Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Μετανάστες και πάλι!


Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Τους τελευταίους μήνες οι μεταφορικές εταιρείες δέχονται αιτήματα για τη μεταφορά οικοσκευών στο εξωτερικό και κυρίως σε Αυστραλία και Αμερική. Δεν μιλάμε για ένα μαζικό φαινόμενο, όπως ήταν τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60, αλλά ο εφιάλτης της μετανάστευσης έχει επιστρέψει. Δείγμα κι αυτό της κακής ψυχολογίας που επικρατεί στην αγορά...

Μόλις χτες μία καλή συνάδελφος με πληροφόρησε ότι αποχαιρέτησε στενούς συγγενείς της που αποφάσισαν να αναζητήσουν την τύχη τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού! Δεν μιλάμε για επιστήμονες που βρίσκονται στην αρχή της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας και θέλουν μία καλύτερη καριέρα στο εξωτερικό, αλλά για ανθρώπους που αναζητούν μία δουλειά. Μία οποιαδήποτε δουλειά!

Είναι λυπηρό που συμβαίνει κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξαναζήσουμε στιγμές που πλήγωσαν στο παρελθόν αυτή τη χώρα, όταν ολόκληρα χωριά ερημώθηκαν. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι ο φόβος για το αβέβαιο αύριο κυριαρχεί σε αυτή τη χώρα και δεν μπορούμε να αδικήσουμε όσους παίρνουν μία τόσο σκληρή απόφαση.

Πρόσφατα ένας φίλος με κάλεσε σε ένα πάρτι που διοργάνωσε για λογαριασμό ενός φίλου του που ζούσε 60 χρόνια στην Αυστραλία. Ο 80χρονος κύριος Γιώργος, λοιπόν, πετυχημένος επιχειρηματίας στο εμπόριο φρούτων, θα γιόρταζε τα γενέθλιά του στην πατρίδα του. Η συγκίνηση ήταν έκδηλη στα μάτια όλων των ανθρώπων που είχαν κοινά βιώματα με τον κ. Γιώργο. Γιατί; Το είπε ο ίδιος στην ευχαριστήρια ομιλία του προς τους προσκεκλημένους του: «Δεν ξέρω σε ποια γλώσσα να σας μιλήσω. Τα αγγλικά δεν τα έμαθα σωστά και τα ελληνικά τα έχω ξεχάσει».

Τι άλλο θα έπρεπε να πει ο άνθρωπος για να εκφράσει τον πόνο του; Μπορεί κάποιοι από εμάς να λέμε με ελαφρότητα ότι η μετανάστευση μπορεί να είναι μία λύση, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή. Ας ρωτήσουμε κι αυτούς που έφυγαν στα πέτρινα χρόνια τι έχουν στερηθεί και ύστερα ας το σκεφτούμε καλύτερα. Για να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να μην ζήσουμε εμείς και κυρίως τα παιδιά μας «πέτρινα χρόνια», όπως τα έζησαν οι παλιότεροι...