Γράφειo Φίλιππος Κρομμύδας
Έχετε διερωτηθεί ποτέ ποιες είναι αυτές οι περίφημες «αγορές» στις οποίες αναφέρονται διαρκώς τα διάφορα μέσα ενημερώσεως και στις οποίες προστρέχουν τα κράτη για να δανεισθούν; Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια συμμορία τοκογλύφων, κερδοσκόπων και τζογαδόρων, οι οποίοι απομυζούν τον ιδρώτα των λαών εκμεταλλευόμενοι την ασυδοσία την οποία τους παρέχει το οικονομικό σύστημα, το οικονομικό περιβάλλον, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και κυρίως μετά τις αρχές της δεκαετίας του ʼ70. Πολλές φορές μάλιστα περνάει από το μυαλό μου η ιδέα, μήπως ο μεγάλος αυτός πόλεμος έγινε ακριβώς για να δημιουργηθεί αυτό το οικονομικό περιβάλλον!
Αυτή τώρα η ασυδοσία κρύβεται πίσω από ορισμένες λέξεις οι οποίες προφέρονται χωρίς εισαγωγικά άλλα εννοούνται από τους μυημένους με εισαγωγικά. Τέτοιες λέξεις είναι η «ελευθερία», η «δημοκρατία», τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Κάθε φορά που γίνεται προσπάθεια να περιορισθεί η ασυδοσία αυτής της συμμορίας και να ελεγχθεί η αυθαιρεσία της, βάζουν τις φωνές: «Κινδυνεύει η δημοκρατία», λένε, «η ελευθερία του λόγου», «τα ανθρώπινα δικαιώματα». Μόλις η κοινωνία τους ακουμπήσει, ωρύονται: Ρατσισμός, φασισμός, διώκεται το «διαφορετικό»… Με μερικά τυχαία, μεμονωμένα περιστατικά, ή με την κατασκευή ένα σωρό άλλων, ψεύτικων, τα οποία εν συνεχεία μεγαλοποιούν, επαναλαμβάνουν και δραματοποιούν με τα εξαγορασμένα μέσα ενημερώσεως που διαθέτουν, κατορθώνουν να παγιδέψουν τους λαούς, και να τους βάλουν να αγωνίζονται για τα συμφέροντά των. Έτσι ο λαός με την αφέλειά του καθίσταται σύμμαχος των τοκογλύφων, νομίζει ότι πολεμάει τον ρατσισμό, τον φασισμό, ενώ στην πραγματικότητα τους λύνει τα χέρια με τα οποία εν συνεχεία….τον πνίγουν. Γιʼ αυτό χρειάζεται να είναι κανείς πολύ προσεχτικός.
Έτσι μιλούν αυτοί, με κώδικες. Συνθηματικά. Όταν μιλούν για ελευθερία του λόγου εννοούν να μπορούν αυτοί και μόνον αυτοί, με την τεράστια επικοινωνιακή δύναμη που διαθέτουν να διαμορφώνουν τις πολιτικές απόψεις και να οδηγούν τα κοπάδια των λαών, χρησιμοποιώντας ως τσοπανόσκυλα τα μαζικά μέσα ενημερώσεως, όπου θέλουν
Όταν μιλούν για δημοκρατία εννοούν να μπορούν αυτοί να ελέγχουν το πολιτικό σύστημα, ώστε αυτό να εκλέγει όποια κυβέρνηση τους βολεύει και να έχουν την δυνατότητα να αποσύρουν αμέσως όποιον πολιτικό ή κυβέρνηση τους βάζει εμπόδια.
Όταν μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα έχουν στο μυαλό τους έναν άνθρωπο αδέσποτο, αυθαίρετο, ασυντόνιστο, αποϊδεολογικοποιημένο, που δεν υπακούει σε καμιά ιεραρχία, θρησκευτική, εθνική, σε καμιά αρχή, έρμαιο της προπαγάνδας των, τον οποίον αυτοί χειραγωγούν και τον οδηγούν στην κατανάλωση, στον δανεισμό, στην χρεοκοπία, στις κατασχέσεις και τελικά την δουλεία.
Έτσι και η λέξη «αγορές» είναι ένα ψευδώνυμο, ένα παραπλανητικό συνθηματικό το οποίο χρησιμοποιούν οι μυημένοι για να συνεννοούνται, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από τους λαούς τους οποίους στύβουν οικονομικά.
