. Ἔχουν περάσει ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ 18 χρόνια. Ἦταν τὸ ἔτος 1993, ὅταν ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, ὁ μακαριστὸς Σεραφείμ, σὲ τηλεοπτική του συνέντευξη ἔθεσε τὸ παραπάνω ἐρώτημα. Εἶπε: «Θέτω τὸ ἐρώτημα! Εὐθαρσῶς! Καὶ νὰ ἀπαντήσουν οἱ ἁρμόδιοι καθηγητάδες θεολόγοι ἐπιστήμονες: Εἶναι Ἐκκλησία τὸ Βατικανόν; Ναὶ ἢ ὄχι;». Καὶ συνέχισε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος λέγοντας πὼς τὸ ἴδιο αὐτὸ ἐρώτημα τὸ εἶχε θέσει καὶ στὴν Σύνοδο τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὴν Κωνσταντινούπολη, καθὼς καὶ σὲ θεολογικὸ Συνέδριο στὸ Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πεντέλης. Συμπλήρωσε δὲ ὅτι τὸ θέτει, διότι θεωρεῖ πὼς ὁ Χριστὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει σχέση «μὲ λόγχες, μὲ πρεσβευτές, μὲ τύμπανα καὶ παρατάξεις», ὅπως αὐτὰ ὑπάρχουν στὸν Παπισμό…
. Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου ἀντηχεῖ μὲ ἐξαιρετικὴ ἐπικαιρότητα τώρα, στὸν ἀπόηχο τῆς μεγάλης φιέστας τοῦ Βατικανοῦ τὴν 1η Μαΐου. Ἡ φιέστα ἔγινε γιὰ τὴν ἀνακήρυξη ὡς «μακαρίου» (μιᾶς ἀρχικῆς βαθμίδας ἁγιοκατατάξεως στὸν Παπισμό), 6 χρόνια μετὰ τὸν θάνατό του, τοῦ προηγουμένου πάπα Ρώμης Ἰωάννου-Παύλου Β´. Περίπου ἕνα ἑκατομμύριο ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ ἀρχηγοὶ κρατῶν, συγκεντρώθηκαν στὴν Ρώμη καὶ ἔλαβαν μέρος στὶς σχετικὲς ἐκδηλώσεις. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ ἡ Γαλλίδα μοναχὴ Μαρὶ Σιμὸν Πιέρ, στὴν μαρτυρία τῆς ὁποίας στηρίχθηκε τὸ Βατικανὸ γιὰ τὴν μακαριοποίηση τοῦ πάπα. Ἡ μοναχὴ αὐτὴ βεβαίωνε ὅτι ἐπικαλέστηκε τὴν βοήθεια τοῦ πάπα καὶ θεραπεύθηκε ἀπὸ τὴν νόσο τοῦ πάρκινσον.
. Καὶ τώρα ἐμεῖς διερωτώμεθα: Ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ ἀληθινὴ ἁγιότητα, ὅπως τὴν ἔχει ἡ Ὀρθοδοξία μας, μὲ αὐτὸ ποὺ ἐκλαμβάνεται ὡς ἁγιότητα στὸν Παπισμό; Αὐτὴ τὴν στιγμὴ δὲν κρίνουμε τὴν ζωὴ τοῦ κοιμηθέντος πάπα - ὁ Θεὸς κρίνει τὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ Ἐκεῖνος μόνο γνωρίζει καὶ ἀναδεικνύει τοὺς ἁγίους Του. Ἐπισημαίνουμε μόνο τὰ κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα ἐκεῖ ἀνακηρύσσονται οἱ ἅγιοι. Ἕνα μόνο ὑποτιθέμενο θαῦμα καὶ ἡ ἐκτιμώμενη ὡς πολὺ μεγάλη προσφορὰ τοῦ πάπα στὴν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ θεωρήθηκαν ὅτι ἀποτελοῦν ἐπαρκῆ στοιχεῖα γιὰ τὴν ἁγιοποίησή του.
. Εἶναι φανερὸ ὅτι πρόκειται γιὰ ριζικὴ διαφορὰ κριτηρίων. Εἶναι ἄλλος κόσμος ὁ Παπισμός, ξένος πρὸς τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἕνα ἐγκόσμιο σύστημα, ποὺ δρᾶ ὡς πολιτικὴ ὀργάνωση μέσα στὸν κόσμο. Καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ σύστημα τοὺς Ὀρθοδόξους μᾶς χωρίζει μιὰ ἀγεφύρωτη ἄβυσσος. Διότι μὲ τὰ κριτήρια τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας αὐτὸ τὸ σύστημα, ὅπως τὸ εἶπε ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, δὲν εἶναι Ἐκκλησία!
