Γράφει η Μαρία Πελεκάνου
Μάταια προσπαθούσαμε η μάνα μου και εγώ να πείσουμε τον 83χρόνο
πατέρα μου φέτος να μην έρθει στο αμπέλι μαζί μας και να τρυγήσει.-Κα, πας είσαι τρεζός χριστιανέ μου που θα πας γέρος άθρωπος να τρυάς. Και ντροπής στο κόσμο, ήντα θα λέει. Μέσα στο αμπέλι θα πομείνεις.
-Εσύ ΄σαι η ξεμοραμένη, που μου λές να μη πάω στη βεντέμα. Και έπειτα άμα πεθάνω ήντα με νοιάζει μέσα στο αμπέλι μου θα πεθάνω.
Έτσι λοιπόν και φέτος ξεκινήσαμε για μια ακόμη φορά να τρυήσουμε. Από παραμονές ίδιες κουβέντες και ίδιες ερωτήσεις από παραγωγούς που θα δώσει ο καθένας να σταφύλια του.
Αλλά και το πρωινό ξύπνημα το ίδιο, όπως τότε που ήμουν και ήμουν μικρή. - -Άντε μωρή Μαρία ημεσημέριασε, πότε θα πάμε, τώρα που είναι πρωί θα κόψομε κάνα σταφύλι, μετά άμα πιάσουνε οι ψαριανοί, άσε… Και ξεκινούσαμε με το δισάκι στον ώμο η μάνα μου να πάμε πρωί να κοφινιάσομε πριν έρθει ο γαδουρολάτης μας ο Τζάννες ο Βουτσάς τσι Φανουρίας από το Νημπορειό.
Και όλο ηρώτου του και ‘γω σα κοπέλι ασίζικο που ‘ήμουνε, το μπάρμπα Γάσπαρη το Μισότρυο , τον άθρωπο που μας ήκανε βεντέμα να μου εξηγήσει για το ένα και για το άλλο.
-Ήντα σταφύλι είναι τούτο το ξενόχλοτο μπάρμπα;
- Είναι άσπρο βουδόματο Μαρία για να ξέρεις μαθές.
Όμως εκείνο που δε θα ξεχάσω ποτές ήτανε το ζεστό εκείνο μεσημέρι που κάτσαμε να φάμε στο πανηγυρόσπιτο του Ταξιάρχη. Τι δροσερό μου φαινόταν το νερό από το υστέρνι του Δοξασμένου. Και ποιος δεν ήτονε εκεί. Ο Άγγελος ο Κακκάλης, ο Σαμπούκος, ο Χρήστος το Τσιτσί . Οι σοφοί του χωριού. Ο καθένας και μια ιστορία. Δεν ηχόρτενα να ακούω τα παραμύθια ντως. Βλέπετε γύρω από την περιοχή του Ταξιάρχη ακόμη και σήμερις είναι ο καλύτερος κάμπος του χωριού μας.
Ίδια λοιπόν βεντέμα που ήμουν παιδί, ίδια αμπέλια, ίδια ζέστη, ίδια λαχτάρα να τρυήσομε. Όμως τώρα λείπει ο συχωρεμένος ο παπούς μου ο Ανάργυρος ο Σιάλας και δε γροικώ πλιό το σκοπό τσι βεντέμα. Χρόνια έχω να ακούσω το πραγματικό σκοπό τσι βεντέμα. Θαρρώ ότι έχω μέσα στα αφτιά μου το παραπονιάρικο αλλά συνάμα χαρούμενο και δυνατό σκοπό τσι βεντέμας. Καθισμένος ο παπούς μου απάνω σε ένα αψί γαδούρι που είχε, ηγύριζε όλο το χωριό και ητραγούδιε. Ηπήενε τα σταφύλια στη Κάναβα του Γιακουμάκη. Αλήθεια ποιος δε θυμάται το Γιώργο του Γιακουμάκη. Είμαι σίγουρη ότι από εκεί που είναι, αυτές τις ημέρες μαντηλαριές και ασύρτικα θα ονειρεύεται.
Έτσι λοιπόν και τα παιδιά μου τώρα στη βεντέμα ρωτούν το παπού τους:
-Γιατί παπού πρέπει να ‘μάστε μέσα στο έργουλο;
-Για να μη χάνομε τη σειρά μας και πομένουνε πίσω οι αμπελιές. Δε σου λέω να μη λές κουζουλάδες.
Αλλά και ολόκληρη την ημέρα τα παιδιά μου διδάσκονται από τον παπού τους.
-Βρε, θωρείτε τα κουλούρια στην κλάδα να τα κάνετε χαμηλά, όχι ψηλά. Αμπέλια θέλομε όχι κρεβατίνες, γιάντα άμα πιάσει κανένας τρελός Σορόκος, άμε να βρεις σταφύλι.
Το ίδιο ήλεε και εκεινού ο συχωρεμένος ο παπούς μου ο Νικολός ο Ντουρανής, το ίδιο λέει και σε μας ο πατέρας μου. Ο παπούς μου συχώριο ήθελε τούτες τσι μέρες. Λένε ότι τα κουλουράκια του στη κλάδα ήτονε τόσο γουστόζικα λες και τάκανε με διαβίτη.
Και η ιστορία- μάθημα από το παπού στα εγγόνια συνεχίζεται :
-Το Απλάϊ μας Βαγγέλη το πήραμε με τη λαλά σου το ’58. Πατωμένο στον άουστρα και ήρχουμου κάθε μέρα για ένα μήνα να το ξαουστρίσω. Μαζί μου είχα κουλούρα που την έβρεχα μαζί με αλάτι. Αυτό ήταν το φαϊ μου. Πώς λοιπόν Βαγγέλη μου να μην αγαπώ το Απλάϊ σαν εσένα ; Παιδί μου είναι και αυτό. Πρόσεχε το χώμα που πατείς Βαγγέλη μου, γιατί είναι το αίμα του. Πρόσεχε τα κλαδιά και τσι αμπελιές Βαγγέλη μου γιατί πονεί το Απλάϊ άμα το πατείς. Πονεί αυτό πονώ και εγώ…
Δε χορταίνω να ακούω το πατέρα μου. Πολλές φορές συλλογίζομαι τι είναι και τι ήταν το αμπέλι γι΄αυτόν; Είναι η παρέα του, η συντροφιά του στις καλές και στις κακές στιγμές . Είναι το στήριγμα του. Είναι η ψυχή του ολόκληρη…
Χαίρομαι να βλέπω τον πατέρα μου μέσα στο αμπέλι. Χαίρομαι να τον βλέπω να κόβει σταφύλια με το φερεντίνι και τα ροζιασμένα αλλά μυρισμένα από το χώμα χέρια του να μην σταματούν διόλου.
Ξανανιώνει το αμπέλι. Ξανανιώνω και ΄γω...
ΜΑΡΙΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΕΓΑΛΟΧΩΡΙΟΥ «ΤΟ ΜΕΤΟΧΙ».