Οι απλοί άνθρωποι νομίζουν, υπό την καθοδήγηση των εξαγορασμένων από τους τοκογλύφους μέσων ενημερώσεως, ότι οι «αγορές» είναι σαν αυτές που γνωρίζουν, δηλαδή ο χώρος εντός του οποίου γίνεται ανταλλαγή αγαθών και λειτουργεί η οικονομία.
Αυτό είναι σωστό για τις αγορές χωρίς εισαγωγικά. Οι «αγορές» όμως με εισαγωγικά είναι κάτι άλλο. Είναι καζίνα που τα γυροφέρνουν τοκογλύφοι, εντός των οποίων παίζονται και υπεξαιρούνται μυθώδη ποσά. Τα ποσά αυτά αφαιρούνται από τις πραγματικές οικονομίες των χωρών και αντιπροσωπεύουν πλούτο και κόπο ανθρώπων.
Αυτή την μικρή λεπτομέρεια, τα εισαγωγικά, κρύβουν επιμελώς τα μαζικά μέσα ενημερώσεως κι έτσι οι λαοί δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και διερωτώνται συνεχώς, «πού πήγαν τα λεφτά». Αυτή η λεπτομέρεια κάνει τους λαούς να μην καταλαβαίνουν, πως είναι δυνατόν, απʼ την μια μεριά, να κερδίζει κάποιος χρηματιστής δισεκατομμύρια, «παίζοντας» CDS, και το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα να κάθεται και να τον κοιτάζει αδρανές, αποχαυνωμένο, λέγοντας, «τι να κάνουμε, έχουμε «ελεύθερη» οικονομία», κιʼ από την άλλη, το ίδιο σύστημα να προσποιείται ότι η οικονομική δυσπραγία οφείλεται στον πρατηριούχο, τον οποίον καταδιώκει με μανία για αισχροκέρδεια, επειδή πουλάει την βενζίνη πέντε λεπτά ακριβότερη το λίτρο. Επειδή η ερώτηση για το «πού πήγαν τα λεφτά» είναι επικίνδυνη για τους κερδοσκόπους, διότι μπορεί να οδηγήσει στην αποκάλυψή τους, υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός αποκρύψεως και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Πρωταγωνιστές στον μηχανισμό αυτόν είναι πάλι τα μέσα ενημερώσεως τα οποία φροντίζουν να δώσουν μια απάντηση ώστε να ικανοποιηθεί η περιέργεια των ανθρώπων και να σταματήσουν να ερευνούν, να διερωτώνται περαιτέρω.
Έχετε διερωτηθεί ποτέ ποιες είναι αυτές οι περίφημες «αγορές» στις οποίες αναφέρονται διαρκώς τα διάφορα μέσα ενημερώσεως και στις οποίες προστρέχουν τα κράτη για να δανεισθούν; Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια συμμορία τοκογλύφων, κερδοσκόπων και τζογαδόρων, οι οποίοι απομυζούν τον ιδρώτα των λαών εκμεταλλευόμενοι την ασυδοσία την οποία τους παρέχει το οικονομικό σύστημα, το οικονομικό περιβάλλον, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και κυρίως μετά τις αρχές της δεκαετίας του ʼ70. Πολλές φορές μάλιστα περνάει από το μυαλό μου η ιδέα, μήπως ο μεγάλος αυτός πόλεμος έγινε ακριβώς για να δημιουργηθεί αυτό το οικονομικό περιβάλλον!
Αυτή τώρα η ασυδοσία κρύβεται πίσω από ορισμένες λέξεις οι οποίες προφέρονται χωρίς εισαγωγικά άλλα εννοούνται από τους μυημένους με εισαγωγικά. Τέτοιες λέξεις είναι η «ελευθερία», η «δημοκρατία», τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Κάθε φορά που γίνεται προσπάθεια να περιορισθεί η ασυδοσία αυτής της συμμορίας και να ελεγχθεί η αυθαιρεσία της, βάζουν τις φωνές: «Κινδυνεύει η δημοκρατία», λένε, «η ελευθερία του λόγου», «τα ανθρώπινα δικαιώματα». Μόλις η κοινωνία τους ακουμπήσει, ωρύονται: Ρατσισμός, φασισμός, διώκεται το «διαφορετικό»… Με μερικά τυχαία, μεμονωμένα περιστατικά, ή με την κατασκευή ένα σωρό άλλων, ψεύτικων, τα οποία εν συνεχεία μεγαλοποιούν, επαναλαμβάνουν και δραματοποιούν με τα εξαγορασμένα μέσα ενημερώσεως που διαθέτουν, κατορθώνουν να παγιδέψουν τους λαούς, και να τους βάλουν να αγωνίζονται για τα συμφέροντά των. Έτσι ο λαός με την αφέλειά του καθίσταται σύμμαχος των τοκογλύφων, νομίζει ότι πολεμάει τον ρατσισμό, τον φασισμό, ενώ στην πραγματικότητα τους λύνει τα χέρια με τα οποία εν συνεχεία….τον πνίγουν. Γιʼ αυτό χρειάζεται να είναι κανείς πολύ προσεχτικός.
