Γράφει η Θαλλέλαια Καραμολέγκου
Της ζωής μου στενή φυλακή
Μια πορεία στην άβυσσο ζει, βασανισμένη,
Από πεπαλαιωμένες αντιλήψεις του αχρήστου
Παρά την τόλμη του ανθρώπου ν’ αναπτυχθεί
Και τη σοφία του ατόμου για ν’ ανθίσει
Μια λύπη παραμένει πάντα ζωντανή
Και την ανήσυχη ψυχή μου τυραννάει
Ένα μυστικό που ποτέ δε θα αποκαλυφθεί
Και την στιγμή της δόξης του κρατάει
Μέχρι απ’ το δικό σου κύμα της ζωής να ξεβγαλθεί
Μα εσύ, Έτσι σκυμμένο το κεφάλι κράτα λίγο
Μην κουνηθείς, μην υψώσεις την τιμή σου
Και απομόνωσε την σκέψη σου σε φύλλο
Σ’ ένα άψυχο αντικείμενο στηρίξου.
Κι έτσι που χάνεσαι στο σκοτάδι σου αιώνια
Και το κεφάλι σου δε γέρνει πια στη λάμψη
Δώσε ένα μήνυμα πως η ζωή σου λήγει
Επειδή τελειώνει απλά η αναπνοή σου
Τότε που σβήνουν πια τα όνειρα
Και οι ελπίδες γίνονται οι κύριες στερήσεις
πέφτει η κλακέτα του έργου της δικής σου ζωής
Που καιρό τώρα πολεμάς να την κρατήσεις
Μια ζωή που τελειώνει απότομα
μα στη σωστή πάντα ώρα
Όταν το χρέος σου εκπληρωμένο θα το έχεις
Και στην καρδιά σου μπόλικες τύψεις κυβερνούνε.
πηγή:Ευ-λέγειν