Με συγχωρείς, αλλά την Σαντορίνη την χάνουμε πατριώτη!

 

Συγχώρα με, μα θα μας τα πω. 
Μέρα με την μέρα, τα εκκωφαντικά βουητά και τα περίεργα ντεσιμπέλ πάνω στο νησί, θυμίζουν ένα αστικό τοπίο. Ένα περιβάλλον που η νησιωτικότητά του, έχει ελαχιστοποιηθεί και συρρικνωθεί κατά πολύ! Αν επεκταθούμε σε στατιστικές, ίσως τρομάξουμε και οι ίδιοι. Βαριές ευθύνες στις πλάτες μας. 

Παρακολουθούμε αισίως, την όμορφη και ιστορική Σαντορίνη, να οδεύει προς μίαν ολική γύμνια. Όχι την δική της όμως. Την δική μας, του καθενός από εμάς ξεχωριστά! Άλλωστε η Θήρα όταν ήταν γυμνή, ήταν ερωτεύσιμη ως μια καλλίπυγος νέα, που αντί να την θαυμάσουμε, να την φιλήσουμε τρυφερά, να την κρατήσουμε απαλά, αντί να την σεβαστούμε, εισχωρήσαμε τόσο βαθιά και απειλητικά μέσα της, που αυτό το δαιμόνιο πάθος, κατάντησε ένας έρωτας βίαιος. Αντιαισθητικός. Ένας έρωτας γεμισμένος με εγωισμό και τυφλή εκπόρνευση. Τέτοιοι έρωτες, είναι που οδηγούν τον πραγματικό ορισμό ενός φυσικού έρωτα σε αυτοκτονία. Κι' αυτό διότι αυτοί οι έρωτες, εμπεριέχουν κατάκτηση και όχι τρυφερότητα. Περιέχουν μόνιμη εκμετάλλευση, με απώτερο σκοπό, μονάχα την φαύλη κίνηση του πλαστικού χρήματος και την συλλογή του. Αυτοί οι έρωτες, δεν γνωρίζουν από αγάπη. Δεν γνωρίζουν από μεταφορά πολιτισμού. Δεν γνωρίζουν πως να ανασύρουν μνήμες, ώστε να προσαρμοστούν πάνω στην ροή του τόπου και να παράξουν μια σύνθεση αρμονίας ανθρώπου - περιβάλλοντος - επιπέδου - γνώσης - μόρφωσης!

 Στην Σαντορίνη σήμερα, επικρατεί η αγένεια. Μέσα στους δρόμους, μέσα στα καταστήματα, μέσα στις υπηρεσίες. Ένα ακαλαίσθητο περιβάλλον, με πρόσωπα συγχυσμένα, μουντά, μονίμως μέσα στα νεύρα και τον θυμό.

 Πλέον οι καλημέρες εδώ, κατάντησαν τόσο μα τόσο στημένες και συμπλεγματικές. Σαν τα ξύλινα λόγια των πολιτικών μας ένα πράγμα. Που λέγονται για να λέγονται, διότι αποζητούν μια ανταπόδοση, έναν ιστό κοινωνικών και οικογενειακών ιδιοτελειών. Πλέον πάνω στο νησί, ψάχνεις μικρές οάσεις στα πρόσωπα των ανθρώπων, μικρές οάσεις σε μέρη που μπορείς να γαληνέψεις, σε μέρη που ακόμα θα υπάρχει ένα ψήγμα ποιότητας και όχι ποσότητας, όπου θα εναρμονίζεται χωρίς φασαριόζικες τάσεις με το περιβάλλον. 


