Γράφει ο Παναγιώτης ΤελεβάντοςΕίδατε τι ωραία που ξέρει και τα λέγει - όταν θέλει - ο πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Πρεβέζης π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος; Προσέξατε με πιο παραστατικό τρόπο αφηγείται τη μεταστροφή στην πίστη του γίγαντα της ορθόδοξης αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας Φιοντόρ Ντοστοφιέφσκυ;
Πώς είπατε; Αν είναι το ίδιο πρόσωπο που διαμφισβητεί την αξία των Ψαλμών του Δαβίδ; Δυστυχώς για το ίδιο πρόσωπο μιλάμε.
Μήπως είναι και ο ίδιος κληρικός που μίλησε απαξιωτικά για τον π. Παίσιο για να δικαιολογήσει τις λειτουργικές Νεοβαρλααμικές καινοτομίες; Δυστυχώς πρόκειται για τον ίδιο κληρικό.
Μήπως είναι και το ίδιο πρόσωπο που ο μακαριστός Χριστόδουλος υποσχέθηκε στον Αγιο Νικοπόλεως ότι θα τον προωθήσει στην αρχιερωσύνη και τον ξεγέλασε την τελευταία στιγμή; Μάλιστα για τον ίδιο κληρικό μιλάμε!
Και εγώ ο αφελής στεναχωρέθηκα ιδιαίτερα όταν το πρωτοάκουσα - και πριν μάθω φυσικά τα κατορθώματα του Αγίου πρωτοσυγγέλου - επειδή πίστευα ότι ο π. Θεοδόσιος ήταν ο ίδιος κληρικός που γνώρισα πριν ορισμένες δεκαετίες, εντελώς ανυποψίαστος για τις αλλαγές που είχαν επέλθει στο μεταξύ στη Μητρόπολη Πρεβέζης.
Αν κάποιος ερχόταν πριν τρία χρόνια να μου πει: Παναγιώτη! Ξέρεις; Η Μητρόπολη Πρέβεζας έγινε κέντρο νεωτερισμών, Νεοβαρλααμισμού και συγκρητισμού θα θεωρούσα “ωσεί λήρος τα ρήματα αυτών”. Ημουν απόλυτα πεπεισμένος ότι η Μητρόπολη Νικοπόλεως ήταν η πιο παραδοσιακή Μητρόπολη της Ορθοδοξίας. Οσο για τον Αγιο Νικοπόλεως τον θεωρούσα τρόπο τινά πνευματικό μου πατέρα. Οσοι εξομολογούντο στο μακαριστό Γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο είχαν τρόπο τινά Γέροντά τους και τον Αγιο Νικοπόλεως επειδή ο Σεβασμιότατος ήταν παιδικός φίλος του π. Επιφάνιου και οι δύο κληρικοί διαπνέονταν πάντοτε από το ίδιο παραδοσιακό φρόνημα.
Και ξαφνικά η βόμβα έσκασε! Ο π. Δανιήλ Αεράκης (τον οποίο επίσης θεωρούσα παραδοσιακό κληρικό) μου ανέβασε την πίεση στο 25 με τα γνωστά νεοβαρλααμικά άρθρα που έγραψε στο περιοδικό του! Εκτοτε - ο Θεός οίδεν - με πολλή οδύνη και βαθύτατη απογοήτευση ανακάλυψα σειρά από απαράδεκτα γεγονότα που συνέβησαν και συμβαίνουν στην Ιερά Μητρόπολη Πρεβέζης, για τον π. Μπέη, για τις μεταγλωττίσεις, για την αυθαιρεσία και την ανυπακοή στη Σύνοδο, για την ανοιχτή συμμαχία με τους Νεωτεριστές και τους Οικουμενιστές!
Κρίμα! Χίλιες φορές κρίμα! Δεν είναι έτσι που άρχισε την ιστορία της η Μητρόπολη Νικοπόλεως όταν εγκατάσταθηκε επίσκοπος ο Μητροπολίτης Μελέτιος, ούτε ήταν αυτά τα δείγματα γραφής που έδωσαν ο Σεβασμιότατος και τα πνευματικά του παιδιά.
