Άει σιχτίρ εν πλω

Γράφει ο Άρης Δαβαράκης

Από αργά τη νύχτα της Παρασκευής, 23 και 59’ συγκεκριμένα, (ούτε τα ελβετικά τραίνα που ζηλεύουμε!), μέχρι λίγο πριν τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, διαρκεί το ταξίδι για την Κάσο. Κάνει πολλές στάσεις το καράβι «Πρέβελη» - αν το τονίζω σωστά. Είναι όμως απερίγραπτα μαγευτική αυτή η αίσθηση ότι κόβεις βόλτες μέσα στα Ελληνικά «χωρικά ύδατα», παίρνεις πρωινό στις οκτώμισι χαζεύοντας τη Σαντορίνη όπου αποβιβάζονται και επιβιβάζονται άνθρωποι, οχήματα και εμπορεύματα βιαστικά, βρίσκεσαι ξαφνικά στο λιμάνι του Ηρακλείου ή της Σητείας – και ξέρεις πως μετά την Κάσο το ταξίδι συνεχίζεται για Κάρπαθο και Ρόδο. Και μέσα στην κρίση και την αγωνία για το μέλλον, μετά τις κενές περιεχομένου, ουσίας και στόχου «εξαγγελίες» του Πρωθυπουργού μας (που, μέρα την ημέρα, εξελίσσεται σε μοιραίο για την πρόσφατη ελληνική ιστορία πρόσωπο), όλο αυτό το βουητό στο μεγάλο σαλόνι της «οικονομικής» θέσης, ηχεί σαν μελίσσι πολύ παρήγορο που σου υπενθυμίζει ότι η ζωή δεν αρχίζει με το δελτίο της Όλγας και δεν τελειώνει με το δελτίο της Σίας. Η ζωή έχει τα δικά της σχέδια, τα δικά της προγράμματα, τις δικές της κατευθύνσεις – και δεν την σταματάει τίποτα: Ούτε η «πτώχευση», ούτε τα ομόλογα, ούτε τα χρέη, ούτε - βέβαια – το ταλαίπωρο «πολιτικό προσωπικό» μας και οι περί αυτού, που καταφέρανε τα τριάντα τελευταία χρόνια το ανέφικτο: Να την κάνουνε, αυτήν την Ελλάδα, την παραδεισένια, ρημαδιό και βορά για τους λύκους.

Με καθαρό μυαλό και καθαρή καρδιά, μετά από 20 ώρες μέσα στην κοιλιά του κήτους, ο υπογράφων Ζαχαρίας δεν είναι ούτε θυμωμένος, ούτε «κουρδισμένος», ούτε στην πρίζα. Συνετέλεσε σ’ αυτό και το γεγονός πως, πριν φύγω απ’ την Αθήνα, είδα (την Τετάρτη) την παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Μέσα» που πολύ με ησύχασε και με γλύκανε και είχα, την Πέμπτη, μιαν ευλογημένη συνάντηση με τον (γνωστό ως) παπα-Φιλόθεο Φάρο – του οποίου το βιβλίο «Η Διαχείριση της Αγάπης» είναι στο βαλιτσάκι μου και οι κουβέντες του γραμμένες στον «σκληρό» του εγκεφάλου μου. Μπαρκάρισα λοιπόν σχεδόν βελούδινος – τόσο που κατά τις 7 το απογευματάκι του Σαββάτου (δεν βραδιάζει πια πριν τις εφτάμιση-οχτώ) που το καράβι έδεσε στο λιμάνι της Σητείας- αφού πέρασε την Κρήτη ολόκληρη από πολύ κοντά, σχεδόν σε όλο το μήκος της – το αίσθημα που με κυρίευσε και παραμένει εντυπωσιακά εναργές, είναι μια μεγάλη, σχεδόν παιδική, απορία : Όλα αυτά, η Αττική, Η Μακεδονία, η Κρήτη, Τα Δωδεκάνησα, τα Επτάνησα, οι Κυκλάδες, οι Σποράδες, η Πελοπόννησος ( πώς να τις απαριθμήσω και να τις καταγράψω όλες αυτές τις μαγευτικές λέξεις που συναποτελούν την γεωγραφική Ελλάδα και η καθεμιά της εκπροσωπεί και σημαδεύει από έναν τόπο ξεχωριστό και μεγαλειώδη;), όλα αυτά σκέφτομαι και απορώ και τρομάζω με τη σκέψη, πριν 200 χρόνια δεν ήταν Ελλάδα; Δεν το χωράει ο νους μου. Έτσι λέει όμως η Ιστορία: Δεν ήταν Ελλάδα – και κάποιοι, κάπως, με διάφορους τρόπους, θυσίες, συμμαχίες, αιματοκύλισμα, προδοσίες, με μεταξύ τους εχθρότητες, με αρχηγικές φιλοδοξίες, με διασυνδέσεις στην Ευρώπη και την Ρωσία και όλη τη Γή, κάποιοι άνθρωποι σαν και μένα, σαν και σένα, αποφασίσανε να φτιάξουνε απ’ όλα αυτά τα «κοσμήματα» έναν ενιαίο τόπο, ένα Έθνος, ένα Κράτος, μιαν ενότητα. Πως μπόρεσαν, πως έγινε - και πώς εμείς το παραλάβαμε αυτό το επίτευγμα σαν κάτι «δεδομένο», έτοιμοι να το ξεζουμίσουμε και να πλουτίσουμε εις βάρος του, βρωμίζοντας και εξαθλιώνοντάς το με όλους τους δυνατούς τρόπους, «φυσικούς» και πνευματικούς;

Δεν θα το κουράσω: Πράγματι η «Κρίση» αυτή μπορεί να μεταμορφωθεί σε ευκαιρία। Να γίνει «η καλή μας προσπάθεια». Και χωρίς καμία διάθεση να «αυθαδιάσω» ή να κάνω τον έξυπνο, ειλικρινά πιστεύω ότι για να το καταφέρουμε αυτό πρέπει με κάποιον τρόπο να απαλλαγούμε από το μεγαλύτερο μέρος του «πολιτικού προσωπικού» μας – ας μην πάνε φυλακή, αλλά ας πάνε τουλάχιστον σπίτι τους. Είναι ο μόνος τρόπος να βοηθήσουν τον τόπο αυτόν που καταστρέψανε, ανοίγοντας τουλάχιστον τον δρόμο στους «άλλους». Στα καινούργια μυαλά, τα παιδιά της Ελλάδας δηλαδή, που με ελάχιστες παραλλαγές και ιδιωματισμούς από τον Βορρά στον Νότο και από την Ανατολή στην Δύση αυτού του τόπου, μιλάνε ακόμα την ίδια γλώσσα – όπως και πριν «συναδελφωθούν» με το μεγάλο εκείνο ιστορικό επίτευγμα που ονομάστηκε «Επανάσταση του 1821» και δημιούργησε αυτό που σήμερα ονομάζεται Greece στην «διεθνή» γλώσσα των Αγγλικών- και «Ελλάδα» στο τοπικό μας ιδίωμα…

πηγή:protagon