Ψάχνεις μια στιγμή να συντονίσεις με την δόνηση της νήσου. Ψάχνεις τους μερακλήδες, τους φινετσάτους, τους ποιητές της καθημερινότητας, τους ευγενείς μάγκες, για να πιεις μαζί τους μια στάλα απ' την όαση και να καταφέρεις να αντέξεις μέσα στην παράνοια που επικρατεί. 
Βλέπεις η ανάπτυξη εδώ, ''πέτυχε''. 
Μα φυσικά. Οι ξενοδοχειακές μονάδες χτίζονται με ταχύτατους ρυθμούς επί μόνιμης και νόμιμης παρανομίας. Τα κέρδη αυξήθηκαν. Ήρθαν και επενδύσεις, αγοράστηκαν εκτάσεις γης, ιδιωτικοποιήθηκαν χώροι, εξαγοράστηκαν συνειδήσεις. 
Άσε τώρα. Πια παράδοση; Πια κυκλαδική δόμηση; Πάρ' τα και πήγαινε σε άλλη παραλία τα συναισθηματικά σου φρονήματα. Εμείς τα καταφέραμε κύριε ψεκασμένε. Κάναμε την Σαντορίνη, Νο 1 προορισμό στην Ευρώπη και Νο 2 στον κόσμο. Πατήσαμε αρχικά πάνω στην ιστορία της και την βάλαμε ύστερα στον δρόμο της ''προόδου''. Τους δρόμους της μόνο που ξεχάσαμε. Κι' εκεί το οδόστρωμα, είναι πάρα μα πάρα πολύ ολισθηρό. Γεμάτο λακκούβες και προχειρότητες. Αλλού κρέμεται εις τον αέρα. Τον φωτισμό της κι' αυτόν τον αφήσαμε στο έλεός του. Κι' αν κάποιοι έχουν ένα ατύχημα; Ε, εδώ πανηγυρίζουμε. Μετά χιλίων κόπων και βασάνων, πράξανε κάποιοι με επευφημίες το αυτονόητο. Να έχουμε ένα νοσοκομείο δημόσιο. Αλλά δεν βαριέσαι.... Έχουμε φώτα άλλωστε, εντάξει. Μας τα έδωσαν οι πρόγονοί μας. Θα τα επικαλεστούμε όταν χρειαστεί. 


