Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Οφέιλουμε να επισημάνουμε ότι, η εκάστοτε «εισβολή» του ΔΝΤ επιτυγχάνεται συνήθως (όχι πάντοτε) μέσω ολοκληρωτικά φιλελεύθερων «νεοσοσιαλιστικών» κυβερνήσεων, των οποίων συχνά ηγούνται «καλόβολοι» πρωθυπουργοί, ήρεμοι, κατά προτίμηση με αγγελικό «προσωπείο», τους οποίους σπάνια «υποπτεύονται» οι Πολίτες (όπως στο παράδειγμα της Αργεντινής) - ενώ είναι άριστα εκπαιδευμένοι και από αρκετά χρόνια πριν «προγραμματισμένοι», έτσι ώστε ...
να φέρνουν με επιτυχία εις πέρας τη «διαβολική» τους «αποστολή».
Συνεχίζοντας στο θέμα μας, έχουμε την άποψη ότι, εάν υπάρξει μία συναινετική, μία εθελούσια πρόθεση μας (μία ελεύθερη δηλαδή απόφαση των Πολιτών της χώρας μας, μετά από δημοψήφισμα), να συμμετέχουμε σαν Πολίτες στην εξόφληση του χρέους, υπό την απαραίτητη φυσικά προϋπόθεση της άμεσης απομάκρυνσης του ΔΝΤ, η κατάσταση θα αλλάξει ραγδαία – αφού είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι, οι δανειστές μας απεύχονται μία τέτοια ενέργεια (μάλλον προτιμούν να είμαστε στον «ορό»).
Πιστεύουμε, χωρίς όμως να μπορούμε να το τεκμηριώσουμε, αφού δεν γνωρίζουμε το πραγματικό μέγεθος της «περιουσίας» μας (υπόγειος πλούτος κλπ), ότι οι «δανειστές» μας δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να εξοφλήσουμε το χρέος μας. Φυσικά, δεν σκεφθήκαμε την «εισφορά» σαν «μέτρο», σαν «διαταγή» δηλαδή της κυβέρνησης, αλλά σαν μία από τις διαφορετικές λύσεις (Εθνικά ομόλογα κλπ) προς εξέταση (προφανώς θα υπάρχουν πολλές άλλες που εμείς δεν έχουμε σκεφθεί – αλλά θα έπρεπε να αναλύσει μία κυβέρνηση με τόσους οικονομικούς συμβούλους, η οποία δεν θα επιθυμούσε βέβαια να θεωρηθεί ότι «προδίδει» τους Πολίτες της), επειδή:
(α) Είναι κρίμα, αν όχι «εθνική αυτοκτονία», το να «αγοράσει» κανείς ολόκληρη την Ελλάδα, μόλις για 110 δις €, καθιστώντας τους κατοίκους της υποτελείς, θύματα και καταδιωκόμενα «φοροδοτικά υποζύγια» (αφού ψηφίζονται νόμοι, σύμφωνα με τους οποίους ένα απλό «φορολογικό σφάλμα», χαρακτηρίζεται σαν «κακουργηματική πράξη» – ξέπλυμα μαύρου χρήματος). Τουλάχιστον αυτά τα 110 δις € θα μπορούσαμε να τα διαθέσουμε μόνοι μας (ομόλογα) – πόσο μάλλον με τις συνθήκες που συμφώνησε η κυβέρνηση μας με το ΔΝΤ (εγγύηση τη δημόσια περιουσία, με δόσεις σε τρία χρόνια - δηλαδή, 37 δις το χρόνο). Σε κάθε περίπτωση, τις λύσεις ριζικού περιορισμού ή μηδενισμού του χρέους που αναλύσαμε, δεν τις θεωρούμε απλά έντιμες, ηθικές ή «πατριωτικές», αλλά συλλογικά «ιδιοτελείς» και ωφελιμιστικές.