Θυμάμαι πόσες φορές όταν σπούδαζα στην Αθήνα αλλά και αργότερα πήγαινα και έβρισκα το Σεβασμιότατο στο Γραφείο ή και στο σπίτι του ή στη Μητρόπολή του για να κατηχηθώ από την φυσική του ταπείνωση, σεμνότητα, αγιότητα και θεολογική σοφία.
Πόσες φορές πήγαινα να του πω τα παράπονα μου γι’ αυτά που μας έλεγαν οι νεωτεριστές καθηγητές μας στη Θεολογική Σχολή!
Και ο τότε Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Καλαμαράς και μετέπειτα Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης; Οσο κι αν αυτό ακούγεται απίστευτο ήταν περισσότερο αυστηρός ακόμη και από τον π. Επιφάνιο!
Θα περιοριστώ σε ένα μόνο παράδειγμα για να αντιληφθείτε τι εννοώ. Πήγα να παραπονεθώ στον π. Επιφάνιο και στον τότε Αρχιμανδρίτη Μελέτιο ότι ο μακαρίτης Καθηγητής της Απολογητικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών Κώστας Παπαπέτρου μας είπε ότι τα κείμενα της λατρείας πρέπει να μεταφρασθούν στη δημοτική και ότι πρέπει να βάλουμε εκκλησιαστικά όργανα στους ναούς για να προσελκύσουμε τους νέους!!!.
Δεν χρειάζεται να σας πω τι συνέβηκε όταν ανέφερα το θέμα στον αείμνηστο π. Επιφάνιο. Με απόλυτη νηφαλιότητα ακολούθησαν ατράνταχτα επιχειρήματα που αντέκρουαν την εισήγηση.
Ο τότε Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Καλαμαράς όμως δεν σήκωνε από τέτοια! Αφού έκανε μερικές ήκιστα κολακευτικές παρατηρήσεις για τους επίδοξους μεταγλωττιστές όταν άκουσε ότι πρέπει να βάλουμε όργανα στους ναούς τότε ήταν που άναψε και κόρωσε και μου είπε με ιερή αγανάκτηση. “Δεν βάζουμε και δυο - τρεις χορεύτριες για να τελειώνουμε;!!!
Και όμως! Σήμερα οι σεισμικές δονήσεις του Νεοβαρλααμισμού έχουν επίκεντρο την Ιερά Μητρόπολη Νικοπόλεως και τα όργανα μπήκαν στην Κορφούλα το χωριουδάκι που λειτουργεί ο συγκρητιστής παπα - Κώστας Μπέης ο καθαιρετέος ο οποίος ποτέ δεν θα έπρεπε να έχει χειροτονηθεί.
Πώς και γιατί φτάσαμε εδώ "ουκ οίδα. Ο Θεός οίδεν".
Το σίγουρο είναι ότι τα λευκά γένεια και η ποιμαντική έγνοια δεν δικαιολογούν νεωτερισμούς και κακοδοξίες. Πέραν των συγκρητιστικών ενεργειών που προέβη κατ’ εξακολούθηση πριν χειροτονηθεί ο π. Μπέης έδωσε - όπως ο ίδιος παραδέχθηκε - τη Θεία Κοινωνία σε μουσουλμάνα και ο Σεβασμιότατος αντί να τον επιτιμήσει (τουλάχιστον) επιδοκίμασε - κατά τον ισχυρισμό του - την παρανομία.
Οση καλή διάθεση και επιείκεια και αν επιστρατευθούν πώς είναι δυνατόν να δικαιολογηθεί το ατόπημα;
Παραθέτουμε στη συνέχεια το ωραίο άρθρο του π. Θεοδόσιου Μαρτζούχου, που μας έδωσε την αφορμή για το πιο πανω σχόλιο.
*****
ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ Ο ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΥ;
Του Αρχιμανδρίτη Θεοδόσιου Μαρτζούχου
Νά ’σαι εἴκοσι δύο χρονῶν καί νά ’σαι θανατοποινίτης! Νά περιμένεις νά σέ κρεμάσουν! Ἡ ζωή μπροστά γεμάτη ὀμορφιά καί νειάτα καί ’σένα νά θέλουν νά σέ σκοτώσουν;
Καί γιατί τέλος πάντων; Γιατί θέλησες νά ὑπάρχει ἰσότητα καί σωστό στήν κοινωνία! Νά μήν ὑπάρχουν ἀφεντάδες καί…δοῦλοι. Νά ’μαστε ὅλοι ἴσοι. Καί νά ’ναι ὅλα ἴσια. Ὄχι στραβά κι ἀνάποδα.
