Προσυπογράφω το σχόλιο της “Χριστιανικής βιβλιογραφίας” για τον Παπα-Κώστα Μπέη τον καθαιρετέο που δεν έπρεπε να έχει χειροτονηθεί.
Είμαι όμως αναγκασμένος να επανέλθω, συν Θεώ, για το θέμα του Νεοβαρλααμισμού επειδή οι προκλήσεις των κληρικών της Μητροπόλεως Πρεβέζης διαδέχονται η μία την άλλη, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελληνικής επικράτειας.
Θεωρώ ότι η σιωπή πια είναι ανεπίτρεπτη ιδιαίτερα μετά τις σημερινές ασχημίες και θεολογικές ασυναρτησίες που εκστόμισε ο π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης για τις οποίες ευτυχώς πήρε τη δέουσα απάντηση από τον διαπρεπή δογματολόγο κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη και άλλους.
Ισως δεν θα χρειαζόταν να μιλήσουμε αν το κακό περιοριζόταν στον ιδιόρρυθμο και συγκρητιστή Μπέη και στο γνωστό για τη θεολογική του ανεπάρκεια π. Θεοδόσιο Μαρτζούχο που έγραψε απίστευτες βλασφημίες για τους Ψαλμούς του Δαβίδ στο περιοδικό “Σύναξη”.
Δυστυχώς το κακό φαίνεται ότι έχει πάρει διαστάσεις πανδημίας στη Μητρόπολη Πρέβεζας.
Επομένως είναι ανάγκη δυστυχώς να επανέλθουμε και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Προσπαθούσαμε - όπως και πλείστοι όσοι άλλοι - να αφήσουμε το Σεβασμιότατο Πρεβέζης εκτός κριτικής μέχρι τώρα λόγω του μεγάλου σεβασμού που τρέφουμε προς το πρόσωπο και τη διακονία του.
Περιοριστήκαμε να επισημάνουμε το απαράδεκτο των κακόγουστων μεταγλωττίσεων της Θείας Λειτουργίας που έκανε οι οποίες βρίθουν θεολογικών λαθών και τις οποίες επιμένει ανευλαβώς να χρησιμοποιεί παρά τη σαφή εντολή της Συνόδου να σταματήσει να ασχημονεί.
Τώρα διαπιστώνουμε ότι πέραν του Νεοβαρλααμικού φρονήματος και της απείθειας προς τις εντολές της Συνόδου οι ιερομόναχοι της Μητροπόλεως κινούνται πέραν των ορίων της Μητροπόλεως Πρεβέζης όπως τους μισσιονάριους των Προτεσταντών τήδε κακείσε για να εμπεδώσουν το Νεοβαρλααμισμό στην Εκκλησία.
Επομένως είμαστε δυστυχώς υποχρεωμένοι να επανέλθουμε.
Ακολουθεί το σχόλιο του καλού ιστολογίου “Χριστιανική Βιβλιογραφία” που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω κειμένου.
ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ
Στὸ νέο βιβλίο τοῦ γνωστοῦ ὁμοτ. καθηγητοῦ κ. (π.;) Κων. Μπέη ὑπὸ τὸν τίτλο: « ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΕΠΙΣΤΗΜΗ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ - Ἡ θρησκευτικὴ πίστη σὲ ἁρμονία μὲ τὴν ἐπιστημονική γνώση καὶ τὴν φιλοσοφικὴ φρόνηση», (Ἀθήνα, ἐκδόσεις ΠΟΛΙΣ 2010), καὶ στὸ «αὐτὶ» τοῦ ἐξωφύλλου - ὅπου συνήθως γράφεται σύντομο βιογραφικὸ τοῦ συγγραφέως - ἀναφέρεται μεταξὺ τῶν βιογραφικῶν στοιχείων καὶ τῶν ἄλλων ἀκαδημαϊκῶν τίτλων τοῦ διαπρεποῦς δικονομολόγου, ὅτι «ἔλαβε τὴν εὐλογία τοῦ ἱερέως».
Ἄραγε τί πάει νὰ πεῖ αὐτό; Ὁ μέσος ἀναγνώστης τί μπορεῖ νὰ καταλάβει ἀπὸ τὴν νεφελώδη διατύπωση αὐτή; Ἡ γενικὴ “τοῦ ἱερέως” τί εἴδους εἶναι; Τί σημαίνει; Μήπως σημαίνει ὅτι εὐλογήθηκε ἀπὸ κάποιον ἱερέα; (Λέμε: «πῆρα τὴν εὐλογία τοῦ ἁγίου γέροντος»).Ἢ μήπως πῆρε τὴν εὐλογία νὰ εἶναι ἱερέας. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μιὰ ἐντελῶς ἀσυνήθιστη καὶ καθόλου ἀκριβὴς διατύπωση, καὶ μάλιστα ἀπὸ ἕνα σπουδαῖο νομικό - ὁ ὁποῖος ξέρει καλὰ τὸ βάρος τῶν λέξεων - γιὰ νὰ σημανθεῖ τὸ μυστήριο τῆς ἱερωσύνης, ἡ εἰς πρεσβύτερον χειροτονία κληρικοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἀνάθεση σὲ αὐτὸν τοῦ ἱερατικοῦ ἔργου. Στὸ τέλος τέλος ἡ «ΕΥΛΟΓΙΑ» τοῦ ἱερέως συμβαδίζει «αὐτομάτη» μὲ τὴν ΟΜΟΛΟΓΙΑ. Ἡ ἱερωσύνη ἀκόμα καὶ στὴν ἐξωτερικὴ της περιβολὴ συνιστᾶ μιὰ σιωπηλὴ μαρτυρία, μιὰ ὁμολογία.
Ἡ ἀτυχὴς αὐτὴ διατύπωση μᾶλλον συσκοτίζει τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ βιογραφούμενος συγγραφεὺς τοῦ βιβλίου εἶναι ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅτι ὑπηρετεῖ σὲ συγκεκριμένη Ἐνορία καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ διατύπωση ὑποβαθμίζει τὴν ἱερωσύνη δίνοντας τὴν κακὴ ἐντύπωση (σὲ ὅσους τυχὸν κατάλαβαν ὅτι περὶ αὐτῆς πρόκειται) ὅτι εἶναι ἕνα συμβεβηκός, ἕνα περιφερειακὸ περιστατικὸ ποὺ πιθανὸν καὶ νὰ προξενεῖ ἀμηχανία στὸν φορέα της, ὁ ὁποῖος ἴσως πασχίζει νὰ τὸ «περάσει μαλακά» στὸ κοινό! Μακάρι χίλιες φορές νὰ μὴ συμβαίνει αὐτό.