ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

.          Ἂν κάποιος δὲν ἔχει ὄρεξη γιὰ προσευχὴ καὶ δὲν εἶναι ἀποδεδειγμένα κουρασμένος, αὐτὸς μπορεῖ νὰ ξεκινήσει τὸν προσωπικό του διάλογο μὲ τὸν Θεὸ προσευχόμενος γιὰ τοὺς ἄλλους, ἔτσι ὥστε σιγὰ – σιγὰ “νὰ ξεπαγώσουν τὰ λάδια τῆς ψυχῆς του” καὶ μετὰ νὰ ἀρχίσει νὰ προσεύχεται καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὁ ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, ὁ Ρῶσος, (+24.9.1938) ποὺ ἔζησε στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος (Ρώσικο), μᾶς εἶπε ὅτι οἱ πιὸ εὐπρόσδεκτες προσευχὲς γιὰ τοὺς ἄλλους εἶναι οἱ ἑξῆς: Πρῶτα πρέπει νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς ἐχθρούς μας (Χριστομίμητη προσευχή, γιατί καὶ ὁ Χριστὸς προσευχήθηκε γιὰ τοὺς σταυρωτές Του πάνω ἀπὸ τὸn Σταυρό). Δεύτερον πρέπει νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς νεκρούς μας, γιατί αὐτοὶ ἀπὸ μᾶς τοὺς ζωντανοὺς περιμένουν μέχρι τὴ Β΄ Παρουσία, γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσουμε μὲ τὶς εὐχές, προσευχές, μνημόσυνα καὶ ἐλεημοσύνες μας ὑπὲρ συγχωρήσεως καὶ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τους. Καὶ τρίτον πρέπει νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς λαοὺς τῆς γῆς ποὺ δὲν πίστεψαν ἀκόμη στὴν Ὀρθοδοξία, ὥστε νὰ γνωρίσουν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας Χριστό. Μάλιστα ἄλλος Γέροντας εἶπε ὅτι «ὅποιος προσεύχεται πρῶτα γιὰ τοὺς ἐχθρούς του καὶ τοὺς συγχωρεῖ ἀπὸ τὴν καρδιά του, αὐτοῦ ὁ Θεὸς δὲν συγχωρεῖ μόνο τὶς ἁμαρτίες του, ἀλλὰ καὶ εἰσακούει καὶ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη προσωπικὴ προσευχή του». Φοβερό!
.         Ἀκόμη κάτι γιὰ τὴν προσευχή. Ἂν κάποιος δὲν ξέρει τί νὰ πεῖ στὴν προσευχή του, θὰ ἀρχίσει νὰ προσεύχεται γιὰ τοὺς ἄλλους, ὅπως προείπαμε. Αὐτὸ ἐμπεριέχει ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον καὶ εἶναι λιγάκι πιὸ προσιτὸ στοὺς περισσότερους. Πέστε ὅμως ὅτι δὲν ξέρουμε πολλὲς προσευχές. Λέγει λοιπὸν ὁ ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ ὅτι ὅποιος ζεῖ μέσα στὸν κόσμο καὶ λέγει τρεῖς φορὲς τὸ “Πάτερ ἠμῶν”, τρεῖς φορὲς τὸ “Θεοτόκε Παρθένε” καὶ μία φορὰ τὸ “Πιστεύω” σώζεται. Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ ὅμως κάθε μέρα. Μὲ τὴν Κυριακὴ προσευχὴ συμπροσεύχεται μὲ αὐτὸν τὸν Χριστὸ ποὺ μᾶς δίδαξε πῶς νὰ προσευχόμαστε. Μὲ τὸ “Θεοτόκε Παρθένε” συμπροσεύχεται μὲ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριὴλ, ποὺ προσφώνησε στὸν Εὐαγγελισμὸ τὴν Θεοτόκο μὲ αὐτὰ τὰ ἅγια λόγια. Καὶ μὲ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως συμπροσεύχεται καὶ συνομολογεῖ τὴν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ποὺ συνέθεσαν αὐτὸ τὸ “Πιστεύω” στὶς δύο πρῶτες Ἅγιες Οἰκουμενικὲς Συνόδους.
.         Κι ἕνα τελευταῖο. Ἂν μ᾽ αὐτὰ καὶ μ᾽ αὐτὰ δὲν ξεκινήσει τὸ χάρισμα τῆς προσευχῆς μέσα μας, ἀσφαλῶς τότε πρέπει νὰ ἀνησυχήσουμε θετικά, ἀλλὰ μποροῦμε καὶ κάτι ἄλλο νὰ κάνουμε σύμφωνα μὲ τὴ συμβουλὴ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη Ἀντωνίου τοῦ Σουρόζ. Δηλ. μποροῦμε νὰ πᾶμε σὲ μία ἐκκλησία μόνοι μας καὶ μέσα στὴ σιωπὴ νὰ μὴ μιλήσουμε ἐμεῖς στὸν Θεό, ἀλλὰ Αὐτὸς σὲ μᾶς μέσα στὴν εὐλαβικὴ κατάνυξη τοῦ ναοῦ. Αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε καὶ στὸ σπίτι μας μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα. Ἄνθρωπος ποὺ δὲν προσεύχεται ἢ δὲν ἔμαθε, ἢ δὲν προσπάθησε, χρειάζεται ἄμεσα ἐξομολόγηση. «Μετὰ τὴν ἐξομολόγηση, ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ἡ προσευχὴ τρέχει σὰ νεράκι». Καλὴ εἶναι καὶ ἡ μελέτη πρὶν ἀπὸ τὴν προσευχὴ πνευματικῶν βιβλίων. Καθαρίζει τὸ μυαλό μας. Ὁ διάβολος δὲν θέλει νὰ προσευχόμαστε καὶ κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ἐγείρει πειρασμούς, λογισμοὺς καὶ περισπασμούς. Πλὴν ὅμως, ὅπως καὶ ὅλα τὰ καλὰ καὶ τὸ μέγιστο καλὸ τῆς προσευχῆς θέλει βία. «Ὅσοι ἐκβιάζουν τὸν ἑαυτό τους στὸ καλό, αὐτοὶ ἁρπάζουν τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν», μᾶς λέγει ὁ Κύριος.

  Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»