Ο όσιος Χριστοφόρος υπήρξε εμβληματική μορφή του νεοελληνικού βίου.Γι αυτό και μισήθηκε πολύ από τους καθώς πρέπει αρχοντάδες και δεσποτάδες, οι οποίοι σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους τον έκλεισαν σε ένα σκοτεινό σπηλαιώδες κελλί της Μονής Παναχράντου της Ανδρου και στο δικό μας Προφήτη Ηλία !
Ωστόσο η ακτημοσύνη του , η εκούσια πτωχεία του, η συνεχής νηστεία του, ο απλός μα αγιοπνευματικός λόγος του, τον έκαναν πολύ αγαπητό μεταξύ των Ελλήνων οι οποίοι είχαν οργανώσει μέχρι και ολόκληρη στρατιωτική μονάδα για να τον προστατέψουν από τους μεγαλοσχήμονες διώκτες του.
Η μνήμη του στα μέρη του Μωρηά έμεινε ανεξίτηλη καθώς άκουσα με τ αυτιά μου διηγήσεις γερόντων και γεροντισσών για τις θύμησες από το περασμα του.
Ό όσιος Χριστοφόρος δεν έχει ενταχθεί επισημως στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας.Ο λογος είναι προφανής, καθώς αν ανακηρυχθεί η αγιότητα του , θα πρέπει να ζητηθεί και συγγνώμη για τα αισχρά πεπραγμένα των εκκλησιαστικών αρχόντων εκείνης της περιόδου.
Και στις συγγνώμες οι δεσποτάδες μας δεν είναι εύκολοι...
Εδώ, μέχρι τον «συνάδελφο » τους άγιο Νεκτάριο τσάκισαν , στον φτωχικό καλόγερο θα κολλήσουν ;
Τέλος πάντων, τιμώντας τον όσιο Χριστοφόρο τιμούμε όλους εκείνους οι οποίοι , μέχρι και στις μέρες μας, αρνούνται να υποταχτουν στον νεοβαυαρισμό και νεοβαρβαρισμό της ευρωλιγουρίτιδας. Tιμάμε όλους τους αντιρρησίες συνείδησης οι οποίοι « εξελέξαντο παραρριπτείσθαι εν τω οίκω του αλήθινού Θεού μάλλον ή οικείν εν σκηνώμασιν αμαρτωλών».Τέτοιος ήταν ο Παπουλάκος , τέτοιος και ο στρατηγός του 1821 Νικηταράς (Νικήτας Σταματελοπουλος) ο οποίος σαν σήμερα το 1849 πέθανε τυφλός και ρακένδυτος σε ένα υπόγειο τού Πειραιά εγκαταλελειμμένος από την Ελλαδικό κράτος το οποίος (και) αυτός, με τους αγώνες και το αίμα του, ελευθέρωσε και εδραίωσε.
