Ένας Ρώσος ταξιδιώτης περπατούσε σε μια βουνοπλαγιά σκεπασμένη με πάγους, το σούρουπο είχε σκιάσει το βουνό, το δε κρύο ήταν τσουχτερό. Ο ίδιος είχε σχεδόν εξαντληθεί, ανέπνεε με δυσκολία,αλλά δεν πειθαρχούσε ο οργανισμός του.
Θεέ μου μουρμούριζε με τρεμάμενα χείλη, αν ξαπλώσω σε αυτήν την παγωνιά θα έρθει το τέλος μου. Ξαφνικά, ενώ έκλειναν τα βλέφαρα σκόνταψε σε ένα εμπόδιο που του έφραξε τον δρόμο. Ήταν ένας άνθρωπος στο χιόνι! Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει δυνατά. Έσκυψε πάνω του να τον βοηθήσει τρίβοντάς του το στήθος , το μέτωπο, η δε αναπνοή του θέρμαινε τα παγωμένα χείλη του αγνώστου που έδειχνε πως συνερχόταν.
Σε λίγο ο κατάκοπος ταξιδιώτης ζωντάνεψε λες μέσα στην παγωνιά! Οι έντονες κινήσεις του για να σώσει την ζωή του ξένου του δημιούργησαν ενεργητικότητα και δύναμη, φυγαδεύτηκε η τάση για ύπνο και τελικά σώζοντας τον άγνωστο έσωσε και την δική του ζωή.
