( της Γουλιελμίας Συρίγου Μονιούδη)
Η χιουμοριστική Ιστορία αυτή είναι φανταστική και διαβάστηκε πριν από χρόνια σε εκδήλωση του Συλλόγου Μεγαλοχωριτών Αθήνας. Εποχή που το τελεφερίκ δεν είχε αρχίσει ακόμα να λειτουργεί κανονικά.
Δυο αγαπημένες συνυφάδες, η Μαρία και το κερα Ζαμπιώ από κάποιο χωριό της Σαντορίνης, ήλθανε στην Αθήνα για να κάμουνε μερικές εξετάσεις. Μεγάλες γυναίκες βλέπεις, όλο και κάτι είχανε. Για ένα "κετσάπ" καθώς λέγανε στους γιατρούς όταν τις ρωτούσανε από τι πάσχανε....
Υστερα από την ταλαιπωρία ντως που κράτησε 5 - 6 μέρες, να ξεγυμνώνονται μπροστά στους σερνικούς, να βγάζουνε ως και το μπούστο ντως για να τση φωτογραφίζουνε τα στήθια ντως, να τση γαργαλούνε με κάτι ρολοάκια, να τους κτυπούνε τα γόνατα μ ένα σφυράκι και να τους τραβούνε μπάρε μου το αίμα ντως με κάτι καπλαντοβελόνες τόσες δα, ηγεμίσανε ίσαμε ένα δισάκι φάρμα, η κάθε μια τζη, ημαζέψανε τα μπράθια και τα μπογοσίδια ντως και κινήσανε να στρέψουνε πίσω στο χωριό ντως.
Μόλις ηξεμπαρκάρανε στα Φηρά το Γυαλό, οι πιο σβέρτοι συνταξιδιώτες αρπάξανε μονομιάς όλες τσι καβάλλες κι αυτές ηπομείνανε σύξυλες οι έρημες. Εκείνες τις μέρες ότι είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα του ταξίδια το τελεφερικ και ηπετούσανε τα βαγονάκι ντου σαν ξωρνιασμένοι κόρακοι. Τσι ορμηνέψανε πως άλλος τρόπος δενυπήρχε για να ανέβουνε στα Φηρά, και πως πρέπει να το κάμουνε απόφαση και να μπούνε μέσα: " Κα μη φοβάστε εμπάτε μέσα και δεν θα πάθετε πράμα" τσι λέανε.... Τι να κάμουνε δουγιασμένες, ηξάνοιε η μια την άλληνε, ηξεροκατάπιανε, ησάξανε τσι μαντήλες της κεφαλής τωνε και θαρείς με το στανιό τσι σπρώξανε μέσα... Ηκάτσανε αντικρυστα καντούνια του βαγονιού και κάμανε δυο και τρεις βολές το σταυρός ντως. Υστερις ένας μάνταλος ηκλείδωσε αμοναχός του με γδούπο την πόρτα, ένα καμπανάκι ήκαμε ντρουνν, ντρουν,, το βαγονάκι εσείστηκε και μονομιας ηκουτούλισε η μία την άλληνε και ηβρεθήκανε σφιχτά αγκαλιασμένες.... Τότες περικαλέθήκανε όλοι τσοι άγιοι που είχε το χωριό ντως, ηθυμηθήκανε για βοήθεια και εκείνους που είναι στα ξωκκλήσια του κάμπου και τα άλλα που είναι κρεμασμένα στα γκρεμνά... Η καρδιά ντως ήκαμε σαν του κουναβιού ως ηξάνοιανε από το παραθύρι πως το βαγουνάκι ηκρέμουνταν από ένα τέλι, ίδιο κλουβί κι εκείνες σαν φοβισμένες καρδερίνες ηκαμίζανε τα μάθια ντως να μην θωρούνε το πέλαος και τσι τράφοι.
Τα λίγα λεπτά τους φάνηκαν ατελείωτα, και όταν επιτέλους ησταματήσανε να πετούνε και ήνοιξε πάλι αμοναχή τση η πόρτα, οι δύο συνυφάδες ήτονε ακόμα σοβαγιασμένες, η μία στην αγκαλιά της άλλης μουσκεμένες στον ιδρώτα από την αγωνία ντως.....
Σαν άλαλες αποκρίση δεν δίνανε καθώς τις ρωτούσανε πως τους φάνηκε το τελεφερίκ. Πουνιωμένες για τα καλά δεν θέλανε να μπούνε στο λεωφορείο για να πάνε στο χωριό ντως παρά ηκαβαλικέψανε δύο γαδουράκια και καθώς τους φύσηξε μαϊστρος τραμουντάνα ήλαθνε στα συγκαλά ντως: " Καμά αυτά τα πράγματα δεν είναι για μας τσι κιουράνες, για τους τουρίστες μαθές και για τους προφεσόρους είναι τούτες οι πολυτέλειες!! "
(Γουλιελμία Συρίγου - Μονιούδη : " Η Σαντορίνη μου" - Εκδόσεις Θηραϊκά Νέα)
http://kallistorwntas.blogspot.com/2010/02/blog-post_3353.html
