Γράφει ο Δημήτρης Πράσσος
ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΔΑΓΚΩΝΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ
Το Μανώλη Ορφανό και το Δημήτρη Ναξάκη, τους έχω ήδη χρεώσει. Θα είμαι επιεικής. Μόνο ένα μικρό σφηνάκι εκλεκτής κρητικής ρακής μου χρωστούν. Γιατί;. Επειδή σήμερα, έζησα εξαιτίας τους την κόλαση. Πως μπορούσα να μην πάω στην παρουσίαση των εκδηλώσεων του Συλλόγου Κρητών «Το Αρκάδι» (θα γράψω αργότερα, γιατί τώρα είμαι φορτισμένος);. Έφτασα κάθιδρος. Με τρέμουλο στα χέρια. Και ευχαρίστησα την τύχη μου (εντάξει προσωπικό δεδομένο αυτό) που είμαι υποτασικός. Αν ήμουν υπερτασικός, το εγκεφαλικό ή το έμφραγμα δεν το γλίτωνα.
Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
Ξεκινάς από το Καμάρι με ένα καλό καφέ στην ειδική θηκούλα του αυτοκινήτου. Από το DVD player ακούγεται η Diana Krall. “Please don’t put your lips so close to my cheek”. Οι καλύτερες προϋποθέσεις δηλαδή. Ναι καλά!. Φτάνοντας προς τον Καρτεράδο, έχω ήδη φρικάρει. Έχω ακούσει τις βρισιές της ζωής μου. Βλέπω ταμπέλες που μάλλον τις ξέχασαν και προειδοποιούν ότι η μέγιστη ταχύτητα, είναι 20 χιλιόμετρα. Παραβάτης. Τρέχω με 30-35. Κορναρίσματα. «Ρε μπιπ κοιμήθηκες;».
Μηχανάκια, να με προσπερνούν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Κράνος, ούτε στο 10% των οδηγών. Το οδόστρωμα;. Άντε καλά. Το αυτοκίνητο μου τραμπαλίζεται στα «ωραία» των εργολάβων. Λεωφορεία, βανάκια και γουρούνες με προσπερνούν. Άρα είμαι ο βλάκας της ιστορίας γιατί παρότι ανέβασα την ταχύτητα στα 40, πάλι κάτι σαν μαγική χελώνα ήμουν. Σε ένα δρόμο που θυμίζει σεληνιακό τοπίο. Τα κορναρίσματα, συνεχή. Τι διάολο, τόσο πολύ βιάζονται;.
Φτάνω στα Φηρά. Η ελεγεία μιας πόλης. «Τα χάσαμε τα Φηρά πατριώτες». Η απόλυτη φρίκη. Να πετάγονται από τις 2-3 διασταυρώσεις χωρίς «περίσκεψιν, χωρίς αιδώ». Να παρκάρουν με τα αλάρμ αναμμένα, παντού. Και οι πίσω να σε βρίζουν επειδή τηρείς τον ΚΟΚ. Δηλαδή : Αυτός που έχει το εμπόδιο μπροστά του δεν οφείλει να σταματήσει; Μήπως ξέχασα τα μαθήματα οδήγησης;.
Ανεβαίνω στο Ημεροβίγλι. Είστε τρελοί;. Χαλάσατε αυτό το πανέμορφο χωριό;. Το διαλύσατε;. Η φρίκη μου μεγαλώνει. Μέχρι να διανύσω αυτά τα κολασμένα 150 μέτρα, ο ιδρώτας μου ήταν κρύος πλέον. Λεωφορεία να κάνουν μανούβρες, υδροφόρες, γουρούνες να ελίσσονται λες και τρέχουν σε ράλι. Μηχανάκια. Κόκκινα οχήματα (δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό ήταν το κυρίαρχο χρώμα) να προσπαθούν να χωθούν, μπας και τους λείψουν μερικά δευτερόλεπτα. Και μετά από λίγα μέτρα να ακινητοποιούνται φυσικά. Αλλά εν τω μεταξύ, δύο-τρία «γαλλικά» τα είχα εισπράξει. Ευτυχώς (πάλι) που δεν είμαι οξύθυμος, αλλιώς οι φίλοι μου, θα μου έφερναν απόψε τσιγάρα στο Αστυνομικό Τμήμα.
Σιγά που θα τελείωνε έτσι εύκολα ο εφιάλτης!. Στους στενούς δρόμους, που οδηγούν στο χώρο της εκδήλωσης, ογκώδη λεωφορεία παίρνουν με απίστευτη ταχύτητα τις στροφές καταλαμβάνοντας ενάμισι ρεύμα κυκλοφορίας. Κι εσύ, ο «μικρός», ο μη «επαγγελματίας» πρέπει να παραμερίσεις όπου μπορείς για να περάσουν. Γιατί «αυτοί δουλεύουν, ενώ εσύ πας για μπανάκι».
Ευτυχώς. Έφτασα σώος. Ιδρωμένος όμως μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών. Και αν δεν ήταν η θερμή φιλοξενία του Μανώλη Ορφανού και του Δημήτρη Ναξάκη, καθώς και μια απολαυστικά χαλαρωτική κουβέντα με την καλή συνάδελφο Μαντώ Στουρνάρα, μάλλον θα είχα βάλει τα κλάματα ή τις φωνές.
Λοιπόν. Η κόλαση είναι εδώ. Στον παράδεισο!. Αρμόδιοι, συναρμόδιοι, και λοιπές «δημοκρατικές δυνάμεις», αν δεν κάνετε κάτι, του χρόνου θα τρίβετε τα μάτια σας. Αυτό το νησί, δαγκώνει την καρδιά του. Και όπου να ναι, θα τη φάει ολόκληρη. (θα συνεχιστεί το κείμενο, αλλά όχι τώρα).
πηγή:santonews
