριστιανός δεν μπορεί παρά να είναι φιλόζωος (βέβαια και φιλόθεος και φιλάνθρωπος). Αγαπά όλα τα πλάσματα του Θεού.
Όμως στην ταινία άκουσα μια ατάκα που με προβλημάτισε, χωρίς φυσικά να έχουν σχέση οι συντελεστές της: μια κτηνίατρος λέει στους ήρωες της ταινίας: «Σας συγχαίρω που επιλέξατε να υιοθετήσετε ένα ζώο, αντί να αγοράσετε». Σωστό. Με λύπησε όμως η σκέψη ότι δεν έχω ακούσει ποτέ κάποιο αντίστοιχο μήνυμα που να αφορά στα παιδιά – και να λέει: «Σας συγχαίρω που επιλέξατε να υιοθετήσετε ένα παιδί, αντί να προχωρήσετε σε εξωσωματική».
Η βιομηχανία της εξωσωματικής γονιμοποίησης προφανώς αποφέρει εκατομμύρια στους ασχολούμενους. Όλο και περισσότερα ζευγάρια στρέφονται εκεί, γιατί η υπογονιμότητα επιδεινώνεται! Οι αιτίες της υπογονιμότητας, πολλές και – κατά τους γιατρούς – ακαθόριστες σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Ψυχογενείς; Το άγχος δηλαδή φταίει; Ενοχοποιούνται τα κινητά τηλέφωνα, όταν τα έχουμε στην τσέπη του παντελονιού μας, τα ζεστά ροφήματα σε πλαστικά κύπελλα, τα φυτοφάρμακα… Όμως κανείς δε μιλάει ξεκάθαρα. Γιατί; Δεν ξέρουν; Δεν μπορούν να το διακρίνουν; Ή φταίει ότι κι εδώ παίζονται πολλά λεφτά;
Η εξωσωματική δεν βλέπουμε να διαφημίζεται παντού, αλλά δε χρειάζεται. Όλοι την ξέρουμε, τη διαφημίζουμε μεταξύ μας. Τη διαφημίζουμε ως σωτηρία από το μαράζι της ατεκνίας, παρόλο που ξέρουμε επίσης πόσες προσπάθειες μπορεί να χρειαστεί μια γυναίκα (προσπάθειες βασανιστικές, δαπανηρές και εξουθενωτικές) μέχρι να καταφέρει να κρατήσει ένα μωρό μέσα της. Τι ευθύνεται;
Είναι ανθρώπινο ένα ζευγάρι – ιδίως μια γυναίκα – να επιθυμεί ένα παιδί που το έχει κυοφορήσει και γεννήσει η ίδια. Όμως κι αυτό το ζήτημα φοβάμαι πως έχει πάρει διαστάσεις εγωισμού (ας με συγχωρέσουν οι πονεμένες μανάδες ή υποψήφιες μάνες) που δεν μας αφήνει να δούμε λίγο πιο πέρα από τον εαυτό μας. Το παιδί που γέννησε μια άλλη μάνα και που χρειάζεται υιοθεσία, είναι εξίσου δικό μας, αν το υιοθετήσουμε, με το παιδί που γεννήσαμε εμείς. Το βιολογικό παιδί δεν είναι η μόνη περίπτωση «δικού μας» παιδιού. Και, αντί να βασανίζεσαι, αδελφή μου, να διαλύεσαι ψυχικά και να καταδαπανάς και τα λίγα χρήματά σου στο βωμό της επιθυμίας για ένα αποκλειστικά δικό σου, βιολογικά, παιδί, μπορείς να αποκτήσεις ένα παιδί πολύ ευκολότερα και να το σώσεις – ένα βασανισμένο ή καταδικασμένο σε θάνατο παιδί, και να το σώσεις! Και μαζί να σώσεις και τον εαυτό σου, να σώσεις και τον άντρα σου, να σώσεις την οικογένειά σου. Να αλλάξει η ζωή σας, και εδώ και στην αιωνιότητα.