Έτσι μιλούν αυτοί, με κώδικες. Συνθηματικά. Όταν μιλούν για ελευθερία του λόγου εννοούν να μπορούν αυτοί και μόνον αυτοί, με την τεράστια επικοινωνιακή δύναμη που διαθέτουν να διαμορφώνουν τις πολιτικές απόψεις και να οδηγούν τα κοπάδια των λαών, χρησιμοποιώντας ως τσοπανόσκυλα τα μαζικά μέσα ενημερώσεως, όπου θέλουν
Όταν μιλούν για δημοκρατία εννοούν να μπορούν αυτοί να ελέγχουν το πολιτικό σύστημα, ώστε αυτό να εκλέγει όποια κυβέρνηση τους βολεύει και να έχουν την δυνατότητα να αποσύρουν αμέσως όποιον πολιτικό ή κυβέρνηση τους βάζει εμπόδια.
Όταν μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα έχουν στο μυαλό τους έναν άνθρωπο αδέσποτο, αυθαίρετο, ασυντόνιστο, αποϊδεολογικοποιημένο, που δεν υπακούει σε καμιά ιεραρχία, θρησκευτική, εθνική, σε καμιά αρχή, έρμαιο της προπαγάνδας των, τον οποίον αυτοί χειραγωγούν και τον οδηγούν στην κατανάλωση, στον δανεισμό, στην χρεοκοπία, στις κατασχέσεις και τελικά την δουλεία.
Έτσι και η λέξη «αγορές» είναι ένα ψευδώνυμο, ένα παραπλανητικό συνθηματικό το οποίο χρησιμοποιούν οι μυημένοι για να συνεννοούνται, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από τους λαούς τους οποίους στύβουν οικονομικά.
Οι απλοί άνθρωποι νομίζουν, υπό την καθοδήγηση των εξαγορασμένων από τους τοκογλύφους μέσων ενημερώσεως, ότι οι «αγορές» είναι σαν αυτές που γνωρίζουν, δηλαδή ο χώρος εντός του οποίου γίνεται ανταλλαγή αγαθών και λειτουργεί η οικονομία.
Αυτό είναι σωστό για τις αγορές χωρίς εισαγωγικά. Οι «αγορές» όμως με εισαγωγικά είναι κάτι άλλο. Είναι καζίνα που τα γυροφέρνουν τοκογλύφοι, εντός των οποίων παίζονται και υπεξαιρούνται μυθώδη ποσά. Τα ποσά αυτά αφαιρούνται από τις πραγματικές οικονομίες των χωρών και αντιπροσωπεύουν πλούτο και κόπο ανθρώπων.
Αυτή την μικρή λεπτομέρεια, τα εισαγωγικά, κρύβουν επιμελώς τα μαζικά μέσα ενημερώσεως κι έτσι οι λαοί δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και διερωτώνται συνεχώς, «πού πήγαν τα λεφτά». Αυτή η λεπτομέρεια κάνει τους λαούς να μην καταλαβαίνουν, πως είναι δυνατόν, απʼ την μια μεριά, να κερδίζει κάποιος χρηματιστής δισεκατομμύρια, «παίζοντας» CDS, και το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα να κάθεται και να τον κοιτάζει αδρανές, αποχαυνωμένο, λέγοντας, «τι να κάνουμε, έχουμε «ελεύθερη» οικονομία», κιʼ από την άλλη, το ίδιο σύστημα να προσποιείται ότι η οικονομική δυσπραγία οφείλεται στον πρατηριούχο, τον οποίον καταδιώκει με μανία για αισχροκέρδεια, επειδή πουλάει την βενζίνη πέντε λεπτά ακριβότερη το λίτρο. Επειδή η ερώτηση για το «πού πήγαν τα λεφτά» είναι επικίνδυνη για τους κερδοσκόπους, διότι μπορεί να οδηγήσει στην αποκάλυψή τους, υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός αποκρύψεως και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Πρωταγωνιστές στον μηχανισμό αυτόν είναι πάλι τα μέσα ενημερώσεως τα οποία φροντίζουν να δώσουν μια απάντηση ώστε να ικανοποιηθεί η περιέργεια των ανθρώπων και να σταματήσουν να ερευνούν, να διερωτώνται περαιτέρω.
