Γράφει η Πάτυ Παυλή
Οινολόγος-Sommelier
Η Σαντορίνη είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα μέρη του πλανήτη μας. Ένα
μοναδικό νησί, που κάηκε ολοσχερώς από την οργή του ηφαιστείου που
έκρυβε στα σπλάχνα του. Αναγεννήθηκε παρολαυτά μέσα από τις στάχτες του –
και πιο πολύ λόγω αυτών! Εκ πρώτης όψεως εντυπωσιάζει τους πάντες με τα
σπίτια να κρέμονται στις κάθετες πλαγιές της καλντέρας. Κοιτώντας όμως
καλύτερα, κανείς δεν μπορεί να μην απορήσει για την μοναδική
αμπελοκαλλιέργεια της Σαντορίνης. Κλήματα κουλουριασμένα πάνω στο έδαφος
ξεφυτρώνουν από παντού. Ακόμα και στις άκρες των δρόμων! Συστήματα
ύδρευσης πουθενά. Κι ύστερα έρχεται αυτό το κρασί να σε ταράξει, καθώς
δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Όλοι μας, λίγο ή πολύ, έχουμε ασχοληθεί
με το θέμα της Σαντορίνης. Πώς ποτίζονται τα αμπέλια, πώς κλαδεύονται,
ποια είναι η σύσταση του εδάφους, ποιος είναι ο οργανοληπτικός
χαρακτήρας του Ασύρτικου, κτλ. Τι συμβαίνει όμως όταν τίθεται το ερώτημα
της παλαίωσης αυτού του κρασιού; Δυστυχώς στην Ελλάδα το ευρύ
καταναλωτικό κοινό είχε σαν κανόνα πως το λευκό κρασί πίνεται φρέσκο.
Ήρθε ο καιρός αυτός ο κανόνας να ανατραπεί. Η Σαντορίνη είναι μία από
τις εξαιρέσεις του κανόνα.
Το καλοκαίρι του 2006 στο Κτήμα Σιγάλα
βρέθηκα μπροστά σε μια πληθώρα φιαλών Σαντορίνης, ξεκινώντας από την
πιο φρέσκια εσοδεία του 2005 και φτάνοντας μέχρι το… 1993! Σαντορίνες
δεξαμενής, 100% Ασύρτικο, είχαν στοιχηθεί και περίμεναν να μας δείξουν
το κρυμμένο τους μυστικό. Ξεκινώντας από το φρέσκο, ζωηρό, όξινο και
μεταλλικό 2005 καταλήξαμε στο μελένιο, πετρόλ, ορυκτό 1995. Δέκα χρόνια
παλαίωσης και εκπληκτικής μεταμόρφωσης. Τόσο δυναμικό και τόσο ζωντανό!
Ακόμα και οι χρονιές μετά το 1995 “πέθαιναν” με αξιοπρέπεια! Στην
περίπτωση της παλαιωμένης Σαντορίνης ο χρόνος ζωής εντός φιάλης ήταν
ακόμα πιο αυξημένος. ‘Ένα αληθινό ψέμα το Ασύρτικο, ικανό να σε
συντροφεύσει και δέκα χρόνια, ικανό να συνδυαστεί με πολλές και διάφορες
γεύσεις και αρώματα ανάλογα με την παλαίωση του. Πολλοί το
παραλληλίζουν με Gewurtztraminer Αλσατίας ως προς την παλαίωση. Θα
μπορούσε να παρομοιαστεί και μια καλή Ribolla Gialla, αν και κατά την προσωπική μου άποψη είναι απλά και μόνο Ασύρτικο.
Μία ηφαιστειακή έκρηξη πριν από περίπου
3.500 χρόνια, ένας αυτόριζος αμπελώνας που θρέφεται από αυτές τις
στάχτες, η φύση που τον στηρίζει, ο άνθρωπος που τον σεβάστηκε, όλα
αυτά, δεν θα μπορούσαν να δώσουν κάτι λιγότερο από αυτό το κρασί που
πλέον έχει αρχίσει και κατακτά όλο τον κόσμο. Το αγαπάμε νέο γιατί μας
δροσίζει και μας συντροφεύει στα ζεστά μας καλοκαίρια. Ας αρχίσουμε
λοιπόν να του δίνουμε λίγη ζωή παραπάνω. Ας το αφήσουμε να μας μιλήσει
για την ιστορία του και να διευρύνει τους οινικούς μας ορίζοντες.
Σταματώ εδώ, γιατί με περιμένει η τελευταία φιάλη του 2003….. Τι καλύτερο;
