Γράφει η Δέσποινα
Αν μου ζητούσαν με μια λέξη να περιγράψω την Χάιντι Μπάουερλε θα έλεγα οτι είναι «αυθεντική». Και σοφή. Και ήρεμη -ή ετσι τουλάχιστο δείχνει!- ευγενέστατη και πολύ καλοπροαίρετη. Σαν παιδί. Κι είναι πολύ σημαντικό κι ακόμη περισσότερο δύσκολο να μπορεί κανείς να διατηρεί το παιδί που κρύβει μέσα του.Και με μια δευτερη κουβέντα θα συμπλήρωνα οτι είναι «μια γυναίκα που αγάπησε και αγαπά το νησί και τους ανθρώπους του». Πολλά χρόνια τώρα. Την άγρια και ίσως κρυφή ομορφιά του νησιού και την ευαισθησία των ανθρώπων του. Αυτά άλλωστε περιγράφει στα έργα της, είτε πρόκειται για τα ασπρόμαυρα σκίτσα που φτιάχνει με το πενάκι της, είτε για τις πάλ ακουαρέλες, είτε για τα ... κείμενά της. Η Χάιντι Μπάουερλε γράφει ιδιαίτερα, χαρακτηριστικά. Με ενα ιδιόμοφο στύλ ,και σε οτι αφορά την Σαντορίνη, περιγράφει το νησί μα περισσότερο προσεγγίζει τους ανθρώπους του και τις συμπεριφορές τους με αγνότητα, με καθαρότητα, με ρομαντιμό και με μια προστατευτική διάθεση.
Η Χάιντι αγαπάει τους ήρωές της, ...τον πρωταγωνιστή σε πολλά σκίτσα «καραγκιόζη τον Σαντορινιό» με τον οποίο ,πολύ ευστοχα, σατύριζε προσωπα και καταστάσεις του τόπου, αλλά και τον καινούργιο, τον πρόσφατο Τουσνέλδο, την κουτοπόνηρη φυσιογνωμία που με τον πρωτογονισμό του καταφέρνει να τα βγάζει πέρα παρα την πρόοδο των εποχών. Κι εχω την αίσθηση οτι η Χάιντι αγαπάει τον Τουσνέλδο με τα καλά και τα κακά του, μα πάνω απ όλα επειδή είναι αυθεντικός και λαικός. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε οτι είναι η ψυχή και η συνείδηση μιας γενιάς Σαντορινιών που ολοκληρώνει σιγά σιγά τον κύκλο της. Του Σαντορινιού που λίγα χρόνια νωρίτερα δεν θα μπορούσε να προβλέψει την ανάπτυξη και την άνοδο σε κάθε επίπεδο (οικονομικό κοινωνικό κλπ) του τόπου του.
Η κ. Μπάουερλε κατάφερε να μπεί στην ψυχοσύνθεση του Σαντορινιού επειδή τον αγάπησε όπως αγάπησε και τον τόπο του. Την Σαντορίνη. 
Ίσως για κάποιους η σημαντικότερη ιδιότητα της Χάιντι ήταν οτι αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί «πρέσβυρα» του τουρισμού για το νησί, μιας και μετα την επεισοδειακή άφιξη και παραμονή της στην Σαντορίνη στα μέσα της δεκαετίας του 70, οπότε και έχασε το πλοίο της επιστροφής κι αναγκάστηκε να μείνει στο νησί μια ολόκληρη βδομάδα!, άρχισε να ανακαλύπτει και να «διαφημίζει» την ομορφιά του τόπου, στην πατρίδα της, την Γερμανία και οχι μονο. Κι αυτό που αξίζει να επισημάνουμε μιας κι έχουν ειπωθεί πάρα πολλά γι αυτην την προσπάθεια, είναι οτι η Χάιντι αγάπησε τον τόπο όπως είναι και δεν έκανε καμμία προσπάθεια να τον αλλάξει.
Τώρα σχετικά με τα «πανηγύρια» και τον Τουσνέλτο, τον πρωταγωνιστή του βιβλίου,
θα μπορούσα να πώ οτι είναι για την Σαντορίνη ο,τι ο Καραγκιόζης για την Ελλάδα. Ο λαικός της ήρωας. Ενα «τύπος» κουτοπόνηρος, καταφερτζής, καλοκάγαθος, αφοπλιστικά ειλικρινής, « μα πάνω απ όλα αυθεντικός» Ενα βιβλίο για την αυθεντική Σαντορίνη.
Στο βιβλίο της «πανηγύρια» η Heidi Bowerle αναφέρεται σε μια περίοδο 30 ετών, ξεκινώντας απο το 1977 και κλείνοντας το 2007, κατα την διάρκεια των οποίων περιγράφει, μέσα απο την ματιά του πρωταγωνιστή-αφηγητή Τουσνέλδου, τα ήθη και τα έθιμα των σημαντικότερων θρησκευτικών γιορτών του τόπου.
Το βιβλίο αποτελεί ενα είδος προσωπικού ημερολογίου του ήρωα Τουσνέλδου, ενός κουποπόνηρου καταφερτζή, ο οποίος με τον μοναδικό του τρόπο περιγράφει τις εμπειρίες του απο τις επισκέψεις του στα πανηγύρια των περισσότερων χωριών του νησιού.
Τα «πανηγύρια» περιλαμβάνουν πλούσια εικονογράφηση μιας και η αφήγηση της κάθε γιορτής συνοδεύεται κι απο ενα χαρακτηριστικό σκίτσο σχεδιασμένο με το πενάκι της συγγραφέα.
Η συλλογή των αφηγήσεων αποτελεί εναν χρήσιμο και διαχρονικό οδηγό για τις γιορτές κι τα ήθη του τόπου.