Λένε λοιπόν στους λαούς, ότι τα λεφτά τα φάγανε οι κλέφτες οι πολιτικοί. Επειδή αυτή η άποψη βολεύει τους πολιτικούς αντιπάλους κάθε παρατάξεως, οι τελευταίοι την αναπαράγουν, την επιβεβαιώνουν και την ενισχύουν. Δημιουργείται έτσι ένα κλίμα το οποίο εδραιώνει στην συνείδηση των ανθρώπων την άποψη περί κλεφτών και διαπλεκομένων πολιτικών. Ο λαός νομίζει ότι βρήκε επί τέλους «πού πήγαν τα λεφτά» και καταριέται τους πολιτικούς τους οποίους βέβαια εν συνεχεία, υπό την χειραγώγηση των ΜΜΕ ξαναψηφίζει.
Όμως αυτά που κλέβουν οι πολιτικοί είναι απειροελάχιστα ψίχουλα και δεν εξηγούν ποσοτικά το φαινόμενο. Κλέβουν ελάχιστα, μόνο και μόνο για να δοθεί η εντύπωση των κλεφτών πολιτικών, να πέσουν οι προβολείς της ευθύνης επάνω τους ούτως ώστε οι πραγματικοί κλέφτες, οι τοκογλύφοι και οι κερδοσκόποι να παραμείνουν στη σκιά, στο απυρόβλητο.
Το πολύ χρήμα πηγαίνει στις «αγορές», δηλαδή στα καζίνα και στους τοκογλύφους, για την πληρωμή τοκοχρεολυσίων και στοιχημάτων που αφορούν την δυνατότητα των κρατών να πληρώσουν τα χρέη των. Αυτοί είναι οι πραγματικοί κλέφτες.
Όμως αυτά που κλέβουν οι πολιτικοί είναι απειροελάχιστα ψίχουλα και δεν εξηγούν ποσοτικά το φαινόμενο. Κλέβουν ελάχιστα, μόνο και μόνο για να δοθεί η εντύπωση των κλεφτών πολιτικών, να πέσουν οι προβολείς της ευθύνης επάνω τους ούτως ώστε οι πραγματικοί κλέφτες, οι τοκογλύφοι και οι κερδοσκόποι να παραμείνουν στη σκιά, στο απυρόβλητο.
Το πολύ χρήμα πηγαίνει στις «αγορές», δηλαδή στα καζίνα και στους τοκογλύφους, για την πληρωμή τοκοχρεολυσίων και στοιχημάτων που αφορούν την δυνατότητα των κρατών να πληρώσουν τα χρέη των. Αυτοί είναι οι πραγματικοί κλέφτες.
Προς επιβεβαίωση των ανωτέρω αναφέρω ότι από την Ελληνική οικονομία λείπουν περί τα 700 δισεκατομμύρια ευρώ. Η Ελληνική οικονομία πληρώνει πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ το μήνα μόνο για τόκους, περίπου δυόμισι δισεκατομμύρια ευρώ για χρεολύσια και τρία δισεκατομμύρια τον μήνα για εξόφληση βραχυπροθέσμων τίτλων. Δηλαδή περίπου ένα δις ευρώ κάθε πέντε μέρες.
Μπορεί όμως οι πολιτικοί να μην κλέβουν τόσα ώστε να δικαιολογείται η καταστροφή των οικονομιών των κρατών από το κλέψιμό των, παίζουν όμως αποφασιστικό ρόλο στην καταστροφή αυτή. Ο ρόλος που τους έχουν αναθέσει οι τοκογλύφοι είναι να κατασπαταλούν τα δημόσιο χρήμα ούτως ώστε να αυξάνονται συνεχώς τα δημοσιονομικά ελλείμματα και να οδηγούνται έτσι τα κράτη σε υπέρμετρο δανεισμό. Ρίχνουν δηλαδή οι πολιτικοί τα έθνη στα νύχια των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων για να διατηρούν την εξουσία των.
Αυτό είναι υποχρεωτικό για τους πολιτικούς. Όποιος δεν συμμορφώνεται, όποιος προσπαθεί να νοικοκυρέψει την οικονομία της χώρας του, να κάνει χρηστή διοίκηση και διαχείριση είναι ανεπιθύμητος. Αμέσως στοχοποιείται από το λόμπυ των τοκογλύφων και δίνεται εντολή στα ελεγχόμενα μέσα ενημερώσεως για την ηθική του εξόντωση.
