Κάθε φορά που πάω σε μια δημόσια υπηρεσία για επαγγελματικούς λόγους, η Ελλάδα με πληγώνει.
Προχθές, μια μέρα, έκανα την τελευταία επίσκεψη σε μια απομακρυσμένη πολεοδομία για να περάσω μια στατική μελέτη. Και λέω τελευταία, γιατί καταργούνται από δω και πέρα πλήρως οι έλεγχοι στις στατικές μελέτες. Ολα επαφίενται στον …πατριωτισμό του μηχανικού.
Για να μην τα πολυλογώ, ο ευγενέστατος συνάδελφος μου δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν ξέρει να ελέγξει οπότε φάγαμε το χρόνο μας στο …σφράγισμα. Μου δόθηκε η ευκαιρία να κόψω κίνηση και να ρωτήσω. Ηταν μερικοί νέοι και λίγο μεγαλύτεροι συνάδελφοι, άλλοι με ασαφές αντικείμενο και άλλοι που έπαιζαν τη γραφειοκρατία στα δάκτυλα.
Διέκρινες μια απογοήτευση, και μια βαριεστημάρα που φαντάζομαι θα επιδεινώθηκε με το σημαντικό τσεκούρωμα των μισθών.
Εφυγα με ένα σφίξιμο στο στομάχι, βλέποντας για μια ακόμα φορά ότι αυτό που έχει στηθεί και το χρηματοδοτούμε δεν είναι ένας δημόσιος φορέας, είναι μια δημόσια συμφορά.
Ο βασικός λόγος που όταν ακούγεται η λέξη αξιολόγηση, αγριεύουν οι προς αξιολόγηση είναι ότι το σύστημα αυτό δεν αντέχει σε αξιολόγηση. Ενα σύστημα που πήρε και έκανε μόνιμους Δ.Υ. ανθρώπους που δεν ξέρουν σε βάθος το επιστημονικό αντικείμενο, μόνο τα …άρθρα, και δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να το μάθουν.
Η μειοψηφία μορφωμένων και ικανών Δ.Υ. αδικείται κατάφωρα όταν εξομοιώνεται με τους πολλούς, μισθολογικά και ιεραρχικά.
Χρειάζεται ολιγάριθμη δημόσια διοίκηση με καλοπληρωμένα και ικανά στελέχη που να μπορούν να παίξουν επιτελικό ρόλο, ώστε ο ιδιωτικός τομέας να μπορεί να λειτουργήσει συντεταγμένα και αντιγραφειοκρατικά.
Αυτό το σύστημα όπως είναι στημένο οδηγεί τη χώρα στον Αδη.
πηγή:panosz