Ηθικά διλήμματα στην εξωσωματική γονιμοποίηση
Κατ’ αρχάς, σχετικά με την εξωσωματική γονιμοποίηση υπάρχουν δύο ηθικά διλήμματα, που πρέπει να λάβει πάρα πολύ σοβαρά υπόψιν όποιο ζευγάρι χριστιανών σκέφτεται να προχωρήσει σε αυτήν: Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι οι ειδικοί φροντίζουν να γονιμοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ωάρια, παράγοντας μικρά ανθρώπινα έμβρυα (έτσι μάλιστα τα ονομάζουν, έμβρυα), και στη συνέχεια εμφυτεύουν στη μήτρα όσα επιθυμεί το ζευγάρι και τα υπόλοιπα τα καταστρέφουν ή θέτουν στη διάθεση του ζευγαριού το ενδεχόμενο καταστροφής τους. Αυτά όμως τα έμβρυα είναι ανθρώπινες υπάρξεις – και δεν χρειάζεται να συνεχίσω στο θέμα αυτό. Το δεύτερο δίλημμα είναι ότι κατά κανόνα τοποθετούνται στη μήτρα της υποψήφιας μητέρας όσο το δυνατόν περισσότερα έμβρυα, με την ελπίδα να γίνει δεκτό έστω ένα από αυτά. Αν όμως γίνουν δεκτά περισσότερα από δύο ή από τρία (μπορεί και πέντε, έξι, οκτώ…), ο γιατρός θα προτείνει να αφαιρεθούν μερικά, για να έχουν περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν τα υπόλοιπα και φυσικά για να είναι ευκολότερη και πιο ακίνδυνη η εγκυμοσύνη και ο τοκετός. Συνεπώς, η μάνα (ή το ζευγάρι) μπαίνει μπροστά στο δίλημμα των εκτρώσεων με τίμημα μια δύσκολη και ριψοκίνδυνη εγκυμοσύνη και, αν βρει το σθένος να αρνηθεί (όπως είναι το σωστό), έχει να αντιμετωπίσει και ψυχολογικό πόλεμο από τον περίγυρό της, από τους γύρω της, που «τη νοιάζονται».
Δυστυχώς, βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι τραυματίζονται ψυχικά από τον ίδιο τον τρόπο ζωής που μας έχουν επιβάλει οι πολυεθνικές εταιρίες και όσες άλλες πανίσχυρες συμμορίες κυβερνούν τον κόσμο και εκμεταλλεύονται τη ζωή μας. Έτσι, όποιος τολμήσει να πει ότι υπάρχει και εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της ατεκνίας, πέρα από την εξωσωματική, κινδυνεύει να δεχτεί ύβρεις και μίσος. Όμως η αγάπη και ο σεβασμός προς όλους (παιδιά και μεγάλους) επιβάλει να εκφραστεί αυτή η πρόταση. Το να πεις σε ένα ζευγάρι ή ειδικά σε μια γυναίκα ότι μπορεί να κάνει δικό της και ν’ αγαπήσει ένα παιδί, που το γέννησε κάποια άλλη, πιθανόν να προκαλέσει εκρήξεις.
Όμως είναι αλήθεια – παιδιά μας δεν είναι μόνο αυτά που γεννήσαμε βιολογικά. Είναι κι εκείνα που θ’ αγαπήσουμε και θ’ αναθρέψουμε, δηλαδή θα τα γεννησουμε πνευματικά. Να το πούμε αλλιώς, χριστιανικά; Παιδιά μας είναι όλα τα παιδιά του κόσμου, ακόμη κι αν έχουμε και βιολογικά δικά μας παιδιά…
Πώς θα υιοθετήσω;
Και πώς θα υιοθετήσουμε παιδάκι, αφού ξέρουμε ότι, από τα κρατικά ιδρύματα, πιθανόν να περιμένουμε χρόνια και τελικά να απορριφθεί η αίτησή μας; Βέβαια, τώρα ακούσαμε και το σλόγκαν «κανένα παιδί σε ίδρυμα» ως επιχείρημα για τη θέσπιση της «τεκνοθεσίας» από ομόφυλα ζευγάρια… Δεν ξέρω αν αυτό θα σημαίνει άμβλυνση της αυστηρότητας για την έγκριση των αιτήσεων υιοθεσίας γενικώς – κατά βάθος, αμφιβάλλω, αλλά και το εύχομαι, γιατί η αυστηρότητα αυτή, όπως ακούμε, ήταν απίστευτα υπερβολική.
