Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ

Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940), "Τα Θεία Δώρα", 1931

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω τη προσευχή μου:

'Αλλη ψυχή δεν έβλαψα στο κόσμο απ' τη δική μου.

Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι.

Τη πίκρα μου τη βάσταξα, μου δίνεις και τη ξένη.

Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δε τις γυρεύω πίσω.

Προσμένω τα χειρότερα. Ειν' αμαρτία να ελπίσω.

Σαν ευτυχία αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.

Στη πόρτα μ' άλλος δε χτυπά κανείς, απ' τον αγέρα.

Δεν έχω δόξα. Ειν' ήσυχα τα έργα που 'χω πράξει.

'Ακουσα τη γλυκειά βροχή, τη δύση 'χω κοιτάξει,

έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι,

ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδι.

Τώρα δεν έχω τίποτε να διώξω ή να κρατήσω.

Δε περιμένω ανταμοιβή, πολλή 'ναι τέτοια ελπίδα!

Ευδόκησε ν' αφανιστώ, χωρίς να ξαναζήσω.

Σ' ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.