«Κορῶνα - γράμματα τὴν κρατική μας ὑπόσταση»
Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς
Πικρὲς διαπιστώσεις στὴν “ὥρα μηδέν”. Κάποιοι θὰ ποῦν
ὅτι «δὲν εἶναι ὥρα γιὰ τέτοια». Ναί, βέβαια! Γιατί… πότε ἦταν ὥρα; Μήπως
ὅταν ἱππεύαμε ἀχαλίνωτοι καταλανώνοντας πλαστικὴ εὐημερία; (Φυσικὰ δὲν
ἔχουμε σταματήσει! Οἱ ἐθισμοὶ ΔΕΝ ΑΝΑΧΑΙΤΙΖΟΝΤΑΙ καὶ τόσο ΕΥΚΟΛΑ).
Ἕνα πάντως εἶναι σίγουρο: Ἀπὸ ἀνθρώπινη πλευρὰ οἱ ἐλπίδες ἔχουν στεγνώσει. Ἡ γῆ ξεράθηκε. Μόνο ἂν βρέξει ὁ Οὐρανός…!
.
[…] Ὁ ΣYPIZA εἶναι ἡ αὐθεντικότερη σήμερα (χωρὶς ἀπόπειρες νὰ
τηρηθοῦν προσχήματα) συνέχιση τοῦ ἀτόφιου παλιοῦ. Μᾶς προτείνει νὰ
ψηφίσουμε τὸ ἡδονικὸ παράλογο: Νὰ ἐπιβάλουμε μὲ «νταηλίκι» τὸν
παρασιτισμό μας σὰν νὰ ὀφείλουν νὰ τὸν σέβονται ἐσαεὶ οἱ δανειστές μας.
Νὰ μὴν ἀλλάξει τίποτα στὸ πεθαμένο κράτος μας, ἀπὸ τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ
τρέφονται ὅλοι οἱ Ἕλληνες χωρὶς νὰ παράγουν τὸ παραμικρό.
.
Ἐλπίδα δὲν ὑπάρχει, λύση στὸ κοινωνικὸ ἀδιέξοδο δὲν μποροῦν νὰ
γεννήσουν θαυματουργικὰ οἱ ἐκλογές. Τὸ λαϊκὸ αἰσθητήριο, δηλαδὴ τὸ
ἔνστικτο αὐτοσυντήρησης, ἔχει φανερὰ καταστραφεῖ, ἔχει ὑποκατασταθεῖ ἀπὸ
τὰ ὁρμέμφυτα ποὺ ὠθοῦν στὸν τζόγο. Ψηφίζοντας ΣYPIZA ποντάρει ὁ λαὸς
στὸ «ὅλα ἢ τίποτα»: ρισκάρει τὴν ἄβυσσο ποὺ προαναγγέλλουν οἱ ἐπαΐοντες
ἐλπίζοντας στὸν θρίαμβο τοῦ «τσαμπουκὰ» ποὺ εὐαγγελίζεται ὁ Τσίπρας.
.
Κάτι καινούργιο δὲν ἔχει γεννηθεῖ, τοὺς ὅρους τῆς ἐκλογικῆς
ἀναμέτρησης συνεχίζει νὰ τοὺς καθορίζει τὸ παλιό: ὁ πρωτογονισμὸς τοῦ
Ἑλλαδίτη νὰ ἔχει τὸ κράτος ὑποχείριο τῶν ἀτομικῶν του ὀρέξεων (μὲ τὰ
κόμματα σὲ ρόλο νταβαντζή), ὄχι ὑπηρέτη τῶν σχέσεων κοινωνίας. Αὐτὸς ὁ
πρωτογονισμὸς χαρίζει σαρωτικὴ δυναμικὴ στὸν νεαρὸ δημοκόπο. Τοῦ
ἐπιτρέπει νὰ ὑπόσχεται ἀκόμα καὶ ἐθνικοποίηση τῶν Τραπεζῶν, ἔτσι ὥστε ὁ
κάθε πικραμένος ἀπότοκός του ἀνύπαρκτου λυκείου καὶ τοῦ διαλυμένου
ἑλλαδικοῦ πανεπιστημίου νὰ μπορεῖ νὰ φαντασιώνεται τὸν ἑαυτόν του,
διορισμένον ἀπὸ τὸ κόμμα, πίσω ἀπὸ τραπεζικὸ γραφεῖο.
