Του Θύμιου Παπανικολάου
Ο όρος «διαπραγμάτευση» είναι ένας όρος πολλαπλής πολιτικής ΑΠΑΤΗΣ
Η εθνική σου υπόσταση, το όνομά σου και η Ιστορία σου είναι ζητήματα ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ. Από την στιγμή που αποδέχεσαι τη διαπραγμάτευσή τους ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΣ την ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ τους…
Είναι οι ίδιες, λοιπόν, οι ελληνικές κυβερνήσεις που νομιμοποίησαν τις ΝΑΤΟϊκές απαιτήσεις για το Σκοπιανό.
Ο μύθος της «διαπραγμάτευσης» αποτέλεσε τον δούρειο ίππο για την προώθηση και δικαιολόγηση των... στρατηγικών της Νέας Τάξης: Της κατασκευής προτεκτοράτων.
Φυσικά επί της ουσίας και καμία διαπραγμάτευση δεν μπορούσε να υπάρξει, για τον απλούστατο λόγο ότι τα προτεκτοράτα δεν διαπραγματεύονται, αλλά ΥΠΑΚΟΥΟΥΝ στις εντολές των μεγάλων αφεντικών.
Εδώ βρισκόμαστε τώρα: Στο πώς θα εμφανίσουν το προϊόν των «διαπραγματεύσεων». «Προϊόν» το οποίο έχει αποφασιστεί από το ΝΑΤΟ και τους νέους αποικιοκράτες και τα προτεκτοράτα, απλώς, υπακούουν δουλικά, δήθεν διαπραγματευόμενα…
Αναδημοσιεύουμε ένα σχετικό άρθρο γραμμένο το 2008
Η στρατηγική των προτεκτοράτων και ο καθεστωτικός φαταλισμός
Γράφει: Ο Θύμιος Παπανικολάου
ΡΕΣΑΛΤΟ, Τεύχος-27
Η Αμερικανική αυτοκρατορία και τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη της Ευρώπης προωθούσαν ως στρατηγικό στόχο το διαμελισμό των Βαλκανίων και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία προτεκτοράτων.
Οι αντιφάσεις αυτής της στρατηγικής δεν επέφεραν τα αναμενόμενα: Τη Ρωσία δεν την γονάτισαν. Αντίθετα την ισχυροποίησαν.
Τώρα επιτείνονται τα «βραχυκυκλώματα» αυτής της στρατηγικής των προτεκτοράτων και βαθαίνουν τα αδιέξοδα.
Η ισχυροποίηση της Ρωσίας πιέζει την αυτοκρατορία και την οδηγεί σε αντιφατικά αδιέξοδα, εφιαλτικά για τους λαούς των Βαλκανίων. Έτσι από τη μια αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να σώσει τα υπάρχοντα προτεκτοράτα της (Σκόπια κ.α.) και από την άλλη προωθεί την εγκαθίδρυση καινούργιων προτεκτοράτων: Ανεξαρτησία του Κοσσόβου.
Αυτός ο φαύλος κύκλος της αυτοκρατορικής στρατηγικής των προτεκτοράτων αποτελεί σήμερα την εφιαλτική απειλή για τα έθνη-κράτη και τους λαούς. Το Κόσσοβο πυροδοτεί μια περαιτέρω κλιμάκωση αυτού του ιμπεριαλιστικού ολέθρου που οδηγεί σε νέες αιματοχυσίες και σε γενικευμένες απειλές πολεμικών πυρπολήσεων των λαών.
Η στρατηγική των προτεκτοράτων είναι σύμφυτη με την ιμπεριαλιστική λογική της αυτοκρατορικής Νέα Τάξης. Η βαθιά κρίση του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και ο εντεινόμενος ανταγωνισμός με τη νέα γιγάντωση της Ρωσίας οξύνει τις αντιφάσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, συνακόλουθα προσδίδει πυρετικούς ρυθμούς στην στρατηγική των προτεκτοράτων. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει άμεσα αυτούς τους κινδύνους. Ακόμα και η Τουρκία βρίσκεται στο «στόχαστρο» αυτής της στρατηγικής.
Η πρώτη, συνεπώς, «ζώνη» άμυνας κάθε χώρας, το στρατηγικό αίτημα κάθε έθνους-κράτους είναι η κατηγορηματική απόρριψη αυτής της αυτοκρατορικής στρατηγικής.
Όποια χώρα στα Βαλκάνια και στον ευρύτερο χώρο αποδέχεται αυτή τη νεοταξική στρατηγική των προτεκτοράτων, δηλαδή την αλλαγή συνόρων, δεν τη νομιμοποιεί απλώς, αλλά υπογράφει και τη θανατική καταδίκη της. Ανοίγει η ίδια το δρόμο για την κατάτμηση και των δικών της συνόρων...
