Από παλιά χειρόγραφα γνωρίζουμε ότι στα μέσα του 17ου αιώνα υπήρχαν δύο κάστρα στο Σκάρο : το ένα ονομαζόταν Απάνω Κάστρο και το άλλο Κάτω κάστρο. Το 1642 οι καθολικοί κάτοικοι της Θήρας απέκτησαν μέσα στο κάστρο « μια ελεύθερη περιοχή για να χτίσουν κατοικία για τον επίσκοπό τους και τους επέτρεψαν να χρησιμοποιήσουν τις πέτρες του παλιού γκρεμισμένου κάστρου». Ήταν η ίδια χρονιά που ο ιησουίτης Francois Richard επισκέφθηκε τη Σαντορίνη. Στα γραπτά του υπάρχει η πληροφορία ότι ήδη εκείνη την Εποχή το Απάνω Κάστρο του Σκάρου ήταν ερειπωμένο: ( 1657) « Το κάστρο βρίσκεται τόσο ψηλά που θέλει κανείς μισή ώρα για να σκαρφαλώσι μέχρι εκεί πάνω.Οι πύλες του μπορεί να κλείσουν αν φανούν εχθροί ή πειρατες. Στο κέντρο βρίσκεται έναας πολύ ψηλός βράχος και στην κορυφή του χτισμένα περίπου 200 σπίτια. Όλα σήμερα ακατοίκητα και ερειπωμένα. Κανένας δεν ενδιαφέρεται να τον επισκευάσει και να εγκατασταθεί τόσο ψηλά. Μας υπέδειξαν όλο το βράχο ως περιοχή όπου μπορούμε να χτίσουμε την εκκλησία μας αναλαμβάνοντας εμείς οι ίδιοι τα έξοδα ανέγερσης. Τώρα μόνο μία εκκλησία βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Οι κάτοικοι διηγούνται ότι άλλοτε στην κορυφή του μυτερού βράχου υπήρχε μία μεγάλη καμπάνα που τη χτυπούσαν για να ειδοποίησουν τους κατοίκους όλου του νησιού, κάθε φορά που εμφανίζονταν πειρατικά πλοία στη θάλασσα. Σήμερα το προειδοποιητικό σινιάλο για επικείμενο κίνδυνο είναι η φωτιά, όπως άλλωστε σε όλα τα νησιά».
Στη διάρκεια των εκρήξεων 1707 – 1711 το κάστρο του Σκάρου ήταν στη «ζώνη πυρός» όπως αναφέρει ο Goree ( 1712)Q
“ Τότε ήταν που κάτοικοι της σαντορίνης άρχισαν να φοβούνται για τα καλά και ιδιαίτερα εκείνοι στο κάστρο του Σκάρου. Συλλογίζονταν ότι το Κάστρο τους ήταν χτισμένο πάνω σε μια πολύ στενή λωρίδα ξηράς και κοντά στο Μαύρο Νησί. Φάνηκε μάλιστα ότι πλησιάζε η ώρα που θα έπρεπε να περιμένουν ότι ή θα τινάζονταν ψηλά στον αέρα ή ότι όλα θα αναποδογύριζαν από κάποιο βίαιο τράνταγμα της γης. Είχαν συνεχώς φωτιά μπροστά στα μάτια τους. Κι αυτό το ζοφερό θέαμα τους έκανε να υποθέσουν ότι πιθανόν στο νησί να υπάρχουν πολλά ορυχεία θειικού χαλκού ( πράσινο βιτριόλι) και θειαφίου στο νησί της Σαντορίνη που όπου ναι θα έπαιρναν φωτιά. Και γι αυτό το λόγο η πιο ασφαλής λύση γι αυτούς ήταν να εγκαταλείψουν τη χώρα ή να εγκατασταθούν σε κάποιο άλλο νησί. Πράγματι μερικοί πήραν την απόφαση. Και δεν είχε απομείνει άλλος τρόπος για να πείσουν τους υπολοίπους παρά να τους πουν ότι θα ήταν ασφαλείς, αν πήγαιναν στο εσωτερικό του νησιού. Κι αν υπήρχε κίνδυνος για το Κάστρο το σίγουρο ήταν ότι θα έβλεπαν πρώτα τη Μικρά Καμένη να καταστρέφεται τελείως, όχι μόνο επειδή η θέση της ήταν ανάμεσα στο Κάστρο και το Μαύρο Νησί, αλλά και γιατί βρισκόταν πολύ πιο κοντά σε αυτό απ ότι στο Κάστρο.
πηγή:ammosrestaurant
πηγή:ammosrestaurant