(β) Η ελεύθερη Οικονομία βασίζεται και στις «ανατρεπτικές» λύσεις, οι οποίες όμως δεν μπορεί να είναι «δικτατορικές», αλλά συναινετικές. Βέβαια, θεωρώντας ότι «το πάθημα θα μας έγινε πια μάθημα», όλες οι (επώδυνες προφανώς) λύσεις, προϋποθέτουν τον στενό έλεγχο των κυβερνήσεων εκ μέρους μας, καθώς επίσης την αποκατάσταση του Κράτους Δικαίου – με την παραδειγματική τιμωρία εκείνων των Πολιτικών, οι οποίοι υπεξαίρεσαν δημόσια περιουσία, διεφθάρησαν από τις πολυεθνικές και οδήγησαν την Ελλάδα, όλους εμάς δηλαδή και τα παιδιά μας, στο χείλος της χρεοκοπίας.
(γ) Οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις, έτσι ή αλλιώς, θα υποφέρουν - ενώ οι μεγάλες πολυεθνικές δεν θα είχαν κανένα οικονομικό πρόβλημα να «συνδράμουν» στην εξόφληση του χρέους. Οι όποιες επενδύσεις τους άλλωστε, οι οποίες ενδεχομένως θα προσελκυσθούν από την κυβέρνηση μας, θα βασίζονται, όπως συνήθως, σε ειδικές «φοροελαφρύνσεις» – οι οποίες θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τον προϋπολογισμό μας. Όσον αφορά τις τράπεζες (όσο ακόμη παραμένουν ελληνικές) και το πρόβλημα που θα τους προκαλέσει η «εισφορά», αφενός μεν ήδη υποφέρουν (πιστωτική συρρίκνωση), αφετέρου θα μας έφθανε ακόμη και μία τράπεζα - ενώ δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν «πόλεμοι», χωρίς οδυνηρές απώλειες.
(δ) Η «εισφορά» έχει ήδη λειτουργήσει στη Γερμανία το 1952, τέσσερα χρόνια μετά τη νομισματική μεταρρύθμιση του 1948 (άρα κάποιος συνταγματικός τρόπος θα υπάρχει, αφού θα ήταν βέβαια εκούσια), ενώ θωρήθηκε σαν μία από τις βασικότερες προϋποθέσεις του «γερμανικού θαύματος» (θαύματα δεν γίνονται). Επίσης, είναι «δίκαιη» (σε αντίθεση με τους έμμεσους φόρους, οι οποίοι επιβαρύνουν κυρίως τις χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις – ιδίως αυτές που η κατανάλωση για είδη πρώτης ανάγκης, απαιτεί σημαντικό ποσοστό της αμοιβής τους), αφού αυτός που δεν έχει αποταμιεύσεις δεν θα συμβάλει καθόλου, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά επίσης όχι (οφείλουμε να επισημάνουμε εδώ ότι, τόσο ο πτωχευτικός νόμος, όσο και ο διακανονισμός των χρεών, ήταν μία εξαιρετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης μας), αυτός που έχει 10.000 € θα επιβαρυνθεί με 2.000 (20%), ενώ αυτός που διαθέτει 1.000.000 € θα πληρώσει 200.000 €.
(ε) Ακόμη και το 40% της εκούσιας «εισφοράς» από τις καταθέσεις μας (τα οποία θα μπορούσαν να μας επιστραφούν αργότερα επειδή, εάν εξοφλούσαμε τους δανειστές μας, ο προϋπολογισμός μας θα επιβαρυνόταν με λιγότερους τόκους έως και 20 δις € ετήσια – 6% επιτόκιο για άνω των 320 δις € χρέος), θα μας κοστίσει λιγότερο, σε μεσοπρόθεσμο διάστημα – πόσο μάλλον εν όψει μίας πολύ πιθανής χρεοκοπίας, με την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας.