Βαλκάνια: στην κόψη του ξυραφιού
Η αποδόμηση των Βαλκανίων και η αλλαγή συνόρων ήταν ο πρώτος στόχος του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ένας στρατηγικός στόχος που υπαγορευόταν από την ιμπεριαλιστική αναγκαιότητα «περίφραξης» και ασφυκτικής πίεσης των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ο πλήρης έλεγχος των Βαλκανίων, μέσω της δημιουργίας νέων κρατών προτεκτοράτων, αποτελούσε για την καπιταλιστική Δύση και ιδιαίτερα για τον αυτοκρατορικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, το «όχημα» επέλασης, διείσδυσης και «κατοχής» των πρώην Σοβιετικών χωρών.
Οι βραχύχρονοι στόχοι επέτυχαν, αλλά οι μακρόπνοοι απέτυχαν. Η Ρωσία δεν διαλύθηκε, όπως προσδοκούσαν. Αντίθετα, αναζωογονήθηκε από την τέφρα της και τα αδιέξοδα της βαθιάς, δομικής καπιταλιστικής κρίσης την ισχυροποίησαν ξανά. Και το χειρότερο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό είναι ότι με πανίσχυρο «όπλο» την ενέργεια, η Ρωσία κατακτάει ξανά το χαμένο έδαφος στα Βαλκάνια και μέσω αυτών διεισδύει ταχύτατα στην Ευρώπη, υποσχόμενη τεράστια κέρδη σε μεγάλες μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που ασφυκτιούν μέσα στις τανάλιες της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής κρίσης.
Η κατάσταση αυτή δεν οξύνει μόνο τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (Ευρώπης-Αμερικής), αλλά προκαλεί και μια νέα οξύτατη συγκρουσιακή κατάσταση Αμερικής-Ρωσίας: Έναν νέο ψυχρό πόλεμο.
Αυτός ο νέος ψυχρός πόλεμος τοποθετεί τα Βαλκάνια στην κόψη του ξυραφιού. Η αμερικάνικη ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία απειλείται με κατάρρευση και επιδιώκει πάση θυσία τον ολοκληρωτικό έλεγχο των Βαλκανίων:
Την ενίσχυση και επέκταση των στρατιωτικοποιημένων προτεκτοράτων της. Θέλει να επιβάλλει, μέσω αυτών των προτεκτοράτων, την αυτοκρατορική της τάξη. Η «τάξη», όμως, αυτή της Νέας Τάξης χτίζεται στην άμμο. Οι λαοί αρχίζουν να αφυπνίζονται, να οργίζονται και να αντιδρούν. Η ενίσχυση της Ρωσίας αλλάζει τα δεδομένα πάνω στη διεθνή σκακιέρα. Οι αλυσιδωτές, επίσης, παρενέργειες που προκαλούνται από την προώθηση αυτής της στρατηγικής των προτεκτοράτων (Κόσσοβο) απειλούν όλα τα ιστορικά έθνη-κράτη και όλους τους λαούς της ευρύτερης περιοχής: Την Ελλάδα και την Τουρκία.
Τίποτε πλέον δεν μπορεί να είναι σίγουρο για την Αμερική και ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανοίξει ο Ασκός του Αιόλου με απρόβλεπτες διαστάσεις.
Βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού. Η μόνη πολιτική που μπορεί να οδηγήσει σε άμεση ήττα τον πλανητικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ είναι η αποφασιστική απόρριψη της αμερικανικής πολιτικής και η κατηγορηματική ΑΡΝΗΣΗ να αποδεχτούν οι λαοί την αλλαγή συνόρων: Καμία αποδοχή των κατασκευασμένων ΝΑΤΟϊκών προτεκτοράτων και καμία νομιμοποίησή τους.
Κάθε συναλλαγή και ιδιαίτερα στη βάση ΝΑΤΟϊκών προτάσεων τα νομιμοποιεί. Και τέτοιου είδους συναλλαγές αγγίζουν τα όρια της ιστορικής προδοσίας όταν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση τα ιστορικά, αγωνιστικά σου κεκτημένα και το όνομά σου!!!
Ο φαταλισμός των υποτακτικών
Σε άλλα κείμενα του τεύχους αυτού αναλύονται συγκεκριμένα τα ζητήματα τα σχετικά με το όνομα των Σκοπίων και την ανεξαρτησία του Κοσσόβου.
Εδώ τίθενται μεθοδολογικά. Δηλαδή όχι σαν ανεξάρτητα «εξαρτήματα» μιας ολότητας, αλλά σαν συνθετικά μέρη της ολότητας. Ο πλανητικός ιμπεριαλισμός και η στρατηγική των προτεκτοράτων αποτελούν ολότητα: Η ολότητα της νεοταξικής πολιτικής.