Υπάρχει πάντως εναλλακτική λύση και παρακαλώ κάθε ενδιαφερόμενο να δώσει βάση. Υιοθεσία μπορεί να γίνει ιδιωτικά και νόμιμα, μέσω δικαστικής πράξης, με συμφωνία των βιολογικών γονέων, που παραδίδουν το (νεογέννητο κατά κανόνα) παιδί τους σε θετή οικογένεια. Πρακτικά, ένα ζευγάρι μπορεί να ξεκινήσει ενημερώνοντας το γυναικολόγο του ότι ενδιαφέρεται να υιοθετήσει παιδί. Ο γυναικολόγος γνωρίζει ή έχει τη δυνατότητα να πληροφορηθεί περιπτώσεις εγκύων ή οικογενειών που επιθυμούν να δώσουν το μωρό τους για υιοθεσία, κυρίως επειδή αισθάνονται οικονομικά αδύναμες να το μεγαλώσουν. Μπορεί εξάλλου οι ενδιαφερόμενοι να δηλώσουν ότι ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν, συγκεκριμένα, μωρό που η έγκυος μητέρα του σκοπεύει να το θανατώσει κάνοντας έκτρωση – έτσι, εκτός των άλλων, σώζουν μια ζωή και μια ψυχή! Κατά κανόνα, οι ενδιαφερόμενοι καλύπτουν οικονομικά τον τοκετό, πράγμα λογικό βέβαια, και ο φάκελος της υπόθεσης, μέσω δικηγόρων, εξετάζεται από δικαστήριο, το οποίο αναθέτει την κηδεμονία στους θετούς γονείς για έξι μήνες. Στους έξι μήνες εκδικάζεται ξανά η υπόθεση και, εφόσον η βιολογική μητέρα εξακολουθεί να θέλει να δώσει το παιδί της, οι θετοί γονείς το παίρνουν πλέον για πάντα. Αυτός λοιπόν είναι πράγματι ένας δρόμος άξιος πολλών συγχαρητηρίων. Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη λύση, για πιο ηρωικά ζευγάρια: να αφήσουν το παιδί στη φυσική του μητέρα και, αντί να γίνουν θετοί γονείς του, να γίνουν νονοί του και να το μεγαλώσουν – βοηθώντας οικονομικά, κοινωνικά και πνευματικά – ακριβώς σαν να ήταν δικό τους παιδί, κάνοντάς το πράγματι, με αυτό τον τρόπο, δικό τους παιδί.
Σέβομαι απολύτως τους αδελφούς και τις αδελφές μου που επιθυμούν διακαώς ένα παιδάκι βιολογικά δικό τους. Εύχομαι κάθε καλό στον αγώνα τους, με τη βοήθεια του Θεού, της Παναγίας και όλων των αγίων και των αγίων αγγέλων, και ιδιαίτερα των αγίων Ιωακείμ και Άννας, του αγίου Στυλιανού και του αγίου Ελευθερίου
. Ας γνωρίζουν όμως όλοι, παρακαλώ, ότι υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Και αυτός ο άλλος δρόμος, που είναι άξιος πολλών συγχαρητηρίων, έχει να δώσει σε όλους τους εμπλεκόμενους, νομίζω, περισσότερα αγαθά. Είναι ένας δρόμος επαναστατικός, σε μια κοινωνία όπου και οι ανθρώπινες σχέσεις και ανάγκες (και η ανάγκη μιας γυναίκας να γίνει μάνα, η ανάγκη ενός ζευγαριού να γίνουν γονείς) καταλήγουν αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης και όλοι μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ναι, είναι ένας δρόμος επαναστατικός και αντισυμβατικός. Δρόμος για επαναστάτες και αγωνιστές της αγάπης.