Όμως να σου πω κάτι; Χάνουμε πατριώτη. Χάνουμε. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν και δεν γνωρίζουν σε τι ιερό τόπο πατάνε. Δεν γνωρίζουν την Αρχαία Θήρα. Την προϊστορική πόλη στο Ακρωτήρι. Δεν γνωρίζουν την ζωή του ηφαιστείου μας. Δεν ξέρουν καν για τα αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί και βρίσκονται στα μουσεία. Δεν γνωρίζουν τον πολιτισμό, την παιδεία, το επίπεδο ή αν θες και τι παρήγαγε τούτο το νησί κάποτε. Δεν τους τα μεταφέραμε επ' ακριβώς, διότι κι' εμείς δεν τα γνωρίζαμε. Τα κάνουμε κι' εκείνα εργαλεία προς παραγωγή και κατανάλωση. Αντί να αναστηλώσουμε το επίπεδο, να το ανεβάσουμε, το χαμηλώνουμε με περίσσιο και διακαή πόθο προς στα τάρταρα. Ποιος σκέφτεται; Ποιος νοιάζεται; Ποιος ανησυχεί; Παιδικές χαρές ελεύθερες και δημόσιες, δεν υπάρχουν. Γίνηκαν Parking. Άρα ο γονιός, πρέπει να αναγκαστεί να ξανακλείσει το παιδί του σε τέσσερις τοίχους ενός παιδότοπου, πράγμα το οποίο του στερεί την επαφή με το χώμα, την απόκτηση των αντισωμάτων του, την επαφή με τα δέντρα και τα λουλούδια, την επαφή με το σμίξιμο του τραγουδιού των πουλιών. Τα σκουπίδια γύρω παντού, έξω απ' τους κάδους και μονίμως φωνάζουμε ''φταίνε οι άλλοι''. 
Όχι φίλε μου. 
Φταίω εγώ. Που δεν έμαθα να πετάω στον κάδο το πιο μικρό χαρτάκι, αλλά το πετάω όπου βρω. Κυρίως όταν είμαι μόνος μου, που δεν με βλέπει και κανένας. Αυτό είναι το επίπεδό μου. ''Σιγά μωρέ, για ένα χαρτάκι''; Δεν έριξα το πλαστικό εκεί που αναγράφει πως πρέπει να το ρίξω, το χαρτί αντίστοιχα εκεί που αναγράφει πως πρέπει να το ρίξω. Βιαζόμουν και που να ασχοληθώ; Ακόμα χειρότερα, δεν απέκτησα και την ατομική μου, οικολογική συνείδηση, ώστε να βάλω ένα λιθαράκι στην διάσωση του περιβάλλοντος. Οπότε ο τόπος μας νοσεί, γιατί εμείς νοσούμε πρωτίστως. Και η ίωση αυτή, είναι μεταφερόμενη. Αν πάλι τώρα επιθυμείς να αθληθείς στο νησί, πρέπει να πληρώσεις. Γήπεδο δεν υπάρχει ελεύθερο. Κάτι χωμάτινα μόνο, παρατημένα κι' αυτά. Βλέπεις πια, απόκτησε η Σαντορίνη και μεγάλες ομάδες, που αγωνίζονται στην Γ' Εθνική. Με ποιους να ασχολούνται μωρέ τώρα; Αν θες να γράψεις το παιδί σου σε κάποια ακαδημία, σύλλογο, ομάδα, η συνδρομή είναι καυτερή. Τα βγάζεις άραγε πέρα για να του τα παρέχεις όλα αυτά; Δυσκολάκι (συν των υπολοίπων). Τα δημοτικά τέλη σου όμως, σκάστα και σκάσε. Το κλειστό γυμναστήριο, έχει έξοδα. Άρα πληρώνεις έξτρα σε προπονητές. Αλλιώς; 
Σε ακαδημία κι' εκεί φυσικά πληρώνεις όπως προείπαμε. Πάραυτα, η ανάπτυξη προσάραξε και καλπάζει. Αλλά για ποιους; Σίγουρα όχι για εσένα, που στέκεσαι περήφανα και βγάζεις τα προς το ζην και τα επιούσια. 
Κάτι ρώτησες τις προάλλες για θέατρα, ε; Για μουσικές σκηνές. Για παραστάσεις ποίησης. Για ζωγραφική, γενικότερα για τέχνες και πολιτισμό βρε αδελφέ. Άστο! Μειοψηφικό το πακέτο. Βολέψου με κλαμπάκια και ανούσια περιεχόμενα. Άλλωστε δεν σε θέλουν να συν-κινείσαι και να συν-δημιουργείς, να χαίρεσαι και να ποιείς. Δεν επιζητεί το σύστημα το ''εμείς'', μα την προώθηση των star, άρα επιζητεί το ''εγώ''. Σε θέλουν να σκορπίζεσαι στους πέντε ανέμους με κλάψες, καταθλίψεις, πόνο, καψούρες. Σε θέλουν να διασκεδάζεις και όχι να ψυχαγωγείσαι. Δεν θα βόλευε ένας υγιής νους, ο οποίος θα παρευρισκόταν σε μια παράσταση, ως το κύριο υλικό που θα εισχωρούσε μέσα στην κούπα του καλλιτέχνη, ώστε να υπάρξει μια συγκέντρωση και ενιαία ψυχαγώγηση, την οποία θα απολάμβαναν όλοι ανεξαιρέτως σαν οίνο επικοινωνίας. Και με την μόνιμη επανάληψη απ' τα μέσα, σου πλένουν υπέροχα τον εγκέφαλο και σε εξοικειώνουν να συνηθίσεις την φθήνια και την ρηχάδα. Σε θέλουν σκυφτό, καθόλου επικίνδυνο, απαίδευτο και ευκόλως χειραγωγήσιμο ον. Να μην γνωρίζεις την γλώσσα σου. Την δύναμή της όταν ενωθεί με τον νου. 