Δεν μπορούμε συνεπώς να αποσπάμε ένα «τεμάχιο», τα Σκόπια, να το απομονώνουμε από τη γενική ιμπεριαλιστική πολιτική και να το εξετάζουμε ξεχωριστά, έξω από το όλον. Η αναζήτηση μιας ορθής τακτικής είναι υποταγμένη στο στρατηγικό ζήτημα. Η τακτική υλοποιεί (δηλαδή προσαρμόζει πρακτικά) τη στρατηγική και δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτή.
Αυτά τα επισημαίνω γιατί κάποιες δυνάμεις της αριστεράς αποκόβουν μηχανικά τη στρατηγική από την τακτική. Ενώ είναι αντίθετες (έτσι λένε) στη στρατηγική των ΝΑΤΟΪκών προτεκτοράτων, αντίθετες στην αλλαγή συνόρων, υποκύπτουν και αποδέχονται τη συναλλαγή με τα Σκόπια και μια ονομασία που θα περιέχει «γεωγραφικά» τον όρο «Μακεδονία»!!!
Έτσι στην καθεστωτική «ομοφωνία» και «ομοψυχία» σχετικά με την αποδοχή του ονόματος «Μακεδονία» (με το σόφισμα του γεωγραφικού προσδιορισμού) προστίθενται κι αυτές.
Το να καταγγέλλεις από τη μια τη ΝΑΤΟϊκή στρατηγική των προτεκτοράτων και την αναδιάταξη των συνόρων και από την άλλη να διαπραγματεύεσαι με τα προτεκτοράτα και με τον πατρόνα τους, το ΝΑΤΟ, για όνομα «κοινής αποδοχής», αυτό αποτελεί μνημείο οπορτουνισμού. Είναι τέτοια οπορτουνιστική αθλιότητα που δείχνει ότι απλώς δημαγωγείς αντί-ιμπεριαλιστικά, ή εμπορεύεσαι τα ΑΝΤΙΝΑΤΟϊκά και αντινεοταξικά αισθήματα του ελληνικού λαού.
Μια τέτοια θέση δεν αποτελεί μόνο πολιτικάντικο καιροσκοπισμό. Αποτελεί και μια θέση θλιβερής, μοιρολατρικής υποταγής στο κατεστημένο. Μια θέση που δεν πιστεύει στις λαϊκές δυνάμεις και σέρνεται, διαπραγματευτικά, πίσω από τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις.
Έτσι, βλέπουμε κάποιες πατριωτικές «αριστερές» δυνάμεις, να κατασκευάζουν φαταλιστικούς μύθους για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα: την πολιτική τους γονυκλισία και υποταγή.
Μας μιλάνε για απομόνωση, για κινδύνους της μεγάλης Αλβανίας, για τον κίνδυνο του τούρκικου επεκτατισμού κ.λπ.
Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν τα διδάγματα της ιστορίας. Η ιστορική θεωρία και εμπειρία δείχνουν ότι είναι οι υποχωρήσεις που αυξάνουν τους κινδύνους. Οι κίνδυνοι, όταν αποδέχεσαι τη διπλωματία και την πράξη των δυναστών, όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά μεγιστοποιούνται.
Όταν αποδέχεσαι την ιμπεριαλιστική απάτη της «αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων» και υποκύπτεις στα στρατηγικά σχέδια της Νέας Τάξης, ουσιαστικά υπογράφεις την καταδίκη σου, αφού αντιμετωπίζεις και στο χώρο σου τον κίνδυνο «αυτοδιάθεσης μειονοτήτων», υπαρκτών ή κατασκευασμένων...
Η φαταλιστική αυτή λογική, επειδή κινείται εντός του κατεστημένου διπλωματικού πλαισίου, δεν μπορεί να διακρίνει τη δυναμική που αναπτύσσεται στους λαούς των Βαλκανίων. Μια δυναμική που υπονομεύει αποφασιστικά την κυριαρχία της Δύσης.
Σε αυτό συμβάλλει καθοριστικά και η αλλαγή των διεθνών συσχετισμών με την ενδυνάμωση και τη διείσδυση της Ρωσίας στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη.
Τέλος, αντιμετωπίζει και η Τουρκία μεγάλους κινδύνους από τη Νεοταξική «διαλεκτική» της αλλαγής συνόρων και είναι περιπλεγμένη μέσα σε ένα δίκτυο εκρηκτικών και αξεδιάλυτων αντιφάσεων.
Οι περιοχές των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής κοχλάζουν και δεν μπορεί η πλανητική αυτοκρατορία να επιβάλει την «τάξη» της. Εκτός κι αν αποδεχτούμε μοιρολατρικά την αιματοβαμμένη «τάξη» της...
