“Αμπελόεσσα Σαντορίνη”

Γράφει η Κατερίνα Χουζούρη

Ασύρτικο, Αθήρι, Αϊδάνι, Κρητικό Μαυτοτράγανο, είναι οι ποικιλίες που επικρατούν στη Σαντορίνη, ένα νησί με ιστορία και παράδοση 3.500 ετών, στην καλλιέργεια της αμπέλου. Ο Φωτογράφος Δημήτρης Ταλιάνης μας προτείνει μια διαφορετική οινική διαδρομή στα αμπέλια της Σαντορίνης, μέσα από τη νέα φωτογραφική του έκθεση.

Η εικοστή έκτη Ιουλίου είναι η τελευταία ημέρα της έκθεσης φωτογραφίας του Δημήτρη Ταλιάνη που επιγράφεται “Αμπελόεσσα Σαντορίνη” και παρουσιάζεται στο Μπελλώνειο Πολιτιστικό Κέντρο, στα Φυρά, στη Σαντορίνη.

Ο Δημήτρης Ταλιάνης μίλησε στην Πεμπτουσία για την έκθεσή του:

-Από πότε εργάζεστε γι’ αυτήν την έκθεση και τι περιλαμβάνει;

-Γι’ αυτήν την έκθεση εργάζομαι από το 1986. Πρόκειται για δεκαοκτώ φωτογραφίες μεγάλου μεγέθους, υπέροχα στημένες και φωτισμένες για τον κόσμο, οι οποίες συνοδεύονται από τα κείμενα του Πάνου Θεοδωρίδη. Είναι μία ενότητα που ξεκίνησε αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί. Θα υπάρξει συνέχεια με μια σειρά από φωτογραφίες, που θα προέρχονται από τα οινοποιεία της Σαντορίνης.

-Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από την ανταπόκριση του κοινού;

-Είναι η τελευταία εβδομάδα της έκθεσης, η οποία μετά από χρόνια φιλοξενείται στο φυσικό της χώρο στη Σαντορίνη και στο Μπελλώνειο Πολιτιστικό Κέντρο. Χάρηκα την παρουσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του κόσμου και κυρίως των οινοποιών. Μην ξεχνάτε ότι αυτοί είναι και οι πιο αυστηροί κριτές.

-Τι σας γοήτευσε στην καλλιέργεια της αμπέλου στη Σαντορίνη;

Στη Σαντορίνη λόγω ειδικών συνθηκών (ήλιος, αέρας, ειδική σχέση με το νερό, ηφαιστειογενές έδαφος) ο οίνος που παράγεται είναι πολύ ξεχωριστός σ’ αυτό το ιδιόμορφο οικοσύστημα και η καλλιέργεια της αμπέλου γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο.

“Στην Σαντορίνη, ο μεγάλος όγκος του νησιού, κυριαρχεί με την απουσία του. Ήρθε ένας καιρός που η θέση ενός τιτανικού στοιχειού, αντικαταστάθηκε από μια έλλειψη, μια σιωπή, μια αφαίρεση γης υπέρ του αέρα και της θάλασσας. Εκεί όπου ξέσπασαν οι υπόγειες δυνάμεις, μια απαστράπτουσα ασπίδα από φως, ήρθε και αναπαύτηκε πάνω σε μια νέα θάλασσα. Και στη μέση της καλντέρας, οι συνασπισμοί της λάβας, έφτιαξαν ένα θερμό τοπόσημο εκεί όπου έλειψαν οι φλέβες των πετρωμάτων που εξαερώθηκαν.

Πλαγιές κοντά σε ηφαίστεια είναι προσφιλής πατρίδα για το αμπέλι. Η σποδός σπανίως τερματίζει την ζωή στην επιφανειακή της διαδρομή. Ελαφρά πετρώματα, ειδική σχέση με το νερό και την περιοδική του πορεία προς τις χαμηλότερες ισοϋψείς του εδάφους, αφήνουν ένα σπάνιο μάγμα από φυσικά στοιχεία, που μαζί με τον άνεμο και την θερμοκρασία, αποτελούν την πιο ευαίσθητη γεννήτρια τοπικών οικοσυστημάτων.

Ο Δημήτρης Ταλιάνης επιχειρεί μια σύνθεση της επίνοιας που αναπαύεται σε φυσικές ορίζουσες, με τη γλώσσα των πραγμάτων που υπάρχουν για να ερμηνεύονται. Παραμένει πιστός στην εξιστόρηση της σχέσης του ανθρώπινου εργόχειρου μέσα στο φυσικό τοπίο και μοναχικός μάστορας της χαμένης τέχνης του οπτικού σχολίου. Το έργο του παραπέμπει με επιμονή, εκτός του κάδρου, στον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τα έργα, στον οργανωτή της δικής του τάξης, στο χειρώνακτα των αξιών του. Κι όταν οι πλοχμοί των αμπελιών δέσουν με την τοπογραφία, όταν οι καρποί φωτιστούν από τη ματιά του, όταν το αμπέλι και το κρασί πάρουν τους δρόμους της ερημιάς ή της ξενιτιάς τους, απομένει μια μοναδική αίσθηση πληρότητας, που μας βοηθά στο σημαντικό: να αποκτήσουμε βίο και πολιτεία.

Η θητεία του Δημήτρη Ταλιάνη στην Αμπελόεσσα Σαντορίνη ξεκινά τον Αύγουστο του 1986, φωτογραφίζοντας τον τρύγο στο νησί. Μέχρι σήμερα παρακολουθεί το όργωμα, το κλάδεμα, το ξεβλάστωμα, το ξεφύλλισμα, και ξανά τον τρύγο” γράφει ο Πάνος Θεοδωρίδης, κείμενα του οποίου συνοδεύουν την έκθεση φωτογραφίας.