Γράφει ο παπα-Ηλίας
Με τον ίδιο επαίσχυντο τρόπο, που «γιόρτασαν» οι αρχιφασίστες
τα εκατόχρονα της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, «γιόρτασαν» και το
έπος του ’40!
Κρατώντας το λαό σε μεγάλη απόσταση.
Γιατί, όσο μεγαλύτερα είναι τα εγκλήματά τους και βδελυρές οι προδοσίες τους, τόσο μακρύτερα θέλουν να αισθάνονται το λαό.
Με την προστασία των φασιστικών κιγκλιδωμάτων και την περιφρούρηση των αστυνομικών ορδών.
Και ύστερα μιλούν και για δημοκρατία και ενότητα του λαού. Οι
υπονομευτές της δημοκρατίας και κατακερματιστές της εθνικής συνείδησης.
Με τη μιντιακή φασιστοκρατία να αναπαράγει και να προβάλλει εμετικά τα βλακώδη λεγόμενά τους.
Σε απόσταση, λοιπόν ο λαός!
Σάμπως οι παρελάσεις να είναι αποκλειστικό προνόμιο των αποκρουστικών τους υπάρξεων.
Ή μήπως οι λήσταρχοι και απατεώνες αυτοί-και όχι ο λαός-μπαίνουν στη φωτιά των πολέμων;
Όταν είναι γνωστό, πως στις πολεμικές περιόδους στέλνουν το
λαό στις πρώτες γραμμές. Ενώ αυτοί κοπροσκυλιάζουν στα επιτελικά γραφεία
των «μετόπισθεν».
Και βέβαια στις ειρηνικές περιόδους επιδίδονται στην άγρια καταλήστευση του ιδρώτα του λαού. Για να σωριάζουν τα πλούτη τους.
Προκειμένου να εξασφαλίζουν την αφθονία για τις κραιπάλες και ασωτίες τους.
Και βέβαια τις πρωτοκαθεδρίες στις παρελάσεις.
Όπου επιβάλλουν στα παιδιά του λαού να τους αποδίδουν τιμές.
Για τον υπερβάλλοντα ζήλο, με τον οποίο αυτοί ατιμάζουν την πατρίδα και
το λαό της.
Ενώ δεν επιτρέπουν στους γονείς και στους συγγενείς να βλέπουν και να
καμαρώνουν τα ίδια τους τα παιδιά και τ’ αδέλφια τους, που με κόπους και
θυσίες ανάστησαν.
Όμως οι τέτοιου είδους παρελάσεις συνιστούν βαρύτατη ύβρη για
το λαό και το δημοκρατικό πολίτευμα. Το οποίο έτσι κι αλλιώς το έχουν
καταργήσει.
Αλλά ακόμη βαρύτερη ύβρη συνιστούν για τους ήρωες, που έχυσαν το αίμα τους και θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα και την ελευθερία της.
Ιδιαίτερα, όταν τα εξόχως υβριστικά αυτά μέτρα παίρνονται από ένα καθεστώς απροκάλυπτα φασιστικό.
Και παίρνουν τα μέτρα αυτά, γιατί θέλουν να τιμωρήσουν το λαό. Επειδή θεωρούν υβριστικά τα «παράσημα», που τολμάει να τους απονέμει.
Αλλά «ύβρις» δεν είναι το ξεχείλισμα της ιερής του οργής και αγανάκτησης των πολιτών, αλλά ο δικός τους βίος και η πολιτεία.
Και οι αποφάσεις, που παίρνουν και οι νόμοι, που ψηφίζουν σε βάρος της πατρίδας και του λαού.
Και «ύβρις», πάνω απ’ όλα είναι ο, πέραν κάθε παραλογισμού και αμοραλισμού εορτασμός του έπους του ’40 με το αίσχος του άκρως φασιστικού αποκλεισμού του λαού.