Με συγχωρείς, αλλά την Σαντορίνη την χάνουμε πατριώτη. Μέρα με την μέρα. Κόβουμε τις ρίζες μας με τα ίδια μας τα χέρια. Ακόμα και οι αμπελώνες, αρχίζουν και λιγοστεύουν επικίνδυνα. Που θα πάει άραγε όλο αυτό; Τα χωριά ενώνονται μεταξύ τους, λιγοστεύοντας τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Τίποτα δεν θυμίζει πια, την καλλίπυγο νέα. Μέσα σε όλα αυτά τα προοδευτικά, παρουσιάζονται και οι πρεσβευτές του ''κοινού καλού'' του τόπου, οι οποίοι χώρισαν τους δημότες σε μαντράκια (εν μέσω προσχημάτων ενότητας). Ξέρεις κάτι ρε Σαντορινιέ όμως; Οι κτήσεις γίνηκαν τελικά κτήτορες και μας σκλαβώσανε. Μας έκαναν υπηρέτες τους. Χάσαμε το πνεύμα και το φως. Την ηρεμία και την γαλήνη. Την επαφή και την επικοινωνία με την φύση και τα υπόλοιπα μέρη της. Τώρα έχουμε πολλά ξενοδοχεία, σπίτια, αυτοκίνητα, χρήματα. Τα 'χουμε καλά και με τους ντόπιους ηγέτες, για να μπορούμε να συνεχίζουμε τις κουτσουκέλες μας ανενόχλητοι. Θα πάμε και στην εκκλησία και όλα εκεί θα παραγραφούν. Έχει ο Θεός. Τώρα είμαστε και κομματικοί ταγοί με politically correct και ασκούμε όταν χρειαστεί το εκλογικό μας δικαίωμα, στερούμενοι όμως υπόβαθρου πεπαίδευσης και γνώσεων. 


Είμαστε οπαδοί ομάδων και όχι πολίτες σκεπτόμενοι και ενεργοί. Και για όλα αυτά, δεν ευθύνονται οι άλλοι. Εμείς ευθυνόμαστε και μάλιστα βαρύτατα. Οι άλλοι, είναι οι καθρέπτες μας. Μας ξεγελούν, μας κοροϊδεύουν, αλλά εμείς πιστοί στα ραντεβού της αναζήτησης επόμενου ''Μεσσία''. Μας ξεγελάμε οπότε. Μας κοροϊδεύουμε. Με συγχωρείς ξανά λοιπόν, αλλά χάνουμε δραματικά. Μην με ρωτάς να σου πω τι θα κάνεις. Θα σου πω τι να κάνω εγώ. Γιατί κούρασε το δασκαλίκι. Οφείλω να ψάξω να βρω, τις ιερές μειοψηφίες που πάντοτε άλλαζαν την ρότα των κοινωνιών και ανατάσσαν το πνευματικό πεδίο. Να ψάξω (ακόμα και πάνω σε αυτή την βαβούρα του αγαπημένου μας νησιού) να βρω την παιδεία, την γνώση, την πολιτισμική μας χαμένη ταυτότητα. Να αναζητήσω, να σκαλίσω, να μορφωθώ περισσότερο, να μάθω, να επιζητήσω την άμεση Δημοκρατία στην κοινότητά μου και όχι να συνεχίσω να συντηρώ αυτό το πλαστό δημοκρατικό σύμπλεγμα της κομματαρχίας και της μόνιμης πληγής πάνω στο σώμα αυτού του τόπου. Χρειάζεται να ξεβολευτώ από εκείνο που με βολεύει. Γειράσκω αει διδασκόμενος, έλεγαν και οι πατέρες μας. Χρειάζεται να μιλήσω για την αδικία και να σπάσω σε κομμάτια την σιωπή μου. Αν όχι, πάλι οι άλλοι θα μου φταίνε. Για ακόμα μια φορά, να με συγχωρείς πατριώτη, αλλά αν δεν τα κάνουμε πράξη όλα αυτά, θα το χάσουμε οριστικά το πράγμα. Και αν συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε, ίσως η απάντηση και η νομοτέλεια, να μας έρθει ταμπλάς. Όχι από κάποια πολιτικο-κομματική αλλαγή. Αλλά απ' την μητέρα όλων μας. Την Γαία! Ήδη μας έχει προειδοποιήσει αρκετές φορές. Ας ξυπνήσουμε από τον λήθαργο. Αλλιώς..... ας το απολαύσουμε!

Υγ: Προσοχή. Μέχρι πρότινος, συνηθίζαμε να κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας. Πλέον τώρα πια, με τόσες ευθύνες που μας βαραίνουν, χρησιμοποιούμε και τα υπόλοιπα δάχτυλα. Που όμως έχουν στραφεί πάνω μας και μας μουτζώνουν.
πηγή:oanentaktos