Για παράδειγμα, με πάνω από 10% ετήσια μείωση της αγοραστικής αξίας των καταθέσεων μας (φορολογικός πληθωρισμός και αυξημένοι άμεσοι φόροι), οι 100.000 € αποταμιεύσεις, θα αντιστοιχούν το επόμενο έτος το πολύ σε 90.000 €, το μεθεπόμενο σε 81.000, μετά σε 72.900, σε 65.610 κοκ. Επομένως, μέσα σε τέσσερα χρόνια θα χαθούν ανεπιστρεπτί το ελάχιστο 34.390 € ή το 35% περίπου – ενώ σε μία δεκαετία θα μηδενισθούν (εκτός και αν μεταναστεύουμε όλοι μας στη Γερμανία, όπου οι καταθέσεις μας θα χάνουν μόλις 1%, όταν τις καταναλώνουμε, ενώ τα εισοδήματα μας θα αυξάνονται – αντί, όπως εδώ, να μειώνονται συνεχώς).
Ταυτόχρονα, θα περιορίζεται η αξία των ακινήτων μας ραγδαία (η Τουρκία, επί εποχής ΔΝΤ, υποχρεώθηκε σε τέσσερις υποτιμήσεις, σε μηνιαίους μισθούς 200 €, σε μαζικές απολύσεις, σε τεράστια πτώση της αγοράς ακινήτων κλπ), όπως επίσης και η απόδοση τους (ενοίκια). Δυστυχώς, για τους περισσότερους από εμάς, είναι δύσκολη η κατανόηση της έννοιας των «διαφυγόντων εσόδων» - από μειωμένα ενοίκια, υφέσεις, υποτιμήσεις, περιορισμό αγοραστικών αξιών κλπ.
Εν τούτοις, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε το τεράστιο μέγεθος τους, εάν θέλουμε οι αποφάσεις μας να στηρίζονται σε ρεαλιστικά κριτήρια και όχι στη διασπορά ψευδών ελπίδων, εκ μέρους των «ιθυνόντων». Με ύφεση της τάξης του -4%, με φορολογικό πληθωρισμό άνω του 7% και με επιτόκια μεγαλύτερα του 5%, η θανατική καταδίκη μίας χώρας είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη – όπως επίσης η εξαθλίωση των Πολιτών της, σε συνδυασμό με την εξόντωση της μεσαίας τάξης και τον «ενταφιασμό» της κοινωνικής συνοχής.
Συνεχίζοντας στο θέμα μας, έχουμε την άποψη ότι, εάν υπάρξει μία συναινετική, μία εθελούσια πρόθεση μας (μία ελεύθερη δηλαδή απόφαση των Πολιτών της χώρας μας, μετά από δημοψήφισμα), να συμμετέχουμε σαν Πολίτες στην εξόφληση του χρέους, υπό την απαραίτητη φυσικά προϋπόθεση της άμεσης απομάκρυνσης του ΔΝΤ, η κατάσταση θα αλλάξει ραγδαία – αφού είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι, οι δανειστές μας απεύχονται μία τέτοια ενέργεια (μάλλον προτιμούν να είμαστε στον «ορό»).