Καί νά ’χεις κι αὐτές τίς κυροῦλες ἐδῶ τώρα στό τρένο πού σέ πάει στήν ἐξορία! Τσιμπούρια:
- «Πάρε ἀδερφέ ἕνα εὐαγγέλιο».
Δῶρο στό δίνουν! Νά τίς προσβάλλεις; Ρίξτο στήν τσέπη, πές «εὐχαριστῶ» καί φεύγα. Αὐτό καί κάνεις. Φεύγοντας ὅμως ἔμεινες μόνος σου στήν φυλακή! Ἐσύ πολιτικός κατάδικος θανατοποινίτης καί οἱ ἄλλοι ποινικοί κατάδικοι…κάθε καρυδιᾶς καρύδι.
Ἐδῶ καταλαβαίνεις στό πετσί σου τήν μοναξιά τοῦ πλήθους. Ἐδῶ ζεῖς τό ὅτι, τήν ἀποξένωση δέν τήν δημιουργοῦν τά χιλιόμετρα, ἀλλά ἡ διάθεση. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος γίνεται δικός σου ὅταν ἔχετε τό ἴδιο περιεχόμενο καρδιᾶς ὄχι τήν ἴδια…στέγη. Ὅτι ἡ ζωή καί στά εἴκοσι, γεμάτη νειάτα κι ὀμορφιά, εἶναι ἀνυπόφορη χωρίς ἀγάπη.
Τά καταλαβαίνεις…θυμώνεις…καί καπνίζεις! Γιά νά καθαρίσεις τό τσιμπούκι σου κόβεις σελίδες ἀπό τό εὐαγγέλιο! Ἔτσι κι ἀλλιῶς ἄχρηστο σοῦ φαίνεται. Παπαδοκουβέντες!!! Χά-χά! Νά πού σέ κάτι φάνηκε χρήσιμο τό δῶρο τῶν γυναικῶν!
Μαζεύουν οἱ μέρες καί σὺ ἔχεις «σκίσει» ὅλο τό κατά Ματθαῖον καί κατά Μάρκον καθώς καί δεκατέσσερα κεφάλαια ἀπό τόν Λουκᾶ. Ἔχεις πλαντάξει. Μονοτονία, προσμονή θανάτου, τσιγάρο καί…μαυρίλα. Βαριεστημένος ἀφόρητα: «Δέ διαβάζω νά δῶ τί λέει;» σκέφτεσαι καί τό ἀνοίγεις.
Κι «ἀνοίγει» ἡ ζωή σου.
Ἕνας πατέρας ποὺ δέν ρωτάει «γιατί τό ’κανες;». Μιὰ ἀγκαλιά πού ἀνοίγει πρίν τῆς τό ζητήσεις. Μιὰ ἀγάπη χωρίς ὅρους καί ὅρια. Μιὰ θυσία πού βλέπει μέ στοργή τόν ἄλλον.
Τό δεκαπέντε κεφάλαιο τοῦ κατά Λουκᾶν εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ ἄσωτου υἱοῦ ἤ μᾶλλον τοῦ εὔσπλαγχνου πατέρα. Τό ὅτι εἶμαι ἄσωτος τό ξέρω. Ἀξία ἔχει πού μαθαίνω ὅτι Αὐτός δέν εἶναι ἀστυνόμος τῆς ζωῆς μου, ἀλλά πατέρας πού μέ ἀγαπᾶ.
Ἀλλάζουν ὅλα। Ἀποχτοῦν νόημα. Τελειώνει ἡ «ὀρφάνια». Δέν τρέχω καί ζῶ, τζάμπα! Ἡ ζωή γίνεται ὄμορφη ὄχι μόνο ἀπό τά νειάτα (ὑπῆρχαν καί πρίν), ἀλλά κι ἀπό τό νόημα πού ἀπόχτησε. Σέ λίγο θά μᾶς πεῖς: Ὁ ἄνθρωπος δέν θέλει μονάχα νά ζεῖ μά θέλει καί νά ξέρει γιατί ζεῖ.
πηγή:panayiotistelevantos