Γράφει ο Λεωνίδας Ορφανουδάκης
Την ψυχή του Έλληνα τη γνώρισα αρχικά , μέσα από τα λιγοστά γράμματα του πατέρα που έφτασαν σε εμάς από το αλβανικό μέτωπο και μιλούσαν για τον ηρωισμό τις θυσίες και το πάθος για ελευθερία των συναγωνιστών του της Κρητικής Μεραρχίας .
Την ψυχή του Έλληνα τη γνώρισα λύγο αργότερα καλλίτερα , στους συντρόφους του πατέρα που πολεμούσαν μαζί του και πέθαιναν αντιστεκόμενοι στους κατακτητές . Στους τότε νέους που στεκόταν μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα φωνάζοντας ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ και που έπεφταν «για να ζήσουν τα παιδιά μας καλλίτερα και ελεύθερα» όπως έλεγαν αν και δεν είχαν προλάβει να κάνουν δικά τους παιδιά .
Την ψυχή του Έλληνα τη γνώρισα μέσα σε όλους εκείνους , της γενιάς μου και όχι μόνο , που με συντρόφευσαν σε όλες τις Πορείες Ειρήνης που περπάτησα και σε όλους με όσους έτρεξα, φώναξα και .........
διαδήλωσα μαζί στους δρόμους της Αθήνας για την Ένωση της Κύπρου αρχικά , στον ανένδοτο αγώνα αργότερα και στο Πολυτεχνείο τέλος . Η γενιά μου το πάλεψε και ήταν τυχερή γιατί όσο επάλευε υπήρχε ακόμα η Ελπίδα .
Την ψυχή του Έλληνα τη γνώρισα και μέσα στον ανώνυμο Κρητικό καπετάνιο , από τις αφηγήσεις συναγωνιστών του , και τον κρατώ συνειδητά ανώνυμο και σήμερα , μολονότι όλα τα ντοκουμέντα που βρήκα στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης δείχνουν πως ήταν βασικός συντελεστής της επανάστασης και του αγώνα που έφερε την Πρώτη Λευτεριά στην Κρήτη . Αυτός τους αγώνες του για τη Λευτεριά που ήρθε και που έφερε δεν τους εξαργύρωσε ποτέ και πέθανε φτωχός Επώνυμος σεβαστός και δοξασμένος ανάμεσα στους σύγκαιρους του. Δεν καταπάτησε τα Τούρκικα τσιφλίκια και δεν πλούτισε για να τον κάνει αργότερα Επώνυμο η αδέκαστη Ιστορία . Εγώ αυτή την λεβέντικη άδολη ψυχή του Ανώνυμου Έλληνα αγωνιστή αγάπησα .
Την ψυχή και στο πνεύμα του Έλληνα εγώ το γνώρισα και το αγάπησα διαβάζοντας και βλέποντας τα έργα του και μελετώντας από την καλή και την ανάποδη την Ιστορία του , που αρχίζει πριν ακόμα κι` από τις ρίζες της Ιστορίας .
Αυτή η αδούλωτη ψυχή του Έλληνα που αγάπησα , δεν χωράει μες` στα μέτρα τους και ούτε εις την παλιά ούτε στη νέα τάξη των πραγμάτων τους . Είναι η ψυχή που την υμνούν οι ποιητές και την φοβούνται διαχρονικά όλες οι εξουσίες , και όλο την πολεμάνε με αφιόνι στους αιώνες και ακόμα πρόσφατα με άγριο πελέκημα στα ξερονήσια . Μα αυτή ( όλο πετιέται από ξαρχής και αντρίευει και θεριεύει ) και εκείνοι όλο νέα αφιόνια την ποτίζουν και όλο με Δεσμά Νέα Ταμειακά (ΔΝΤ) την φυλακίζουν !
Αυτή τη Λεύτερη Γύφτσσα ψυχή , την αγάπησα με όσο πάθος της αξίζει και με φρίκη τη βλέπω στον καιρό μας θαλασσοπνιγμένη και αβοήθητη. Αναζητώ με αγωνία ένα σκίρτημα της ζωής της μέσα στα σχόλια σας , μέσα στις απαντήσεις σας . Για αυτό Γράφω !
Νοιώθω την ανάγκη να δυναμώσω το λόγο μου με αποσπάσματα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ .
Καλώ και τον ποιητή να βοηθήσει …………
– Γύφτε λαέ, άκουσέ με , δε σου μίλησε
προφήτης σου ποτέ σαν τη δική μου γλώσσα.
…….
Είμαστ' εμείς οι αθάνατοι απολίτιστοι·
κι οι Πολιτείες λημέρια των ακάθαρτων,
κι οι Πολιτείες ταμπούρια των κιοτήδων·
στη στρούγγα λυσσομάνημα και φαγωμός
λύκων, σκυλιών, προβάτων και τσοπάνηδων.
Γιούχα και πάλε γιούχα των πατρίδων!
Η μάντρα είν' ο αφίλιωτος οχτρός μας,
την πλατωσιά του κόσμου τη στενεύει,
……..
Το κρίμα εκεί σκορπιός, ποτέ λιοντάρι·
και τον κακό τόνε μολεύει η μάντρα
και βρέφος ο καλός που τον ποτίζει αφιόνι·
δουλεύτε τον ξανά τον κόσμο στη φωτιά,
…….
χτυπώντας τον, με το σφυρί και με τ' αμόνι.
Περάστε απάνω από τις μάντρες, τα μουλάρια σας
…….
Ο Νόμος, όταν απ' τη γνώμη του σοφού
δε δίνεται σαν κάτι τι θεόσταλτο,
στραγγουλιστής και πνίχτης είναι ο νόμος·
πνοή του νόμου που τα πάντα κυβερνά,
μέσα μας είν' εμάς ο νόμος, αητομάτης·
. …..……
Μπήκε οχτρός και μας πατάει. …….
δος το μήνυμα, ρηγάρχη!
Στ' άρματα! Στ' άρματα …..
