Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται, σελ. 48-49
Κι εγώ λέω ότι φθάνει να είσαι καλός Σέρβος (σημείωση Ζ.Ι.: ή Έλληνας), αλλά κατά το παράδειγμα των κάλλιστων και ενδοξότατων Σέρβων, οι οποίοι εμφανίστηκαν στα μάτια των ανθρώπων σ’ αυτό τον κόσμο τα περασμένα χίλια χρόνια. Όμως δεν επιτρέπεται να πω όπως εσύ ότι η πίστη είναι κάτι ασήμαντο! Αφού όλοι οι Σέρβοι θα με κατέκριναν για ένα τόσο μεγάλο ψέμα.
Είσαι καλός Σέρβος εάν έχεις τη γλυκιά ψυχή του βασιλιά Βλαδίμηρου, την αντοχή του Νεμάνια, τη χριστοφιλία του Σάββα, τον ζήλο του Μιλούτιν, την πραότητα του Ντέτσανι, την ταπεινοφροσύνη του Ούρος, την αυτοθυσία του Λαζάρου, [] την ορατότητα των τυφλών και προορατικών, τη σοφία των Σέρβων παπάδων και καλόγερων, τη ντροπαλότητα των κοριτσιών του λαού, [] το μέτρο των Σέρβων χωριατών, τη λάμψη της οικογενειακής θρησκευτικής γιορτής όλων των βαπτισμένων Σέρβων.
Όμως δεν είναι όλα αυτά από την πίστη; Πραγματικά, βάση και κράτημα σ’ όλα όσα απαρίθμησα είναι η πίστη του Χριστού. Εάν εσύ δεν έχεις μέσα σου καμία από αυτές τις αρετές των δοξασμένων προγόνων σου, αλλά όμως αυτοαποκαλείσαι Σέρβος, τότε είσαι μόνο μια γνωστή φίρμα σε άδειο μαγαζί. []
Το να πεις σε κάποιον να γίνει καλός Σέρβος, ενώ νομίζεις ότι η πίστη είναι κάτι το ασήμαντο είναι το ίδιο με το να πεις σ’ ένα πρόβατο να γίνει παχύ ενώ θεωρείς τον βοσκότοπο ως κάτι ασήμαντο και δευτερεύον! Δεν μπορεί κανείς να είναι καλός Σέρβος και να μην είναι καλός άνθρωπος πριν απ’ όλα.
Στον κόσμο όμως ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει καμία δύναμη, η οποία μπορεί να κάνει τον άνθρωπο τέλεια καλό, παρά μόνο η δύναμη της πίστης στον Χριστό.
Μην επιθυμείς λοιπόν την Σερβικότητα χωρίς περιεχόμενο. Να μην είναι για σένα ούτε άνθρωπος χωρίς μυαλό οδηγός, ούτε Σέρβος χωρίς πίστη συνέταιρος.
