Εχω μια καλή φίλη που μαγειρεύει νοστιμότατα. Η γκάμα των πιάτων της είναι αρκετά συγκεκριμένη, αλλά είναι όλα εξαιρετικά. Ωστόσο, πάντοτε θα μου πει για μια συνταγή που διάβασε κάπου και θέλει – οπωσδήποτε – να τη φτιάξει ή για μιαν άλλη που από ό,τι κατάλαβε δεν θα «βγει», αφού της φαίνονται μη ισορροπημένα τα υλικά. Για καθεμία συνταγή που διαβάζει έχει είτε ενστάσεις είτε επαινετικά σχόλια. Κάποιες άλλες τής είναι αδιάφορες. Η δε βιβλιοθήκη της «στενάζει» από τον όγκο των οδηγών μαγειρικής. Αγοράζει αβέρτα. Αν τα ξεφυλλίσεις, έχουν την όψη λογοτεχνικού βιβλίου: ούτε τσακισμένες γωνίες, ούτε λαδιές, ούτε πιτσιλιές από ντοματοχυμό, σημάδι πως δεν έφτασαν ποτέ ως τον πάγκο της κουζίνας για να πάρουν μέρος στην παρασκευή κάποιου πιάτου.
Πρόσφατα, καθώς είχε αγοράσει μια λάμπα δαπέδου την οποία δεν ήξερε πού να τη χωρέσει, πήραμε αγκαλιά τις στοίβες των μαγειρικών περιοδικών και τις φέρναμε βόλτα σε όλο το σπίτι, μήπως ανοίξει λίγος χώρος για το καινούργιο φωτιστικό. «Μήπως να βάζαμε κάποια στην αποθ....», δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη φράση μου, διότι με έκοψε με ένα αγριοκοίταγμα. «Αποκλείεται, τα χρειάζομαι». Μα πότε τα χρειάζεσαι, χριστιανή μου, αφού, χρόνια τώρα, όποτε μιλάμε θα έχεις φτιάξει ή κοκκινιστό ή γεμιστά ή παστίτσιο;..
Αναστέναξε εκ βάθους καρδιάς, έβαλε τη λάμπα στην άκρη, έφτιαξε καφέ και άρχισε να μου λέει για κάτι κρίσεις πανικού που την πιάνουν το βράδυ και τότε την καθησυχάζει να διαβάζει συνταγές και να σκέφτεται τι υλικά θα αγοράσει και πώς θα φτιάξει το τέλειο ριζότο. Φαντάζεται ότι καλεί τις φίλες της για τσάι και ότι τους προσφέρει σε πορσελάνινα σερβίτσια με λεπτά λουλούδια cup cakes σε παλ αποχρώσεις, κουλουράκια βουτύρου και μικρά σάντουιτς. Γυρίζει σελίδα στο περιοδικό και εμφανίζεται μπροστά της ένα τραπέζι με πιάτα σε χρώματα έθνικ και γεύσεις αλλοεθνείς και μεμιάς ονειρεύεται τον εαυτό της να καλεί φίλους στο σπίτι και εκείνη σαν σύγχρονο ουρί του Παραδείσου να εμφανίζεται κρατώντας πιατέλες με πιλάφια πασπαλισμένα με μπαχαρικά. Αλλοτε «ταξιδεύει» στον ιταλικό Νότο και άλλοτε σε ένα ελληνικό χωριό τρίβει ρίγανη επάνω από την ντομάτα και φουρνίζει φρέσκο ψωμί. Εικόνες καθησυχαστικές που την κάνουν να ηρεμεί, να ονειρεύεται, να ξεφεύγει. Γιατί δεν τα πραγματοποιεί; Διότι δεν είναι εύκολο να μη σε πάρει σβάρνα η καθημερινότητα. Πάντοτε όμως έχει κατά νου να το κάνει εκείνο το κάλεσμα που σκέφτεται. Να μαγειρέψει όπως θα ήθελε, να φτιάξει το σκηνικό που προτιμά.
Ετσι, λοιπόν, την ώρα που μιλούσαμε με την συνταγοσυλλέκτρια φίλη μου, κατάλαβα γιατί χρειαζόμαστε τόσες συνταγές, τόσα βιβλία μαγειρικής, τόσα περιοδικά: μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Διότι δεν είναι η μόνη που συλλέγει και διαβάζει έντυπα γεύσης. Ούτε η μόνη που χαλαρώνει με αυτόν τον τρόπο. Συμβαίνει δηλαδή το ίδιο όπως όταν διαβάζουμε άρθρα για μακρινά ταξίδια και ονειρευόμαστε ότι κάποτε θα πάμε εκεί, θα φορέσουμε ένα μεγάλο καπέλο και ένα καφτάνι και θα περπατήσουμε σε αμμουδιές, και αυτό από μόνο του μας κάνει να χαιρόμαστε. Ή όπως όταν βλέπουμε μια ταινία κινηματογράφο και «χανόμαστε» στους δρόμους μιας άλλης πόλης ή ζούμε μιαν άλλη ζωή. Ετσι και με τις συνταγές. Τις χρειαζόμαστε διότι μας κάνουν να ξεφεύγουμε. Μας αρέσει να τις μαζεύουμε και σκοπεύουμε κάποτε να τις φτιάξουμε. Πολλές φορές μένουν στο συρτάρι. Αδιάφορο. Εχουν επιτελέσει το καθήκον τους. Πλημμύρισαν το μυαλό μας με χρώματα και εικόνες, ανέσυραν τη μνήμη καθησυχαστικών οσμών, τροφοδότησαν τη δημιουργικότητά μας. Τι περισσότερο να περιμένεις από μια τόση δα συνταγή;
