Σε πρώτη φάση η κακοδοξία των Νεοβαρλααμιτών εκπροσωπήθηκε από τους π. Βασίλειο Θερμό (που μιλά για "τσιμέντωμα" της λατρείας και "Βυζαντινολιγούρηδες" και διορθώνει τους Αγίους),
τον π. Αντώνιο Πινακούλα (που ζητά την κατάργηση του μοναστικού τυπικού και την επιστροφή του τυπικού πριν την Εικονομαχία),
τον π. Γεώργιο Μπασιούδη (που ομολογεί κυνικά ότι δεν υπάρχουν ποιμαντικοί λόγοι για τη μεταγλώττιση!),
του συγκρητιτή παπα-Κώστα Μπέη (ο οποίος δεν άφησε τίποτα που να μη μαγαρίσει στη Θεία λατρεία),
τον κ. Θανάση Παπαθασίου (ο οποίος ζητά αντικατάσταση των υλικών που τελείται η Θεία Κοινωνία),
τον π. Δανιήλ Αεράκη (ο οποίος συγχύζει τη διδασκαλία των Νεοπλατωνικών με την ορθόδοξη διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά),
τον π. Θεοδόσιο Μαρτζούχο (ο οποίος ζητά την αντικατάσταση των ψαλμών του Δαβίδ με άλλους που να μιλούν στην καρδιά του σύγχρονου ανθρώπου) και ορισμένους άλλους οι οποίοι προκαλούν τη ορθόδοξη συνείδηση “με το συνεχή πολυβολισμό της ορθόδοξης λατρείας”