πηγή:νεκρός
Είναι μια αξιόλογη ταινία με ωραίο μήνυμα, για την οποία μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα σε αυτή τη φιλοζωική ιστοσελίδα. Κάθε χριστιανός δεν μπορεί παρά να είναι φιλόζωος (βέβαια και φιλόθεος και φιλάνθρωπος). Αγαπά όλα τα πλάσματα του Θεού.
Όμως στην ταινία άκουσα μια ατάκα που με προβλημάτισε, χωρίς φυσικά να έχουν σχέση οι συντελεστές της: μια κτηνίατρος λέει στους ήρωες της ταινίας: «Σας συγχαίρω που επιλέξατε να υιοθετήσετε ένα ζώο, αντί να αγοράσετε». Σωστό. Με λύπησε όμως η σκέψη ότι δεν έχω ακούσει ποτέ κάποιο αντίστοιχο μήνυμα που να αφορά στα παιδιά – και να λέει: «Σας συγχαίρω που επιλέξατε να υιοθετήσετε ένα παιδί, αντί να προχωρήσετε σε εξωσωματική».
Η βιομηχανία της εξωσωματικής γονιμοποίησης προφανώς αποφέρει εκατομμύρια στους ασχολούμενους. Όλο και περισσότερα ζευγάρια στρέφονται εκεί, γιατί η υπογονιμότητα επιδεινώνεται! Οι αιτίες της υπογονιμότητας, πολλές και – κατά τους γιατρούς – ακαθόριστες σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Ψυχογενείς; Το άγχος δηλαδή φταίει; Ενοχοποιούνται τα κινητά τηλέφωνα, όταν τα έχουμε στην τσέπη του παντελονιού μας, τα ζεστά ροφήματα σε πλαστικά κύπελλα, τα φυτοφάρμακα… Όμως κανείς δε μιλάει ξεκάθαρα. Γιατί; Δεν ξέρουν; Δεν μπορούν να το διακρίνουν; Ή φταίει ότι κι εδώ παίζονται πολλά λεφτά;
Η εξωσωματική δεν βλέπουμε να διαφημίζεται παντού, αλλά δε χρειάζεται. Όλοι την ξέρουμε, τη διαφημίζουμε μεταξύ μας. Τη διαφημίζουμε ως σωτηρία από το μαράζι της ατεκνίας, παρόλο που ξέρουμε επίσης πόσες προσπάθειες μπορεί να χρειαστεί μια γυναίκα (προσπάθειες βασανιστικές, δαπανηρές και εξουθενωτικές) μέχρι να καταφέρει να κρατήσει ένα μωρό μέσα της. Τι ευθύνεται;
Είναι ανθρώπινο ένα ζευγάρι – ιδίως μια γυναίκα – να επιθυμεί ένα παιδί που το έχει κυοφορήσει και γεννήσει η ίδια. Όμως κι αυτό το ζήτημα φοβάμαι πως έχει πάρει διαστάσεις εγωισμού (ας με συγχωρέσουν οι πονεμένες μανάδες ή υποψήφιες μάνες) που δεν μας αφήνει να δούμε λίγο πιο πέρα από τον εαυτό μας. Το παιδί που γέννησε μια άλλη μάνα και που χρειάζεται υιοθεσία, είναι εξίσου δικό μας, αν το υιοθετήσουμε, με το παιδί που γεννήσαμε εμείς. Το βιολογικό παιδί δεν είναι η μόνη περίπτωση «δικού μας» παιδιού. Και, αντί να βασανίζεσαι, αδελφή μου, να διαλύεσαι ψυχικά και να καταδαπανάς και τα λίγα χρήματά σου στο βωμό της επιθυμίας για ένα αποκλειστικά δικό σου, βιολογικά, παιδί, μπορείς να αποκτήσεις ένα παιδί πολύ ευκολότερα και να το σώσεις – ένα βασανισμένο ή καταδικασμένο σε θάνατο παιδί, και να το σώσεις! Και μαζί να σώσεις και τον εαυτό σου, να σώσεις και τον άντρα σου, να σώσεις την οικογένειά σου. Να αλλάξει η ζωή σας, και εδώ και στην αιωνιότητα.