Μπορεί όμως οι πολιτικοί να μην κλέβουν τόσα ώστε να δικαιολογείται η καταστροφή των οικονομιών των κρατών από το κλέψιμό των, παίζουν όμως αποφασιστικό ρόλο στην καταστροφή αυτή. Ο ρόλος που τους έχουν αναθέσει οι τοκογλύφοι είναι να κατασπαταλούν τα δημόσιο χρήμα ούτως ώστε να αυξάνονται συνεχώς τα δημοσιονομικά ελλείμματα και να οδηγούνται έτσι τα κράτη σε υπέρμετρο δανεισμό. Ρίχνουν δηλαδή οι πολιτικοί τα έθνη στα νύχια των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων για να διατηρούν την εξουσία των.
Αυτό είναι υποχρεωτικό για τους πολιτικούς. Όποιος δεν συμμορφώνεται, όποιος προσπαθεί να νοικοκυρέψει την οικονομία της χώρας του, να κάνει χρηστή διοίκηση και διαχείριση είναι ανεπιθύμητος. Αμέσως στοχοποιείται από το λόμπυ των τοκογλύφων και δίνεται εντολή στα ελεγχόμενα μέσα ενημερώσεως για την ηθική του εξόντωση.
Φαεινό παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίον μεταχειρίζονται όλα τα μέσα ενημερώσεως του κόσμου τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος αντί να τρέξει να δανειστεί στα τοκογλυφικά κέντρα, φρόντισε να δώσει κίνητρα για τον επαναπατρισμό εκατό δισεκατομμυρίων ευρώ στην Ιταλία, στερώντας έτσι σημαντικά κέρδη από τους τοκογλύφους.
Ένας άλλος μηχανισμός ο οποίος κρύβει με στοργή τους τοκογλύφους και τους κερδοσκόπους είναι η αριστερά. Η αριστερά κάνει δύο πολύ βολικά πράγματα για τους κερδοσκόπους.
Πρώτον, δεν τους αναφέρει ποτέ. Αντίθετα ονομάζει το τοκογλυφικό οικονομικό σύστημα που διέπει την παγκόσμια οικονομία σήμερα «καπιταλισμό», χωρίς πάλι να αναφέρει τα εισαγωγικά, την δε κερδοσκοπία, «κερδοφορία» αποπροσανατολίζοντας πλήρως την σκέψη και θέτοντας στο απυρόβλητο όλους όσους λυμαίνονται τον πλούτο των εθνών.
Το δεύτερο είναι ότι δεν ενοχοποιεί τους πραγματικούς εκμεταλλευτές των λαών, δηλαδή τους τοκογλύφους, αλλά δαιμονοποιεί όλους όσους παράγουν πλούτο, όσους επενδύουν, όσους εργάζονται. Στρέφει εναντίον αυτών τις μάζες των ανέργων, των μη προνομιούχων διεγείροντας αισθήματα φθόνου και διοχετεύοντας προς αυτούς την ενοχή και την λαϊκή αγανάκτηση για την οικονομική αθλιότητα που περνάμε. Να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες φωνάζει. Να πληρώσει η πλουτοκρατία, η εκκλησία. Η εκκλησία, o προαιώνιος εχθρός των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων• από τη εποχή που ο Χριστός πήρε το μαστίγιο και τους πέταξε έξω από τον Ναό, τον Ναό που υπήρξε η πρώτη τράπεζα, το πρώτο χρηματιστήριο και οδηγήθηκε στον σταυρό γιʼ αυτόν τον λόγο.
Αυτή είναι η κορυφαία πράξη του Χριστού που μαζί με το «ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν» συνοψίζουν το κεντρικό μήνυμα της διδασκαλίας Του, την ουσία της Καινής Διαθήκης, τον κεντρικό πυρήνα του κηρύγματός Του, τους πυλώνες της ηθικής της θρησκείας μας. Δηλαδή, όχι στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης αδυναμίας, κακοτυχίας, αφέλειας, όχι στην άγνοια και την αλλοτρίωση.
Αυτή είναι η κορυφαία πράξη του Χριστού που μαζί με το «ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν» συνοψίζουν το κεντρικό μήνυμα της διδασκαλίας Του, την ουσία της Καινής Διαθήκης, τον κεντρικό πυρήνα του κηρύγματός Του, τους πυλώνες της ηθικής της θρησκείας μας. Δηλαδή, όχι στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης αδυναμίας, κακοτυχίας, αφέλειας, όχι στην άγνοια και την αλλοτρίωση.
