Μια μέρα που η ψυχή μου ξανοίει προς τα πάνω…
Εκείδα, στο ριμίδι με τσοι πέτρινες τσοι σκάλες που ήβγαζε από το Πύργο στο Προφήτη.
Στο δρόμο ηδιαλέαμε από τσοι ξερολιθιές τα άπρα τα κοχύλια, να τα πάμε του Γούμενου, να τα περάσομε σε κλωστή να τα κρεμάσομε στο εικόνισμα.
Σε γαλήνευε η φωνή ντου, ηπέτα το μυαλό σου μόλις σου μίλιε, τουνοιες τη ψυχούλα σου και ταλες όλα.
Σε ξομολοούσε και σούδωνε συγχώρεση για ότι τουλες…
βαρύ ή ελαφρύ.
Και μετά λιάκι ψωμί με ελιές , το Πολύκαρπο να σου λέει τα αστεία ντου και εσύ να ξανείς από του δα πάνω τη Περίσσα, το Νημπορειό, το Ακρωτήρι, και τα νησά αμα δεν είχε αναδοσά.
Μεγάλη βδομάδα με παράτησε το κερα Ρηνιώ να τηνε περάσω στο Προφήτη, μαζί με το Τάσο το Μελιχούρτη.
Μόλις είδα που θα γύρω τη νύχτα ηξεσπάστηκα. Μια τάβλα ξύλινη, ένας λύχνος κι ένα τραπεζάκι αμοναχά.
Κι απ όξω, ο αέρας να σφυρίζει δυνατά.
Στην αρχή ηδουλιούσα καλά τη νύχτα, ήμοιαζε απόκοσμη,ξενόλοη, μαγικιά…
Αξημέρωτα όμως ο Πολύκαρπος ηχτύπα το ξύλο ρυθμικά για να ξυπνήσομε, να πάμε στη λειτουργιά, με τα κεριά και τα καντήλια, χωρίς ηλεχτρικό, με το κρύο να σε περονιάζει.
Η γλυκειά ντου η φωνή όμως , σε καντούνιαζε, σέκανε να προσευχηθείς , να ξανείς στο κουμπέ τσοι αγιοργραφίες τσοι παλιές και να κάνεις το σταυρό σου.
Κι ύστερα να κοινωνήσεις , να πάρεις το αντίδερο , νάβγεις όξω στην αυλή , να πάρεις αγκαλιά τη Σαντορίνη ολόκληρη.
Μια αγκαλιά είναι από το Προφήτη το ξερόνησο, μια αγκαλιά και δυο μαθιές
Η Απάνω Μεριά , το Μερεβγούλι, τα Φηρά κι ο Καρτεράδος η μια του Βοριά η μαθιά και το Νημπορείο , το Ακρωτήρι , το Μεγαλοχώρι του Νοθιά.
Μου τόλεε κι ηγέλα. Μες στην αγκαλιά σου χωρεί το νησάκι μας Παναγιωτάκη..
να το αγαπάς κι ας είναι μικρό….
Κι άμα ηρχούντανε η ώρα να κάμεις κάτω το ριμίδι με τσοι σκάλες, όλο πίσω ηξάνοιες….
Σε ξάνοιε κι αυτός…σα να σούλεε …να ξανάρθεις γρήγορα…
Κι εσύ ημέτρας τσοι μέρες για τονε ξαναδείς.
Νάβλεπες τη γλυκειά μορφή ντου… νάκουες τη φωνή ντου , να τούλες τα μυστικά σου χωρίς να δουλειάς πως θα τα μάθει άλλος.
Καλό ταξίδι Γούμενε… χαιρετίσματα στο κερα Ρηνιώ…
Γιορτάζει ο παράδεισος σήμερα … φτάνει κάποιος μεγάλος ατού.
Παναγιώτης Μυτιληναίος