Ηθικά διλήμματα στην εξωσωματική γονιμοποίηση
Κατ’ αρχάς, σχετικά με την εξωσωματική γονιμοποίηση υπάρχουν δύο ηθικά διλήμματα, που πρέπει να λάβει πάρα πολύ σοβαρά υπόψιν όποιο ζευγάρι χριστιανών σκέφτεται να προχωρήσει σε αυτήν: Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι οι ειδικοί φροντίζουν να γονιμοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ωάρια, παράγοντας μικρά ανθρώπινα έμβρυα (έτσι μάλιστα τα ονομάζουν, έμβρυα), και στη συνέχεια εμφυτεύουν στη μήτρα όσα επιθυμεί το ζευγάρι και τα υπόλοιπα τα καταστρέφουν ή θέτουν στη διάθεση του ζευγαριού το ενδεχόμενο καταστροφής τους. Αυτά όμως τα έμβρυα είναι ανθρώπινες υπάρξεις – και δεν χρειάζεται να συνεχίσω στο θέμα αυτό. Το δεύτερο δίλημμα είναι ότι κατά κανόνα τοποθετούνται στη μήτρα της υποψήφιας μητέρας όσο το δυνατόν περισσότερα έμβρυα, με την ελπίδα να γίνει δεκτό έστω ένα από αυτά. Αν όμως γίνουν δεκτά περισσότερα από δύο ή από τρία (μπορεί και πέντε, έξι, οκτώ…), ο γιατρός θα προτείνει να αφαιρεθούν μερικά, για να έχουν περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν τα υπόλοιπα και φυσικά για να είναι ευκολότερη και πιο ακίνδυνη η εγκυμοσύνη και ο τοκετός. Συνεπώς, η μάνα (ή το ζευγάρι) μπαίνει μπροστά στο δίλημμα των εκτρώσεων με τίμημα μια δύσκολη και ριψοκίνδυνη εγκυμοσύνη και, αν βρει το σθένος να αρνηθεί (όπως είναι το σωστό), έχει να αντιμετωπίσει και ψυχολογικό πόλεμο από τον περίγυρό της, από τους γύρω της, που «τη νοιάζονται».
Δυστυχώς, βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι τραυματίζονται ψυχικά από τον ίδιο τον τρόπο ζωής που μας έχουν επιβάλει οι πολυεθνικές εταιρίες και όσες άλλες πανίσχυρες συμμορίες κυβερνούν τον κόσμο και εκμεταλλεύονται τη ζωή μας. Έτσι, όποιος τολμήσει να πει ότι υπάρχει και εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της ατεκνίας, πέρα από την εξωσωματική, κινδυνεύει να δεχτεί ύβρεις και μίσος. Όμως η αγάπη και ο σεβασμός προς όλους (παιδιά και μεγάλους) επιβάλει να εκφραστεί αυτή η πρόταση. Το να πεις σε ένα ζευγάρι ή ειδικά σε μια γυναίκα ότι μπορεί να κάνει δικό της και ν’ αγαπήσει ένα παιδί, που το γέννησε κάποια άλλη, πιθανόν να προκαλέσει εκρήξεις.
Όμως είναι αλήθεια – παιδιά μας δεν είναι μόνο αυτά που γεννήσαμε βιολογικά. Είναι κι εκείνα που θ’ αγαπήσουμε και θ’ αναθρέψουμε, δηλαδή θα τα γεννησουμε πνευματικά. Να το πούμε αλλιώς, χριστιανικά; Παιδιά μας είναι όλα τα παιδιά του κόσμου, ακόμη κι αν έχουμε και βιολογικά δικά μας παιδιά…
Πώς θα υιοθετήσω; Και πώς θα υιοθετήσουμε παιδάκι, αφού ξέρουμε ότι, από τα κρατικά ιδρύματα, πιθανόν να περιμένουμε χρόνια και τελικά να απορριφθεί η αίτησή μας; Βέβαια, τώρα ακούσαμε και το σλόγκαν «κανένα παιδί σε ίδρυμα» ως επιχείρημα για τη θέσπιση της «τεκνοθεσίας» από ομόφυλα ζευγάρια… Δεν ξέρω αν αυτό θα σημαίνει άμβλυνση της αυστηρότητας για την έγκριση των αιτήσεων υιοθεσίας γενικώς – κατά βάθος, αμφιβάλλω, αλλά και το εύχομαι, γιατί η αυστηρότητα αυτή, όπως ακούμε, ήταν απίστευτα υπερβολική.