Αυτή είναι η επιδίωξη των κερδοσκόπων. Να ελέγξουν την εκκλησία, να την βάλουν σε δική των ελεγχόμενη τροχιά ή να την καταστρέψουν. Θέλουν να την καταστρέψουν γιατί αποτελεί το τελευταίο στήριγμα πριν την διάλυση της κοινωνίας, το τελευταίο ανάχωμα αμύνης του απλού ανυπεράσπιστου ανθρώπου στην επέλασή των, το τελευταίο εμπόδιο προς την ολοκληρωτική κυριαρχία των.
Γιʼ αυτό ποτέ τα στρατευμένα μέσα ενημερώσεως δεν άσκησαν εποικοδομητική, καλοπροαίρετη κριτική προς την εκκλησία. Ο ρόλος των όπως και αυτός της αριστεράς ήταν πάντοτε υπονομευτικός.
Παρατηρείστε πώς βάλλονται σήμερα η καθολική εκκλησία και ο Πάπας με ξαναζεσταμένες ιστορίες από το παρελθόν, από δεκάδες χρόνια πριν. Γιατί άραγε;
Υπάρχει ένα θεώρημα της πολιτικής γεωμετρίας που λέει ότι όταν μια είδηση επαναλαμβάνεται δεν είναι είδηση, αλλά προπαγάνδα. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Πάπας, όπως κάποτε ο Χριστόδουλος ενοχλεί, δεν συμπλέει, δεν συνεργάζεται, εμποδίζει. Γιʼ αυτό βάλλεται. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να συνθέσουμε το παζλ.
• Πρώτο βήμα. Οι τοκογλύφοι εξαγοράζουν τα μέσα ενημερώσεως. Με αυτά προωθούν και καθιερώνουν μαϊμούδες «διανοούμενους», μαϊμούδες «ήρωες», μαϊμού «ιστορία». Διαμορφώνουν έτσι την κοινή γνώμη και οδηγούν τον πολίτη να υιοθετήσει πολιτικές απόψεις συμφέρουσες προς τους τοκογλύφους. Επιπροσθέτως με αντιφατικές πληροφορίες και ψέματα, διαλύουν την πολιτική σκέψη, αποπροσανατολίζουν και μετατρέπουν τον πολίτη σε ένα συγχυσμένο άτομο ανίκανο να σκεφτεί και να αποφασίζει, ένα άτομο που έχει απόλυτη ανάγκη χειραγώγησης.
Έτσι μας έκαναν να αποδεχθούμε χωρίς αντίδραση την «φιλελεύθερη οικονομία της αγοράς», τον «πολυπολιτισμό», τις «ιδιωτικοποιήσεις», την οικονομική κρίση ως φυσιολογικά φαινόμενα της «καπιταλιστικής» οικονομίας, και τελικά όλον τον απαξιωμένο και ανήθικο κόσμο που βλέπουμε μπροστά μας, τους ανόητους μύθους του και την χυδαία αισθητική του.
• Βήμα δεύτερο. Με τα ελεγχόμενα μέσα ενημερώσεως συκοφαντούν, γελοιοποιούν, υποτιμούν, δυσφημίζουν όσους πολιτικούς δεν συμμορφώνονται προς την βούληση των τοκογλυφικών κέντρων, ενώ διαφημίζουν, προβάλλουν, επαινούν και καθιερώνουν όσους συμμορφώνονται.
• Βήμα τρίτο. Τα ΜΜΕ, αφού κατασκευάσουν το πολιτικό σκηνικό, καθοδηγούν τους λαούς να δώσουν την εξουσία σε όσους πολιτικούς «συμμορφώνονται» και έχουν περάσει τα τεστ στα διάφορα φόρα στα οποία προσκαλούνται και «γραδάρονται» όπως πχ στην λέσχη Bilderberg.
• Βήμα τέταρτο. Μόλις οι επιλεγμένοι πολιτικοί εκλεγούν αρχίζουν τις σπατάλες και τις παροχές. Οδηγούν σε χρεοκοπία τις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις και δημιουργούν μια γραφειοκρατία η οποία πνίγει κάθε παραγωγική δύναμη. Έτσι τα ελλείμματα αυξάνονται και οι χώρες οδηγούνται στον υπερδανεισμό.