Πιστεύουμε, χωρίς όμως να μπορούμε να το τεκμηριώσουμε, αφού δεν γνωρίζουμε το πραγματικό μέγεθος της «περιουσίας» μας (υπόγειος πλούτος κλπ), ότι οι «δανειστές» μας δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να εξοφλήσουμε το χρέος μας. Φυσικά, δεν σκεφθήκαμε την «εισφορά» σαν «μέτρο», σαν «διαταγή» δηλαδή της κυβέρνησης, αλλά σαν μία από τις διαφορετικές λύσεις (Εθνικά ομόλογα κλπ) προς εξέταση (προφανώς θα υπάρχουν πολλές άλλες που εμείς δεν έχουμε σκεφθεί – αλλά θα έπρεπε να αναλύσει μία κυβέρνηση με τόσους οικονομικούς συμβούλους, η οποία δεν θα επιθυμούσε βέβαια να θεωρηθεί ότι «προδίδει» τους Πολίτες της), επειδή:
(α) Είναι κρίμα, αν όχι «εθνική αυτοκτονία», το να «αγοράσει» κανείς ολόκληρη την Ελλάδα, μόλις για 110 δις €, καθιστώντας τους κατοίκους της υποτελείς, θύματα και καταδιωκόμενα «φοροδοτικά υποζύγια» (αφού ψηφίζονται νόμοι, σύμφωνα με τους οποίους ένα απλό «φορολογικό σφάλμα», χαρακτηρίζεται σαν «κακουργηματική πράξη» – ξέπλυμα μαύρου χρήματος). Τουλάχιστον αυτά τα 110 δις € θα μπορούσαμε να τα διαθέσουμε μόνοι μας (ομόλογα) – πόσο μάλλον με τις συνθήκες που συμφώνησε η κυβέρνηση μας με το ΔΝΤ (εγγύηση τη δημόσια περιουσία, με δόσεις σε τρία χρόνια - δηλαδή, 37 δις το χρόνο). Σε κάθε περίπτωση, τις λύσεις ριζικού περιορισμού ή μηδενισμού του χρέους που αναλύσαμε, δεν τις θεωρούμε απλά έντιμες, ηθικές ή «πατριωτικές», αλλά συλλογικά «ιδιοτελείς» και ωφελιμιστικές.
(β) Η ελεύθερη Οικονομία βασίζεται και στις «ανατρεπτικές» λύσεις, οι οποίες όμως δεν μπορεί να είναι «δικτατορικές», αλλά συναινετικές. Βέβαια, θεωρώντας ότι «το πάθημα θα μας έγινε πια μάθημα», όλες οι (επώδυνες προφανώς) λύσεις, προϋποθέτουν τον στενό έλεγχο των κυβερνήσεων εκ μέρους μας, καθώς επίσης την αποκατάσταση του Κράτους Δικαίου – με την παραδειγματική τιμωρία εκείνων των Πολιτικών, οι οποίοι υπεξαίρεσαν δημόσια περιουσία, διεφθάρησαν από τις πολυεθνικές και οδήγησαν την Ελλάδα, όλους εμάς δηλαδή και τα παιδιά μας, στο χείλος της χρεοκοπίας.
(γ) Οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις, έτσι ή αλλιώς, θα υποφέρουν - ενώ οι μεγάλες πολυεθνικές δεν θα είχαν κανένα οικονομικό πρόβλημα να «συνδράμουν» στην εξόφληση του χρέους. Οι όποιες επενδύσεις τους άλλωστε, οι οποίες ενδεχομένως θα προσελκυσθούν από την κυβέρνηση μας, θα βασίζονται, όπως συνήθως, σε ειδικές «φοροελαφρύνσεις» – οι οποίες θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τον προϋπολογισμό μας. Όσον αφορά τις τράπεζες (όσο ακόμη παραμένουν ελληνικές) και το πρόβλημα που θα τους προκαλέσει η «εισφορά», αφενός μεν ήδη υποφέρουν (πιστωτική συρρίκνωση), αφετέρου θα μας έφθανε ακόμη και μία τράπεζα - ενώ δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν «πόλεμοι», χωρίς οδυνηρές απώλειες.