Υπάρχει πάντως εναλλακτική λύση και παρακαλώ κάθε ενδιαφερόμενο να δώσει βάση. Υιοθεσία μπορεί να γίνει ιδιωτικά και νόμιμα, μέσω δικαστικής πράξης, με συμφωνία των βιολογικών γονέων, που παραδίδουν το (νεογέννητο κατά κανόνα) παιδί τους σε θετή οικογένεια. Πρακτικά, ένα ζευγάρι μπορεί να ξεκινήσει ενημερώνοντας το γυναικολόγο του ότι ενδιαφέρεται να υιοθετήσει παιδί. Ο γυναικολόγος γνωρίζει ή έχει τη δυνατότητα να πληροφορηθεί περιπτώσεις εγκύων ή οικογενειών που επιθυμούν να δώσουν το μωρό τους για υιοθεσία, κυρίως επειδή αισθάνονται οικονομικά αδύναμες να το μεγαλώσουν. Μπορεί εξάλλου οι ενδιαφερόμενοι να δηλώσουν ότι ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν, συγκεκριμένα, μωρό που η έγκυος μητέρα του σκοπεύει να το θανατώσει κάνοντας έκτρωση – έτσι, εκτός των άλλων, σώζουν μια ζωή και μια ψυχή! Κατά κανόνα, οι ενδιαφερόμενοι καλύπτουν οικονομικά τον τοκετό, πράγμα λογικό βέβαια, και ο φάκελος της υπόθεσης, μέσω δικηγόρων, εξετάζεται από δικαστήριο, το οποίο αναθέτει την κηδεμονία στους θετούς γονείς για έξι μήνες. Στους έξι μήνες εκδικάζεται ξανά η υπόθεση και, εφόσον η βιολογική μητέρα εξακολουθεί να θέλει να δώσει το παιδί της, οι θετοί γονείς το παίρνουν πλέον για πάντα. Αυτός λοιπόν είναι πράγματι ένας δρόμος άξιος πολλών συγχαρητηρίων. Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη λύση, για πιο ηρωικά ζευγάρια: να αφήσουν το παιδί στη φυσική του μητέρα και, αντί να γίνουν θετοί γονείς του, να γίνουν νονοί του και να το μεγαλώσουν – βοηθώντας οικονομικά, κοινωνικά και πνευματικά – ακριβώς σαν να ήταν δικό τους παιδί, κάνοντάς το πράγματι, με αυτό τον τρόπο, δικό τους παιδί.
Σέβομαι απολύτως τους αδελφούς και τις αδελφές μου που επιθυμούν διακαώς ένα παιδάκι βιολογικά δικό τους. Εύχομαι κάθε καλό στον αγώνα τους, με τη βοήθεια του Θεού, της Παναγίας και όλων των αγίων και των αγίων αγγέλων, και ιδιαίτερα των αγίων Ιωακείμ και Άννας, του αγίου Στυλιανού και του αγίου Ελευθερίου
. Ας γνωρίζουν όμως όλοι, παρακαλώ, ότι υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Και αυτός ο άλλος δρόμος, που είναι άξιος πολλών συγχαρητηρίων, έχει να δώσει σε όλους τους εμπλεκόμενους, νομίζω, περισσότερα αγαθά. Είναι ένας δρόμος επαναστατικός, σε μια κοινωνία όπου και οι ανθρώπινες σχέσεις και ανάγκες (και η ανάγκη μιας γυναίκας να γίνει μάνα, η ανάγκη ενός ζευγαριού να γίνουν γονείς) καταλήγουν αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης και όλοι μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ναι, είναι ένας δρόμος επαναστατικός και αντισυμβατικός. Δρόμος για επαναστάτες και αγωνιστές της αγάπης.
πηγή:νεκρός