• Βήμα πέμπτο. Μόλις οι χώρες καταχρεωθούν οι τοκογλύφοι σταματούν τον δανεισμό ή τον συνεχίζουν υπό απεχθείς όρους επιτοκίων. Ξαφνικά οι πολιτικοί ανακαλύπτουν, «πέφτοντας από τα σύννεφα», ότι ταξιδεύουμε με τον «τιτανικό».
Οι χώρες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές των υποχρεώσεις και προχωρούν σε «ιδιωτικοποιήσεις». Αναγκάζονται δηλαδή να εκποιήσουν, συνήθως κοψοχρονιά, δημόσια περιουσία, εθνικό πλούτο, κυριαρχικά δικαιώματα.
Εν τω μεταξύ οι κερδοσκόποι που είχαν στοιχηματίσει στην χρεοκοπία της χώρας, και την οποία επιτυχώς προκάλεσαν, κερδίζουν και το στοίχημα αυτό, αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, το οποίο φυσικά πληρώνει και αυτό ο λαός.
Υπάρχει ένα θεώρημα της πολιτικής γεωμετρίας που λέει ότι όταν μια είδηση επαναλαμβάνεται δεν είναι είδηση, αλλά προπαγάνδα. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Πάπας, όπως κάποτε ο Χριστόδουλος ενοχλεί, δεν συμπλέει, δεν συνεργάζεται, εμποδίζει. Γιʼ αυτό βάλλεται. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να συνθέσουμε το παζλ.
• Πρώτο βήμα. Οι τοκογλύφοι εξαγοράζουν τα μέσα ενημερώσεως. Με αυτά προωθούν και καθιερώνουν μαϊμούδες «διανοούμενους», μαϊμούδες «ήρωες», μαϊμού «ιστορία». Διαμορφώνουν έτσι την κοινή γνώμη και οδηγούν τον πολίτη να υιοθετήσει πολιτικές απόψεις συμφέρουσες προς τους τοκογλύφους. Επιπροσθέτως με αντιφατικές πληροφορίες και ψέματα, διαλύουν την πολιτική σκέψη, αποπροσανατολίζουν και μετατρέπουν τον πολίτη σε ένα συγχυσμένο άτομο ανίκανο να σκεφτεί και να αποφασίζει, ένα άτομο που έχει απόλυτη ανάγκη χειραγώγησης.
Έτσι μας έκαναν να αποδεχθούμε χωρίς αντίδραση την «φιλελεύθερη οικονομία της αγοράς», τον «πολυπολιτισμό», τις «ιδιωτικοποιήσεις», την οικονομική κρίση ως φυσιολογικά φαινόμενα της «καπιταλιστικής» οικονομίας, και τελικά όλον τον απαξιωμένο και ανήθικο κόσμο που βλέπουμε μπροστά μας, τους ανόητους μύθους του και την χυδαία αισθητική του.
• Βήμα δεύτερο. Με τα ελεγχόμενα μέσα ενημερώσεως συκοφαντούν, γελοιοποιούν, υποτιμούν, δυσφημίζουν όσους πολιτικούς δεν συμμορφώνονται προς την βούληση των τοκογλυφικών κέντρων, ενώ διαφημίζουν, προβάλλουν, επαινούν και καθιερώνουν όσους συμμορφώνονται.
• Βήμα τρίτο. Τα ΜΜΕ, αφού κατασκευάσουν το πολιτικό σκηνικό, καθοδηγούν τους λαούς να δώσουν την εξουσία σε όσους πολιτικούς «συμμορφώνονται» και έχουν περάσει τα τεστ στα διάφορα φόρα στα οποία προσκαλούνται και «γραδάρονται» όπως πχ στην λέσχη Bilderberg.
• Βήμα τέταρτο. Μόλις οι επιλεγμένοι πολιτικοί εκλεγούν αρχίζουν τις σπατάλες και τις παροχές. Οδηγούν σε χρεοκοπία τις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις και δημιουργούν μια γραφειοκρατία η οποία πνίγει κάθε παραγωγική δύναμη. Έτσι τα ελλείμματα αυξάνονται και οι χώρες οδηγούνται στον υπερδανεισμό.
• Βήμα πέμπτο. Μόλις οι χώρες καταχρεωθούν οι τοκογλύφοι σταματούν τον δανεισμό ή τον συνεχίζουν υπό απεχθείς όρους επιτοκίων. Ξαφνικά οι πολιτικοί ανακαλύπτουν, «πέφτοντας από τα σύννεφα», ότι ταξιδεύουμε με τον «τιτανικό».
