Γράφει η Ευγενία Ηλιοπούλου
Η Σαντορίνη μάς υποδέχτηκε με έναν ήλιο κρεμασμένο ψηλά να καίει ανελέητα. Η μικρή απόσταση από το αεροδρόμιο και η μεγάλη ποικιλία των τουριστικών καταλυμάτων (πανσιόν, ξενοδοχεία, διαμερίσματα, δωμάτια) έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην επιλογή μας. Το Καμάρι είναι μία κοινότητα 500 κατοίκων που απλώνεται παράλληλα με την ακτή. Πάνω στον βράχο η λευκή εκκλησία του Αγ. Γιώργη περίμενε τους πιστούς της να προσευχηθούν. Δίπλα μία εσοχή πάνω στον βράχο (το παλιό τελωνείο), θύμιζε στους ντόπιους την αρχική έκταση και όψη του λιμανιού. Μετά από πολλά χρόνια διαμορφώθηκε σε μία τεράστια παραλία. Τα κυκλαδίτικα χρώματα, το λευκό και το γαλάζιο, κυριαρχούν και οι αυλές με τα λουλούδια και τα φυτά τους κάνουν το Καμάρι ένα ιδιαίτερα ελκυστικό τόπο προορισμού τόσο ξένων αλλά και Ελλήνων τουριστών. Οι τιμές είναι προσιτές και κυρίως καλύπτει τις ανάγκες του οικογενειακού τουρισμού. Οι ξενοδόχοι νοικιάζουν τετράκλινα και τρίκλινα δωμάτια για όλα τα γούστα. Πολλά καταλύματα έχουν μικρές πισίνες άσχετα αν βρίσκονται σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα.
Η αφόρητη ζέστη, η διάχυτη ξεραΐλα σε συνδυασμό με την ελάχιστη υγρασία δυσκόλεψαν πολύ τη βόλτα μας. Αποφασίσαμε να αψηφήσουμε όλες τις δυσκολίες και να περάσουμε όλη την ημέρα πλάι στη θάλασσα. Το γκρι πράσινο χρώμα της και το μαύρο ηφαιστειώδες χαλίκι μας προκάλεσαν μία παράξενη αίσθηση. Σαν να περπατούσαμε στον Άρη.
Οι ξαπλώστρες, συμμετρικά παρατεταμένες σαν βουβοί στρατιώτες, σκιάζονταν ελάχιστα από τα άτυπα μανιτάρια των ομπρελών.Έτοιμες και καθαρές, ακίνητες και σιωπηλές περίμεναν υπομονητικά να υποδεχθούν την παρέλαση των τουριστών. Πληρώσαμε το τίμημα (7 ευρώ για δύο ξαπλώστρες και μία ομπρέλα) και αυτόματα συγκρίναμε τις υψηλές τιμές της Μυκόνου (12). Ο ήλιος δεν σου άφηνε πολλά περιθώρια, οπότε σε λίγο μπήκαμε στην πεντακάθαρη και κρυστάλλινη θάλασσα. Κρύα αλλά πολύ ευχάριστη, μας δέχτηκε φιλικά και το δυνατό ρεύμα μάς έσπρωξε προς τους δύο βράχους που προεξείχαν από τα κύματα. Ήταν τόσο καλά που ξεχαστήκαμε κολυμπώντας, για ώρες, χωρίς να ανησυχήσουμε για το τι θα κάνουμε μετά. Οι ταβέρνες και τα εστιατόρια ήταν αραδιασμένες μία πίσω από την άλλη κατ' όλη την έκταση της παραλιακής. Οι μυρωδιές ήταν δελεαστικές και οι φήμες για τη νοστιμιά των σαντορινιών λιχουδιών μάς γέμισαν ελπίδες απολαύσεων και ικανοποίησης όλων των γούστων.
Τα ντους στην πλαζ ήταν σε λειτουργία και οι κάδοι σκουπιδιών ήταν τοποθετημένοι κάθε 300 μέτρα. Όλα καλά και ωραία μέχρι που ξαποστάσαμε στις ξαπλώστρες μας. Εκεί διαπιστώσαμε ότι αυτά που πιστεύαμε ότι είναι πετραδάκια και χαλικάκια που ξεχώριζαν λόγω χρώματος στο μαύρο της αμμουδιάς ήταν γόπες. Πάρα πολλές γόπες σκορπισμένες παντού. Σαν να περίμεναν οι ξεχασιάρηδες οι τουρίστες να φυτρώσει κάτι από αυτές. Ίσως πηγάδια, ίσως λουλούδια. Και άντε, οι τουρίστες μπορούν να έχουν υπέρμετρη προσδοκία από ένα σκληρό και στεγνό έδαφος, τι κάνουν οι ντόπιοι; Δεν αναρωτιούνται πόσος χρόνος πρέπει να περάσει για να λιώσει η φύση τη γόπα και να αφομοιωθεί, στο έδαφος, το φίλτρο και το χαρτί του τσιγάρου; Ωραία που οι ξαπλώστρες ήταν καθαρές, αλλά τι γίνεται με το βουναλάκι από γόπες; Ρώτησα έναν κύριο που πέρασε πολύ διακριτικά και μάζευε μόνο τις σακούλες από τους κάδους σκουπιδιών γιατί απαξίωσε τις βρωμιές δίπλα μας. Μου απάντησε ότι πριν, όταν η πλαζ ήταν ιδιωτική, υπήρχε μεγάλη καθαριότητα στον χώρο. Από τότε που την εκμεταλλεύεται η κοινότητα δεν υπάρχει προσωπικό να καλύψει τις ανάγκες σε καθαριότητα, της πλαζ.
Κύριε δήμαρχε, βγες λίγο από το προεκλογικό σου γραφείο και ρίξε μια ματιά να δεις τι γίνεται στην αυλή σου. Η οικονομική κρίση έχει λυγίσει όλη την Ελλάδα και εσάς που ζείτε κυρίως από τον τουρισμό πολύ περισσότερο. Η Σαντορίνη το καλοκαίρι πιάνει και 1.000.000 πληθυσμό (δύο κρουαζιερόπλοια κάθε ημέρα με 4.000 τουρίστες το κάθε ένα), δεν καταλαβαίνεται ότι εσείς χάνετε από αυτή τη βρωμιά; Δεν θέλετε να είναι η κοινότητά σας το Καμάρι της Σαντορίνης;
