Στο χωριό Καρτεράδος λειτουργεί ακόμα με τον παραδοσιακό τρόπο ο ξυλόφουρνος του Καλησπέρη. «Κοιτάξτε μην πείτε Καλημέρη και τον εκνευρίσετε», μας λέει ο γιός του κυρ Γιάννη, ο Αντρέας. Κάτω από ένα χωραφάκι με μια μεγαλοπρεπή συκιά, κάτω στα σκαλάκια, πάνω από ταράτσες, φτάνουμε στην αυλή του κυρ Γιάννη και της κυρίας Μαργαρίτας. Το αφεντικό πίνει τον κριθαροκαφέ του. Μέσα στο υπόσκαφο μας αποκαλύπτεται ένας χώρος ανείπωτης ομορφιάς. Στο βάθος, η φωτιά καίει κληματόβεργες για να θερμάνει τον χτιστό φούρνο.
Αλεύρι από κριθάρι, προζύμι, νερό, μαγιά και λίγο αλάτι ζυμώνονται ασφαλώς στο χέρι. «Από τον ήχο που κάνουν, καταλαβαίνεις πότε είναι έτοιμα», μας λέει ο Αντρέας. Τα παξιμάδια θα μείνουν όλο το βράδυ στο φούρνο σε σταθερή θερμοκρασία. «Παλιά φουρνίζαμε 5 φορές την ημέρα ψωμί, τότε που το μεροκάματο είναι 35 δρχ.», συμπληρώνει ο κυρ Γιάννης. Η κυρία Μαργαρίτα στρώνει την τιράντα του που γλίστρησε από το φούρνισμα. Έξω, στο κηπάκι με φυτά και λουλούδια να ξεπροβάλλουν από τενεκεδάκια η λαλά (η γιαγιά στην τοπική διάλεκτο) μας κερνά παξιμάδι και από τον σπιτικό πελτέ της. Παίρνω ελάχιστο, γιατί ξέρω πια πόσο κόπο χρειάζεται για να γίνει. «Όταν μου πάρεις το πολύ, τι θα φάμε εμείς;» Παγώνω μέχρι να καταλάβω ότι αστειεύεται. Ο κυρ Γιάννης κρατούσε παλιά βερεσέ, όταν ο κόσμος δεν είχε λεφτά, «δεν άφησε κανέναν να πεινάσει», μας ψιθυρίζει η κ. Μαργαρίτα."
πηγή:Καλλ-ιστορώντας