.
Αὐτὸν τὸν πρωτογονισμό, τὴν ἀπίστευτη εὐκολία τῆς ἑλλαδικῆς
κοινωνίας νὰ συντάσσεται μὲ τὸ ἡδονικὸ παράλογο, δούλεψαν γιὰ νὰ τὸν
ἐπιβάλουν, ἐπίμονα καὶ μεθοδικά, τριάντα ὀχτὼ ὁλόκληρα χρόνια, ποικίλοι
κρατικοὶ θεσμοί: Ὁ διαβόητος OΠAΠ (ἐξηλιθιώνοντας τὶς μάζες μὲ τὴν
ποδοσφαιρολαγνεία καὶ τὸν κρατικὸ τζόγο), οἱ πολιτικὲς ἡγεσίες τοῦ
ὑπουργείου Παιδείας (μαστορεύοντας ἔντεχνα τὴν ἀγλωσσία - ἀσκεψία καὶ
τὴν ἀφελληνισμένη «διεθνιστικὴ» συνείδηση), ὁ κρετινισμὸς καὶ ἡ εὐτέλεια
τῆς τηλεοπτικῆς καὶ ραδιοφωνικῆς ποδηγέτησης τοῦ λαοῦ. Αὐτὸν τὸν
θρίαμβο τῆς ἐμμονῆς στὸ ἡδονικὸ παράλογο συνόψιζε ἡ ἐδῶ φράση:
Καταψηφίζουμε μὲ ὀργὴ τοὺς παλιοὺς ζητώντας σὲ καινούργιους δημοκόπους
ἀτόφιο τὸ παλιό.
.
Στὸ πρόσωπο τοῦ Τσίπρα ὁ ἑλλαδίτης ψηφοφόρος ψηφίζει τὸ
ἐνδεχόμενο νὰ ἐπιβιώσει τὸ πασοκικὸ ὅραμα ζωῆς, ὁ ἀνδρεϊκὸς ἀμοραλισμὸς
ἐξωραϊσμένος μὲ «ἀριστερὸ» φωτοστέφανο. […]
.
[…] Ἔτσι, τώρα πιά, ἄλλη διέξοδος δὲν ὑπάρχει, ἡ ἑλλαδικὴ
κοινωνία λαχταράει ἀτόφιο τὸ παλιό, θὰ ψηφίσει τὸν Τσίπρα. Λαϊκὸ ὅραμα
στὴν Ἑλλάδα ἄλλο ἀπὸ τὸν ἀνδρεϊκὸ συλλογικὸ παρασιτισμὸ δὲν ἔχει
ἐμφανιστεῖ. […]
.
Πόσες εἶναι οἱ γρηγοροῦσες ἑλληνικὲς συνειδήσεις ποὺ
ἀντέχουν νὰ δοῦν κατάματα τὴν πραγματικότητα; Ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχει πρὸ
πολλοῦ τελειώσει μέσα στὰ ὅρια τοῦ ἑλλαδικοῦ κρατιδίου. Ξεπουλήσαμε τὴ
γλώσσα, τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς, τὴν ἱστορικὴ
συνείδηση, τὴν ἐπίγνωση διαφορᾶς πολιτισμοῦ ἀπὸ τὴ Δύση, ἀλλοτριώσαμε τὴ
λαϊκὴ παράδοση σὲ φοκλορικὸ ἀξιοπερίεργο, χλευάσαμε προκλητικὰ τὸ σέβας
τοῦ «ἱεροῦ». […]
ΠΗΓΗ: «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