(δ) Η «εισφορά» έχει ήδη λειτουργήσει στη Γερμανία το 1952, τέσσερα χρόνια μετά τη νομισματική μεταρρύθμιση του 1948 (άρα κάποιος συνταγματικός τρόπος θα υπάρχει, αφού θα ήταν βέβαια εκούσια), ενώ θωρήθηκε σαν μία από τις βασικότερες προϋποθέσεις του «γερμανικού θαύματος» (θαύματα δεν γίνονται). Επίσης, είναι «δίκαιη» (σε αντίθεση με τους έμμεσους φόρους, οι οποίοι επιβαρύνουν κυρίως τις χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις – ιδίως αυτές που η κατανάλωση για είδη πρώτης ανάγκης, απαιτεί σημαντικό ποσοστό της αμοιβής τους), αφού αυτός που δεν έχει αποταμιεύσεις δεν θα συμβάλει καθόλου, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά επίσης όχι (οφείλουμε να επισημάνουμε εδώ ότι, τόσο ο πτωχευτικός νόμος, όσο και ο διακανονισμός των χρεών, ήταν μία εξαιρετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης μας), αυτός που έχει 10.000 € θα επιβαρυνθεί με 2.000 (20%), ενώ αυτός που διαθέτει 1.000.000 € θα πληρώσει 200.000 €.
(ε) Ακόμη και το 40% της εκούσιας «εισφοράς» από τις καταθέσεις μας (τα οποία θα μπορούσαν να μας επιστραφούν αργότερα επειδή, εάν εξοφλούσαμε τους δανειστές μας, ο προϋπολογισμός μας θα επιβαρυνόταν με λιγότερους τόκους έως και 20 δις € ετήσια – 6% επιτόκιο για άνω των 320 δις € χρέος), θα μας κοστίσει λιγότερο, σε μεσοπρόθεσμο διάστημα – πόσο μάλλον εν όψει μίας πολύ πιθανής χρεοκοπίας, με την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας.
Για παράδειγμα, με πάνω από 10% ετήσια μείωση της αγοραστικής αξίας των καταθέσεων μας (φορολογικός πληθωρισμός και αυξημένοι άμεσοι φόροι), οι 100.000 € αποταμιεύσεις, θα αντιστοιχούν το επόμενο έτος το πολύ σε 90.000 €, το μεθεπόμενο σε 81.000, μετά σε 72.900, σε 65.610 κοκ. Επομένως, μέσα σε τέσσερα χρόνια θα χαθούν ανεπιστρεπτί το ελάχιστο 34.390 € ή το 35% περίπου – ενώ σε μία δεκαετία θα μηδενισθούν (εκτός και αν μεταναστεύουμε όλοι μας στη Γερμανία, όπου οι καταθέσεις μας θα χάνουν μόλις 1%, όταν τις καταναλώνουμε, ενώ τα εισοδήματα μας θα αυξάνονται – αντί, όπως εδώ, να μειώνονται συνεχώς).
Ταυτόχρονα, θα περιορίζεται η αξία των ακινήτων μας ραγδαία (η Τουρκία, επί εποχής ΔΝΤ, υποχρεώθηκε σε τέσσερις υποτιμήσεις, σε μηνιαίους μισθούς 200 €, σε μαζικές απολύσεις, σε τεράστια πτώση της αγοράς ακινήτων κλπ), όπως επίσης και η απόδοση τους (ενοίκια). Δυστυχώς, για τους περισσότερους από εμάς, είναι δύσκολη η κατανόηση της έννοιας των «διαφυγόντων εσόδων» - από μειωμένα ενοίκια, υφέσεις, υποτιμήσεις, περιορισμό αγοραστικών αξιών κλπ.
Εν τούτοις, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε το τεράστιο μέγεθος τους, εάν θέλουμε οι αποφάσεις μας να στηρίζονται σε ρεαλιστικά κριτήρια και όχι στη διασπορά ψευδών ελπίδων, εκ μέρους των «ιθυνόντων». Με ύφεση της τάξης του -4%, με φορολογικό πληθωρισμό άνω του 7% και με επιτόκια μεγαλύτερα του 5%, η θανατική καταδίκη μίας χώρας είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη – όπως επίσης η εξαθλίωση των Πολιτών της, σε συνδυασμό με την εξόντωση της μεσαίας τάξης και τον «ενταφιασμό» της κοινωνικής συνοχής.
ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/2184.aspx