Οι χώρες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές των υποχρεώσεις και προχωρούν σε «ιδιωτικοποιήσεις». Αναγκάζονται δηλαδή να εκποιήσουν, συνήθως κοψοχρονιά, δημόσια περιουσία, εθνικό πλούτο, κυριαρχικά δικαιώματα.
Εν τω μεταξύ οι κερδοσκόποι που είχαν στοιχηματίσει στην χρεοκοπία της χώρας, και την οποία επιτυχώς προκάλεσαν, κερδίζουν και το στοίχημα αυτό, αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, το οποίο φυσικά πληρώνει και αυτό ο λαός.
• Βήμα έκτο. Οι πολιτικοί κρύβουν τους πραγματικούς συντελεστές της καταστροφής και την φορτώνουν στην προηγούμενη κυβέρνηση. Ζητούν θυσίες για την πατρίδα την οποία θυμούνται ξαφνικά, και ο κοσμάκης πληρώνει ζαλισμένος και το τελευταίο ευρώ του αναμένοντας τις καλύτερες μέρες.
Και πράγματι αυτές θα έρθουν. Μόλις μεταφερθεί και το τελευταίο ευρώ από τις τσέπες του λαού στα χρηματοκιβώτια των τοκογλύφων. Τότε θα αρχίσει ένας νέος γύρος εκμετάλλευσης. Οι τοκογλύφοι θα προκαλέσουν πληθωρισμό, θα μηδενίσουν έτσι το κοντέρ, και θα αναχρηματοδοτήσουν την παραγωγή, Οι λαοί θα παράγουν πλούτο τον οποίο θα κατάσχουν πάλι στο τέλος του νέου γύρου οι τοκογλύφοι.
Έτσι θα ζούμε όλοι καλά και οι τοκογλύφοι καλύτερα. Η αριστερά θα μιλάει για τις «κρίσεις του καπιταλισμού» και οι λαοί θα περιμένουν να βγουν από το τούνελ, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει έξοδος. Το τούνελ είναι κυκλικό, είναι ένας ατέρμων κυλιόμενος τάπητας, μέσα στο οποίο οι λαοί τρέχουν σαν παγιδευμένα ποντίκια, διαγράφοντας φανταστικούς κύκλους.
Ποντίκια τα οποία νομίζουν ότι τρέχουν, άλλα παραμένουν πάντα στο ίδιο μέρος, αλλοτριωμένα, στην δούλεψη κάποιου αόρατου αφεντικού, καταδικασμένα να τρέχουν, να γυρίζουν τον τροχό και να παράγουν έργο για χάρη του. Αγελάδες που δεν συνειδητοποιούν ότι αρμέγονται. Αιώνιοι, μοιραίοι, αφελείς κολίγοι. Κι όλα αυτά στην εποχή της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» όπως μας κοροϊδεύουν ότι ζούμε.
Και πράγματι αυτές θα έρθουν. Μόλις μεταφερθεί και το τελευταίο ευρώ από τις τσέπες του λαού στα χρηματοκιβώτια των τοκογλύφων. Τότε θα αρχίσει ένας νέος γύρος εκμετάλλευσης. Οι τοκογλύφοι θα προκαλέσουν πληθωρισμό, θα μηδενίσουν έτσι το κοντέρ, και θα αναχρηματοδοτήσουν την παραγωγή, Οι λαοί θα παράγουν πλούτο τον οποίο θα κατάσχουν πάλι στο τέλος του νέου γύρου οι τοκογλύφοι.
Έτσι θα ζούμε όλοι καλά και οι τοκογλύφοι καλύτερα. Η αριστερά θα μιλάει για τις «κρίσεις του καπιταλισμού» και οι λαοί θα περιμένουν να βγουν από το τούνελ, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει έξοδος. Το τούνελ είναι κυκλικό, είναι ένας ατέρμων κυλιόμενος τάπητας, μέσα στο οποίο οι λαοί τρέχουν σαν παγιδευμένα ποντίκια, διαγράφοντας φανταστικούς κύκλους.
Ποντίκια τα οποία νομίζουν ότι τρέχουν, άλλα παραμένουν πάντα στο ίδιο μέρος, αλλοτριωμένα, στην δούλεψη κάποιου αόρατου αφεντικού, καταδικασμένα να τρέχουν, να γυρίζουν τον τροχό και να παράγουν έργο για χάρη του. Αγελάδες που δεν συνειδητοποιούν ότι αρμέγονται. Αιώνιοι, μοιραίοι, αφελείς κολίγοι. Κι όλα αυτά στην εποχή της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» όπως μας κοροϊδεύουν ότι ζούμε.
