Από την ΠανΓαία Στην Παναγιά και από τον Ζευ στον Ιησού, μία αξία δεν αλλάζει…

...η διαχρονική ευσέβεια του Γένους. Η θυσία για το σύνολο, για μία ανώτερη Ιδέα, όχι κατακερματισμένη, όχι για “την πάρτη μου”, όχι για την “ατομική μου σωτηρία”.
Γι’ αυτό το χιόνι στου Ψηλορείτη την κορφή, ποτέ δεν λιώνει. Όσπου να λιώσει το παλιό, καινούριο το πλακώνει.
Το αίμα της παλιάς Γέννας που χύθηκε άδικα, θρέφει την καινούρια. Μια γέννα σπάραζε στο μαχαίρι του γενοκτόνου, δέκα Γέννες ερχόντουσαν να σκεπάσουν αυτή την Ιδέα.


…“Μα δεν συμφωνείς να κατέβουν οι σταυροί και οι εικόνες από τα σχολεία, τα δικαστήρια κλπ”;
Ε ΟΧΙ, ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ! Από την αυγή του χρόνου το γένος μου είχε τα σύμβολα της πίστης σε κάθε έκφανση της ιδιωτικής και της δημόσιας ζωής. Από το άγαλμα, τον Μαίανδρο, την Σπείρα στο κιούπι και στο προσκέφαλο. Υπό τον οφθαλμό του Θείου, ζούμε και πεθαίνουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια!
“Ειδωλολάτρες”! Ω, τι παθαίνω όταν ακούω αυτή τη λέξη να λέγεται ακόμα σε αυτά τα χώματα και μάλιστα από “Χριστιανικά” χείλη! “Ειδωλολάτρες”! Ούρλιαζαν οι γενοκτόνοι όταν έσφαζαν κοριτσάκια πάνω στις Αγιες Τράπεζες των εκκλησιών στη Σμύρνη. “Ειδωλολάτρες θα πεθάνετε”! Φώναζαν οι Ναζί πήθικοι σφάζοντας Ορθοδόξους στην Σερβία… Πόσο εξοργίζομαι όταν εκστομίζεται αυτή η λέξη πάνω στο Γένος μου.
Όπως εξοργίζομαι με τους life stylers που ανακάλυψαν για φιγούρα το Ρωμαϊκό Δωδεκάθεο και τους κακούς παπάδες που “βρίζουν τους Έλληνες”. Όταν μάλιστα τελειώνουν τις μαϊμού “σπονδές”, πλακώνουν τα παϊδάκια (που είσαι Πυθαγόρα να καμαρώσεις “αρχαιολάτρες”) και ρεύονται με την κόκα κόλα τους. “Εμείς ξέρουμε την αλήθεια!” καγχάζουν σε κρεσέντο αρρωστημένου αυτοθαυμασμού… Ποιοί; Αυτοί που δε γνωρίζουν την απλούστατη διαδικασία του “Ζευ Βασιλεύ και Γαία”. Που νομίζουν ότι με τις λαστιχένιες σόλες, μπορούν να “ιερουργήσουν” σε τσιμεντένια κλουβιά! Α ρε Ορφέα γιγάντιε. Που να τους πεις να αγκαλιάσουν την Δρυ.
Και έρχεται ο Γαβράς να σου πει για τους “κακούς Χριστιανούς” που γκρέμισαν τον Παρθενώνα. Με το αζημίωτο βέβαια, όπως με το αζημίωτο ο κολλητός του Κον Μπεντίντ αγωνίζεται για την σλαβικότητα της Μακεδονίας! Όλοι θεωρούν δε τον Παρθενώνα ως μία γκαλερί, ένα κοσμικό happening όπου μπορεί η κάθε Δαμανάκη και ο Τσίπρας να “διαμαρτύρονται” για τους “κακούς Χριστιανούς” που τον γκρέμισαν. Όχι, αρλεκίνοι. Δεν ήταν “κακοί Χριστιανοί” ου τον γκρέμισαν. Ήταν ΑΣΕΒΕΙΣ ΜΕΛΑΝΟΧΙΤΩΝΕΣ, όπως εσείς, που διαλύετε και ξεπουλάτε το γένος εως και σήμερα με τη βοήθεια των γενοκτόνων που ασθμαίνοντας τους φέρνετε εντός των τειχών. Εσείς και οι όμοιοι σας καλέσατε τον Αλάριχο να σκοτώσει το Γένος, για την άτιμη εξουσία σας. Εσείς ανοίξατε τις κερκόπορτες ως Γεννάδιοι, “προοδευτικοί” της εποχής.
Και έρχεται ο γίγαντας “κακός Χριστιανός” ο Άνθιμος, να πει τη μεγαλύτερη αλήθεια: ΝΑΟΣ είναι ο Παρθενώνας, ρε σκύβαλα, δεν είναι καλλιτεχνικά μάρμαρα. Γιατί το Γένος κάνει τα θαύματα με όπλο την Πίστη στην Ιδέα. Ενώ οι εξουσιαστές, οι άθλιοι, είτε ως Ιερείς, ως Παπάδες, ως πολιτικοί, αποτελούν το εθνοκτόνο κράτος μέσα στους αιώνες. Όπως αυτοί οι “καλοί Χριστιανοί” Ιεράρχες που συκοφαντούσαν οτιδήποτε Ελληνικό, οποιοδήποτε δημιούργημα του Γένους, όταν ο ίδιος ο Χριστός τίμησε το Γένος που ήλθε να δοξάσει τον Υιό του Ανθρώπου.
Εάν περίμενα λοιπόν από παπάδες και ιερείς να μάθω τι σημαίνει ευσέβεια, το πιθανότερο είναι να είχα παραδοθεί στους Πέρσες, όπως υπαγόρευε το πουλημένο ιερατείο ή να ήμουν ακόμα Οθωμανός πολίτης όπως υπαγόρευαν οι “θεόπνευστοι παπάδες” επιτελάρχες του Σουλτάνου.
Είναι ορισμένα πράγματα που απλώς τα γνωρίζεις, όπως το χιόνι του Ψηλορείτη γνωρίζει ότι ποτέ δεν θα χαθεί. Είναι αυτή η αγάπη για το σύνολο, το Γένος, την Πατρίδα που περνά σαν ψίθυρος από γενιά σε γενιά και φτιάχνει νέους Λεωνίδες και Παλαιολόγους.
Εάν περίμενα από τον ΓΑΠ να με μάθει τι θα πει “Πατριωτισμός”… Εάν περίμενα από τον Τσίπρα και τον Κουβέλη να μου διδάξει “κοινωνική αλληλεγγύη”… Τότε θα έβγαζα και γω στον πλειστηριασμό όση Πατρίδα μπορούσα να πουλήσω και θα άρπαζα όσα προνόμια μπορούσα να αρπάξω για την πάρτη μου. Τότε θα ήμουν πατριώτης και δικαιωμένος.
Αμ έλα που αυτό το χιόνι ποτέ δεν τελειώνει…
(Γειά σου γίγαντα Βισάλτη!)