Ήταν
ένα συνηθισμένο πρωινό στη Σαντορίνη. Το ημερολόγιο έγραφε 9 Ιουλίου
του 1956 και οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού, είχαν ξυπνήσει από τα
χαράματα γιατί τους περίμενε μια ακόμα δύσκολη μέρα. Τις μέρες εκείνες
τελείωναν το μάζεμα της τομάτας και όλοι έφευγαν από τα σπίτια τους με
το πρώτο φως της ημέρας για να μπορέσουν να δουλέψουν στον κάμπο, προτού
τους χτυπήσει ο καυτός ήλιος του καλοκαιριού. Στις 5:12 το πρωί συνέβη
το κακό. Η γη άρχισε να χορεύει με τρελό ρυθμό και οι κάτοικοι
τρομοκρατήθηκαν. Οι περισσότεροι ήταν στα χωράφια, αλλά στα σπίτια,
είχαν μείνει οι ηλικιωμένοι και τα πολύ μικρά παιδιά με τις μητέρες
τους.Οι νεκροί έφτασαν τους 53 και πάνω από 100 ήταν οι τραυματίες. Στα Φηρά, καταπλακώθηκε η Αικατερίνη Σιγάλα και τα πέντε παιδιά της. Στη Μεσαριά τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της οικογένειας του Τομάζου Αλλιφραγκή. Στο Ακρωτήρι, τα τρία παιδιά του Συρίγου Ποθητού.
Το ενδιαφέρον ήταν παγκόσμιο και η συγκίνηση τεράστια.
Η επόμενη μέρα για το νησί: Υπαίθριοι καταυλισμοί για τους κατοίκους, μεταφορά της Μέσα Γωνιάς στο σημερινό Καμάρι, αλλά κυρίως φυγή. Η Σαντορίνη άδειασε. Έπρεπε να περάσουν περίπου τρεις δεκαετίες για να αρχίσουν να επιστρέφουν οι κάτοικοι.
