Με άλλα λόγια ο όρος αυτός αφορά τις περιπτώσεις που έχει εγκριθεί μεν το στεγαστικό δάνειο, ο δανειολήπτης έχει λάβει (εκταμιεύσει) μέρος αυτού, αλλά λόγω μη προόδου των οικοδομικών εργασιών δεν εκταμιεύεται άλλο τμήμα του δανείου, το οποίο παραμένει στην Τράπεζα και δεν δίνεται στο δανειστή, αλλά παρόλα αυτά τοκίζεται για δεύτερη φορά.
Όπως υπογραμμίζεται στην αρεοπαγιτική απόφαση, με τον όρο αυτό οι δανειολήπτες υποχρεούνται να καταβάλουν τόκο για υπηρεσία που δεν τους έχει παρασχεθεί, δηλαδή να καταβάλουν τόκους για ποσό των δανείων που δεν έχουν πάρει.
Ο όρος αυτός, όπως αναφέρεται στην δικαστική απόφαση, ορίζει πλασματική εκταμίευση του δανείου, απλά και μόνο για να ενεργοποιηθούν οι υποχρεώσεις του δανειολήπτη, δηλαδή η καταβολή τόκων, χωρίς μάλιστα να μεριμνά για τον περιορισμό της επιβάρυνσης του δανειολήπτη με το συνυπολογισμό του οφέλους, που θα έχει η Τράπεζα από τη κατοχή του ποσού (τμήματος) του δανείου.
Ειδικότερα, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι ο όρος αυτός είναι άκυρος ως καταχρηστικός, καθώς διαταράσσει την ισορροπία των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων (Τράπεζας και δανειολήπτη) σε βάρος του καταναλωτή, αφού με βάση τον όρο αυτό υποχρεούνται οι δανειολήπτες να καταβάλλουν τόκο για προϊόν δανείου που δεν έχει παρασχεθεί σε αυτούς.
Επιπρόσθετα, ο όρος αυτός παραβιάζει και την αρχή της διαφάνειας που πρέπει να διέπει τους γενικούς όρους των συναλλαγών. Και αυτό γιατί, σύμφωνα με την αρεοπαγιτική απόφαση, οι δανειολήπτες υποχρεούνται να καταβάλουν τόκους για προϊόν του δανείου, το οποίο δεν τους έχει καταβληθεί, μεταβάλλοντας έτσι κατά τρόπο ανεπίτρεπτο και αδιαφανή το επιτόκιο του δανείου, με αποτέλεσμα οι δανειολήπτες να μη γνωρίζουν κατά τρόπο ορισμένο, ορθό και σαφή, όπως απαιτεί ο νόμος το επιτόκιο, με το οποίο τελικά έχουν δανειστεί, δεδομένου ότι στην ουσία τοκίζονται για δεύτερη φορά τα καταβαλλόμενα ποσά του δανείου.