Ο μύθος της αυτοδιάθεσης
Το νεοταξικό ιδεολόγημα για την κατασκευή των προτεκτοράτων είναι η «αυτοδιάθεση των εθνών». Η επαναστατική αυτή θέση των εθνικό-απελευθερωτικών κινημάτων αποτελεί σήμερα το όχημα της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής των προτεκτοράτων.
Η Αριστεροί παπαγαλίζοντας μια παλιά σωστή θέση, η οποία, όμως, σήμερα είναι μύθος και νεοταξικό ιδεολόγημα, προσδένονται στο άρμα του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού και αποτελούν την ιδεολογική εμπροσθοφυλακή του, με το αζημίωτο φυσικά: Γεμίσαμε επιδοτούμενες «αριστερές» κινήσεις που αγωνίζονται για την «αυτοδιάθεση» των εθνοτήτων και μειονοτήτων, συμβάλλοντας τα μέγιστα στον τεμαχισμό των ιστορικών εθνικών κρατών.
Ο μαρξισμός, όμως, δεν είναι δόγμα, πόσω μάλλον παπαγαλία λεκτικών σχημάτων. Η απαίτηση της μαρξιστικής θεωρίας είναι απόλυτη και σαφής:
Οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα εξετάζεται αφού πρώτα τοποθετηθεί μέσα σε ορισμένα ιστορικά πλαίσια, στα πλαίσια της ιστορικής εποχής. Ύστερα λαμβάνονται υπόψη οι συγκεκριμένες ιδιομορφίες.
Το αίτημα για «αυτοδιάθεση», συνακόλουθα η δημιουργία εθνών κρατών είναι ιστορικά προσδιορισμένο και ανταποκρίνεται στην ανάγκη των εμπορευματικών καπιταλιστικών σχέσεων που θέλουν να απελευθερωθούν από τα μεσαιωνικά, φεουδαρχικά ή προκεφαλαιοκρατικά δεσμά.
Το εθνικό κράτος, σύμφωνα με τους θεωρητικούς του μαρξισμού, είναι η μορφή του κράτους που ανταποκρίνεται στην ανάγκη εδραίωσης, επιβολής και ανάπτυξης του καπιταλισμού κόντρα στις φεουδαρχικές ή προκεφαλαιοκρατικές «συνθήκες».
Ο Λένιν στο κείμενό του «σχετικά με το δικαίωμα των εθνών για αυτοδιάθεση» (αλλά και σε πολλά άλλα κείμενά του) αναπτύσσει διεξοδικά το ζήτημα. Επισημαίνει ιδιαίτερα τα ακόλουθα:
α). Το ιστορικό πλαίσιο των εθνικών κινημάτων: «Η εποχή της οριστικής νίκης του καπιταλισμού ενάντια στο φεουδαρχισμό ήταν συνδεδεμένη με εθνικά κινήματα».
β). Την οικονομική βάση των εθνικών κινημάτων, συνακόλουθα του έθνους κράτους. Αυτή η βάση είναι οι εθνικές αστικές δυνάμεις της εμπορευματικής παραγωγής που αγωνίζονται να απελευθερωθούν από τη στενή φεουδαρχική αγορά και να αναπτύξουν την ανοικτή και ελεύθερη καπιταλιστική αγορά.
Το αίτημα, συνεπώς για «αυτοδιάθεση», συνακόλουθα τη δημιουργία εθνών-κρατών προϋποθέτει δύο βασικούς συντελεστές: Φεουδαρχικές ή μισοφεουδαρχικές σχέσεις, δηλαδή προκαπιταλιστικές και την ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης!!!
Υφίστανται σήμερα στα Βαλκάνια αυτοί οι οικονομικοί και κοινωνικοί όροι;
Σήμερα ζούμε την εποχή των υπερεθνικών μονοπωλίων, μια ιστορική εποχή που χαρακτηρίζεται από την κατάτμηση και την άλωση των εθνών κρατών. Τα νέα κράτη που δημιουργούνται δεν έχουν καμία εθνική οικονομική υπόσταση, είναι κράτη χωρίς εθνική αστική τάξη. Είναι στρατιωτικά μαφιόζικα προτεκτοράτα των πολυεθνικών, εκτελεστικά όργανα του πλανητικού ιμπεριαλισμού. Αυτές οι κρατικές κατασκευές οδηγούν τα πράγματα προς τα πίσω, σε ένα νέο Μεσαίωνα. Διαλύουν τους λαούς και καθιστούν τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση ακόμα πιο δύσκολο.
Μέσα σε αυτή την αυτοκρατορική ιμπεριαλιστική εποχή της Νέας Τάξης το αίτημα για «αυτοδιάθεση των εθνοτήτων» δεν είναι απλώς μια χίμαιρα, αλλά στρώνει το έδαφος στην πλανητική ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα...
πηγή:"Ρεσάλτο"