Λίμνες και Λιμνάριδες, ένα από τα παλιά έθιμα της Σαντορίνης

Μπορεί τα νησιά μας να είναι άνυδρα, μπορεί οι αρκετοί απ΄τις παλιές μας γενιές να μη γνώρισαν λίμνες, όπως στην περιοχή τους είχαν φτιάξει τις δικές τους «λίμνες», όπου στα δύσκολα και σκληρά χρόνια της εποχής τους, ήταν θέμα επιβίωσης.

Είχαν δημιουργήσει αυτοσχέδιες παγίδες για τα αποδημητικά πουλιά της περιοχής μας, από πρόχειρη και χόρτινη καλύβα, με φόντο τα ξερόκλαδα των φερτών δένδρων και στο ενδιάμεσο δάπεδο, είχαν τοποθετήσει μικρή επιφάνεια νερού σε σχήμα οβάλ, ρηχής στενόμακρης λεκάνης, με βάθος νερού 1cm περίπου.

Εκατέρωθεν αυτής υπήρχαν μικρά σπόρια καθώς και ανάλογος σχετικός πλάνος, προκειμένου να τα προελκύσει.

Περιφερειακά όλων αυτών υπήρχε μαζεμένο κρυμμένο δίχτυ, όπου με το τράβηγμα του σχοινιού από την καλύβα θα παγίδευε τα πουλιά.

Για να ακούσουν και να πλησιάζουν στο χώρο αυτό τα διαβατάρικα πουλιά, υπήρχαν επιλεγμένα και καλήφωνα πουλιά σε μικρά κλουβιά για να τα παροτρύνουν και να τα φέρουν στο χώρο αυτό.

Όμως με την πάροδο των ετών αλλά και την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, η παράδοση αυτή διατηρήθηκε ως τοπικό έθιμο και περιορίστηκε αποκλειστικά στο να απολαμβάνουν οι «λιμνάριδες» τις καλύτερες φωνές των πουλιών αυτών, επιλέγοντας μετά από έλεγχο τα καλύτερα απ΄ αυτά, ενώ τα υπόλοιπα εξ αυτών τα άφηναν ελεύθερα στη μητέρα φύση.

πηγή:Καλλ-ιστορώντας