Η επιλογή του ΓΑΠ να επιχειρήσει έναν τόσο προκλητικό εκβιασμό του εκλογικού σώματος (ψηφίστε Τατούλη ή πάμε σε εθνικές εκλογές) παραμένει πολιτικά ανεξήγητη. Ακόμα και η παροιμιώδης ανευθυνότητα του πρωθυπουργού μας δεν είναι δυνατόν να τη δικαιολογήσει. Αναπόφευκτα, λοιπόν, όποιος προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα καταλήγει στη διατύπωση μιας πολιτικο-ψυχολογικής θεώρησης, σύμφωνα με την οποία οι καλομαθημένοι δυναστικοί γόνοι δυσανασχετούν τόσο πολύ με τη διακυβέρνηση σε συνθήκες αφόρητης πίεσης, ώστε προτιμούν να απαλλαγούν το συντομότερο από αυτήν. προτείνουμε να ονομαστεί αυτή η κατάσταση “σύνδρομο Καραμανλή” – από τον πρώτο στον οποίο εκδηλώθηκε αυτή η ακατάσχετη τάση φυγής από την πίεση της εξουσίας.
Γιατί το έκανε, λοιπόν;
Κατ΄ αρχάς είναι προφανές ότι έπρεπε να βρει κάποιον τρόπο για να κινητοποιήσει το εκλογικό σώμα του ΠαΣοΚ – το οποίο, όπως φαίνεται, ουδόλως είχε πειστεί να πάει στις κάλπες για να αποθεώσει τον «Καλλικράτη»…
Υστερα είναι εξίσου προφανές ότι χρειαζόταν να απαντήσει στην αντιπολίτευση, η οποία είχε μετατρέψει τις αυτοδιοικητικές εκλογές σε δημοψήφισμα για το μνημόνιο. Να σηκώσει το γάντι.
Ακόμη περισσότερο που κράτησε για τον εαυτό του το σημαντικότερο:το δικαίωμα να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα των εκλογών. Και να το συνεκτιμήσει με άλλους παράγοντες, τους οποίους δεν κατονόμασε. Υπό αυτήν την έννοια δεν έχει δεσμευτεί για τίποτα. Ούτε για αυτά που θα κάνει ούτε για αυτά που δεν θα κάνει- άλλο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής…
Το οποίο προφανώς αδυνατούν να κατανοήσουν οι διεθνείς αγορές και οι ξένοι παράγοντες. Και γι΄ αυτό αναρωτιούνται μήπως, άλλη μια φορά, άλλη μια ελληνική κυβέρνηση ψάχνει για «πόρτα εξόδου»…
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=364092&dt=31/10/2010#ixzz146DwKYYh